نقدي بر قوانين موجود درباره رفتار والدين با كودكان - قسمت پاياني

واضح آرشیو وب فارسی:مردم سالاری: نقدي بر قوانين موجود درباره رفتار والدين با كودكان - قسمت پاياني
در قسمت قبل با انواع آزار شكنجه كودكان آشنا شديم كه شامل كودك آزاري جسمي، كودك آزاري جنسي و غفلت و بي توجهي به نيازها و خلاقيت كودكان بود و فهميديم كه از اصول 177 گانه قانون اساسي حتي يك اصل به كودكان اختصاص نشده است.
در ماده 59 قانون مجازات اسلامي «اعمال زير جرم محسوب نمي شوند:
1-اقدامات والدين و اولياي قانوني و سرپرستان صغار، مهجورين كه به منظور تاديب يا حفاظت آنها انجام شود مشروط براينكه اعمال مذكور در حد متعارف و تاديب و محافظت باشد.» نحوه انشاي ماده و سوابق امر ترديدي برجاي نمي گذارد كه مقصود از اقدامات تاديبي، تنبيه بدني طفل است ضمن آن باز بايد پرسيد «حد متعارف» اين اقدامات چگونه تعريف شده است. و همچنين در ماده 112 قانون مجازات اسلامي ذكر شده كه «هرگاه مرد بالغ و عاقل با نابالغي لواط كند فاعل كشته مي شود و مفعول اگر مكره نباشد تا 74 ضربه شلاق تعزير مي شود.» مي بينيم كه در اين ماده فرد بالغ مجازاتش مرگ ولي اگر فرد نابالغ (كودك يا نوجوان) مكره نباشد محكوم به 74 ضربه شلاق مي شود در حالي كه همگان مي دانيم كه كودك فاقد اختيار و اراده تصميم گيري است. پس مكره بودن او در مقابل مرد بالغ كه از هر لحاظ از او برتر است بي معني مي باشد. مي بينيم كه بدين گونه كودك بزه ديده بيشتر آسيب مي بيند. و به جاي آنكه ما او را تحت مراقبت و حمايت پزشكي و رواني و خانوادگي قرار دهيم او را مجازات مي كنيم كه واقعا ناعادلانه است. بالاخره اجراي همين قوانين كه نياز به اصلاح و بازنگري دارند مستلزم ابزار و لوازم اجرايي موثر و كارآمد است. در بسياري از كشورهاي جهان علاوه بر تدوين قوانين در ارتباط با حمايت از كودكان، شعب ويژه پليس و پليس كودك هم بر نحوه رفتار والدين با كودكان نظارت دارند. براساس آماري كه دفتر پژوهش دانشگاه علوم بهزيستي و توانبخشي در نتيجه پژوهشي كه روي 77هزار و 855 دانش آموز مقطع دوم راهنمايي در مدارس تهران انجام داده، 9/3درصد نوجوانان در معرض آسيب هاي جسماني و عاطفي قرار دارند. اين پژوهش بطور عمده به جنبه هاي پنهاني و ناآشكار كودك آزاري يعني بدرفتاري پرداخته است. و در گزارشي ديگر از كميته ملي پيشگيري از سو»رفتار با كودكان سازمان ملل در سال 1994 حدود 3 ميليون سو»رفتار درباره دنيا گزارش شده گرچه ميزان واقعي بيشتر از اين است.
بنابراين گزارش، از ميان كودكاني كه مورد سو»استفاده جنسي قرار مي گيرند 24درصد كمتر از 5 سال، 57درصد بين 5 تا 9 سال، 27درصد بين 10 تا14 سال، 14درصد بين 15 تا 18 سال، و 50درصد كودكان قرباني آزار، نارس بوده اند. بر همين اساس 75درصد سو»رفتار از سوي والدين، 15درصد از سوي بستگان و 10درصد هم از سوي مراقبان و خويشاوندان بوده است. در اعلاميه ها و قوانين بين المللي نسبت به حقوق كودكان در سطح بسيار عالي توجه شده كه به برخي از آنها در اينجا اشاره مي شود. 1- در اعلاميه اسلامي حقوق بشر مصوب 1990 ميلادي آمده است: «هر كودكي از زمان تولد، حقي بر گردن والدين خويش و جامعه و دولت در محافظت دوران طفوليت و تربيت نمودن و تامين مادي و بهداشتي و ادبي دارد. و بايد از جنين مادر نگهداري شود و مراقبت هاي ويژه نسبت به آنها مبذول گردد.» 2- در اعلاميه جهاني حقوق بشر كه در سال 1947 به تصويب رسيده، در ماده 25 آن آمده است: «مادران و كودكان حق دارند كه از كمك و مراقبت مخصوص بهره مند شوند. كودكان چه بر اثر پيوند زناشويي به دنيا آمده باشند و چه غير آن از حمايت اجتماعي يكسان برخوردار خواهند بود.» 3- ماده 2 اعلاميه جهاني حقوق كودك مصوب 1959 هم مي گويد: «كودك بايد از حمايت ويژه برخوردار شود و امكانات و وسايل ضروري جهت پرورش بدني، فكري، اخلاقي و اجتماعي وي به نحوي سالم و طبيعي و در محيط آزاد و محترم توسط قانون يا مراجع ذي ربط در اختيار وي قرار گيرد.» و همچنين در ماده 8 اين اعلاميه چنين آمده است:«كودك بايد در هر شرايطي جزو اولين كساني باشد كه از حمايت و تسهيلات بهره مند مي شود، كودك بايد در برابر هر گونه غفلت، ظلم، شقاوت و استثمار حمايت شود.» به هر حال آنچه اكنون واضح و هويداست اين است كه ما روزانه سير صعودي كودك آزاري را شاهد هستيم، كودكي را كه امروز در آخرين ساعات شبانه روز مورد آزار و اذيت اطرافيان قرار مي گيرد بطور حتم آخرين آنها نيست. و اين روند همچنان در حال سير صعودي است.
كه جلوگيري از آن نيازمند وضع قوانيني براي حمايت از كودكان است. تنبيه كودك به او مي آموزد كه بايد در مقابل زور و خشونت ناحق هم بايد ساكت بماند.
چرا بايد قانونگذار پشتوانه و ضمانت اجرايي فرامين پدر و مادر را در خصوص كودكان موكول به تنبيه كند؟
چرا راه هاي مسالمت آميز را پيشنهاد نكرده است؟ چرا گفت وگو و استفاده از شيوه اقناع صورت نمي گيرد؟ علم نشان مي دهد كه كتك كاري و تنبيهات بدني بر كودكان تاثير بدي خواهد گذاشت و آنان را افرادي عقده اي بار خواهد آورد كه خود اين عقيده منشا فساد و تباهي بسيار است.
راه حلي را كه مي توان ارائه داد اين است كه قانون نبايد بدينگونه حقوق انساني كودكان را ضايع كند، بلكه بايد آنها را مورد حمايت خود قرار دهد.
پس نظام حقوقي مي تواند با در نظر گرفتن شخصيت مستقل كودك و شناسايي حقوق وي و حمايت ويژه از كودك آنها را از هر گونه تعرض ناحق از سوي والدين و اطرافيان مصون بدارد. كودكان نبايد به مثابه ملك والدين تلقي شوند. بايد نهايت دقت شود كه كودك بزه ديده امروز، نوجوان و جوان بزهكار آينده است. پس اگر قانونگذاران ما در اين مورد اقدامي به عمل نياورند و چاره اي نينديشند ما باز هم بايد شاهد ديدن اشك هاي زلال و پاك اطفال روي گونه هايشان باشيم.
چهارشنبه 13 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: مردم سالاری]

[مشاهده در: www.mardomsalari.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 81]