تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805607907
فلسطين و صهيونيزم (10) عملكرد كشورهاى عربى
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
فلسطين و صهيونيزم (10) عملكرد كشورهاى عربى نويسنده : مرتضی شيرودی درس دهم: بررسى عملكرد كشورهاى عربى در برخورد با مسأله فلسطين هـمـيـشـه در يـك انـقـلاب ، مـوضـعگيريها و حمايتهاى ساير كشورها بخصوص كشورهاى دوست و هـمـجـوار بـر رونـد آن انـقـلاب تـأثير بسزايى دارد، بويژه آنكه اگر ملّت انقلابى امكانات مـبارزاتى كافى نداشته و دشمن از حمايتهاى وسيع خارجى برخوردار باشد. كشورهاى عربى كـه هـمـنـوا با استعمارگران مى كوشيدند تا مسأله فلسطين را يك قضيه عربى جلوه دهند، در قـبـال ايـن مـسـأله حـسـاس جـهـان اسـلام و عـرب ، بـه وظـايـف خـود عمل نكردند. در اينجا بطور اختصار موضع اين كشورها را بررسى مى كنيم . موضع كشورهاى عربى قبل از تأسيس رژيم صهيونيستى از آنـجـا كـه سران كشورهاى عربى به وجود آمده ، از فروپاشى امپراتورى عثمانى ، از روند حوادث پس از جنگ جهانى اوّل و تأسيس رژيم صهيونيستى ناراضى بوده و احساس مى كردند انـگلستان آنهارا فريب داده است ، سعى كردند با حمايت از مردم فلسطين ، خود را از عذاب وجدان راحـت سـازنـد. اوليـن مـوضـعـگـيـرى كـشـورهـاى عـربـى در قـبـال تـجـاوزات صـهـيـونـيـسـتـهـا و ظـلم و سـتـم حـكـومـت سـرپرستى انگلستان ، پس از دوازده سال و در سال 1310 (1931 م) بود. اوليـن كـنـگـره اسلامى در اين سال با شركت كشورهاى عربى در بيت المقدس برگزار شد. در ايـن كـنـگـره از قـيام ضد صهيونيستى مردم فلسطين دفاع شد و كشورهاى عربى متعهد شدند از امـاكـن مـقـدس دفـاع كـنـند.(190) در همين حال ، قيامهايى در كشورهاى عربى نظير مصر و سـوريـه رخ داد كـه مـلت فـلسـطـين را براى قيام آماده تر كرد. افزايش ماليات ، ظلم و ستم و تشديد شكنجه بر اعراب فلسطينى در اواخر دهه 1310 (1930) منجر به تشديد و فراگير شـدن انـقـلاب و تـشـكـيـل گـروهـهـاى مـسـلّح در سـرزمـيـنـهـاى اشـغـالى شـد كـه بـا عـكـس العمل تند دولت انگلستان روبه رو گشت . پادشاهان عربى نيز دست به كار شده و مقدمات جنگ بـا اسرائيل را فراهم كردند، ولى انگلستان با وعده و تهديد، پادشاهان عرب را به سازش و آرامش متقاعد مى كرد.(191) تقسيم فلسطين و عكس العمل اعراب بـه دنـبـال تـشـديـد بـحـران در فـلسـطـيـن هـيـأت بـازرسـى از سـوى جـامـعـه مـلل بـه ايـن كـشـور اعـزام شـد. يـكى از پيشنهادهاى اين هيأت تقسيم سرزمين فلسطين به سه منطقه عربى ، يهودى و بى طرف بود كه با تأييد دولت انگلستان همراه شد. ايـن پـيـشـنـهـاد بـلافـاصـله مـورد مـخالفت جامعه عرب قرار گرفت و كشورهاى عربى هر كدام جـداگـانـه مـواضـع تـنـدى در بـرابـر ايـن تـصـمـيـم اتـخـاذ كـردنـد. بـه هـمـيـن جـهـت در سـال 1316 (1937 م) كـنـگـره سـران عـرب در بـلودان سـوريـه تـشـكـيـل شـد. ايـن كـنـگـره مـخـالفـت شـديـد خـود را بـا تـقـسـيـم فـلسـطـيـن ، تـشـكـيـل دولت يـهـود، حـكـومـت سـرپـرسـتـى انـگـلسـتان و مهاجرت يهوديان به فلسطين اعلام كـرد.(192) ايـن مـوضـعـگـيـرى كـشـورهـاى عـربـى عـزم مردم فلسطين را در تداوم مبارزه راسـخـتـر كـرده ، رونـد انـقـلاب را تـشـديـد كـرد. سـوريه و لبنان مركز تأمين احتياجات مردم فـلسـطـيـن شـدنـد، عـراق اسـلحـه و مـهـمـات و نـيـروهـاى نـظـامـى بـراى فـلسـطـيـنـيـهـا ارسـال كـرد. كشورهاى يمن ، عربستان ، مراكش و مصر نيز از حاميان انقلاب فلسطين بودند. در مـصـر يـك كـمـيـتـه پـارلمـانـى در حـمـايـت از انـقـلاب فـلسـطـيـن تـشـكيل شد و به ابتكار اين كميته كنفرانسى در قاهره مركب از نمايندگان پارلمانى كشورهاى عـراق ، سـوريـه ، لبـنـان ، يـمـن ، مـغـرب و يـك هـيـأت از هـنـدوسـتـان تشكيل شد. تشكيل اتحاديه عرب و مسأله فلسطين در سـال 1322 (1943 م) مـذاكـراتـى مـيـان حـكومت مصر وساير دولتهاى عربى براى اتحاد كـشـورهـاى عـربى به وجود آمد كه منجر به انعقاد پيمان همكارى شد. در اساسنامه اين پيمان ، يك فصل مخصوص فلسطين است كه آن را يكى از اركان منطقه عربى شمرده ، امنيت جهان عرب را در گـرو تـأمـيـن امـنـيـت فـلسـطـيـن دانـسـتـه اسـت . يـكـى از اقـدامـات مـهـم اتـحـاديـه عـرب در قـبـال مـسـأله فـلسـطـيـن قـطـع روابـط بـا يـهـود و تـحـريـم كـالاهـاى يـهـودى بـود. در هـمين حال دولت آمريكا به پيروى از سياستهاى انگلستان در فلسطين ، تسهيلات مهاجرتى فراوانى در اخـتـيـار يـهـوديـان قـرار داد. در ايـن رابـطـه سـران كـشـورهـاى عـربى ، كنفرانسى در مصر تـشـكـيـل دادنـد. ايـن كـنـفـرانـس ، تصميمات آمريكا و انگليس در گسترش موج مهاجرت يهود به فـلسـطـيـن را مـحـكوم كرده ، تصميم گرفت كمكهاى خود به مردم فلسطين را افزايش دهد تا از فـروش اراضـى آنـان بـه يـهـوديـان جـلوگـيـرى شـود.(193) در تـابـسـتـان هـمـان سال سران دولتهاى عربى در بلودان سوريه تصميمات قاطعترى براى مقابله با صهيونيسم و حـامـيـان آنـها گرفتند، كه بعضى از آنها سرّى و برخى ديگر علنى بود. از جمله تصميمات سرّى اين كنفرانس ، عدم واگذارى امتياز به دولتهاى آمريكا و انگليس ، طرفدارى نكردن از آنها در جـامعه ملل ، فراهم ساختن مقدّمات الغاى قرار دادهاى كشورهاى عربى با آن دو، شكايت از آنها به جامعه ملل و متاركه فرهنگى باآنها بود.(194) اقدامات نظامى اعراب پـس از بـى نـتـيـجـه مـانـدن مذاكرات اعراب با انگلستان و آمريكا و گسترش توسعه طلبيهاى صـهـيـونـيـسـم ، دولتـهاى عربى دوباره طى اجتماعى در شهر عاليه لبنان تصميم گرفتند، نـيروهاى نظامى خود را در نقاطى از مرزهاى فلسطين براى جلوگيرى از خطر صهيونيسم مستقر كنند، همچنين كمكهاى نظامى و مالى خود را به فلسطينيها افزايش داده و يك كميسيون نظامى مسؤ ول بـررسـى اقـدامـات نـظـامى و مسلّح كردن فلسطينيها شود. همچنين افكار عمومى در كشورهاى عربى آماده جنگ احتمالى در فلسطين گردد.(195) هـمـزمـان بـاتـصـويـب طـرح تـقـسـيـم فـلسـطـيـن از سـوى سـازمـان مـلل مـتـّحـد و واگـذارى مـنـاصـب اجـرايى از سوى انگلستان به صهيونيستها و كشتار فجيع دير يـاسـيـن و نـاصـر الديـن بـه دسـت آنها، زمينه براى مداخله نظامى كشورهاى عربى در فلسطين فـراهـم شـد. سـران عـربى با استناد به اينكه در فلسطين حكومت قانونى وجود ندارد و دولت سرپرستى انگلستان تمام تجهيزات و سلاحهاى خود را در اختيار صهيونيستها گذاشته و اهالى فلسطين توانايى دفاع از خود را ندارند، در سال 1327 (1948 م) نيروهاى نظامى خود را از هر سو وارد خاك فلسطين كردند.(196) اقـدامـات نظامى اعراب بزودى قرين موفقيت گشت ولى با فشار آمريكا و انگستان اعراب مجبور بـه پـذيـرش آتـش بـس شـدند. امتناع انگلستان از فروش اسلحه و مهمات به دولتهاى عربى مـانـنـد مـصـر، اردن و عراق يكى از دلايل پذيرش آتش بس از سوى اعراب بود. صهيونيستها از فـرصـت اسـتـفـاده كـرده ، به تجديد قوا و جمع آورى سلاح و مهمات از كشورهاى مختلف از جمله بلوك شرق پرداختند. در مـرحـله دوم جـنـگ نـيـز اعـراب پيروزيهاى چشمگيرى به دست آوردند، ولى عقب نشينى نيروهاى اردن و عـراق از جـبـهـه هـاى نبرد باعث تقويت روحيه صهيونيستها شد و مواضع ساير دولتهاى عـربـى مـورد تـهـديـد جـدّى قـرار گـرفـت . بـرخـلاف مـرحـله قـبـل دولتـهـاى عربى بزودى طرح آتش بس را پذيرفتند.(197) بعد از اين تحولات ، رژيمهاى عربى هر كدام بگونه اى با رژيم صهيونيستى وارد مذاكره شدند. موضع اعراب در قبال فلسطين پس از تشكيل رژيم صهيونيستى يـكـى از ويژگيهاى نظم جهانى ، پس از جنگ جهانى دوم ، تقسيم جهان به دو قطب شرق و غرب بـود كه سياست خارجى كشورهاى ديگر بويژه جهان سوم تابعى از سياست خارجى اين دو ابر قـدرت بود. در منطقه خاورميانه ، تصميم ابرقدرتها به استمرار و مديريت بحران فلسطين ، مـانـع از حـل ايـن مـشـكـل و بـاعث تثبيت موجوديت صهيونيستى شد. عدم موضعگيرى قاطع رژيمهاى عـربـى در بـرخـورد بـا رژيـم صـهـيـونـيـسـتـى بـخـشـى از عـوامـل حـل نـشـدن قـضـيـه فـلسـطـيـن اسـت . ايـن كـشـورهـا رويـه واحـدى در قبال فلسطين اتخاذ نكردند؛ بلكه گاهى سياستهاى متضادى داشته اند. كـشـورهـاى اردن ، مصر، سوريه و لبنان ، به خاطر هم مرز بودن با فلسطين نقش بارزترى در اين قضيه داشته اند. ساير كشورهاى عربى نظير عراق ، عربستان و كشورهاى حاشيه خليج فـارس بـه محكوميتهاى لفظى اسرائيل و در نهايت به كمكهاى مالى به سازمانهاى فلسطينى اكتفا كرده اند. روابـط اردن و فـلسـطـيـن فـلسـطـيـنـيـهـا حـدود هـفـتـاد درصـد جـمـعـيـت اردن را تـشـكـيـل مـى دهـنـد. بـيـشـتـر نـخـسـت وزيـران كـابـيـنـه هـاى اردن فـلسـطـيـنـى الاصـل بـوده انـد. تـا قبل از شروع انتفاضه روابط ادارى و قانونى فلسطينيهاى نوار غربى رود اردن كـه تـحـت اشـغـال رژيـم صهيونيستى است ، با اردن بود. (1965 م) از خـاك اردن بوده است . اردن براى فلسطينيها بسيار اهميت دارد. همچنين فلسطين براى اردنيها اهميت فراوان دارد. شاه حسين خود را نماينده مردم فلسطين مى داند و مقامات رژيم صهيونيستى معتقدند كه كشور فلسطينيها اردن است . عـلى رغـم چـنـيـن پـيـونـدهـاى نـزديـكـى مـيـان دو كـشـور مـزبـور، اردن سـاحـل غـربـى رود اردن را كـه مـتـعـلق بـه فـلسـطـيـنـيـهـا بـود، در فـرورديـن 1329 (آوريـل 1950) بـه خـاك خـود مـلحـق كـرد. ايـن الحـاق ضـربـه اى سـنـگـيـن بـه شـانـس اسـتقلال فلسطين وارد ساخت . از آنجا كه اردن در شرايط پس از موجوديت رژيم صهيونيستى و در صـورت درگـيـرى جـنـگ ، بـيش از ديگر كشورهاى عرب آسيب پذير بود، درصدد مصالحه و انـعـقـاد قـرار داد صـلح بـا اسـرائيـل بـرآمـد، بـه هـمـيـن جـهـت مـلك عـبـدالله پادشاه اردن كه در حـال مـذاكـره مـخـفـيـانـه بـا اسـرائيـليـهـا بـود، در سـال 1330 (1951 م) بـه قتل رسيد. بـا تـوجـه بـه كـثـرت جـمـعـيـت فـلسـطـيـنـى در اردن ، رژيـم ايـن كـشـور تـوانـايـى كـنـتـرل مـبـارزات چـريـكـى عـليـه رژيـم صـهـيـونـيـسـتـى را نـداشـت . بـه هـمـيـن دليـل و عـلى رغـم مـيـل بـاطـنـى مـقـامـات اردن ، درّه اردن مـحـل مـبـارزه مـسـلحـانـه چـريـكـى فـلسـطـيـنـيـهـا عـليه صهيونيستها شد. پس از شكست اعراب از اسـرائيـل در جنگ 1346 (1967 م) عمليات نظامى فلسطينيها از طريق اردن با فشار اين كشور قـطـع شـد. بـه دليـل حـضـور فـعـّال و گـسـتـرده فـلسـطـيـنـيـهـا در اردن و تـرس از تـشـكـيـل دولت در دولت ، شـاه حـسـيـن در سـال 1349 (سـپـتـامـبـر 1970) دسـتـور قـتـل عـام فـلسطينيها را صادر كرد كه درنتيجه سى هزار فلسطينى در اين روز كشته شدند. از ايـن پـس ، صـحنه فعاليتهاى ضد صهيونيستى فلسطينيها به لبنان كشيده شد. روابط ساف با اردن تا زمان تيره شدن روابط سوريه و ساف و قطع اميد اين سازمان از سوريه در سطح پايينى بود. پـس از آنـكـه اخـتلافات ساف و سوريه در لبنان به اوج خود رسيد و طى نبردهاى طرابلس ، ساف و عرفات مجبور شدند از لبنان خارج شده و به تونس بروند، دور جديدى از گرايشات مـحـافـظـه كـارانـه در ساف شكل گرفته و روابط اين سازمان با اردن وارد مرحله جديدى شد. عرفات رهبر سازمان منشعب شده آزاديبخش فلسطين ، طى رفت و آمدهاى متعدّد به اَمّان پايتخت اردن و گـفـتـگـو بـا شاه حسين ، سرانجام در بهمن 1363 (فوريه 1985) موافقتنامه اى با پادشاه اردن بـه امـضـاء رسـانـد كـه بـه تـوافـق اَمّان معروف است . روح حاكم بر اين توافقنامه لغو انـديـشه دولت مستقل فلسطينى و تشكيل كنفدراسيون اردنى ـ فلسطينى بود. اين قرار دادها به دليل مخالفت عناصرى از ساف لغو شد. شاه حسين بشدت با حركت انتفاضه مخالف بوده و حتى پس از شروع انتفاضه و ترس از آغشته شـدن كـشـورش بـه امـواج انـقـلاب ، روابـط ادارى و قـانـونـى ساحل غربى اشغالى را با اردن قطع كرد. روابـط سـوريـه و سـاف :(198) قضيه فلسطين در اعماق تاريخ ، سياست و جغرافياى سـوريـه ريـشـه دارد. سـوريـهـا فـلسطين را جزء جنوبى اين كشور مى دانند و براى خود نقش كـليـدى در حـل بـحـران خـاورمـيـانـه و فلسطين قائل هستند. با اين وجود روابط ساف به عنوان نـمـايـنـده قـانـونـى فـلسـطـيـنـيـها و سوريه معمولاً هيچ وقت خوب نبوده است ؛ زيرا سوريه در قبال جانبدارى از فلسطينيها پيوسته درصدد اعمال كـنـتـرل بـرآنـهـا و گـاه وارد آوردن فـشـار از راه محدود كردن فعاليتهاى نظامى ساف بود كه گـاهـى بـه وقـوع حـوادثـى نـظـيـر تـل زعـتـر در سـال 1355 (1976 م) و درّه بـقـاع در سال 1362 (1983) منجر مى شد. اخـتـلاف بـيـن سـوريـه و سـاف بـه خـاطـر ايـفـاى نـقـش عـمـده در پـيـشـبـرد حـل بـحـران خـاورمـيـانـه اسـت . سـوريه از ساف مى خواهد هرگونه حركت ضد صهيونيستى با هـمـاهـنـگـى و در چـارچـوب سـيـاسـتـهـاى ايـن كـشـور انـجـام شـود. در سال 1355 (1976 م) هنگامى كه فلسطينيها به كمك نيروهاى چپگراى لبنانى ، مى رفتند كه مارونيهاى مسيحى را از صحنه سياسى لبنان حذف كنند، سوريه با احساس اينكه به هم خوردن مـوازنـه در لبـنـان امـنـيـت سـوريـه را بـه خـطـر مـى انـدازد، مـوجـبـات مـحـاصـره تـل زعـتـر را فـراهـم كـرد. در جـريـان مـحـاصـره بـيـروت در سـال 1361 (1982 م) عـرفـات از حافظ اسد تقاضاى كمك براى شكستن محاصره بيروت را كـرد كـه مـورد قـبـول رئيـس جـمـهـور سـوريـه قـرار نـگـرفـت . در آبـان سـال 1362 (1983 م) ارتـش سـوريـه در جنگ عليه عرفات و چهار هزار نفر از هواداران او در بندر لبنانى طرابلس شركت داشت كه منجر به خروج عرفات و يارانش از آن بندر شد. روابـط مـصـر و سـاف مـصر همواره تا قبل از پيمان كمپ ديويد يكى از پايگاههاى مبارزه ضد صـهـيـونـيـسـتـى بـوده اسـت . بـخـش عـظـيـمـى از دانـشـجـويـان فـلسـطـيـنـى در ايـن كـشـور تـحـصيل مى كنند. اغلب مقامات بلند پايه فلسطينى تحصيلكرده مصر هستند. كشور مصر بهاى سنگينى را در مبارزه ضد صهيونيستى خود تحمل كرده است . بار عظيم جنگهاى 1956، 1967 و 1973 اعـراب و اسـرائيـل بـر دوش مـصـر بـوده اسـت ، هـمـيـن طـور امـكـانات نظامى ، سياسى و اقـتـصـادى زيـادى در اخـتـيـار جـنـبـش فـلسـطـيـن قـرار داد، ولى بـا وجـود ايـن و بـه دلايل مختلف نتوانست پيروزى قاطعى درجنگ عليه صهيونيستها به دست آورد. فـشـار نـاشـى از سـه جـنـگ و نااميدى از همكارى سران عرب و يأس و سرخوردگى از مواضع اتـّحـاد جـماهير شوروى ، و از همه مهمتر خيانت انور سادات رئيس جمهور مصر به آرمان فلسطين آنـهـم بـخـاطـر دست نشاندگى و بى عرضگى كه داشت باعث گرديد مصر نسبت به جنبش ضد صـهـيـونـيـسـتـى تـغـيـيـر مـوضـع بـدهـد. سـادات رئيـس رژيـم حـاكم بر مصر با اين اعتقاد كه حـل بـحـران خـاورمـيـانه تنها از طريق آمريكا امكان پذير است ، به سياستهاى اين كشور گردن نهاد و براى اولين بار، به عنوان رهبر يك كشور عربى ، از سرزمينهاى اشغالى بازديد كرد. به رسميت شناختن رژيم صهيونيستى توسط مصر دستاوردهاى زيادى براى اشغالگران قدس در پـى داشـت . ايـن اقـدام سـادات شـكـاف بـزرگـى در مـبـارزه ضد صهيونيستى بوجود آورد و تفرقه و تشتت بين اعراب را بيشتر كرد. اقدام مصر موجب طرد آن كشور از جامعه عرب شد، ولى تـحـوّلات جـنگ ايران و عراق دوباره مصر را به دامن اعراب بازگرداند. از سوى ديگر، عملكرد بـد سـوريـه در مـقـابـل سـاف ، ايـن سازمان را بدين نتيجه رساند كه بخشى از مشكلات صلح خاورميانه و ساف به دست مصر حل خواهد شد. روابـط سـاف و لبنان :(199) با توجه به تنوع گروههاى قومى و مذهبى در لبنان و تسلّط مارونيّت سياسى بر اين كشور و تمايل اين جناح به غرب ، روابط ساف و لبنان مانند سـايـر كـشـورهـاى عربى خطّ مقدم نبوده است . تنها زمانى كه حاكميت سياسى در لبنان تضعيف شـد، سـاف تـوانـسـت ا ز لبنان به عنوان يك جبهه ارزشمند در مبارزه ضد صهيونيستى استفاده كند. در سالهاى دهه 1970 صحنه سياسى و حتى اقتصادى لبنان توسط ساف اداره مى شد. عـملكرد بد ساف در لبنان بويژه نسبت به شيعيان ، كمكهاى نظامى و سياسى مسلمانان را به ايـن سـازمـان كـاهـش داد. با توجه به اين نگرش منفى نسبت به ساف در ميان مسلمانان و اختلاف مـيـان سـوريـه و سـاف ، فـلسطينيها مجبور به ترك لبنان شدند. بطور كلى مى توان گفت : كـشـور لبـنـان هـمـواره تـابـع سـيـاسـتـهـاى سـوريـه بـوده و سـيـاسـت ايـن كـشـور در قبال فلسطينيها نيز تابعى از سياست سوريه بوده است . سـايـر كـشـورهـاى عـربى نظير عراق ، عربستان ، ليبى ، الجزاير، مراكش و كشورهاى حاشيه خـليـج فـارس هـمـانـنـدِ سوريه ، مصر، اردن و لبنان درگير مسأله فلسطين نبوده و تنها به صـدور بـيـانـيه و محكوم كردن رژيم صهيونيستى و گاه كمكهاى مالى به ساف اكتفا كرده اند. عـملكرد كشورهاى عربى در طول پنجاه سال اخير بيانگر آن است كه مسأله فلسطين براى اين كـشـورهـا يـك مـسـأله فـرعـى بوده و از آن به عنوان وسيله اى براى كسب وجهه در ميان ملتها و تـأمـين منافع خودشان استفاده كرده اند و به عبارت ديگر قضيه فلسطين بهانه اى بوده است تا به وسيله آن همديگر را متّهم كنند. كـنـفـرانـس سـران عـرب در اَمـّان در فـرورديـن 1366 (آوريـل 1987) بـدتـريـن كـنـفرانس سران عرب از نظر قضيه فلسطين بود؛ زيرا هيچ گونه مـطلبى در مورد مبارزه عليه رژيم صهيونيستى دربر نداشت و تمام توجه كنفرانس معطوف به جـنـگ ايـران و عراق شد. به همين جهت ، بى توجهى سران عرب به مسأله فلسطين در كنفرانس اَمّان ، عامل اساسى قيام مردم فلسطين در سرزمينهاى اشغالى شناخته شد، زيرا فلسطينيها، پس از نـاامـيـدى از بـازستانى حقوق ملّت فلسطين توسط رژيمهاى عرب دست به قيام زدند. سران عربى به رغم قيام مردم فلسطين بازهم از توجه به قضيه فلسطين و اتخاذ موضع اصولى خـوددارى ورزيـده و تـنـهـا بـه صـدور بـيـانـيـه و مـحـكـوم كـردن اسـرائيـل اكـتـفـا كردند، به اين شكل كه در اجلاس بعدى در دار البيضاء (مغرب) در فروردين 1368 (آوريـل 1989) بـه جـاى بـرخـورد قـاطـع بـا طـرحـهـاى سـركـوبـگـرانـه اسرائيل ، موضع ضعيف و مبهمى اعلام شد كه به هيچ وجه پاسخگوى آرمان ملّت فلسطين و امّت اسلامى نبود. پی نوشتها : 190 ـ سرگذشت فلسطين يا كارنامه سياه استعمار، هاشمى رفسنجانى ، ص 169. 191 ـ همان ، ص 189 ـ 191. 192 ـ همان ، ص 209 ـ 208. 193 ـ سرگذشت فلسطين يا كارنامه سياه استعمار، هاشمى رفسنجانى ، ص 279 ـ 281. 194 ـ همان ، ص 297 ـ 299. 195 ـ سرگذشت فلسطين يا كارنامه سياه استعمار، هاشمى رفسنجانى ، ص 322 ـ 323. 196 ـ همان ، ص 340 ـ 345. 197 ـ همان ، ص 361 ـ 365. 198 ـ جـبـهـه نـجـات مـلى فـلسـطـيـن (جـبـهـه انـقـاذ)، زامل سعيدى ، ص 72 ـ 81، دفتر مطالعات سياسى و بين المللى ، تهران ، 1370. 199 ـ جبهه نجات ملى فلسطين ، زامل سعيدى ، ص 85 ـ 88. ارسال توسط کاربر محترم سایت : sm1372 /ن
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 450]
-
گوناگون
پربازدیدترینها