به مناسبت سالروز وفات حضرت زينب (س)شيرزن دشت كربلا

واضح آرشیو وب فارسی:رسالت: به مناسبت سالروز وفات حضرت زينب (س)شيرزن دشت كربلا
زينب (عليها السلام) در خانه رفيع امامت رشد يافته، از لبان وحى علم آموخته و در دامان كرامت پرورش يافته بود. او لباس پاكى و تقوا پوشيده و به آداب و اخلاق اسلامى مزين گشته بود. زينب (س) فصاحت و بلاغت را از علي، نجابت را از فاطمه، صبر و شكيبايى را از حسن و مظلوميت در عين ايستادگى را از حسين آموخته بود؛ او روح بلند رضا بود. حضرت زينب (س) در خضوع و خشوع و عبادت و بندگي، وارث پدر و مادر بود. او بيشتر شب‌ها را با عبادت و بندگى حضرت حق به صبح مى رساند و همواره قرآن تلاوت مى كرد. تهجد و شب زنده دارى حضرت زينب (س) در طول حيات پر بركتش ترك نشد؛ حتى در شب يازدهم محرم با آن همه رنج و خستگى و ديدن آن مصيبت هاى دلخراش هم به عبادت خدا پرداخت. حضرت سجاد‌(ع) مى فرمايد: « آن شب ديدم عمه ام بر سجاده نماز نشسته و مشغول عبادت است.» و نيز از آن حضرت نقل شده كه «عمه ام زينب با اين همه مصيبت از كربلا تا شام، هيچ گاه نمازهاى مستحبى را ترك نكرد» و نيز روايت مى كنند: «چون امام حسين (ع) براى وداع با زينب (س) آمد، فرمود: خواهرم! مرا در نماز شب فراموش نكن.»

زينب (عليهاالسلام) در ايام كودكى با برادرش حسين (ع) انس و الفتى عجيب داشت و در كنار برادر، آرامش مى يافت و ديده از ديدارش بر نمى‌بست و از حضور مباركش دور نمى شد. روزى حضرت فاطمه (س) نزد پدر رفت و عرض كرد: «پدر جان! متعجبم از محبت فراوانى كه ميان زينب و حسين است. اين دختر چنان است كه بى ديدار حسين شكيبايى ندارد.» رسول خد‌ا (ص) چون اين سخن بشنيد، آه دردناكى از سينه بركشيد و اشك ديده بر چهره روان كرد و فرمود: «اى روشنى چشم من! اين دختر با حسين به كربلا خواهد رفت و به هزار گونه رنج و بلا گرفتار خواهد شد.»

حضرت زينب (س) 56 سال امانت الهى خويش را بر دوش كشيد. نقل است كه در اواخر عمر آن بانوى بزرگ، در مدينه منوره قحطى پيش آمد. عبدالله بن جعفر، همسر حضرت زينب (س) در شام مزرعه اى داشت و ناچار به اتفاق همسر خود در آن ديار رحل اقامت افكند. حضرت در آن سرزمين بيمار شد و در همانجا روح خود، اين امانت الهى را به صاحبش باز گرداند و با جسمى خسته از فراز و نشيب زمان و رنجور از جور مردمان به ديار باقى شتافت. در آخرين لحظات عمر خويش چشمانش را گشود و براى آخرين بار به دورترين نقطه خيره شد. در اين مدت حتى يك لحظه چهره برادر از نظرش دور نمانده بود. آتش اشتياق بيش از پيش شعله كشيد و ياد برادر تمام وجودش را پر كرده بود. لحظه وصال نزديك بود. دوباره خيمه هاى آتش زده و سرهاى بر نيزه، چشمانش را به دريايى از غم مبدل ساخت. زينب (س) پلك ها را روى هم گذاشت و زير لب گفت: «السلام عليك يا ابا عبدالله» و به برادر پيوست.

عروج ملكوتى آن بانوى مكرمه بنا به قول مشهور در پانزدهم رجب سال 62 قمرى رخ داد. اينك مزار شريفش قبله عاشقان خاندان عصمت و طهارت در دمشق (سوريه) است.
چهارشنبه 26 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: رسالت]

[مشاهده در: www.resalat-news.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 146]