واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: چه كسی به كدام زبان از این فرهنگ و اسوهها دفاع میكند؟
بهگزارش ایسنا ، علی معلم دامغانی، در نشست شعر و رسانه، از سری نشستهای حوزه هنری كه هر هفته برگزار میشود، به تفسیر شعرهایی از بیدل دهلوی پرداخت و سپس شعری را از دفتر سوم «مثنوی معنوی» با عنوان «قصهی مرگ و زندگی» برای حاضران خواند و گفت، این شعر را تفسیر نمیكند، چراكه معنای آن مشخص است.معلم، شعر را از دیرباز شروع كرده و دوست داشته است كه مطالعات پیگیر و مستمری در این زمینه داشته باشد. اینگونه بوده كه اطلاعات خود را گسترش داده و به تطور آثار گذشتگان خودمان و بسیاری شاعران عرب پرداخته است.بهعقیدهی او، شعری كه با مردم ارتباط نداشته باشد، شعر نیست. در عین حال، تاكید میكند كوششی ندارد شأن كلمات و ادبیات فارسی را آنقدر پایین بیاورد كه همهكس فهم باشند. معتقد است: شنوندگان شعر همیشه عدهی خاصی بودهاند. در ترانهسرایی اما سعی كرده همهكسفهم بنویسد؛ تا جایی كه حتا جوهر تاثیرگذاری بیشتر از ذات تخیلی باشد، هدفش هم مرتفع شدن این مشكل بوده كه از لحاظ كاربرد بعضی كلمات و بعضی اندیشهها، مشكلی برای مخاطب گستردهتر پیش نیاید.این شاعر همچنین معتقد است: جهان عوض شده و رسانهها نوعی دهكده جهانی را تحقق دادهاند. رسانهی جمعی طبق تعریفی كه داده بودند، قرار بود دیوارهایی چون ملیت و بنیادگرایی را از میان بردارد، كه این اتفاق نیفتاده است.معلم اعتقاد دارد: پدیدههایی چون رسانه و اینترنت پدیدههای مقدسی هستند؛ به شرط اینكه در جهت رهایی انسان مورد استفاده قرار گیرند.وی با بیان اینكه باید با مانیفیست جدیدی وارد دنیای امروز شد، معتقد است: روشنفكری امروز عوض شده است و اگر روشنفكر دیروز به مسائل داخلی توجه میكرد و به تبع آن مسائل خارجی را میدید، امروز باید نگاه اصلی متوجه پشتوانههای خارجی مسائل باشد و نمیتوان قدرتی مثل آمریكا را در این حاشیه نادیده گرفت.او ابتدا بهعنوان اهل ادبیات به صدا و سیما وارد شده، بعداً اما موسیقی را جدیتر میگیرد، چراكه فكر میكرده موسیقی همراه با كلام نیاز عمدهی ماست، كه رسانه هنوز این قابلیت را پیدا نكرده است.معلم در عین حال اعتقاد دارد: اهل هنر باید با رسانهها ارتباط قوی داشته باشند، تا حرفهایشان شنیده شود. رسانهی خوب میتواند در دل مردم نفوذ و حضور داشته باشد، و ما باید این هنر رسانهیی را تجلی و گسترش دهیم.بهگفتهی او، نوآفرینی از ویژگیهای اصلی یك هنرمند است، اما متاسفانه در این زمینه افراط و تفریط های زیادی صورت گرفته است.او بر این اعتقاد است: هنرمند بودن و كار هنری كردن، بسیار مشكل است و سختی دارد، اما هنرمندی كه مصمم است، باید تمام سختیها را به جان بخرد و بدیهی است هنگام رسیدن به نتیجه، از كار خویش لذت خواهد برد.وی همچنین درباره ترانه اعتقاد دارد: ترانه، زبان شفاهی آراسته به زبان كتبی است. ترانه زبانی است كه بعد از این زاده خواهد شد؛ زبانی كه بسیاری از هنرهای زبان كتابی را صیانت خواهد كرد.او درباره ضرورت ترانهسرایی میگوید: در عصر ارتباطات و حضور چرتكه عظیم كامپیوتر، جهان در آستانه تحولی عظیم است. گفتن ترانه برای من اختیار نبود، بلكه اضطرار بود؛ نخست مثنویهایی را میگفتم كه بهگفتهی دوستان، خوب بود، اما پیام در آنها پنهان، و انتقال آن دشوار بود. ترانه فقط ترانه نیست، بهعنوان مثال، در كارهای آیینی، مداحانی را میبینیم كه ترانههایشان با شأن اهل بیت (ع) مطابق نیست. ما از اسوههایی كه در كربلا حماسه آفریدند، میخواهیم سخن بگوییم و دنیا با زبان فیلم، نمایش، نور، موسیقی و با هزار زبان دیگر از آشیل، فربد و مظلومیت سیاووش سخن خواهد گفت؛ یعنی همه اسطورهها را در مقابل اسوههای شما به بازار میآورد و به مقابله میگذارد و حال چه كسی به كدام زبان میخواهد از این فرهنگ و اسوهها دفاع كند؟این شاعر در عین حال معتقد است: شاعران باید از بدعت بپرهیزند و نوآوری داشته باشند و سعی كنند زبان بهسمت كمال برود؛ نه آنكه در نوآوری افراط كنند كه به بدعت تبدیل شود؛ چراكه در این صورت مجبور میشوند بهجای زبان از سایه زبان استفاده كنند.علی معلم در سال 1320 در دامغان متولد شد و پس از اخذ دیپلم از سمنان و شاهرود، به تحصیل در دانشكدههای حقوق و علوم انسانی دانشگاه تهران پرداخت. وی علاوه بر تدریس شعر، موسیقی و ادبیات، معاون فرهنگی حوزه هنری سازمان تبلیغات، عضو شورای شعر وزارت فرهنگ و اسلامی و رییس مركز موسیقی سازمان صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران بوده است. در سال 1380 نیز در نخسین همایش چهرههای ماندگار، در عرصه شعر و ادب فارسی برگزیده شد.منبع : ایسنا
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 451]