تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833545808
اخراج اروپا از پرونده هسته ای
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: اخراج اروپا از پرونده هسته ای سید ضیاءالدین احتشام در مهرماه 82، وقتی سه میهمان ناخوانده اروپایی وارد تهران شدند، مقامات وقت پرونده هسته ای ایران، چنان ذوق زده بودند که به پیامدهای امضایی که بر پای موافقت نامه سعدآباد می زنند، اندیشه نکردند و بدین ترتیب هر چند مهمانان با خوشحالی به کشورهای خود بازگشتند ولی سایه سنگین شان بر سر پرونده هسته ای ایران باقی ماند. در آن زمان، وزرای خارجه وقت سه کشور اروپایی (آلمان، انگلیس و فرانسه) به ایران آمدند و در توقف کوتاهی که در تهران داشتند، به همراه حسن روحانی به سعدآباد رفتند و درباره پرونده هسته ای با وی به گفت و گو نشستند. آن دیدار در شرایطی صورت می گرفت که تعداد زیادی از دانشجویان، در بیرون از محوطه کاخ تظاهرات اعتراض آمیز تشکیل داده بودند و از اینکه در پشت درهای بسته سعدآباد، توافقی بر خلاف مصالح ملی با این سه اروپایی امضا شود، ابراز نگرانی می کردند؛ ساعاتی بعد، هنگامی که روحانی و وزرای سه کشور اروپایی در کنفرانس مطبوعاتی حاضر شدند و از امضای موافقت نامه ای، که بعدها به "توافق سعدآباد" معروف شد، خبر دادند، معلوم شد که نگرانی ها بی مورد نبوده است. در این توافقنامه ایران پذیرفت که غنی سازی را تعلیق کند و پروتکل الحاقی را عملی سازد. البته دبیر وقت شورای عالی امنیت ملی کشورمان در جمع خبرنگاران درباره مدت تعلیق گفت: "پایان دادن به تعلیق، در دستان ایران است و کشورمان می تواند حتی در چند روز آینده غنی سازی را از سر بگیرد زیرا آنچه صورت گرفته، اقدامی "داوطلبانه" است و لذا هیچ الزامی برای پایبندی به یک امر داوطلبانه وجود ندارد." با این حال بعدها که ایران اعلام کرد می خواهد غنی سازی را آن هم زیر نظر آژانس اتمی از سر بگیرد، از سوی همین اروپایی ها، که امضایشان زیر توافقنامه بود، به "شورای امنیت" تهدید شد و هنگامی که تهران به اقدام "داوطلبانه" اش در خصوص تعلیق پایان داد و کلید فعالیت سانتریفیوژها را فشرد، پرونده به شورای امنیت سازمان ملل رفت و صدور قطعنامه ها علیه ایران آغاز شد. فارغ از محتوای توافق سعدآباد که کاملاً یکسویه و به زیان ایران بود، اشتباه فاحش تر آن بود که ایران، طرف اروپایی را برای مداخله مستقیم در پرونده هسته ای "به رسمیت شناخت" و این در حالی بود که نه اروپا و نه هیچ کشور دیگری مستقلاً هیچ نقش و سمتی در پرونده های هسته ای ندارند و صرفاً می توانند در چارچوب آژانس اتمی و به عنوان یک عضو دارای یک حق رای، اعمال نظر کنند. با این حال، "اشتباه استراتژیک" رخ داد و اروپا به عنوان طرف دیگر در پرونده هسته ای جا افتاد. اینک ایران برای خلاصی از عواقب این پرونده، می بایست هم رضایت فنی و حقوقی آژانس را تحصیل می کرد و هم رضایت سیاسی اروپایی ها را و این یعنی پذیرش یک بار اضافی. در عمل نیز چنین شد و حتی این اواخر، وقتی اعضای شورای امنیت می خواستند درباره پرونده هسته ای ایران سخنی بگویند، اعلام می داشتند که منتظر "گزارش آژانس" و "گزارش اروپا" از مذاکراتشان با ایران هستند و این در حالی است که صرفا باید گزارش های فنی و حقوقی آژانس، ملاک تصمیم گیری باشد نه گزارش های سیاسی چند کشور خاص. نتیجه چنین روندی نیز چیزی جز کم رنگ شدن نقش آژانس به عنوان یک نهاد بین المللی و میدان دار کردن اروپایی ها در عرصه پرونده هسته ای ایران نبود. از همان زمان، کسانی که با دلسوزی و آینده نگری به پرونده هسته ای ایران می نگریستند، هشدار می دادند که نباید تا بدین حد، به اروپایی ها مجال و بها داد چرا که اگر آنان سوار شوند به این سادگی ها حاضر به پیاده شدن نخواهند بود. اما از آنجا که گویا قرار نیست کسی در این مملکت به مواضع کارشناسی وقعی نهد، این نقدها با انگ هایی مثل خیانتکاری و نادانی پاسخ داده شد و سه کشور اروپایی، رفته رفته، مدعی اصلی پرونده هسته ای ایران، شدند. گذشت زمان نیز ثابت کرد که این سه کشور، درصدد حل پرونده نیستند بلکه منافع آنها ایجاب می کند آن را هر چه بیشتر گل آلود کنند و با اعمال فشار بر ایران، از آن امتیاز بگیرند. جالب اینجاست که در مقاطعی، این سه کشور اروپایی ایران را تهدید می کردند که اگر در مقابل آنها تمکین نکند، مذاکراتشان را قطع خواهند نمود! اینک و پس از گذشت بیش از 4 سال از آن روزها، و پس از تجربه اندوزی های فراوان در این مسیر پرفراز و نشیب، دولتمردان مان به درستی دریافته اند که اگر قرار است پرونده هسته ای ایران به سروسامان برسد، باید به مجرای اصلی خود، یعنی آژانس بین المللی انرژی اتمی باز گردد و اروپا نیز به خانه خود. هرچند این سیاست از مدت ها پیش آرام آرام در حال عملیاتی شدن بود ولی در سفر محمد البرادعی، دبیرکل آژانس اتمی به ایران و دیدار وی با مقامات کشورمان به طور صریح علنی شد و رهبر انقلاب، رییس جمهور، وزیر خارجه و دبیر شورای عالی امنیت ملی، بر این موضوع تاکید و تصریح کردند که فقط آژانس را دراین پرونده به رسمیت می شناسند نه اروپا و دیگران را. آنها تاکید کردند که اگر اروپا مایل به گفت و گو با ایران است تهران آمادگی دارد درباره "تمام مسایل مورد علاقه" و نه فقط پرونده هسته ای، با آنها و البته با همه کشورهای دنیا گفت و گو کند و این یعنی اخراج مهمان ناخوانده ای که به یمن سعدآباد، معرکه گردان شد، وعده های توخالی داد، تهدیدات واقعی کرد و در نهایت بانی قطعنامه های ضد ایرانی در شورای امنیت شد و ای کاش این کارت قرمز، زودتر از اینها به اروپایی ها نشان داده می شد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 390]
-
گوناگون
پربازدیدترینها