واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
علل کمرويي و راه هاي مقابله با ان نويسنده:تهمينه مهرباني يکي از علل کمرويي,اضطراب اجتماعي ناشي از نداشتن مهارت هاي اجتماعي در ايجاد ارتباط و حفظ آن است.اين مهارت که بايد در محيط خانواده شکل بگيرد و سپس در مدرسه رشد کند، متاسفانه آن گونه که شايد و بايد مورد توجه قرار نمي گيرد.انسان فطرتاً موجودي اجتماعي است ورشد او جز در بستر اجتماع,ميسر نمي شود,از همين روي چاره اي جز کسب مهارت هاي اجتماعي ندارد تا بتواند در صحنه هاي گوناگون حضور موثر داشته باشد و در پرتو روابط سازنده با ديگران,به تعالي و رشد کافي برسد.خوشبختانه در فرهنگ ديني ما آداب و رسومي وجود دارند که ارتباطات اجتماعي را به بهترين نحو,ممکن مي سازند,اما متاسفانه تحت تاثير فرهنگ «فرد - محور» غرب و پيروي از رفتارهاي اجتماعي غريبان که مبتني بر همين فرهنگ است، ما نيز شيوه هاي صحيح ايجاد رابطه را از دست داده و دچار عوارض ناشي از آن شده ايم. از جمله اين آداب انسان ساز که در نگاه نخست,بسيار ساده به نظر مي رسند,اما آثار اجتماعي فردي فراواني بر آن مترتب است,پيشي گرفتن در سلام دادن به ديگران و به ويژه وجود پاسخ داده به سلام است.بنابراين براي غلبه بر کمرويي بيمارگونه که بسيار با شرم و حجبي که ويژگي ممتاز يک انسان ديندار و آراسته به ادب اسلامي است,جز مراعات دستورات به ظاهر ساده ديني,راه موثر و سريع تري وجود ندارد و به هيچ دستورالعمل پيچيده اي نياز نيست.براي رهايي از کمرويي,عمل به اين نکات توصيه مي شود:*در برخورد با ديگران در سلام دادن پيشدستي کنيد.سلام همچنان که از نامش پيداست، موجب ايجاد حسي اطمينان و سلامت و آرامش رواني در مخاطب مي گردد و به خودي خود نوعي احساس صميميت مي گردد وبه خودي خود نوعي احساس صميمت توام با احترام را در او پديد مي آورد.براي يک لحظه مردمي را در نظر مجسم کنيد که به جاي سر در گريبان بودن و داشتن قيافه هاي عبوس، بر اساس نوعي اعتقاد دروني و قلبي، خود را موظف مي دانند در سلام دادن به ديگران بريکديگر سبقت بگيرند. در چنين فضايي اثري از تنش ها و نگراني ها و کمرويي هاي بيمارگونه باقي نمي ماند و جاي آن را آرامش و اطمينان قلبي مي گيرد.از اينکه اين بلا بر سر برخي از ما آمده که سلام ديگران را با سوء ظن ارزيابي مي کنيم و بدتر از آن پاسخ نمي دهيم.چيزي از شان سلام دادن و آثار فوق العاده مثبت و گسترده آن نمي کاهد. *براي رفع کمرويي و نگراني هاي ناشي از آن,صله ارحام را جدي بگيريد.به خويشاندان خود سر بزنيد,با آنها رابطه صميمي برقرار کنيد، از جلد خود بيرون بياييد و در ياري رساندن به نزديکان و دوستان ترديد نکنيد.در يک فضاي خيرخواهي و صميمت با محارم,مهارت هاي ايجاد روابط صحيح را تمرين کنيد تا در مواجهه با غريبه ها دچار اضطراب و دستپاچگي ناشي از کمرويي نشويد و اشتباه نکنيد و يا به انزوا پناه نبريد. *تلاش کنيد در مدرسه يا اجتماعات آشناي ديگر در فعاليت هاي گروهي شرکت کنيد و نقش فعالي را بپذيريد.احساس مفيد بودن,اعتماد به نفس فرد را تقويت مي کند و او را براي پذيرش نقش هاي موثر اجتماعيي آماده مي سازد. *به خود و قيافه و ظاهر خود بيش از حد متعارف نينديشيد و دنبال پيدا کردن عيب در خود نباشيد.ساده و منظم و آراسته باشيد، اما ديگر بيشتر از اين به خود فکر نکنيد. بخش اعظم اضطراب ها و گرفتاري هاي بشر امروز اين است که خود و خواسته ها و نگرش هاي خود را محور کائنات مي بيند و تحمل هر چيزي غير از آن، به سرعت او را سمت پرخاشگري و در صورت نااميدي از تسليم ساختن ديگران به آراي خود,به سوي انواع بيماري هاي رواني از جمله وسواس فکري,شيدايي و روان رنجوري و انزوا مي کشاند.خود را همان گونه که هستيد بپذيريد و از نيش و کنايه انسان هاي بيماري که در ميان اين همه زيبايي و نعمت، کار وباري جز پيدا کردن عيب ديگران و غفلت از فجايع روحي و رواني خود ندارند، نترسيد.اگر دستتان مي رسد، آنها را به روان پزشک معرفي کنيد و اگر نمي رسد، برايشان دعا کنيد! *در ابتداي کار که از حرف زدن در برابر جمع خجالت مي کشيد، قبلاً در خلوت و جلوي آيينه صبحت کردن با يک مخاطب فرضي را تمرين کنيد.دفتر يادداشت کوچکي را تهيه و نکاتي را که تصور مي کنيد براي ديگران جالب و مفرح خواهد بود و در آن يادداشت کنيد تا در مواقع مناسب از آنها استفاده نماييد.براي شکستن جو حاکم بر جمع و احساس آرامش، سعي کنيد داستان هاي کوچک، طنر، لطيفه هاي شيرين و مناسبي را که افراد خبره در جلسات سخنراني مطرح مي سازند و موجبات انبساط خاطر ديگران را فراهم مي کنند، يادداشت و در شرايط مقتضي از آنها استفاده کنيد. منبع:شاهدجوان شماره52
#پزشکی#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7788]