جهان شگفت انگيز ادبيات كودك تيستو از نردبان گل بالا مى رود

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: جهان شگفت انگيز ادبيات كودك تيستو از نردبان گل بالا مى رود
[يزدان سلحشور]
«تيتسو اسم عجيبى است كه در هيچ كتابى نمى شود پيدا كرد، نه در فرانسه و نه در هيچ كشور ديگرى... بارى، پسر كوچولويى بود كه همه مردم تيستو صدايش مى كردند... و لازم است در اين باره كمى توضيح داده شود:
يك روز، بلافاصله بعد از تولد اين پسر كوچولو، كه اندازه اش بزرگتر از يك نان در سبد يك نانوا نبود، مادرخوانده اى با لباس آستين بلند و پدرخوانده اى با كلاه سياه، او را به كليسا بردند و به كشيش گفتند كه اسمش «فرانسوا باتيست» است. در آن روز، پسر كوچولو- مثل هر كوچولوى ديگرى در چنين روزى- خيلى ناراحت بود و بس كه فرياد زده بود صورتش حسابى قرمز شده بود. ولى آدم بزرگ ها كه هرگز از ناراحتى هاى تازه به دنيا آمده ها چيزى نمى دانند، معتقد بودند كه اسم بچه همان فرانسوا باتيست بايد باشد.
بعد، مادرخوانده آستين بلند و پدرخوانده كلاه سياه به سر، او را به گهواره اش برگرداندند و بلافاصله بعد از اين جريان، اتفاق عجيبى افتاد. آدم بزرگ ها انگار قادر نبودند اسمى را كه خودشان روى آن پسر كوچولو گذاشته بودند، به زبان بياورند و او را «تيستو» صدا كردند.
مى گويند اين اتفاق خيلى هم نادر نيست. بارها پيش آمده است كه دختر يا پسر كوچكى در شهردارى يا كليسا به اسم هاى آناتول، سوزان، آنيس يا ژان كلود نامگذارى شده اند، اما بعد آن ها را تولا، زت، پوس و ميستوفل صدا زده اند!
اين مى رساند كه آدم بزرگ ها واقعاً اسم ما بچه ها را به درستى نمى دانند؛ همانطور كه نمى دانند ما از كجا آمده ايم، چرا در اين دنيا هستيم و چه كار بايد بكنيم. آدم بزرگترها درباره همه چيز، فكرهاى از پيش ساخته شده اى دارند كه وادارشان مى كند بدون فكر كردن حرف بزنند و مى دانيم كه فكرهاى از پيش ساخته شده هميشه عقايد نادرستى بوده است.»
معمولاً اين جور داستان ها اينطور شروع مى شوند: «يكى بود يكى نبود...» و معمولاً بچه ها دست چپ شان يا راست شان را [بستگى به اين دارد كه در آينده راست دست باشند يا چپ دست] زير چانه شان مى گذارند و مى گويند: «خب! بقيه اش »
گرچه اين داستان ها را مى شود به شيوه هاى مختلف دسته بندى كرد مثل مدادهايى كه عكس شان در كتاب كلاس اول هست و مى خواهند شمردن ياد بچه ها بدهند [اين بسته دوتايى با آن بسته هفت تايى، مى شود چندتامداد !] با اين همه، فضاى غالب و دوست داشتنى اين داستان ها همان «افسانه پريان» است. يعنى شخصيت اصلى، كارهايى را انجام مى دهد كه به طور معمولى به شكل معمولى انجام نمى دهند! اين كارها، ريشه در تخيلات بچه ها دارند [چرا اين كاميون مثل بادكنك بلند نمى شود، برود هوا چرا مسكوك من حرف نمى زند چرا ابرها موقع گريه كردن از دستمال براى خشك كردن اشك هاشان استفاده نمى كنند ] وقتى كه اين تخيلات با عنصر طنز همراه شود، بچه مى پرد هوا؛ «باز هم بگو! باز هم بگو!» چون فكر مى كند دارد يك داستان شديداً واقعى را مى شنود. از نظر بچه ها، «تخيل» يعنى دنياى واقعى ما آدم بزرگ ها! به نظر آنها، شير آب براى اينكه دلش گرفته، مى زند زير آواز و صداى شرشر آب، آواز شير آب است! ما ممكن است به اين حرف ها بخنديم همانطور كه بچه ها به اين استدلال كه لامپ به اين دليل روشن مى شود چون انرژى الكتريسيته آن را روشن مى كند، غش غش مى خندند! رمان شگفت انگيز «تيستو سبز انگشتى» براساس همين تقابل دنياى بچگانه و بزرگسالانه شكل گرفته است. موريسن دروئون، داستان پسر بچه اى را مى گويد كه قادر است همه چيز را تبديل به گل و گياه كند و البته شغل پدرش، توليد و صادرات اسلحه است! يعنى جداندر جدشغل خانوادگى شان اين بوده و حالا قرار است كه اين پسر هم همان شغل را ادامه دهد اما مگر مى شود چه ارتباطى ميان توپ و تانك و گل و سبزه است همه مى دانيم: هيچ!
چهارشنبه 2 مرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 109]