واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: فرزند ما کیست؟آیا تا کنون این سوال را از خود پرسیده اید؟ این که واقعا فرزند ما کیست؟ آیا فردی است مطابق با الگوی ذهنیات، انتظارات، آمال و آرزوها، تضادها (عقده ها) و خصوصیات ما؛ یا انسانی است دیگر با استعدادها، توانمندی ها، علایق و آرزوها، نقاط ضعف و قوت و خصوصیات مثبت و منفی خاص خود. هرچند که ممکن است مشترکاتی با ما داشته باشد ولی چون ما نیست. هرچند که او فرزند ماست، از ماست، ولی خود ما نیست. آیا او را آنچه که هست می بینیم یا آن گونه که می خواهیم. آیا او را کسی که هست باور می کنیم یا آن گونه که می پنداریم. آیا مسئولیت ما پرورش انتظارات و آرزوهای خودمان است یا استعداد و توانایی های وی. آیا هدف ما رسیدن فرزندمان به آن چه که خود نرسیده ایم می باشد یا آن چه که خود توانایی رسیدن به آن را دارد. آیا هدف این است که ما می خواهیم کودک مان این کار را انجام دهد یا این که کودک من می تواند از عهده این کار برآید. در واقع، هدف از تربیت و پرورش فرزند چیست؟ این که فقط نگرانی ها و آرزوهای خود را ببینیم و یا آن چه را که او در وجود خود دارد. اولین قدم در پرورش کودک و به عبارت دیگر در بحث فرزند پروری " آشنایی با خصوصیات " فرزندمان است؛ این که وی انسانی است دیگر با شخصیت، توانمندی ها، استعدادها، نقاط ضعف و کاستی های خاص خود. و اگر قادر باشیم هرچه بیشتر با ویژگی های وی آشنا شویم و او را آن گونه که هست بپذیریم و واقع بینانه تر بیاندیشیم، خواهیم توانست برنامه ریزی مناسب و متناسبی بر اساس خصوصیات وی انجام داده و او را به طرزی صحیح برپایه ویژگی هایش و تجربه های خود هدایت نماییم. نقش ما استفاده از تجربیات خود در زمینه های مختلف و مهارت های زندگی و فرزند پروری در پرورش و به ثمر رساندن توانمندی ها و رفع کاستی های فرزندان مان است؛ نه این که صرفا آمال و آرزوها و نگرانی ها و کمبودهای خود را در وجود فرزندان مان به تحقق برسانیم و فقط در فکر انطباق فرزندمان با چارچوب های ذهنی خود باشیم. انتظارات و عملکردهای والدین به ویژه در مورد فعالیت های تحصیلی کودکان مثال بارزی از این مقوله است؛ و امید بر این می باشد که در زمینه تحصیلی، والدین انتظارات منطقی و دست یافتنی بر اساس توانمندی ها و استعداد کودک خود داشته و پیشرفت و موفقیت تحصیلی را بر این اساس ارزیابی کنند. باید بر این باور بود که هر کودکی ویژگی های منحصر به فرد و خاص خود را دارا است و آن چه که مورد انتظار باشد حداکثر تلاش و موفقیت وی بر اساس استعدادهایش بوده و آن چه که مورد مقایسه قرار گیرد تلاش و عملکرد وی با حداکثر توانمندی هایش است نه مقایسه و سنجش با دیگران.متاسفانه در زمینه تحصیلی دائما وی را با دیگران مقایسه می کنیم و همواره خواستار دست یافتن وی به بهترین ها هستیم، بدون این که توانایی های واقعی وی را بسنجیم. جالب آن که در صورت عدم حصول انتظارات خود، به جای مدیریت اوضاع به مقابله با کودک خود برمی آییم. تحسین وی را منحصر به بهترین ها می کنیم و به تلاش های معمول وی بازخوردی نمی دهیم. همیشه انتظار یک بودن را داریم و جز این را نمی پذیریم. اگر کودک مان در قالب ایده آل ذهنی مان قرار نگرفت او را موفق نمی دانیم. به هر بهایی سعی می کنیم وی را در این قالب بگنجانیم. تبیان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 289]