معرفی فیلم های روز سینمای دنیا : فیلم Fair Game

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: مضحكه Fair Game

«سیاست یعنی جدال و توطئه و دسیسه برای به قدرت رسیدن و در قدرت باقی ماندن.» اینیاتسیو سیلونه
كارگردان: داگ لیمان
بازیگران: نائومی واتس – شون پن – مایكل كلی – تای برل – جسیكا هچت – ربكا ریگ
مدت زمان: 108 دقیقه
درجه نمایشی: PG-13
ژانر: درام/ زندگینامه ای/ اكشن/ هیجانی
امتیاز: 7
محصول 2010
خلاصه داستان و توضیحات در دنیای سینما
اگر اهل سیاست نیستید بهتر است كه از خیر تماشای این فیلم بگذرید اما اگر مثل بنده معتاد باشید كه هر یك ساعت یكبار از اخبار سیاسی روز جهان باخبر شوید, در این صورت مضحكه فیلمی است كه حتما باید آن را ببینید. مضحكه از روی یك ماجرای سیاسی واقعی ساخته شده است; ماجرایی كه می توان آن را اینطور خلاصه كرد:

دولت جورج بوش, رئیس جمهوری آمریكا, در اواخر سال 2002 عزم خود را جزم كرده كه در واكنش به ماجرای تروریستی 11 سپتامبر به عراق تحت سلطه ی صدام حسین حمله ی نظامی كند. دولت بوش برای انجام این حمله بدجوری در تقلای یافتن دلیل و توجیه است. در همین زمان, گزارشی به دست دولت آمریكا می رسد كه گویا حكومت نیجریه در آفریقا مدتی پیش اقدام به فروش اورانیوم غنی شده به صدام حسین كرده است. این می تواند توجیه خوبی باشد برای اثبات این ادعا كه صدام حسین در فكر ساختن بمب اتمی است. سپس جوزف ویلسون, سفیر سابق آمریكا در نیجریه, به این كشور فرستاده می شود تا معلوم كند كه خبر مربوط به فروش اورانیوم به عراق صحت دارد یا خیر. ویلسون به نیجریه می رود و پی می برد كه این خبر كاملا دروغ است و هیچ اورانیومی به صدام فروخته نشده است. ویلسون در بازگشت به آمریكا, گزارش خود را تسلیم جورج بوش می كند. اما بوش بی اعتنا به این گزارش, در سخنرانی سالانه ی خود در كنگره ی آمریكا اعلام می كند كه نیجریه به صدام اورانیوم غنی شده فروخته است و آمریكا چاره ای جز حمله به عراق ندارد.

ویلسون هنگامی كه می بیند رئیس جمهوری به گزارش وی توجه نكرده, مقاله ای افشاگرانه در روزنامه ی نیویورك تایمز به چاپ می رساند و در آن صراحتا اعلام می كند كه نیجریه هیچ اورانیومی به عراق نفروخته است. كاخ سفید به شدت از گستاخی ویلسون و مقاله ی وی ناراحت می شود و برای بی اعتبار كردن وی نزد افكار عمومی, به صورت پنهانی این خبر را در اختیار رابرت نوواك, ستون نویس نشریه ی شیكاگو سان تایمز, می گذارد كه خانم والری پلام, همسر سفیر جوزف ویلسون, یك مامور سازمان اطلاعات آمریكا (سیا) است. به این ترتیب تمامی رابط ها و خبرچین های این جاسوسه در بغداد و دیگر شهرهای خاورمیانه لو می روند و حداقل حدود 70 نفر از آنها كشته می شوند. آقای سفیر بیش از همه عصبانی می شود. رسانه این زن و شوهر را در كانون توجه خود قرار می دهند. قضیه به دادگاه برده می شود و نهایتا معلوم می شود كه لیبی اسكوتر, دستیار دیك چنی معاون رئیس جمهوری آمریكا, نقش اصلی را در لو دادن هویت اصلی والری پلام داشته است. اسكوتر به اتهام شهادت دروغ محكوم به زندان می شود اما بوش وی را مورد عفو قرار می دهد.
حرف اصلی فیلم مضحكه این است كه اگر دولت بوش به گزارش صحیح و موثق ویلسون توجه می كرد, هیچ جنگ عراقی رخ نمی داد و چهار هزار سرباز آمریكایی كشته نمی شدندو خلاصه همه چیز به خوبی و خوشی تمام می شد (ولابد صدام حسین هم الان سر و مر و گنده سر جای خودش بود و داشت مردم بدبخت عراق را به صورت فله ای می كشت!)

در فیلم مضحكه, شون پن نقش سفیر جوزف ویلسون و نائومی واتس نقش همسر سفیر, والری پلام, را بازی كرده اند. نكته ی جالب و غیر منتظره اینجاست كه كاراكتر های فیلم دقیقا همان اسامی شخصیت های واقعی را دارند; موردی كه كمتر در فیلم های اینچنینی شاهدش بوده ایم.
كارگردانی فیلم را داگ لیمان بر عهده داشته كه نام خود را با كارگردانی فیلم آقا و خانم اسمیت جاودانه كرده. نكته ی غیرمنتظره ی دیگر ضرباهنگ تند و تیز فیلم است. در یك درام سیاسی وجود چنین ضرباهنگی چندان معمول نیست. دوربین روی دست و سبك فیلمسازی مستند, تحرك ویژه ای به فیلم بخشیده.
فیلمساز همچنین موفق شده از فیلم های خبری تلویزیونی راجع به بوش و اعضای دولت وی استفاده ی مناسبی در فیلم خود بكند. و این همه را اضافه كنید به بازی های خوب شون پن و نائومی واتس.

اما جدای از ارزشگذاری مضمونی فیلم و نظر دادن درباره ی درستی یا نادرستی سرنگونی صدام حسین توسط حمله ی نظامی آمریكا, مضحكه در مجموع فیلم خوبی است. فیلم آنجا كه به زد و بندهای عالم سیاست در آمریكا می پردازد در اوج است. متاسفانه فیلم در آنجایی دچار سقوط نسبی می شود كه به زندگی خصوصی پرمسئله ی جوزف و والری می پردازد. در واقع می توان گفت كه زندگی خصوصی این دو به طرز ماهرانه ای به بدنه ای اصلی فیلم – یعنی زد و بندهای سیاسی كاخ سفید – پیوند نخورده است.
كاراكتر والری با اینكه سمپاتی تماشاگر را جلب می كند – زنی كه شغل بیست ساله ی خود را و از آن مهم تر آبروی خود را از دست داده – اما تنش های خصوصی و خانوادگی وی بند و بست مناسبی با توطئه ی سیاسی ای كه در محور فیلم قرار دارد پیدا نمی كند.

فیلم مضحكه از روی كتاب های زندگینامه ای ویلسون و پلام ساخته شده است. نمایش فیلم همزمان شد با انتشار كتاب خاطرات جورج بوش. رئیس جمهور سابق آمریكا در بخشی از این كتاب صراحتا اعلام كرده كه «حمله به عراق عمدتا بر اساس شواهد و مداركی صورت گرفته كه بعدا نادرست از كار درآمد» و اما نكته ی عجیب دیگر در فیلم مضحكه, غیبت كاراكترهای جودیت میلر و رابرت نوواك است. این دو روزنامه نگار نقش بسیار مهمی در ماجرای والری پلام داشتند اما در كمال شگفتی هیچ اثری از شخصیت های تاثیرگذار آنها در این فیلم نیست.
هرگونه كپی برداری از این مطلب بدون ذكر دقیق منبع آن: دنیای سینما مخالف قانون بوده و نویسنده هیچگونه رضایتی در خصوصو آن ندارد و شرعا حرام می باشد.