قرآن و مساله عدالت اقتصادي

واضح آرشیو وب فارسی:مردم سالاری: قرآن و مساله عدالت اقتصادي
پس مومن موظف است تا در مقابل گروه قاسط و عدالت خوران و قسط گريزان با اسلحه بايستد و حق خود را بستاند; و در اين حالت است كه امام باقر(ع) مي فرمايد: الخير كله في السيف وتحت السيف وفي ظل السيف همه خوبي ها در شمشير و زير شمشير و در پايه شمشير است; زيرا اهل زر و زور و تزوير هرگز به نرمي و تسامح و مدارا به راه نمي آيند و دست از ظلم و ستم و بي عدالتي نمي شويند.
بنابراين چنان چه رهبران الهي در يك دست كتاب آسماني براي آگاهي و بينش دادن به حقوق مردم و در دست ديگر شمشير براي تحقق و اجراي حقوق ايشان و دفاع از حق به دست مي گرفتند مومنان نيز بايد چنين كنند تا حق خويش را از اصحاب سه گانه زر و زور و تزوير بستانند. چون اصولا آنان زورگوياني هستند كه تسليم منطق نمي شوند و به حق گردن نمي نهند.
اصل بنيادين «عدالت» به عنوان ركن بنيادين و هدف والاي قرآني، اصلي است كه هيچ مسلماني نمي تواند نسبت به آن بي تفاوت باشد و براي زنده كردن آن نكوشد و مردم را در جهت طلب آن و قيام براي آن آگاه نسازد.
بنابراين گفتن، نوشتن و طلب عدالت و ايجاد آگاهي در مردم درباره آن و شناساندن دو ضد ويرانگر بنيادهاي عدالت يعني تكاثر و فقر و مبارزه با آن دو و جانبداري قاطع از تعديل مالكيت ها و توزيع عادلانه امكانات و ثروت در ميان مردم و نظارت بر بازارها و نرخ ها و جلوگيري از تورم و احتكار و نفي ستم هاي اقتصادي، به منظور تحقق عدالت و بازگشت به دين خدا، يك تكليف شرعي است، بلكه مي توان آن را به عنوان هدف و تكليف اصلي و واجب بنيادين كه مايه حيات ديگر تكاليف و احكام الهي است، برشمرد، چنانچه معصوم (ع) مي فرمايد: العدل حياه الاحكام.
مبارزه با قاسطين و طلب و اقامه عدالت تكليفي است كه هيچ مسلماني نمي تواند درباره آن از خود كوتاهي نشان دهد. اهميت آن به حدي است كه موجب سعادت دنيا و آخرت فرد و جامعه است، چنانچه ترك آن موجب شقاوت فرد و جامعه و خروج مسلمانان از دين مي گردد. مبارزه جدي، قاطع و هماره با دو معضل و غده سرطاني تكاثر و فقر، باعث اصلي سامان يافتن جامعه ايماني و بقاي اسلام و مسلماني است، چون جامعه تنها با عدالت احيا مي شود و دين و احكام دين تنها از راه ايجاد عدالت ترويج مي گردد و زنده مي ماند. اگر عدالت تحقق نيابد، نه دين ترويج مي شود و نه جامعه اي مي ماند.
اين وظيفه بزرگ براي عموم مسلمانان است كه هيچ كس نمي تواند در آن سستي، تعلل و اهمال روا دارد; ولي دو دسته هستند كه نسبت به قضاياي انساني، مصالح و مفاسد اجتماعي و عدالت معاشي و بساماني و نابساماني اوضاع مردم و جامعه، مسووليتي بيشتر و سنگين تر دارند، بلكه صلاح و فساد جامعه ديني و همه امور اجتماع به عملكرد و موضع گيري ايشان بستگي دارد: 1) عالمان ديني 2) مسوولان و كارگزاران حكومتي.
پيامبر اكرم(ص) مي فرمايد: دو دسته از مسلمانان و امت من هرگاه درست شوند، مسلمانان درست مي شوند و امت و جامعه به صلاح مي رسند و هرگاه فاسد شوند امت و جامعه فاسد مي شوند. گفتند: اي پيامبر خدا! اين دو دسته كيانند؟ فرمود: عالمان و حاكمان.
از مهم ترين نشانه هاي صلاح عالمان، عمل كردن به پيمان الهي است. همان پيماني كه خداوند از آنان خواسته است تا با ستم ها و ظلم ها بستيزند و با بيدادهاي مالي و اقتصادي مقابله نمايند و در برابر تفاوت هاي فاحش و داشتن هاي بسيار و نداشتن هاي سقوط آور و شقاوت بار بر آشوبند و براي برانداختن اوضاع ضدعدالت استفاده كنند: ان لا يقاروا علي كظه ظالم ولا شعب مظلوم. از ديدگاه امير مومنان اصلاحات جز در سايه عدالت در حق ملت امكان پذير نيست.
كساني كه با حركت هاي عدالت خواهانه ميانه اي ندارند و براي عدالت همه سويه تلاش نمي كنند، نمي توانند خود را اصلاح طلب بدانند، اصولا ملت و جامعه به عدالت اصلاح مي شود و اصلاح حوزه عمومي جز به اقامه عدالت از سوي حوزه خصوصي امكان پذير نيست: الرعيه لا يصلحها الا العدل چون اصلاح اجتماعي نيز با حضور ظلم و ستم، فقر و محروميت، استثمار، بهره كشي و تكاثرطلبي سازگار نيست; ظلم و بيداد در همه جنبه هاي سياسي، اجتماعي، قضاياي و اقتصادي، با اصلاحات سازگاري ندارد.
منابع در روزنامه موجود است
شنبه 23 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: مردم سالاری]

[مشاهده در: www.mardomsalari.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 192]