تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804512635
سیاست گازی وزارت نفت اشتباه است
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: اقتصاد > انرژی - گفت وگوی خبرآنلاین با دکتر هادی نژادحسینیان معاون سابق امور بین الملل وزارت نفت آذر جزایری :از اولین مدیران با سابقه ای بود که بازنشستگی زودهنگامش در دولت نهم بازتاب های فراوانی به همراه داشت تا جایی که عده ای آن را بازنشاندگی نامیدند. وی از خاطره روزی می گوید که مثل همیشه به دفترش در وزارت نفت آمده و نامه ای را برروی میز خود می بیند که گواه بازنشستگی زودهنگامش بوده است. هادی نژادحسینیان معاون امور بین الملل وزارت نفت در زمان بیژن نامدار زنگنه توسط وزیری هامانه { وزیر نفت دولت نهم }با اتهام تعلل در امضای قرارداد خط لوله صلح بازنشسته شد. وی معتقد بود که قیمت پیشنهادی هند و پاکستان کمتراز نصف قیمت گاز تحویلی به ترکیه است این امر با منافع ملی کاملا مغایرت دارد ولی هامانه ادعا می کرد که قیمت پیشنهادی منافع ملی ایران را تامین می کند و نژاد حسینیان آن را بهانه ای برای ایجاد تاخیرکرده است. برخی معتقدند با وجود آنکه هامانه در راستای خواست احمدی نژاد، نژاد حسینیان را بازنشسته کرد ولی این اقدام هم نتوانست مسند وزارت را برای هامانه حفظ کند .اعتقادی که شخص هامانه با آن به شدت مخالف است و بارها در اظهارنظرهای مختلف خود دلیل برکناریش از مسند ریاست نفت را تنها وفاداریش به نفت دانسته است . نژادحسینیان از جمله مدیران با سابقه نفتی است که اگرچه چندسالی است که از مدیریت صنعت نفت حذف شده اما هنوز مورد توجه رسانه هاست و هر چند ماه یکبار ردپایی از نظرات کارشناسی وی در رسانه ها دیده می شود . این بار نیز در گفت و گو با "خبرآنلاین " به برخی از مشکلات فعلی صنعت نفت ایران اشاره می کند . البته این معاون سابق امور بین الملل وزارت نفت در این گفت و گو نقدی هم به تاکید مدیران نفتی مبنی بر نبود اولویت صادرات گاز و تامین منابع مالی پروژه ها از سوی موسسات مالی اعتباری دارد که مشروح آن را در ادامه می خوانید : آقای نژادحسینیان بهتر است سوال اول را از علت جداشدن شما از خانواده نفت شروع کنیم .ظاهرا علت برکناری شما مخالفت با قیمت پیشنهادی در خط لوله صلح بود .چه چیزی باعث شد تا شما به عنوان یک مدیر نفتی با نظر مقام بالاتر از خود (وزیر هامانه ) مخالفت کنید؟ بهتر است در جواب این سوال شما به قیمتهای گازدر موردخط لوله صلح اشاره کنم. اگرچه قیمت گاز در بازار جهانی از قیمت نفت پائین تر است ولی این تفاوت به تدریج در حال کم شدن است. قیمتی که شرکت ملی نفت ایران با پاکستان وهند برای صا درات گاز توافق کرده بود ( یک میلیون بی تی یو 9/4 دلار برای نفت 60دلار) و مقامات نفتی دولت نهم آن رادرراستای منافع ملی می دانستند، تا آنجا که من اطلاع دارم پائین ترین قیمت گاز در جهان در سال های اخیر بوده و هیچ فروشنده ای این چنین چوب حراج به اموال خود نزده است . در همان زمان قراردادهای گازی با قیمت 12 دلار هم داشتیم. ترکیه و سوئیس هم حاضربودند گاز را با قیمتهای فعلی ترکیه که حدود دوبرابرقیمت خط لوله صلح بود بخرند. ضمنا ما گازی برای صادرات نداشتیم بلکه کمبود داخلی هم داشتیم. لذا لزومی نداشت که این همه تخفیف بدهیم.گازروی دست ما نمانده بود که حراج کنیم . میرکاظمی در حاشیه پانزدهمین نمایشگاه نفت ، گاز ، پالایش و پتروشیمی راهبرد صنعت نفت را توسعه میدان های مشترک گازی و تزریق گاز به میدان های نفتی اعلام کرد و گفت تا زمانی که شرایط برای صادرات با قیمت مناسب فراهم نشود این سیاست ایران پابرجا خواهد بود. فکر می کنید این سیاست در شرایط فعلی درست است ؟ قسمت اول راهبرد ایشان درست است یعنی تا وقتی که امکان تامین گاز ازمیادین مشترک هست به هیچ وجه نباید سراغ میدان های غیرمشترک رفت . لزوم توسعه و بهره برداری هرچه بیشتر و سریعتر از میادین مشترک اصلی انکار ناپذیراست. مصارف داخلی گاز در وهله اول باید ازمیادین مشترک تامین شود و هرآنچه ازاین طریق امکان پذیر نیست از میادین غیرمشترک تامین گردد . اما این سیاست که تا وقتی قیمت گازدربازار جهانی به قیمت مناسب نرسد ما گازصادر نمی کنیم باکه با تزریق در چاه ها آن ها را بری آینده ذخیره می کنیم ، راهبرد معقولی به نظرنمی رسد زیرا اولا تزریق گاز به میدان های نفتی حدی دارد که تزریق بیش از آن ، باعث صدمه دیدن میدان وحتی از دست دادن آن می شود. اتفاقی که چندسال پیش در الجزایررخ داد .ثانیا شرکای ما با حداکثر توان مشغول توسعه و افزایش بهره برداری ازمیادین مشترک هستند وچه بسا وقتی که قیمتها مناسب شود و مجوزشروع سرمایه گذاری داده شود متوجه شویم که شرکای ما بدون توجه به قیمت گاز در صحنه بین المللی میدان را تخلیه کرده اند.انشا الله که این سیاست مقدمه ای برای توجیه عقب ماندگی بیشتر درپارس جنوبی نباشد. در ابتدای دولت نهم نقد زیادی به قراردادهای نفتی وارد شد و همان مساله باعث بررسی یکساله تیم های کارشناسی برای رفع اشکالات قراردادهای بیع متقابل شد اما متاسفانه تا کنون این مشکلات مرتفع نشده است . به نظر شما جذاب نبودن قراردادهای نفتی می تواند دلیلی بر ناموفق بودن جذب سرمایه گذاران خارجی باشد یا صرفا بحث تحریم مانع جذب این سرمایه ها شده است ؟ طبعا جذاب نبودن قراردادهای ما، از جهات مختلف ، در جذب نشدن سرمایه های خارجی بسیار موثر بوده است. ظرفیت سرمایه گذاری در پروژه های نفت وگاز در دنیا محدود است لذا شرکت های سرمایه گذار از بین پروژه های مطرح ، آنهایی را انتخاب می کنند که جذاب ترند واز جهات مختلف سودویا منافع بیشتری را برای آنها در بردارد. بنابراین هرچه تقاضای سرمایه گذاری در صنعت نفت وگاز دنیا بیشترشود هزینه سرمایه گذاری آنها نیزبیشتر می شود. درست است که تحریم یکی ازعوامل بالارفتن ریسک سرمایه گذاری هاست وهرچه این ریسک بالاتر باشد هزینه سرمایه گذاری ها بیشتر می شوداما قطعا هرچه شرایط قراردادها سخت تر، بی منطق تر مبهم ترو تحمیلی ترباشند ، جذابیت سرمایه گذاری کمترمی شود. به عنوان مثال ، عراق با جذاب کردن قراردادهای خارجی خود توانسته سرمایه گذاران زیادی را به سمت میادین نفتی خود جذب کند به طوریکه پیش بینی می شود با جذب 100 میلیارد دلار سرمایه ظرف 5 سال آینده تولید نفت خود را به بیش از 11 میلیون بشکه درروز برساند .کاری که ما هم می توانیم با جذاب کردن قراردادهایمان انجام دهیم . فکر می کنید ایران برای جذاب تر کردن پروژه های خود برای خارجی ها باید از چه نوع قراردادهایی استفاده کند؟ باید گفت اشکالات قراردادهای بیع متقابل یکی از عوامل عدم موفقیت ایران است . البته قراردادهای مذکوریکسان نیستند و به تدریج اصلاحاتی در آنها به عمل آمده است . چهارسال پیش قرار شد این مشکلات تعیین و راه حل آنها تدوین گردد. با نظر خواهی از سرمایه گذاران خارجی که در ایران سرمایه گذاری کرده بودند مشکلات آنها جمع آوری وراه حلی منطقی برای هریک پیدا شد . اما وزیر وقت دولت نهم ضمن اعتراض به روش کار که ازسرمایه گذاران خارجی نظر خواهی شده بود وبرخی اصول که در تعیین راه حل ها در نظر گرفته بودند زیر بار اصلاح این موارد نرفت و تنها چندمورد جزیی اصلاح شد . تعیین سقف قرارداد به صورت ثابت علیرغم طولانی شدن مذاکرات اولیه قراردادی، هم راستا نبودن منافع سرمایه گذار وکارفرما،دخالت کارفرما در وظائف پیمانکار از طریق کمیته مشترک ، وجود نداشتن آیین نامه ها و دستور العمل های لازم برای انجام فعالیت های پیمانکارو نبود انگیزه های لازم برای سرمایه گذاران جهت کاهش هزینه های سرمایه گذاری وبرداشت حد اکثراز میدان از جمله مشکلاتی بودند که در بررسی چالش های قراردادهای نفتی ایران دیده شد اما همانطور که گفتم وزیر هامانه با اصلاح این موارد به شدت مخالفت کرد . در بررسی های صورت گرفته خارجی ها علت بی انگیزگی خود برای کاهش هزینه ها و برداشت حداکثر از میادین ایرانی را چه چیزی می دانستند ؟ در حال حاضر در قراردادهای نفتی ایران هیچ گونه روش تشویقی برای افزایش کیفیت و کاهش هزینه برای سرمایه گذار در نظر گرفته نشده است . براین اساس پیشنهاد شده بود که روش پاداش دهی به سرمایه گذاران طوری اصلاح شود که هر اقدام مثبت سرمایه گذارکه باعث کاهش هزینه ها و یا کسب درامد بیشتر برای کارفرما شود سودی را نیزنصیب سرمایه گذارکند. برای مثال هرچه سرمایه گذار بتواند برداشت بیشتری ازمیدان کند،سود بیشتری ازسرمایه گذاری ببرد. در این رابطه پیشنهاد شده بود که بابت هر بشکه تولید از میدان برای مثال 2دلار به سرمایه گذار پرداخت شود.وزیر اعتقاد داشت که این نوعی مشارکت در تولید است ونباید انجام شود.ازقضا عراق همین روش را در مناقصه های اخیرش بکار گرفته که نتیجه خوبی را هم برای جذب پیمانکاران داده است . فکر می کنید راه دیگری هم برای جذب سرمایه خارجی با وجود شرایط های موجود چون تحریم و جذاب نبودن قراردادها وجود دارد ؟ بسیاری از پروژه های صنعت نفت قابل واگذاری به بخش خصوصی هستند . اگر این پروژه ها به بخش خصوصی واگذار شوند ودولت به انها کمک کند می تواند بار زیادی رااز دوش دولت بردارد. ولی متاسفانه کارگزاران رده بالای کشورمخصوصا درصنعت نفت اکثرا اعتقادی به این امر ندارند . گروهی از کارشناسان عالیرتبه بازنشسته صنعت نفت ، بیش از دوسال پیش طرحی رابرای اخذ مجوز احداث پالایشگاه به شرکت نفت ارائه کردند وتقاضای امضای قرارداد فروش خوراک را ازشرکت نفت کردند. بعد از ماهها رفت و امد و انتظار بالاخره مسئول این بخش ازشرکت نفت به انها می گوید شما هنوز یک دیوار در زمین نساخته اید چگونه من با شما قرارداد فروش خوراک امضا کنم؟ هرچه این متقاضیان عجز و ناله می کنند که بخش خصوصی تا قیمت وشرایط خرید خوراک ازشرکت نفت را نداند نمی تواند راجع به سرمایه گذاری تصمیم بگیرد اقای رئیس توجهی نمی کند. با این قبیل کارگزاران چگونه می توان سرمایه گذار داخلی یا خارجی را جذب کرد. فکر می کنید سیاست فعلی وزارت نفت برای جذب سرمایه پروژه های خود از طریق موسسات مالی سیاست درستی است ؟ به دلایل مختلف، سرمایه گذاری در صنعت نفت وگازکشور اولویت دارترین سرمایه گذاری در کشور است. چرا که هم باعث بالا رفتن درآمد کشور می شود وهم باعث رونق بسیاری ازصنایع دیگر. بنابراین سرمایه مورد نیاز آن باید از هر محلی که ممکن باشد تامین گردد. اگر دولت سرمایه مورد نیازرا تامین کند ،نیازی به جذب سرمایه از بانک ها نخواهد بود زیرا بانک ها باید کمبود سرمایه های بخش خصوصی را تامین کنند . اما اگر منابع مورد نیاز بخش خصوصی کمتر ار منابع بانک ها باشد ودولت هم بودجه کافی برای نفت در نظر نگرفته باشد بنظر مانعی وجود ندارد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 284]
-
گوناگون
پربازدیدترینها