دغدغه يي كه شهرك نشينان را مي ترساند اگر بمانيد، شهروند دولت فلسطين مي شويد

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: دغدغه يي كه شهرك نشينان را مي ترساند اگر بمانيد، شهروند دولت فلسطين مي شويد
كريستف شولت
ترجمه؛ محمدعلي فيروزآبادي

«بني راس» وقتي شب ها به خانه بازمي گردد و از ماشين پياده مي شود، همسايه ها به او پشت مي كنند و به خانه هايشان مي خزند. راس كتي كوتاه و مشكي و شلوار جين مي پوشد و سرش مانند يك مجسمه بد تراشيده شده است. استخوان هاي گونه اش برجستگي چشمگيري دارند و چشم هايش گويي در گودالي عميق فرو رفته اند. بني راس 55 ساله مي گويد؛ «همه دوستانم را در اينجا از دست داده ام.» اين مرد اسرائيلي روي كاناپه يي كهنه در اتاق نشيمن مي نشيند. سيگاري آتش مي زند كه اكثر فلسطيني ها از آن مي كشند. همسرش با نسكافه و بيسكويت وارد مي شود و مي گويد؛ «كاملاً معلوم است كه تو نبايد ديگر از اين حرف ها بزني.» اگرچه بني راس در خانه است اما از هر غريبه يي بيگانه تر به شمار مي آيد.

البته آنچه در اينجا از آن به عنوان خانه ياد مي كنيم در واقع محلي به نام «كارناي شمرون» است، يعني يكي از همان شهرك هاي يهودي نشين با 6400 نفر سكنه آن هم درست وسط منطقه فلسطيني كرانه باختري رود اردن يعني همان منطقه يي كه اسرائيل در جريان جنگ شش روزه 1967 آن را به اشغال خود درآورد. در مجموع 275 هزار اسرائيلي در بيش از 120 شهرك يهودي نشين در اين منطقه زندگي مي كنند.

راس هنگامي كه در اواسط دهه 90 همراه با خانواده اش به كارناي شمرون آمد يكي از هواداران حزب راديكال راست «مولدت» بود. اين حزب طرفدار اخراج فلسطيني ها (يعني اخراج صاحبان واقعي اين سرزمين) از كرانه باختري و انتقال آنها به كشورهاي عربي بود. راس ادعا مي كند كه پس از آن تغيير عقيده داد زيرا به ادعاي خودش مي ديد كه چگونه زنان فلسطيني همراه با كودكان شان بايد ساعت ها در صف پست هاي بازرسي نظاميان اسرائيلي انتظار بكشند و چگونه سربازان اسرائيلي حتي مريض هاي بدحال را هم بازداشت مي كنند. بني راس در گذر زمان چنان تغيير عقيده داد كه از نظر يك راست راديكال اسرائيلي فردي مبتذل با افكاري خطرناك به حساب مي آيد زيرا وي عقيده دارد «ما نمي توانيم بر يك ملت ديگر حكمراني كنيم.»

راس فعال صلح طلب نيست و البته آدم ساده لوحي هم نيست و نيازي به دستاويز قرار دادن ميهن پرستي هم ندارد. او زماني در يك يگان عملياتي در ارتش اسرائيل و به عنوان مامور موساد در لبنان و همين طور در كسوت نيروهاي امنيتي در شركت هواپيمايي ال آل كار مي كرده است. راس در سال 1975 در همان هواپيمايي نشسته بود كه در فرودگاه اورلي پاريس توسط مبارزان فلسطيني با بازوكا مورد حمله قرار گرفت و البته به دليل واكنش به موقع وي بود كه بيش از يكصد سرنشين اسرائيلي هواپيما جان سالم به در بردند.

حال يعني 32 سال پس از آن حادثه، راس بار ديگر احساس مي كند بايد به اصطلاح هموطنانش را در مقابل فلاكت و فاجعه حفظ كند. اما اين بار آنها نه يكصد نفر بلكه 80 هزار سكنه يي هستند كه در شرق ديوار حائل زندگي مي كنند. «آريل شارون» نخست وزير سابق اسرائيل اين ديوار را در سال 2003 و به بهانه حفاظت در مقابل حملات فلسطيني ها بنا كرد اما هدف اصلي او بزرگ تر كردن محدوده ارضي دولت اسرائيل بود. بدين ترتيب وي اكثر شهرك هاي يهودي نشين را تحت كنترل اسرائيل درآورد اما با وجود اين 77 شهرك ديگر در آن سوي ديوار يعني در محدوده فلسطيني ها باقي ماند.

راس هنگامي كه هرج و مرج حاصل از اين تخليه خشونت بار را در نوار غزه ديد و متوجه شد اسرائيل هر آينه در خطر تجزيه قرار دارد، تصميم گرفت خودش دست به كار شود. از آنجايي كه مطمئن بود اسرائيل در نهايت بخش بزرگي از كرانه باختري را نيز تخليه مي كند، به نمايندگان حزب راستگراي ليكود نزديك شد و به آنها قانوني را پيشنهاد كرد؛ دولت موظف است به آن دسته از ساكنان اين شهرك ها كه داوطلبانه خانه هاي خود را تخليه مي كنند غرامت بپردازد تا آنها بتوانند در مركز اسرائيل براي خود مسكن هاي نو خريداري كنند. زيرا به عقيده راس اگر تخليه اين شهرك ها خيلي زود جنبه رسمي پيدا مي كرد، ساكنان آنها مجبور مي شدند خانه هاي كهنه خود را بسيار پايين تر از قيمت بفروشند، تازه اگر آن خانه ها اصولاً قابل فروش باشد.

اما سياستمداران راستگرا طرح راس را نپذيرفتند زيرا از نظر آنان تخليه داوطلبانه نشاني از ضعف در خود داشت. بدين ترتيب راس در ميان گروه هاي چپ براي خود همفكراني پيدا كرد و همراه با نمايندگان احزاب «مرتز» و كارگر جنبشي به نام «يك خانه» را به راه انداخت و شگفت آور اينكه موفق هم شد. در حال حاضر سياستمداران كليدي دولت ائتلافي اسرائيل از اين قانون ابتكاري حمايت مي كنند. «ايهود باراك» وزير دفاع و «تزيپي ليوني» وزير خارجه اسرائيل هم كه از بيشترين شانس براي جانشيني «ايهود اولمرت» برخوردار هستند، از اين قانون طرفداري مي كنند. جالب اينجاست كه اصل «تخليه در برابر غرامت» از جمله موادي از قرارداد صلح شده است كه از سوي اولمرت به فلسطيني ها ارائه مي شود.

«خائيم رامون» معاون نخست وزير اسرائيل ادعا مي كند بدين صورت دولت به فلسطيني ها و جامعه بين المللي نشان مي دهد در مورد راه حل «دو كشور» جدي است. اما در همان حال اسرائيل همچنان بر باقي ماندن شهرك هاي واقع در غرب ديوار حائل اصرار دارد. دولت اسرائيل تصويب كرده است كه باز هم آپارتمان و خانه در آن منطقه ساخته شود و البته ظاهراً اين مساله چندان به مذاق دوستان امريكايي اسرائيل خوش نمي آيد. جرج بوش رئيس جمهور امريكا به محمودعباس گفته است كشور فلسطين «نبايد شبيه به پنير سوئيسي باشد». با اين حال اگر روند صلح با فلسطين به شكست بينجامد، اكثريت اين اسرائيلي ها به هيچ عنوان خواهان ماندن در مناطق فلسطيني نيستند. حزب اولمرت يعني كاديما هم ادعا كرده است اسرائيل بخش بزرگي از كرانه باختري را تخليه مي كند، حتي اگر بر پايه مذاكره با فلسطيني ها اين خروج همسان با مدل تخليه نوار غزه در سال 2005 نباشد. «موتي مورل» مديريت امور تبليغاتي جنبش يك خانه را بر عهده دارد. اين كارشناس سياسي به همه جناح ها و افراد سياسي از جمله به «بنيامين نتانياهو» دبيركل حزب ليكود نيز مشاوره مي دهد. مورل مي گويد؛ «برخلاف مورد غزه كه شهرك نشين ها در دقيقه 90 از آنجا رانده شدند، ما اين بار پيشاپيش طرح خروج از كرانه باختري را تهيه كرده ايم.» به گفته مورل تا به حال پنج هزار نفر از سكنه اين شهرك ها براي تخليه اعلام آمادگي كرده اند و هدف اين است كه اجماعي براي وادار كردن سياستمداران به پذيرش اين قانون صورت گيرد.

مورل در انتخاب وسيله براي رسيدن به اين هدف هم از كسي رودربايستي ندارد. او سفارش چاپ كارت هاي تاشويي را داده است كه آرم تشكيلات خودگردان فلسطين بر آنها نقش بسته و شبيه به پاسپورت است. مورل اين كارت ها را براي همه ساكنان شهرك هاي شرق ديوار حائل ارسال كرده است. در قسمت داخلي اين كارت ها با اين پيام روبه رو مي شويم؛ «دير يا زود اين مناطق تخليه مي شوند. اگر بمانيد، شهروند دولت فلسطين خواهيد شد.» مورل ادعا مي كند اين طرح از شانس خوبي برخوردار است زيرا به عقيده وي مدت ها است كه بسياري از يهوديان ساكن كرانه باختري ديگر به دليل تعصبات مذهبي و اينكه بايد طبق عقايدشان ارض موعود را تصرف كنند، در اين منطقه زندگي نمي كنند. مورل ترتيب يك نظرسنجي را هم داد كه بر پايه آن 53 درصد از ساكنان اين شهرك ها نه به دلايل ايدئولوژيك بلكه به اين دليل كه قيمت زمين و ساختمان در اين مناطق كمتر از مثلاً تل آويو است، در اينجا مانده اند. اما به گفته بني راس مشكل اصلي آن دسته از ساكنان مذهبي اين شهرك ها هستند كه بقيه را تحت فشار گذاشته اند. رهبران اين عده ادعا مي كنند موافقان اين طرح مرتد هستند. «زوي كازوور» رئيس شوراي بخش «كيريات آربا» در حوالي هبرون آشكارا اعضاي جنبش يك خانه را خطري بزرگ توصيف مي كند و مي گويد؛ «حتي اگر اين قانون تصويب شود تعداد زيادي از شهرك نشين ها حاضر به تخليه خانه هايشان نخواهند شد.»

ساعت 9 شب يكشنبه است. بني راس به شهرك همسايه يعني «نوئيم» رفته است. بيش از يكصد خانواده در اين شهرك زندگي مي كنند. راس سراغ خانواده فريدمن مي رود تا با يكي از نمايندگان حزب چپگراي مرتز در كنست به نام «آوشالون ويلان» ملاقات كند. او به همراه ميزبانش يعني «كوبي فريدمن» كه از جمله مديران محلي نيز هست گردهمايي توجيهي را براي طرفداران جنبش يك خانه سازماندهي كرده است. آنها در حال رفتن به سوي ساختمان بخشداري هستند كه تلفن زنگ مي زند. از آن سوي خط يكي از دوستان مي گويد گروه هاي فشار تهديد كرده اند كه گردهمايي را به هم خواهند زد.

خانواده فريدمن تصميم مي گيرند گردهمايي را در ابعادي كوچك در خانه خود برگزار كنند اما در نهايت تنها 12 نفر جرات مي كنند و به آنجا مي آيند. ويلان نماينده كنست براي آنها از قانون غرامت مي گويد؛ «اگر توافقي با فلسطيني ها صورت نگيرد آن گاه است كه انتفاضه سوم شروع مي شود و هدف اصلي آن شما هستيد.» و فريدمن در تكميل صحبت هاي وي مي گويد؛ «ما به اين منطقه آمديم چون اين خواست دولت اسرائيل بود. حال شرايط تغيير كرده است، پس بايد براي خروج مان از اين منطقه به دولت كمك كنيم.» مرد جواني با سر تراشيده مي گويد؛ «من به دلايل ايدئولوژيك به اين منطقه نيامدم. تنها چيزي كه در حال حاضر به آن علاقه دارم اين است كه اگر پيشنهاد شما تبديل به قانون شد، ظرف چه مدت مي توانم خانه ام را تخليه كنم و بروم؟» فرد ديگري در آن جمع مي گويد؛ «از زماني كه ديوار حائل ساخته شد، گويي ما در يك گتو زندگي مي كنيم.»

در خاتمه مردي با ريش سراسر سفيد به سخن مي آيد و مي گويد؛ «ما در اين شهرك ها ساكن شديم تا از اسرائيل دفاع كنيم. خودتان ببينيد كه در غزه چه مي گذرد. ما نبايد هيچ سرزميني را به عرب ها بدهيم.» بدين ترتيب مساله شهرك هاي يهودي نشين با وجود همه اقدامات تبليغي افرادي مثل بني راس همچنان كلافي سردرگم باقي مانده است. در اين ميان آنچه به مانند گذشته باقي مي ماند اين پرسش است كه آيا اصولاً هيچ يك از اين اقدامات در نهايت ثمري به حال مردم مظلوم فلسطين خواهد داشت يا همچنان تنها سوژه يي است براي جنگ قدرت سياستمداران صهيونيست؟

منبع؛ اشپيگل
دوشنبه 11 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 226]