كيست اين عبد صالح ؟

واضح آرشیو وب فارسی:سایت دانلود رایگان: غروبى ديگر به قادسيه رسيديم.
كاروان در كاروانسرايى بزرگ و قديمى از حركت ‏باز ايستاد. مسافران خسته‏از چارپايان فرود آمدند و بارها بر زمين نهادند. من نيز پياده شدم و باراندكم را كنجى گذاردم.
كاروانسرا پر از مسافر بود. گروهى سر بر بارهاشان نهاده، خفته بودند; دسته‏اى پيرامون چاه سر وصورت مى‏شستند; برخى نماز مى‏خواندند; گروهى گرم گفتگو بودند و تعدادى به‏چارپايانشان مى‏رسيدند.
سمت چاه رفتم، دلوى آب كشيدم، سر و صورت شستم. آب نوشيدم و به سوى‏دوستانم حركت كردم.
در اين لحظه جوانى نحيف، زيبا و گندمگون توجه‏ام را جلب كرد. همهمه بسياربود; هر مسافرى بارى همراه داشت، ولى او با جامه پشمين و بى‏هيچ ره‏توشه‏اى تنها نشسته بود. پروردگارا، اين كيست؟ اگر سفر مى‏رود، چراتوشه‏اى ندارد؟
اين پرسشها رهايم نمى‏كرد. با خود گفتم: بى‏ترديد ازصوفيان است. اين جماعت‏سبكبار راه مى‏سپارند و با دريوزگى روزگار مى‏گذرانند.
شايسته است نزدش شتابم و لب به نكوهشش گشايم. چنين كردارى زيبنده اين مسيرنيست. چون به وى نزديك شدم، در چهره‏ام نگريست و گفت:
ياشفيق، «... اِجْتَنِبوُا کَثيراً مِن الظَّنِّ اِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ اِثمٌ...» (حجرات/12) اىشفيق، ازبسيارى گمانها بپرهيزيد، همانا برخى از گمانها گناه است.
از اين سخن در شگفتى فرو رفتم. با خود گفتم: عبد صالح پروردگاراست. بى‏آنكه مراقبلاًديده باشد، نامم را بر زبان راند و از آنچه در انديشه ‏داشتم خبر داد. بايد از وى پوزش بخواهم. سر بلند كردم تا چيزى بگويم، ولى‏او از من دور شده بود ...
جوان پشمينه ‏پوشبهشدت مرا جذب كرده بود. احساس مى‏كردم بايد او رابيابم و به خاطر پندار نادرستم پوزش بخواهم. در منزلگاه «واقصه‏» ديگر بار آن بزرگمرد را ديدم. نماز مى‏گزارد ؛ اشك از ديدگانش روان بود و پيكر نحيفش مى‏لرزيد. با خود انديشيدم: اين همان جوان فرخنده است، بايد به نزدش بروم و پوزشبخواهم. اندكى درنگ كردم. چون نمازش پايان يافت،به وى نزديك شدم. هنگامى كه مرا ديد، فرمود:
يا شقيق، « وَ انّى لغَفّارٌ لِمَنْ تَابَ وَ اَمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً ثُمَّ اهتَديَ»( طه/82)
اى‏شقيق، "همانا من بر كسى كه توبه كند،ايمان آورد، كردار نيك پيشه سازد و در مسير هدايت گام بردارد، بسيار بخشنده ام."آنگاه از من دور شد. با خود گفتم:
بى‏ترديد اين جوان نزد خداوند جايگاهى والا دارد، تاكنون دو بار از آنچه‏در درونم مى‏گذرد، خبر داده است.
سرنوشت در منزلگاهى ديگر ما را به هم رساند. ظرفى در دست داشت،كنار چاهى ايستاده بود و مى‏خواست آب بكشد. ناگاه ظرف از دستش لغزيد و درچاه فرو غلتيد. سر سمت آسمان بلند كرد و گفت:
پروردگارا، هرگاه تشنه شوم، عطشم را فرومى‏نشانى و هر گاه غذايى ‏بخواهم، گرسنگى‏ام را پايان مى‏بخشى.
سرورم، جز اين ظرف ندارم، آن را از من مگير!
به آفريدگار سوگند! يكباره ‏آب چاه چنان بالا آمد كه با چشم مشاهده مى‏شد. جوان دست دراز كرد، ظرفش رابرداشت، از آب آكنده ساخت، وضو گرفت و چهار ركعت نماز گزارد.
آنگاهبهسمت انبوهى ازريگ ها شتافت، مشتى ريگ در ظرفش ريخت، تكان داد و آشاميد.
چون چنين ديدم، نزديك رفتم و سلام كردم. وقتى پاسخ داد، گفتم: كرم كنيد و ازآنچه پروردگار به شما ارزانى داشته، بهره‏مندم سازيد.
جوان فرمود:
نعمت‏خدا پيوسته، آشكار و پنهان، بر ما فرو مى‏بارد. به پروردگارت گمان‏نيك داشته باش.
پس ظرفى كه در دست داشت‏به من سپرد غذايى لذيذ بود; غذايى كه گواراتر و خوشبوى‏تر از آن نديده بودم ...
ديگر آن بزرگوار را نديدم. تا آنكه در مكه، نيمه شبى در كنار «قبه‏السراب‏»، توفيق به يارى‏ام شتافت و آن جوان را ديدم. پيوسته مى‏گريست‏ و با فروتنى نماز مى‏گزارد. چون بامدادان فرا رسيد، ذكر خداوند بر زبان راند;نماز صبح گزارد; هفت‏بار پيرامون كعبه طواف كرد و از مسجد الحرام‏برون رفت. در پى او از مسجد بيرون شدم. مردم گرداگردش حلقه زده، از هرسوى بر وى سلام مى‏كردند. به يكى از حاضران گفتم: اين جوان کيست؟
پاسخ داد: موسى بن جعفر بن محمد بن على بن الحسين بن على بن ابيطالب‏عليهم السلام

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت دانلود رایگان]

[مشاهده در: www.freedownload.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 241]