تبلیغات

تبلیغات متنی

خرید اکانت اسپاتیفای

کاشت ابرو

لمینت دندان

ونداد کولر

لیست قیمت گوشی شیائومی

تعمیر گیربکس اتوماتیک

دیزل ژنراتور موتور سازان

آموزش آرایشگری رایگان

طراحی سایت تهران سایت

آموزش ارز دیجیتال در تهران

شاپیفای چیست

فروش اقساطی ایران خودرو

پراپ تریدینگ معتبر ایرانی

کرم ضد آفتاب لاکچری کوین SPF50

تسکین فوری درد بواسیر

محبوبترینها

با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید

قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار

معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!

آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب

پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)

بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود

یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟

تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران

جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی

چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟

آمار وبسایت

تعداد کل بازدیدها : 1798561675

نمایش گر بی سیم اینتل

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:

نمایش گر بی سیم اینتل ( ارسال تصویر از نت بوک شما به صفحه بزرگ تلویزیون) بسیاری از ما عاشق HTPC هستیم. ما می توانیم PC خود را روشن کرده و با استفاده از استریوی خانگی خود به موسیقی های مورد علاقه مان گوش بدهیم. روزهای تعطیل به تماشای فیلمهای Blu-ray بپردازیم و یا از اجرای بازیهای مورد علاقه خود بر روی صفحه بسیار بزرگ تلویزیون لذت ببریم. اما نظرتان درباره اینکه نیازی نداشته باشید یک HTPC را به منظور پخش موسیقی های مورد علاقه تان، تماشای فیلمها و یا اجرای بازیهای مورد علاقه تان بر روی یک نمایشگر LCD بزرگ دائماً در اتاق نشیمن خود نصب کنید، چیست؟ این همان سؤالی است که ما وقتی اینتل صحبت درباره Wireless Display را در CES امسال آغاز کرد، از خودمان پرسیدیم.

آشنائی با نمایشگر بی سیم اینتل، مسیری طولانی را پشت سر گذاشته است تا Wireless Display را به یک فناوری قابل قبول برای مصرف کنندگان عام تبدیل کند. در واقع، این شرکت کار خود را آنقدر خوب انجام داده است که جزئیات و پیچیدگی های فنی این فناوری، به آسانی بصورت آنلاین قابل دسترسی نیستند. روی دیگر سکه، سادگی با شکوه این فناوری است. پس از آنکه ارتباط اولیه را مابین نت بوک و آداپتور برقرار کردید، نرم افزار اینتل Handshakeهای بعدی را بطور خودکار اداره خواهد نمود. در یک انتهای اتصال، شما یک نت بوک خواهید داشت. این نت بوک به یک پردازنده مبتنی بر Arrandle(Wireless Display از موتور HD Graphics مجتمع این پردازنده بهره می گیرد)، یک آداپتور بی سیم با نام تجاری Centrino از نسل فعلی، نرم افزار از پیش نصب شده My WiFi اینتل و سیستم عامل Windows 7 مجهز خواهد بود. در انتهای دیگر، آداپتور Push2TV شرکت Netgear با یک کابل HDMI که به تلویزیون شما متصل شده است، قرار می گیرد. اما مابین این دو مؤلفه چه چیزی قرار گرفته است؟ در واقع هیچ چیز، البته غیر از هوا. از آنجائیکه براساس ملزومات اینتل نرم افزارهای My WiFi و Wireless Display بایستی از قبل بر روی نت بوکهای سازگار نصب گردیده و فعال شده باشند، راه اندازی اتصال مابین نت بوک و آداپتور صرفاً شامل روشن کردن هر دو آنها، اجرای نرم افزار My WiFi، وارد نمودن یک PIN 4 رقمی و تماشای یک کپی از صفحه نمایش سیستم موبایل بر روی صفحه تلویزیونتان خواهد بود. البته آنچه که در پشت صحنه اتفاق می افتد اندکی پیچیده تر است و یک نگاه عمیق تر به درون فناوری می تواند به توضیح این موضوع که چرا نمایشگر بی سیم واقعاً راه حلی نیست که امیدوار بودیم HTPC ما را به یک وسیله اضافی تبدیل نماید، کمک خواهد کرد. به هر حال، نمایشگر بی سیم هنوز یک ویژگی بسیار جذاب است که شما نمی توانید آن را بخاطر قیمتش نادیده بگیرید.Wireless Display کار خود را بر روی سه نت بوک از شرکتهای Sony، Dell و Toshiba که در Best Buy عرضه می شدند، آغاز کرد. هر سه مدل به همراه آداپتور Netgear در بسته بندی خود ارائه می شوند. به این ترتیب اگر شما مشکلی برای پرداخت 1000 دلار برای یک سیستم مبتنی بر Core i5 نداشته باشید، Wireless Display کم و بیش یک ارزش افزوده رایگان خواهد بود. اگر به پیکربندی های نه چندان انعطاف پذیر Best Buy علاقه ای ندارید، نگران نباشید زیرا سری لپ تاپهای Spring Peak خود اینتل از Wireless Display پشتیبانی می کنند و این فرصت را به شما می دهند که مؤلفه های مورد نظر خود را در لپ تاپتان بدست آورده و در عین حال هنوز WiDi را بصورت توکار بدست آورید. در واقع WiDi نامی است که اینتل از آن برای اشاره به این فناوری استفاده می کرد. ظاهراً این نام قبلاً بعنوان یک علامت تجاری ثبت شده بوده است و به همین دلیل از اینجا به بعد آن را تحت عنوان Wireless Display خواهیم شناخت. نگاه عمیق تری به Wireless Display اگر بعضی از نقدهای ابتدائی درباره Wireless Display را خوانده باشید، بدون تردید شکایات زیادی را درباره تأخیر قابل ملاحظه مابین نت بوک میزبان و خروجی کلاینت مشاهده کرده اید. این موضوع واقعاً صحت دارد. به گفته اینتل، هرگز قرار نبوده Wireless Display بعنوان یک فناوری تعاملی مطرح شود( و برای مثال به شما اجازه دهد که یک بازی را بر روی لپ تاپ خود و از طریق صفحه تلویزیون اجرا کنید). در مقابل، این فناوری امکان پیاده سازی مدل استفاده « تکیه بده و تماشا کن» را فراهم می سازد که به شما اجازه می دهد پخش یک فیلم یا یک نمایش PowerPoint را آغاز کرده و سپس لپ تاپ خود را فراموش کنید. درک دلیل این وضعیت به اندکی سابقه در مورد آنچه که در پشت صحنه اتفاق می افتد نیاز دارد.

در قلب این فناوری، شما نرم افزار My WiFi و Wireless Display شرکت اینتل را خواهید یافت که بر روی نت بوک اجرا می شوند. نرم افزار Wireless Display فریم بافر دسک تاپ را گرفته و آن را بصورت 30 فریم در ثانیه کدگذاری می نماید. در اولین عرضه این نرم افزار، فناوری از تفکیک پذیریهائی تا 800×1280 پیکسل پشتیبانی می کرد. اما آخرین نسخه آن تفکیک پذیری 768×1366 پیکسل را به فهرست اضافه کرده است که تفکیک پذیری ذاتی لپ تاپ Dell Studio مورد آزمایش ما به حساب می آید. Encoder اینتل دو کانال صدا را به ویدیو اضافه کرده و سپس آنها را به یک جریان MPEG-2 تسهیم (Multiplex) می نماید که با استفاده از پروتکل RTSP(Real Time Streaming Protocol) بر روی WiFi به آداپتور Netgear مخابره می گردد. آداپتور این جریان را کدگشائی کرده و آن را به خروجی HDMI خود می فرستد. حالا در سمت تلویزیون، EDID(Extended Display Identification Data) تفکیک پذیری سازگار نمایشگر، قابلیتهای صوتی و سایر موارد مشابه بر روی یک ابزار نمایشگر را اعمال می نماید. آداپتور Push2TV شرکت Netgear این ساختار داده را خوانده و خروجی خود را مطابق با آن مقیاس دهی می کند. خود جریان دارای نرخ بیت متغیر ( Variable bitrate) می باشد. هنگامیکه شما به دسک تاپ نگاه می کنید، این نرخ بیت در حدود 6 مگابیت بر ثانیه است. اگر یک ویدیو با حرکات فراوان را پخش کنید، نرخ بیت تا 9 مگابیت بر ثانیه افزایش خواهد یافت. صدا نیز تقریباً 1 مگابیت بر ثانیه دیگر را به این عدد اضافه خواهد کرد. اینتل عمداً جریان را در این سطح نگه می دارد. البته اتصال مابین آداپتور و نت بوک براساس استاندارد 802.11g برقرار می شود که پهنای باند تئوریک آن به 54 مگابیت بر ثانیه می رسد. با اینحال درست همانند تمام نرخهای تئوریک، تفاوت بسیار زیادی در دنیای واقعی وجود خواهد داشت. این اتصال عملاً برای چیزی مابین 22 تا 24 مگابیت بر ثانیه مناسب است. نگهداشتن Wireless Display در سطح 50 درصدی این مقدار، فضای کافی برای سایر ابزارها را بر روی PAN(Personal Area Network) باقی خواهد گذاشت و یا در حالت دوم، این اختلاف می تواند غلبه بر تداخلها مورد استفاده قرار گیرد. علاوه بر فعال سازی یک PAN که توسط Wireless Display مورد استفاده قرار می گیرد، همان ماجول شبکه سازی Centrino در عین حال بر روی یک WLAN استاندارد به اینترنت متصل می شود. نرم افزار My WiFi اینتل کلیدی است که این الگوی دو شبکه ای را امکانپذیر می سازد. این نرم افزار به آداپتور سخت افزاری امکان می دهد تا زمان خود را مابین سرویس دهی بعنوان یک Access Point برای PAN و بطور همزمان یک کلاینت بر روی WLAN به اشتراک بگذارد. با وجود آنکه ممکن است تا حدودی پیچیده به نظر برسد، مؤلفه نرم افزاری Wireless Display وظیفه کنترل My WiFi SDK را بر عهده دارد تا جنبه شبکه سازی PAN را پنهان سازد. شما یک کد امنیتی 4 رقمی را در طول فرآیند راه اندازی اولیه وارد می کنید و همه چیز به پایان می رسد. شبکه براساس حضور آداپتور Netgear بطور کاملاً دور از چشم شما فعال و غیر فعال می شود.

بررسی عملکرد ما هنوز به موضوع عملکرد نپرداخته ایم. چرا این اتصال با تأخیر مواجه است؟ آیا یک 802.11G PAN بر توان عملیاتی WLAN تأثیر می گذارد؟ آیا 10 مگابیت بر ثانیه برای چیزی کافی خواهد بود( حالا هر چیزی که می خواهد، باشد)؟ کدگذاری بافر فریم و صدای سیستم در یک جریان MPEG-2 یک پردازش نسبتاً سنگین به حساب می آید. پردازنده 540M-Core i5 در لپ تاپ Dell Studio 15z یک تراشه دو هسته ای مبتنی بر Arrandale است که با سرعت پایه 2/53 گیگاهرتز ( 30/66 گیگاهرتز در حالت Turbo Boost) کار می کند و به فناوری Hyper-Threading مجهز می باشد. این پردازنده در جایگاه خود به اندازه کافی قدرتمند است و پخش یک جریان 480p تمام صفحه بر روی Wireless Display از 50 تا 60 درصد توان CPU استفاده می کند. کاهش آن تأخیر تقریباً نیم ثانیه ای که بین حرکت دادن نشانگر ماوس بر روی نت بوک و مشاهده جابجائی آن بر روی دسک تاپ دیده می شود، فشار کاری بسیار بالاتری را بر پردازنده تحمیل خواهد نمود. حداقل در این نسل از Wireless Display، ما باید با این واقعیت زندگی کنیم که این فناوری قرار نیست از قابلیتهای تعاملی برخوردار باشد. اما این موضوع باعث نمی شود که اینتل از کار بر روی موشهائی برای افزایش قابلیت استفاده از Wireless Display در مواقعی که شما مشغول تماشای یک فیلم یا یک نمایش اسلاید هستید، منصرف گردد. همان نسخه از نرم افزار که حداکثر تفکیک پذیری خروجی را به 768× 1366 پیکسل افزایش داد(v1.2)، یک نشان ماوس با تأخیر پائین را نیز اضافه می نماید که بطور بلادرنگ حرکت می کند. به این ترتیب اگر مرور خود را بر روی صفحه تلویزیون انجام دهید، کار هدایت ابتدائی بطور چشمگیری آسانتر خواهد شد. هنگامیکه مشغول تماشای جریان MPEG-2 کدگذاری شده هستید، باید مراقب عملکرد شبکه نیز باشید. اشباع WLAN می تواند توان عملیاتی PAN را با مضیقه مواجه سازد. به یاد داشته باشید که هر دو شبکه یک آداپتور بی سیم واحد را به اشتراک می گذارند. پس از آزمایش چند فایل رسانه ای محلی و جاری( Streaming)، ما ایده خوبی از آنچه که می تواند اتصال را از پا در آورد بدست آوردیم. ما در ابتدا نگران بودیم که Wireless Display از 802.11g بر روی باند فرکانس 2/4 گیگاهرتز استفاده می کند، زیرا آخرین نسل از آداپتورهای Centrino همگی از ماجولهای منطبق با 802.11n به حساب می آیند. با اینحال اینتل می گوید WLAN با پیوند دو کانال برای دستیابی به پهنای باند 140 مگابیت بر ثانیه در حالت 802.11n کار خواهد کرد، اما PAN در 802.11g کار می کند. گرچه، اینکار تنها زمانی امکانپذیر خواهد بود که شما در حال استفاده از باند فرکانس 2/4 گیگاهرتزی باشید( نه باند فرکانس 5 گیگاهرتزی). کیفیت امکان دستیابی به یک پخش روان از Wireless Display واقعاً وجود دارد، زیرا اینتل یک بودجه پهنای باند را در این اتصال اعمال می کند( ما می دانیم که تنها 10 مگابیت بر ثانیه برای آن قابل دسترسی خواهد بود). اما هنگامیکه ویدیو به انتهای دیگر اتصال می رسد، چه ظاهری خواهد داشت؟ پاسخ کوتاه این است که کیفیت ویدیو تا حدود زیادی به مضمون مرجع شما بستگی خواهد داشت. MPEG-2 از شیوه های فشرده سازی حذفی( Lossy) صدا و ویدیو تشکیل شده است، بنابراین از دست دادن بخشی از کیفیت مضمون مرجع اجتناب ناپذیر خواهد بود. در عین حال، این موضوع که ما در حال برقراری یک اتصال HDMI با تلویزیون هستیم، به خودی خود واقعیت مذکور را کم رنگ نخواهد کرد. اینتل از سال 2008 کاملاً تصریح کرده است که ما پهنای باند بی سیم کافی برای انتقال نمایشگر بی سیم فشرده سازی نشده را در اختیار نداریم. همانطور که قبلاً نیز اشاره کردیم، اگر صرفاً بر روی دسک تاپ Windows 7 قرار داشته باشید، یک جریان تقریباً 6 مگابیت بر ثانیه ای را ایجاد خواهید کرد که 20 درصد از زمان پردازنده و 10 درصد از حداکثر توان عملیاتی شبکه بی سیم را به خود اختصاص می دهد. با استفاده از تلویزیون 55 درصد اینچی مجلل UN55B8000XF شرکت سامسونگ بعنوان ابزار نمایشگر، دسک تاپ ویندوز در تفکیک پذیری 720×1280 ظاهر خوبی داشت. یقیناً این تصویر به اندازه تفکیک پذیری 1080p ( که وقتی HTPC خود را مستقیماً به همان تلویزیون LCD متصل می کنیم در اختیار داریم) شفاف نبود، اما در یک کاربرد عمومی قابل قبول به نظر می رسد. ما چند کلیپ ویدیوئی High Definition را بر روی Dell Studio 15z اجرا کردیم. کلیپهای 8 و 9 مگابیت بر ثانیه ای بطور روانی پخش شدند. آثار مصنوعی فشرده سازی قطعاً قابل مشاهده بودند( خصوصاً در قسمتهائی با شیب رنگ تدریجی نظیر آسمان آبی که دچار حالت نواری یا Banding می شدند)، اما کیفیت عملاً بهتر از چیزی بود که ما انتظار داشتیم. حتی هنگامیکه هر دو مؤلفه یعنی لپ تاپ و آداپتور Push2TV در یک اتاق قرار دارند نیز اتصال مستعد وقفه های مختلف می باشد. مضمونی با نرخ بیت بالا می تواند Wireless Display را به فراتر از مرزهائی که ظاهراً برای آن طراحی شده است، بکشاند. با اینحال، وضعیت مذکور تنها در مورد مضمون High-Def تمام صفحه به یک مشکل واقعی تبدیل می شود و زمانیکه مشغول تماشای یک برنامه تلویزیونی و یا یک کلیپ ویدیوئی Standard-Def هستید به ندرت خودنمائی می کند. سپس ما برای مشاهده کلیپ 12C press launch-McLaren MP4 در تفکیک پذیری 720p به سراغ YouTube رفتیم. باز هم کیفیت در سطحی بود که ما آن را قابل قبول در نظر می گیریم، هرچند که دانه بندی آن بطور قابل توجهی بیشتر از چیزی بود که بر روی نمایشگر لپ تاپ خود مشاهده خواهید کرد. سپس ما مجموعه ای از کلیپهای مختلف را در حالتهای استاندارد و HD آزمایش کردیم. در انتهای روز می توان گفت که همان اصل قدیمی صادق خواهد بود: کیفیت ورودی، کیفیت خروجی را تعیین می کند. بعبارت ساده تر اگر شما مضمونی با کیفیت نسبتاً بالا را به Wireless Display بسپارید، تصویری با ظاهر خوب را بر روی صفحه بزرگ تلویزیون خود مشاهده خواهید کرد. QoS فناوریهای بی سیم به هیچوجه آسیب ناپذیر نیستند. بسیاری از فناوریهای « Best-Effort»، کیفیت را با افت سطح لینک قربانی می کنند. به نظر می رسد که این موضوع درباره Wireless Display صادق نیست. اینتل توصیه می کند از لپ تاپ در همان اتاقی که آداپتور Netgear قرار دارد استفاده نمائید، ولی ما توانستیم با لپ تاپی که مشغول پخش کلیپ Fighter Pilot مایکروسافت با کیفیت HD بود به گردش در خانه بپردازیم، بدون آنکه اتصال و یا کیفیت کلی را از دست بدهیم. معیاری که تغییر می کرد، میزان استفاده از شبکه بود که تا 50 درصد افزایش یافت. قرار گرفتن در دسک تاپ ویندوز از همین فاصله، بکارگیری شبکه در مقایسه با زمانی که هر دو مؤلفه در یک اتاق قرار داشتند را تا دو برابر افزایش داد. این یک مثال از سقفی به حساب می آید که اینتل برای Wireless Display تعریف کرده است تا این فناوری بتواند از عهده مشکلات مربوطه به فاصله و تداخل برآید. رسانه محافظت شده در اینجا یک نکته دیگر وجود دارد که بایستی آن را در نظر داشته باشید. شما می توانید تقریباً هر مضمونی که مایل باشید را بر روی این سیستم پخش کنید. با اینحال، امکان پخش مضامینی که به HTPC نیاز دارند( از جمله DVDهای استاندارد و دیسکهای Blu-ray) بر روی Wireless Display وجود نخواهد داشت. در واقع Wireless Display خودش را بعنوان یک درگاه HDMI محافظت نشده به سیستم عامل معرفی می کند و با در نظر گرفتن طبیعت بی سیم آن، نمی توانیم تصور کنیم که این فناوری هرگز به یک مسیر ویدیوئی محافظت شده تبدیل خواهد گردید. جمع بندی اجازه بدهید جمع بندی خود را با توضیح اینکه Wireless Display چه چیزی نیست آغاز کنیم. این فناوری یک جانشین برای HTPC که قبلاً در اتاق نشیمن( یا اتاق سینمای خانگی) خود داشته اید نیست. Wireless Display یک فناوری Lossless نیست و این بدان معنی است که هر مضمونی که بر روی HDTV خود پخش می کنید به همان خوبی تصویری که بر روی نت بوک خود می بینید نخواهد بود. در نهایت، Wireless Display کاملاً آسیب ناپذیر نیست. بعبارت ساده تر این فناوری بر یک آداپتور بی سیم تکیه دارد که مابین دو شبکه به اشتراک گذاشته شده است و امکان اشباع شدن آن وجود دارد. با اینحال، Wireless Display یک قابلیت عمومی سهل الاستفاده است که می توانید آن را بعنوان یک ارزش افزوده رایگان بدست آورید( اگر یکی از سه نت بوک ارائه شده در Best Buy یعنی Dell Studio 15z، سری Sony VAIO S و Toshiba Satellite E205 را خریداری کنید). Wireless Display در عین حال توسط فروشندگانی که نت بوکهای مبتنی بر سکوهای Spring Peak اینتل را تولید می کنند نیز قابل دسترسی خواهد بود. این گزینه انعطاف پذیری بیشتری را برای انتخاب قطعات مورد نظرتان در اختیار شما قرار می دهد. اگر بخواهید نمایشگرهای دیگری را به PAN اضافه کنید، می توانید آداپتور Netgear را بطور جداگانه با قیمتی در حدود 100 دلار خریداری کنید. شما باید با کیفیت پخش( فشرده سازی حذفی MPEG-2) و مدل استفاده( شروع پخش یک کلیپ ویدیوئی، تکیه دادن و تماشا کردن) این فناوری راحت باشید. Wireless Display بطور شگفت آوری در یک اتاق کنفرانس می درخشد و به یک سخنران اجازه می دهد تا PowerPoint را بر روی یک پروژکتور نمایش داده و اسلایدها را تعویض نماید. این فناوری در عین حال برای ویدیوهای خانگی و نمایشهای اسلاید تصاویر نیز عالی خواهد بود. شکی نیست که تماشای این موارد بر روی صفحه بزرگ یک تلویزیون بسیار بهتر و راحت تر از جمع شدن در اطراف یک لپ تاپ کوچک خواهد بود. محدودیت HDCP از پخش مضمون DVD و Blu-ray جلوگیری می کند که یک نقیصه واقعی به حساب می آید. با اینحال خانواده هائی که صرفاً می خواهند در کنار یکدیگر نشسته و به تماشای فیلمهای خانوادگی یا سایر مضامین ویدیوئی بپردازند، واقعاً از Wireless Display لذت خواهند برد. این فناوری یک ضمیمه جذاب و راحت برای یک نسل جاری از سکوهای سخت افزاری است که ما وقتی برای اولین بار با پردازنده های موبایل Core i5 و Core i3 آشنا شدیم انتظار آن را نداشتیم. منبع: بزرگراه رایانه، شماره 129

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 501]