سنگینی تیشه بر سختی سنگ

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: سنگینی تیشه بر سختی سنگ

حاصل این تلاش پیگیر او امروز زینت بخش موزه هاست. هنر او از آن معدود پدیده هاست که از عنصر مردمی و مهربانی و اعتراض و حق خواهی لبریز است. عشق به هنر سرانگشت توانایش را نیرو بخشید تا سنگینی تیشه بر سختی سنگ فائق آید. در این راه پرنشیب و فراز هیچ مانعی او را از رسیدن به مقصود بازنداشت. چه بسیاری که در راه هنر جان باختند و چه بسیاری که هنر را تنها برای هنر خواستند و از لذت گذران زندگی چشم پوشیدند و برترین لذت را در آفرینش آثارجاودان و اعتلای هنر جست وجو کردند. او با این همه ستایش و حرمت، مستی خود را ذره ذره در رگ تندیس ها دمید تا آنها را هرچه زیباتر و موزون تر بنمایاند. حاج علی اکبر صنعتی به احترام مرشد و مراد خویش، نام و شهرت او را عینا برخود نهاده است اما همین مرید اینک خود مراد بسیاری از هنرمندان است. تمام سال های آخر عمر را در سکوت کامل به سر برد. گوش های او ناشنوا شده بود. کمتر روزی در میان ورد و دعا و مناجات او این تک بیت را نمی شنیدی:«خداوندا، کرم کردی که کرم کردی...» از کودکی، زبان او زبان تصویر بود. بیش از آنکه بر کلمات احاطه پیدا کند با نقاشی مانوس شد. وقتی در مدرسه معلم درس می داد عکس او را می کشید. به طور کل نقاشی او را به دنیای وسیع تری دعوت می کرد و الهام و رویاهای خفته او را بیدار می کرد؛ شاید نقش های رنگ به رنگ قالی ها، خطوط مرموز و پروقار کاشی ها و مینیاتورها، و از همه بیشتر طبیعت؛ یک منظره ساده، یک تک درخت؛ چشمه ای که صبورانه در دل خاک می جوشید و می خزید، پرنده هایی که دانه برمی چیدند، رودخانه ای که سرمست و عاصی از کنار مزارع می گذشت، آهویی که می گریخت، شکوفه های درخت بادام که آفتاب و مهتاب را می نوشیدند همه در ذهن شکوفای او منعکس می شدند که یک اثر زیبا به جای گذارد. در عنفوان جوانی قلم او آن قدر چابک و پخته نشده بود که از این همه آیه های طبیعی، آفرینش دوباره ای بسازد اما شور و سودای هنر همانند تکیه گاه به مثابه یک عصا به او قوت بلوغ را می داد. هنری که به مرحله بلوغ می رسد مثل درختی است که از سنگینی بار میوه هایش با فروتنی خم می شود. هنرمندی که صمیمانه می آفریند، در جست وجوی مطلق و ابدیت است، به نوعی استغنا و رهاشدگی از قیدها و سنت ها می رسد و این حال و احوال در استاد صنعتی با وجود مشاهده آثارش به وضوح آشکار می شود. نزدیک به 800تابلو و 400مجسمه حاصل ده ها سال کار و خلاقیت شبانه روزی اوست. در تابلوهایش عاطفه هنری و متانت و پختگی موج می زند. بنا به گفته خود او «هنرمند باید شرایط خودش را درک کند. غریزه هنری باید آن قدر هوشیار و زیرک باشد که حتی لحظه ای از زمان عقب نیفتد. هنری که بوی زمان خود را ندهد کهنه و فرسوده و مردنی است.» هنر او همیشگی است. مجسمه هایش مردمی و پیام آورند. بیش از آنکه جذب کند اندوه خفته را بیدار می کند. خط ها و طرح ها به پیکره های او حالت سینما می دهد؛ چنان که گویی حرکت واقعی اشیا، نوسان در فضا، انتشار نور و نیرو و اندازه سرعت را در پیکره ها می بینیم. سوژه اکثر کارهای او به ویژه تندیس هایش طبقه محروم و انسان هایی هستند که زیر یوغ ابرقدرتان شکسته و خرد شده اند یاانسان هایی که از فرط فقر و تکیدگی در حالت پریشان به مانند مجسمه مرگ می مانند... مجسمه ها اشباح غمناکی از زندگی خالق خود هستند که مشاهدات و تاثرات خود را به صورت تندیس هایی از رنج و محرومیت و درماندگی و پریشانی و سقوط درآورده است. وقتی این پیکره ها را ببینی مفهوم عمیق گفته های او را درک می کنی؛ «آب دریا را اگر نتوان کشید/ هم به قدر تشنگی باید چشید». ضروری است که به پاس آن همه تلاش و کوشش از این هنرمند نامور و گمنام یاد شود. چهره تابناک او در تندیس هایش پرتو افکنده است. اگر بخواهیم چهره درون هنرمند را در ذهن خود بیافرینیم باید سخت با هنر او اخت شویم؛ آنگاه زیروبم روحیه و حالاتش را درک می نماییم. بارزترین دلیل اثبات مدعا تابلویی است که با سنگ از روانشاد حاجی صنعتی، آموزگار و مرشد خود ساخته است. این درون نمایی در پیکره «گاندی» نیز به وضوح رخ می نماید. گاندی جبه ای بردوش با پیکری نحیف و نیم برهنه به افقی نامشخص می نگرد. یا پیکره امیرکبیر، سیاستمدار نامدار ایرانی با نگاهی مصمم دورنمایی از روحیه ملت ایران را نشان می دهد. مجسمه های استادصنعتی از سنگ، گچ، سیمان و موم ساخته شده است. ایجاز و سادگی عظیمی که در هنر باستانی وجود دارد در اکثر این تندیس ها احیا شده است. میدان هنر او در موضوع و اسلوب بسیار وسیع است. ریزه کاری در آثار او اهمیت بسیار دارد و همه آنها به تندیس های استاد صنعتی هویت ممتازی بخشیده است. تابلوهای او اکثرا سیاه قلم است. سنگ اصیل ترین و گسترده ترین عنصر طبیعت از ابزار اصلی او به شمار می رفت. سنگ ها را با چرخ مخصوصی می تراشید و به صورت صفحات یکنواخت و همگون درمی آورد. طرح روی سنگ منعکس می شد و سنگ بریده می شد با ظرافتی که به سختی می توان دریافت که یک تکه نیستند. میراث پربهای او را می توان در موزه صنعتی واقع در میدان امام خمینی جست وجو کرد؛ باشد که درخت پربار هنر او بارور شود و او را تا اوج کمال و جمال به اعتلا کشاند.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 116]