تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835078399
همراه با نمایش اتاق شماره ۶
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: همراه با نمایش اتاق شماره ? بازیگران چخوفى!
نمایش «اتاق شماره ?» به كارگردانى ناصر حسینى مهر در تالار مولوى تهران در حال اجراست. این نمایش بر اساس نوشته آنتوان پاولویچ چخوف نویسنده شهیر روسى و به روایت خسرو حكیم رابط نوشته شده است. نمایش اتاق شماره ? را در كل مى توان اثرى بازیگر محور به شمار آورد؛ اثرى كه مى كوشد بعضى از عناصر اجرایى را به نفع عنصر بازیگرى در صحنه حذف یا تعدیل كند و از این راه زمینه ایجاد خلاقیت هاى اجرایى را به بازیگر واگذار نماید. بنابراین در این نمایش صحنه تغییر و جا به جایى خاصى ندارد و كارگردان بازیگران را با زمینه اى روبه رو مى كند كه از پیش در ذهن خود، آن را ترسیم كرده اند و براى خلاقیت هاى بیانى و ایفاى نقش آنها، مانعى وجود ندارد.تحلیل عنصر بازیگرى در این نمایش همواره سه اصل رایج در نظریه هاى بازیگرى را به ذهن متبادر مى سازند. نخستین عامل شاید با بازخوانى یكى از تئورى هاى مشهور استانیسلاوسكى و حركت آزاد بازیگران بر صحنه به تحلیل درآید. به تعبیرى آنچه از دكور صحنه اى و اكسسوارهاى صحنه به نشانه سازى عناصر مفهومى در تقابل با خلاقیت هاى بازیگر مى انجامد، در این تكنیك به نفع بازیگر حذف مى شوند. بنابراین اگرچه ما در صحنه با سه فضا روبه رو هستیم، اما همواره راه براى خلاقیت هاى بازیگر باز است. ناصر حسینى مهر چشم انداز دیدارى اتاق شماره ? را با استفاده از یك درآهنى بزرگ از زمینه صحنه جدا كرده است. ما در این قسمت با سه تخت روبه رو مى شویم كه به سه بیمار اعصاب روان اختصاص دارد. ایوان دیمیتریچ گروموف، موسیكا و موژیك این سه بیمار هستند. آنتوان چخوف در پردازش این قصه به شخصیت پردازى خاصى نظر داشته است كه كارگردان این نمایش نیز تا حدود زیادى به اصل شخصیت پردازى چخوف و بیان اجرایى آن روى صحنه وفادار مانده است. در داستان چخوف دكتر آندره میچ راگین كه شخصى مسن، مهربان و با عطوفت است رئیس این بیمارستان به شمار مى آید. وى بنابر حس انسان دوستى اش بیماران را دوست خود مى داند و سعى در كمك به آنها دارد.اما در روال قصه، معاون او به نام دكتر خاباتوف زمام امور را به دست مى گیرد و رئیس اداره پست و فرماندار شهر را متقاعد مى كند كه دكتر آندره صلاحیت اداره این بیمارستان را ندارد. بعد هم زمینه اى ترتیب مى دهد كه دكتر آندره از شغل خود استعفا بدهد. سپس كارى مى كند كه همه باور كنند دكتر آندره به لحاظ سلامتى روحى و روانى در حالت نرمالى قرار ندارد و باید در همان بیمارستان اعصاب و روان و به تعبیر چخوف اتاق شماره ? تحت مداوا قرار گیرد. بنابراین دكتر آندره كه خود روزى رئیس بیمارستان بود اكنون به عنوان بیمار به آنجا مى رود و سرانجام نمایش به یك اثر تراژیك مختوم مى شود.نكته اى كه سؤال این محتواى تلخ در بیان اجرایى این نمایش حائز بررسى است، شخصیت پردازى چخوفى است. معمولاً چخوف در تمام آثارش شخصیت پزشكان را بسیار شریف پرداخت مى كند و انگار اوج این شخصیت پردازى در كاراكتر پزشكى سالخورده و مهربان به نام دكتر آندره نهفته است. پزشكى كه در بسیارى از دقایق روز و شب به اتاق بیماران مى رود و ایوان دیمیتریچ گروموف را با عنوان «دوست من» خطاب مى كند. بنابراین دكتر آندره به لحاظ المان هاى شخصیت پردازى خود یك تاریخچه است. تاریخچه اى كه همواره از نگاه چخوف نسبت به پزشكان ناشى مى شود. بازیگر این نقش با وجود سال ها دورى از صحنه از نهایت تجربیات و آموزه‌هاى خود براى عینیت بخشیدن به دكتر آندره روى صحنه استفاده مى كند. او اگرچه بهترین قسمت از بازى خود را در صحنه اى بازى مى كند كه روى صندلى قرار دارد و براى كنار رفتن از مسئولیت بیمارستان استعفاى خود را امضا مى كند، اما همواره در بسیارى از صحنه ها روایتگر زندگى بیرونى و درونى نقش است. در نقطه مقابل او ایوان دیمیتریچ گروموف حضور دارد كه شاید نمود كاملى از نظریه بازیگرى استانیسلاوسكى روى صحنه است. على بى غم، بازیگر این نقش دقیقاً روى همان مرزى حركت مى كند كه از هارمونى شخصیت بیرونى و درونى نقش به وجود آمده است. یعنى تسلط بر اعمال و حركات بیرونى و در عین حال نقب زدن به زندگى درونى و دنیاى روح و روان نقش كه به نحوى ظریف و مینیاتورى به زندگى حسى و فیزیكى ایوان مختوم مى شود. این بازیگر در ارائه نقش ایوان كه از نقش هاى كلیدى و محورى نمایشى و نقطه مقابل دكتر آندره است، ابتدا با شگردهاى تكنیكى به تسلط بر شخصیت و اعمال نقش مى پردازد و سپس وارد حوزه احساس و ریزه كارى هاى درونى نقش مى شود و در كل گفتمانى توأمان از بازى تكنیكى و حسى را ارائه مى دهد. على بى غم كه سال گذشته نیز در همین سالن مولوى با نمایش جولیوس سزار از مسعود دلخواه به صحنه آمد، یك بازى حسى ، زیبا و جذاب را ارائه كرد؛ بازى اى كه همواره شخصیت واقعى او را در نقش گم كرده بود و یك بازى حسى، سیال و در عین حال پنهان را به او بخشیده بود. منتهى تقابل شیوه بازى او با نقش جولیوس سزار (كاظم بلوچى) مشهود بود و این امر در كل نمایش و به لحاظ ساختارى و پرداخت دراماتیك شكاف ایجاد كرده بود. اما در نمایش اتاق شماره ? ما هارمونى بازى او را با دكتر آندره حس مى كنیم. بازیگر نقش دكتر آندره نیز نشان مى دهد كه ظرافت هاى كار بازیگرى چگونه در تجربه و فراز و فرودهاى تكنیكى و حسى در لابه لاى لحظه هاى نمایشنامه نهفته است و چگونه در مقابل بازى سیال و آبشار گونه بازیگر مقابل مى توان لحظه اى از دردمندى دكتر آندره را به تجسم دراماتیك درآورد. جعفر والى حتى در راه رفتن هاى مأیوسانه خود بعد از بازگشت از اتاق بیماران و صداى ایجاد كرده بر ماسه هاى كف صحنه لحظه اى خلاقانه را نشان مى دهد. در نمایش اتاق شماره ? دیگر بازیگران از جمله ، حسن مهمانى، پرویز بزرگى، سیاوش چراغى پور، غلامحسین بهرامى ،مازیار فیروزمند، كامیار محبى و همچنین ناصر حسینى مهر براى دستیابى به این خلاقیت ها در تكاپو هستند. كارگردان گاهى بعضى از عناصر متنى را هم به نفع بازیگر تغییر داده است. براى نمونه ما درابتداى نمایشنامه با «نیكیتا» نگهبان بیمارستان روبه رو هستیم. در متن نوشته شده است كه نیكیتاى نگهبان دارد چپق مى كشد. اما این شى ء صحنه اى كه شاید در برگیرنده ابعادى از شخصیت متن است، حذف شده است و همواره ما با بازیگرى روبه رو هستیم كه دورادورش پوست تخمه ریخته شده است و اگرچه این ریخت و پاش براى ثانیه اى ذهن مخاطب را از شیوه بازى بازیگر دور مى كند، اما گاهى هم او با دندان هایش چندعدد تخمه را مى شكند. صدایى كه دراین حین ایجاد مى شود خود به خود نوعى سكوت است و تماشاگر را متوجه حركات و حتى ممیك چهره نیكیتا (پرویز بزرگى) مى كند. بنابراین حذف چپق در فرایندى به یك تولید صدا مختوم مى شود كه در نوع خودسكوت و توجه را دیكته مى كند و ذهن مخاطب را به سوى بازیگر مى برد. دراین فرایند حتى خنده هاى پرویز بزرگى در لحظه اى كه موسیكا خود را یك كلاه روز قدیمى مى نامد، در ذهن ماندگار است و ترسیمى از موقعیت نگهبان بیمارستان را توسط عنصر بازیگرى به خوبى نشان مى دهد.اما نكته دومى كه درست در مقابل نظریه استلانیسلاوسكى و عنصر رهاسازى نیروهاى بازیگرى در صحنه نهفته است، توجه به نظریه اى مدرن تر و قرائت از «نابازیگرى » آرتویى یا شخصیت زدایى از كاراكترهاى محورى نمایش است. ناصر حسینى مهر براى چنین قرائتى به نوعى میزانسن ناهمگون و نامتعارف پناه مى برد كه گاهى براى تماشاگر كلافه كننده است. براى نمونه، والى در ایفاى نقش دكتر آندره گاهى پشت به تماشاگران است و تنها صداى او را مى شنویم، در چنین فرایندى فرصت براى بازیگر مقابل یا بازیگران كنارى فراهم مى شود تا لحظه هاى حسى خود را از نقش، ترسیم كنند و در این ساختار نامتعارف و موقعیت ناهمگون به اصل چندصدایى صحنه و ایجاد لحظه هاى نقش بپردازند.با این حال اگرچه كه بعضى از نقش ها مانند فرماندار شهر امكان پرداخت دراماتیك با المان هاى شنیدارى را دارند، اما همواره براى تصویر زوایایى از متن چخوف در صحنه حضور پیدا كرده اند.اما نكته سومى كه در رابطه با این اجرا حائزاهمیت است، بحث گریز از كشف راحت نیروهاى بازیگرى براى مخاطب است. معمولاً نحوه چیدمان صندلى هاى سالن طورى است كه ما بازى بازیگران را از كنار و زاویه اى غیرمستقیم مى بینیم. زاویه قرارگیرى بازیگران در نمایش در بسیارى از جاها ما را با نیمرخ آنها رو به رو مى كند و حتى گاهى به دنبال قرار گرفتن آنها در دو نقطه، باید سر خود را به چپ و راست برگردانیم تا متوجه بازى آنها شویم. صحنه سواى تصویر دراماتیك بیمارستان و در نقطه مقابل آن با میزى روبه رو است كه چهار شخصیت سیمون لازاریچ سلمانى، میخائیل آوریانیچ، دكتر خاباتوف و فرماندار پشت آن میز مستطیل شكل یا حجم متصل به صحنه قرار دارند. آنها در ابتداى ورود تماشاگران به سالن نیز همانطور نشسته اند و اگرچه حضور آنها به بودنشان در شهر و نه محور حركتى روایت اشاره دارد، اما همواره نگاه مخاطب را به سوى خود مى خوانند. زیرا حتى یك لبخند یا اخم در نحوه شخصیت پردازى دراماتیك آنها در صحنه براى مخاطب كنجكاو كننده است.با این حال نمایش اتاق شماره ? در نوع خود تأمل برانگیز است؛ اگرچه بعضى از المان ها گاهى از عهده برش هاى زمانى و مكانى برنمى آیند. براى نمونه در صحنه اى دكتر آندره به ملاقات ایوان مى رود. ایوان به او پرخاش مى كند و درنتیجه نیكیتاى نگهبان سطل آبى را به روى ایوان مى پاشد.در این گیر و دار كت سفیدرنگ دكتر آندره نیز خیس مى شود و لكه هاى آن از دید تماشاگر مخفى نمى ماند. بعد از این صحنه نورپردازى به علامت گذشت زمان و ترسیم روزى دیگر و صحنه اى دیگر عمل مى كند، اما هنگامى كه دكتر آندره به صحنه مى آید، دوباره با لكه هاى خیس روى كت او روبه رو مى شویم. چنین مواردى بى شك در پرداخت اجرایى نمایش، اصل روایت خطى و غیرخطى، ترسیم موقعیت تازه و گذشت زمان تأثیر دارد و همواره ضعف به شمار مى رود. شاید چنین نكات ریزى از عوامل میكروسكوپى اجرا باشند و اگرچه ممكن است در همان اجرایى كه نگارنده آن را دیده است اتفاق افتاده باشد، اما در حال در زبان اجرا تأثیرگذار است.منبع : روزنامه ایران
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 345]
-
گوناگون
پربازدیدترینها