اعمال شب آخر ماه مبارك رمضان

واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: اين استاد وارسته اخلاق مي نويسد: اعمال مهمي در اين شب براي اهل بيداري از قبيل عملي براي قبول شدن اعمال ماه رمضان وجود دارد و يكي از كارهاي مهم، مطالعه مطالب و كارهايي است كه از امام زين العابدين (ع) در اين شب نقل شده و انديشيدن در مقام، عبادت ، تلاش زياد و عمل اوست. امام صادق (ع) فرمود: هنگامي كه ماه رمضان مي‏آمد امام سجاد (ع) اگر گناهي از غلام و كنيزي سر مي‏زد، آنان را مجازات نمي‏كرد و فقط پيش خود در كاغذي مي‏نوشت كه فلان غلام يا فلان كنيز روزي چنين و چنان كرد و تاديب آنان را تا آخرين شب ماه رمضان به تاخير مي‏انداخت و در اين شب آنان را مي‏طلبيد و گرد خود جمع مي‏كرد. آنگاه نوشته خود را آشكار كرده و مي‏فرمود فلاني! چنين و چنان كردي و تو را ادب نكردم. آيا اين مطلب را بخاطر داري؟ مي‏گفت بله و فرزند رسول خدا از تمامي آنها اقرار مي‏گرفت. سپس آن حضرت در ميان آنان ايستاده و به آنان مي‏فرمود با صداي بلند بگوييد كه اي علي بن الحسين! پروردگارت تمام اعمال تو را ثبت نموده است، همان گونه كه تو تمام كارهاي ما را نوشتي و او نوشته‏هايي دارد كه حقيقت هايي را كه به زيان تو است، مي‏گويد؛ و تمام گناهان كوچك و بزرگ تو را مي‏نويسد، همانگونه كه تو نوشته‏هايي داري كه حقيقت هايي را كه به زيان ماست مي‏گويد و تمام كارهاي كوچك و بزرگ ما را نوشته است. هر عملي را كه انجام داده‏اي در پيشگاه او حاضر مي‏يابي، همانگونه كه ما تمام كارهايمان را نزد تو حاضر يافتيم. پس عفو كن و ناديده بگير، همانطور كه از سلطان مي‏خواهي تو را عفو كند. اگر از ما درگذري، او را با گذشت، مهربان و بخشنده خواهي يافت و پروردگارت به هيچكس ظلم نمي‏كند. پس اي علي بن الحسين! مقام پست خود را در پيشگاه پروردگار حكيم و عادلي كه به اندازه دانه خردلي ستم نمي‏كند؛ در نظر داشته باش كه اگر به اندازه وزن ذره خردلي باشد خداوند آن را مي‏آورد و فقط خداوند را شاهد و حسابرس بدان. گذشت كن و نديده بگير، تا پادشاه نيز از تو بگذرد و نديده بگيرد. خداوند مي‏فرمايد بايد گذشت كنند و نديده بگيرند، آيا دوست نداريد خداوند گناهان شما را ببخشد. امام سجاد (ع) اين كلمات را خطاب به خود مي‏گفت و به آنان ياد مي‏داد و آنان با او مي‏گفتند و در حالي كه بين آنان ايستاده بود گريه مي‏كرد و مي‏گفت پروردگارا تو ما را امر كردي كه از كسي كه به ما ستم روا داشته درگذريم. ما به خود ظلم كرديم و همانگونه كه فرمودي از كساني كه به ما ظلم كردند گذشتيم. پس ما را عفو فرما. زيرا تو از ما و كساني كه آنان را به عفو امر فرمودي، به آن سزاوارتري و امر فرمودي تا گدا را از در خانه‏هاي خود رد نكنيم و اكنون در حالي كه گدايان و فقيراني هستيم به سوي تو آمده و در آستانه تو اقامت گزيده و بخشش، احسان و نيكي تو را خواهانيم. بدينوسيله بر ما منت گذار و ما را نااميد مگردان، زيرا تو از ما و كساني كه به اين كار امر شده‏اند، به اين مطلب شايسته‏تري. خداي من! اكرام نمودي. بنابراين مرا كه از گدايان تو هستم اكرام كن و با بخشش، نيكي نمودي پس مرا از عطاياي خود بهره‏مند ساز. آنگاه به آنان رو كرده و مي‏گفت: و شما را عفو كردم آيا شما نيز از من و بدرفتاريم مي‏گذريد؟ آنگاه آنان مي‏گفتند: آقاي ما تويي و بدي هايت را عفو كرديم. سپس به آنها مي‏فرمود كه بگوييد خداوندا! از علي بن الحسين درگذر همانگونه كه ما را عفو كرد و او را از آتش رها كن؛ همانگونه كه ما را از بردگي خارج كرد. آنان نيز همين را مي‏گفتند. آنگاه امام سجاد (ع) مي‏گفت خداوندا آمين، من شما را عفو و شما را آزاد كردم به اميد گذشت از خود و رهايي خودم و آنان را آزاد مي‏كرد. هنگامي كه روز فطر فرا رسيد عطايايي به آنان عنايت نموده تا محفوظ مانده و از مردم بي‏نياز شوند و سالي نبود كه در شب آخر ماه رمضان حدود 20 نفر را آزاد نكند. امام سجاد (ع) مي‏فرمود: خداوند متعال در هر شب ماه رمضان 70 ميليون نفر را از آتش رها مي‏كند كه همگي سزاوار آتش هستند و هنگامي كه شب آخر ماه رمضان فرا رسد به تعداد همه كساني كه در اين ماه رها نموده است؛ نجات مي‏دهد و من دوست دارم خداوند مرا ببيند كه به اميد نجات خودم از آتش، عده‏اي از كساني را كه مالك هستم در سراي دنيا در راه خدا آزاد مي‏نمايم. آن امام هيچگاه خادمي را بيش از يك سال كامل به خدمت نگرفت. زيرا اگر برده‏اي را در اول يا وسط سال مي‏خريد در شب فطر آزاد مي‏كرد و عده ديگري را در سال بعد مي‏خريد و سپس آزاد مي‏نمود و تا زماني كه به خداوند ملحق شد همينگونه بود و نيز در حالي كه هيچ نيازي به سياه پوستان نداشت تا با خريدن آنان نيازش را برآورده سازد، آنان را مي‏خريد و هنگام بازگشت از عرفات دستور مي‏داد آنان را از بردگي آزاد نموده و اموالي به آنان ببخشند. مرحوم ميرزا ملكي در ادامه مي نويسد: اگر بتواند، بايد خود را شبيه به امامش گردانيده و در شكل اين عمل بزرگ به او اقتدا نمايد كه اين كار گواراي او باد و اگر نمي‏تواند حتما به اندازه‏اي كه مي‏تواند آن را انجام بدهد و كمترين كاري كه در اين جهت مي‏تواند انجام بدهد اين است كه ستم هايي كه زن، فرزند، خدمتكار و اجيرش نسبت به او روا مي‏دارند را ثبت كرده و در شب آخر ماه رمضان از آنان گذشت نمايد و بهتر است آنچه را كه ثبت كرده، يك يك گفته و با پروردگار خود مناجات نمايد و بگويد: خداوندا فلان بنده‏ات در فلان مورد به من ظلم كرد و من صبر كردم و... آنگاه بگويد خدايا مي‏داني به من ظلم كردند و فقط به خاطر ترس از تو از آنان انتقام نگرفتم. به اين اميد كه تو نيز عذاب خود را از من بازداري. بندگانت را امر به عفو نمودي. پس آنان را از عفو خود محروم مفرما كه شما به عفو شايسته‏تر از كساني هستي كه آنان را به عفو دستور دادي. خدايا به من توفيق دادي كه كساني را كه به من ستم كردند ببخشم و بدين وسيله بر من منت گذاشتي. پس مرا از عفوت محروم مفرما. زيرا منت تو به جهت گذشت من از ديگران، بزرگتر از منت گذشت تو از من مي‏باشد و بخاطر اين منت بزرگ آن منت كوچك را هم نصيبم بفرما. خداوندا بنده، مالك حقيقي نيست و حق، مال مالك اوست. پس كسي كه به من ستم كند حق تو را از بين برده و هنگامي كه امر فرمودي كه او را عفو نمايم در حقيقت تو او را عفو نمودي. پس آنگاه كه او را عفو مي‏نمايي از من نيز درگذر. خداوندا دستور دادي كسي را كه به ما تحيت و درود مي‏فرستد؛ بهتر از او جواب گوييم و اكنون پاسخ بهتر اين است كه در مقابل اين عمل من كه به خاطر رضاي تو از كساني كه به من ظلم نمودند گذشتم؛ مرا با آتش نسوزاني و در مقابل اميد من به عفو فراوان و فضلت بعد از عفو، گناهانم را به چند برابر نيكي تبديل نموده و بدين وسيله مرا به درجات بلندي رسانيده و اميدم را نااميد نگرداني. ** آثار اين عمل‏ گرچه صرف قصد اين مطالب در دل موثر است ولي گفتن تمامي آن و انجام آن با اعضاي بدن اثرات مخصوصي دارد از قبيل: اول- همانگونه كه عمل قلبي، عبادتي قلبي محسوب مي‏شود، همانطور نيز انجام آن با اعضاي بدن، عبادتي بدني محسوب مي‏گردد. دوم- اين عمل باعث تاثير خاص و رقتي در قلب مي‏شود كه عمل قلبي به تنهايي اين اثر را ندارد و نيز باعث انجام عملي ديگر مي‏گردد كه او نيز موثر بوده و بدين ترتيب فيض ادامه پيدا مي‏كند. سوم- اكتفا نكردن به گفتار، بلكه انجام آن با اعضاي بدن، باعث تاثير گذاشتن بر ديگران و الگو گرفتن آنان و رواج اين سنت نيكو در ميان جامعه مي‏شود. به همين جهت اگر امام (ع) فقط به عبادت قلبي اكتفا مي‏فرمودند؛ اين مطلب به ما نمي‏رسيد و نمي‏توانستيم به آن عمل كنيم و به طور كلي اعضاي بدن نيز بهره‏اي از نور عمل داشته و انجام عمل با اعضاي بدن باعث ايجاد نور ديگري در قلب علاوه بر نور عمل قلبي آن مي‏گردد. برگرفته از كتاب: المراقبات نوشه مرحوم آيت الله ميرزا جوادآقا ملكي تبريزي فراهنگ**1003**

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 387]