محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828732680
سفر به لبنان (1)
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
سفر به لبنان (1) نویسنده : احمد عابدینیمنبع : راسخون چرا زندگينامه نوشتممعمولاً هر كسي در زندگي فراز و نشيبها و خوشيها و ناخوشيهايي دارد، بنابراين نوشتن آنها نبايد مهم باشد و نبايد كاغذ و جوهر و وقتِ خود و ديگران را براي آن صرف كرد؛ امّا اينجانب به جهاتي تصميم گرفتم زندگينامهام را بنويسم. از جمله اين كه در محيط كشاورزي و شهري، دانشگاهي و حوزوي، داخل ايران و خارج از آن، قبل از انقلاب و بعد از آن، جنگ و صلح و انواع گوناگون جوّها و محيط‌ها بودهام و آنها را ديدهام و در آن زندگي كردهام، بنابراين تجربيات و نكاتي بهدست آوردهام كه شايد براي افراد، آموزنده باشد به ويژه كه نسل ما نسل زودگذر است و از چندين حالت ديگر گذر كرده است و ننوشتن هيچ شمهاي از آنها، ممكن است نسل جديد را در شناختن نسل قديم و روحيات آنان دچار مشكل نمايد. خودم اصراري به نوشتن يا چاپ زندگي نامه نداشتم، اما كساني كه تا حدودي از آن اطلاع پيدا كردند خواستار نوشتن و چاپ آن بودند و بنده نيز به خواست آنان جواب مثبت دادم؛ به اميد اين‌كه مفيد واقع شود. اولين كسي كه سخن از چاپ به ميان آورد، شخصي بود كه با عالمان متعدد گفتگو كرده بود. وقتي چند جلسه با من گفتگو نمود تا خاطراتم را از علماي گذشته بيان كنم، خواست تا آن نوارها را پياده و چاپ كند. به او گفتم آيا واقعاً مطالب من به درد چاپ مي‌خورد؟ گفت نوارهايت نكته‌هايي بيشتر از ساير علما در بر دارد.بعد از آن قسمتي از نوارها را برخي از دوستان پياده كردند. تايپيست و صفحه‌نگار هم گفتند مطالب مفيدي دارد. موضوع را با چند تن از آگاهان در ميان گذاشتم؛ مطالب را مفيد و ابتكاري دانستند. خودم نيز فكر كردم تا حدودي گسست دو نسل روستايي و شهري، دانشجو و روحاني ، قبل از انقلاب و پس از آن را به نحوي ترميم كنم، تبليغات ضد عربي را كمرنگ كنم و در عين حال خاطراتي كه از علما به ياد دارم بنويسم، از سوي ديگر شايد چاپ اين زندگي نامه، پاسخ به اين سئوال باشد كه چرا فكر نگارنده در مسائل فقهي، تفسيري، فلسفي و... با بسياري از علماي حوزه تفاوت دارد و در هر بحث به نتيجهاي متفاوت از نتايج آنان مي‌رسد. يعني در واقع مي‌خواهم بگويم چون آنان تنها در يك جوّ بودهاند، احاديث و آيات و... را يك‌گونه ميفهميدهاند و لي نگارنده چون جوّهاي متفاوتي را طي كرده، ميتواند از زواياي ديگري به مباحث و منابع آن نظر بيفكند.سفر به لبنانانگیزه سفر به لبنانبرخي از طلبهها که از خارج از کشور برای تحصیل به حوزه علميه قم ميآمدند ابتدا به آنها زبان فارسي می آموختند. نجفآباد يكي از مكانهايي بود كه براي اين منظور در نظر گرفته شده بود. آن زمان با شيخ احمد علي نقيپور هم دوره بودم. او پيشنهاد كرد حال که در بين آنها افرادي از سوريه، عراق و لبنان هستند ما نيز از فرصت استفاده كنيم و از آنها عربي بياموزيم. در تابستان سال 1364 شروع به آموختن زبان عربی کردیم و تا مرحلهاي كه ميتوانستيم به سادگی عربي صحبت كنيم، ادامه دادیم. محل تشكيل كلاسها در نجفآباد بود. در جلسه پايان ترم قرار شد آيتاللّه ايزدي امام جمعه نجفآباد بيايد و صحبت كند. قبل از سخنراني او، به زبان عربي صحبت كردم و آمدن او را خير مقدم گفتم و تشكر كردم. آيتاللّه ايزدي خيلي خوشحال شد و شروع كرد به عربي سخن گفتن. احساس كردم به سختي سخن ميگويد.به قم كه رفتم نیز ميكوشيدم تا به زبان عربي بيشتر مسلط شوم به همين خاطر در جلسهاي براي برخي از عربزبانان خاطرات جنگ را تعريف كردم. براي آنان خيلي جذاب بود و براي من هم خوب بود چون غلط هايم را تصحيح ميكردند.ماه مبارك رمضان سال 1365 بود كه براي تكميل زبان به لبنان رفتم. با آقايان مرتضي ايزدي و احمد علي نقيپور و آسياباني بودم. ماه رمضان آن سال ابتداي تابستان بود و كلاسهاي حوزه علمیه تعطيل بود. قصدمان ماندن در لبنان نبود، بلكه ميخواستيم براي يادگيري عربي و ديدن لبنان تابستان را آن جا باشيم.ورود به لبنان سفرمان به لبنان قانوني نبود، چون ايران با لبنان ارتباط نداشت و ما با هواپيما به سوريه رفتيم و از آنجا با ماشين سفارت سوريه به لبنان رفتيم. لبنان زیر نظرسوريه بود و از طريق سوريه به راحتي ميتوانستيم به آنجا برويم. در لبنان نه كارت شناسايي معتبر براي لبنانی ها داشتيم و نه مجوز عبور. تصمیم گرفتیم هركدام از ما يك نام عربي براي خود انتخاب كند و من ابو محمد را برگزیدم. ماشين سفارت سوريه ما را به اولين شهر لبنان برد و از آن جا نيز با فرستاده آقاي شيخ محمد اسماعيل خليق به مدرسه علميه رسول اكرم (ص) واقع در حومه جنوبي بيروت رفتيم.رانندهاي كه از جانب آقاي خليق برای بردن ما آمده بود از طرز سخن گفتن ما خندهاش گرفت چون ما با لهجه آنان سخن نميگفتيم. در بين راه مسئلهاي مطرح شد و ما از علت آن سؤال كرديم و به عربي پرسيديم: لماذا؟او هم خنديد و چند بار گفت: لماذا. ميخواست به لهجه ما بگويد اما نمی توانست به خوبی تلفّظ کند.ماه رمضان بود و حوزه تعطيل بود و چند طلبه در مدرسه مانده بودند ما هم به همراه آنها غذايي درست می کرديم و می خورديم و روزه ميگرفتيم.هواي لبنان خوب بود و قصد اصلي ما از آمدن به لبنان، تكميل زبان عربي بود. علاوه بر مكالمات معمولي روزانه كه با زبان عربي صورت ميپذيرفت يك بحث علمي را آغاز كردم و از اين راه آموخته هايم را تقويت كردم.تبليغ در لبنانبه لبنان كه رفتم تبليغ را كنار نگذاشتم و هرجا امكان تبلیغ بود، می رفتم و سخنراني می كردم. پیشقدم مي شدم و به طلبه ها پيشنهاد ميكردم اگر در روستايشان برنامه مذهبي دارند حاضرم به آنجا بروم.یکی از مشكلاتي كه در لبنان برای من وجود داشت تکلّم به زبان عربی غیرفصیح مردم روستا بود. من با زبان عربي فصيح حرف مي زدم و گاهي پيش ميآمد كه مردم صحبتهايم را نميفهميدند. در يكي از روستاها كه براي تبليغ رفته بودم بعد از سخنراني يك نفر گفته بود: حاج آقا نميداند كه ما عرب هستيم كه براي ما فارسي صحبت ميكند! محرم در لبناندهه محرم آن سال كه در لبنان بودم با دوستانم در آنجا مشورت كردم كه مجلس روضه اي به زبان فارسي براي فارسي زبانها برگزار كنيم. از ايرانيهايي كه در سفارت ايران و جاهاي ديگر لبنان بودند دعوت كرديم در جلسه شركت كنند. مكان جلسه مدرسه رسول اكرم (ص) بود. صحن مدرسه را برای روضه آماده كرديم و يك منبر هم گذاشتيم. نزديك به صد نفر در جلسه شرکت کردند.سخنران جلسه خودم بودم و چون همه كلاسها را به زبان عربي برقرار ميكردم و از صبح تا به شام عربي صحبت مي كردم اين يك سخنراني در بين آنها به فارسي برايم مشكل شده بود و گاهي ناخودآگاه جمله عربي به زبانم ميآمد. شام غريبانلبنانی ها، برخلاف سنت عزاداري در ايران، روز عاشورا كه مراسم عزاداري برقرار ميكنند برنامه عزاداري یشان تمام ميشود و ديگر هيچ برنامهاي ندارند. آقاي خليق كه از بر قرار شدن آن جلسه روضه برای فارسی زبانان خوشحال شده بود، پيشنهاد كرد شام غريبان برقرار كنيم. پيشنهادش را پسندیدیم و شام عاشورا دسته عزاداري از مدرسه راه افتاد. آنان بر سينه مي زدند و ميگفتند: « طفل يتيمي ز حسين گم شده ساربان ساربانقامت زينب ز غمش خم شده ساربان ساربان »با پای پیاده تا مسجد امام رضا (ع) كه علاّمه سيدمحمدحسين فضلاللّه در آن نماز ميخواند رفتيم. در مسجد بسته بود و پشت در روضهاي خوانديم و سپس به طرف مسجد شيخ شمس الدين رفتيم آنجا هم روضهاي خوانده شد و مراسم به پايان رسيد. هنگامي كه دسته عزاداري به خيابان رسيد برخي از عربها با مشاهده مراسم ميآمدند و عزاداري ميكردند و به سينه خود ميزدند و مقداري از راه را هم دنبال دسته مي آمدند. صحنه عجيبي كه آن شب اتفاق افتاد اين بود كه يك زن بيحجاب با ديدن مراسم عزاداري به سمت خانمها رفت و از آنها روسري گرفت و سرش را پوشاند و حدود يك ربع ساعت به دنبال عزاداران آمد و بعد روسري را برداشت و پس داد و رفت. من با چند نفر ديگر پشت سر خانم ها حركت ميكرديم تا مراقب باشيم كسي آنان را اذيت نكند، اين صحنه را خودم ديدم و برايم بسيار عجيب بود.حوزه علمیه رسول اكرم (ص)به لبنان رسيديم به جهت اینکه از طرفی فصل تابستان بود و از طرف دیگر جنگ بین حركت امل و فلسطينيها درگرفته بود حوزه علمیه تعطيل بود. مدرسه رسول اكرم صلّي الله عليه وآله در خيابان حارتحوريك نزديك طريق المطار (راه فرودگاه) قرار داشت. گلولههاي هر دو طرف جنگ از بالاي مدرسه عبور می کرد. گاهي نيز يكي از آن تیرها به مدرسه اصابت ميكرد. در مدرسه سه چهار طلبه بيشتر نبودند. نام آنان عادل عكاش، علي حلاوي، احمد شعيتو بود و گاهي اوقات غالب نجار به آنان اضافه می شود، ما نیز چهار طلبه ايراني بوديم كه به آنجا رفته بوديم. اگر هركدام از ما ميخواستيم كه با یک نفر از آنان پيوسته باشيم تا زبان عربی ياد بگيريم يكي كم ميآمد. تا آخر ماه رمضان در مدرسه ماندم. من با احمد شعيتو بودم. برای او مقداري منطق مظفر گفتم و با قصهها و لطيفهها تلاش مي كردم ضمن شاداب نگه داشتن او عربي نيز فرا بگيرم. شيخ علي حلاوي (1) در آن مدرسه درس ميخواند و آن ماه رمضان در مدرسه مانده بود و عادل عكاش (2) كه طلبه فاضل و با تقوايي بود نيز حضور داشت. بعضی وقت ها به همراه آنان به جلسات علاّمه فضل الله ميرفتيم و از دانش او بهره ميگرفتيم. آن زمان هنوز معمّم نشده بودم اما اگر جايي برای تبليغ ميخواستم بروم با لباس روحانيت ميرفتم. يك دست لباس ا از طلبهاي عاريه كرده بودم و از آن استفاده می کردم. از جاهايي كه براي تبليغ پيدا كردم مدرسه صديقين در جنوبيترين منطقه لبنان بود. يك روحاني به نام شيخ عبدالمنعم مهنا در آنجا حوزه علميه كوچكي درست كرده بود. شبهاي چهار شنبه به آنجا ميرفتم و جمعه شب نيز برمی گشتم. آنجا دعاي توسل ميخواندم و با جوانان حوزه صحبت ميكردم. این کار هم به تسلطم به زبان عربي کمک می کرد و هم عامل انتقال افكار و عقايدم بود.زندگی در حوزه علمیه رسول اکرم (ص)در لبنان خرج زيادي نداشتيم، در آشپزخانه مدرسه رسول اكرم(ص) كاسه بزرگي بود كه در آن روغن ميريختند و سيب زميني سرخ ميكردند و با هم ميخورديم.از ويژگيهاي لبنانيها اين بود كه بد خرج ميكردند؛ مثلا اگر آقاي خليق يك كيلو پنير برای طلبه ها می خرید همان روز طلبهها می خوردند و براي روز بعد نميماند. غالب آنان اين روحيه را داشتند و اهل قناعت نبودند. یکی از موضوعاتی که پیرامونش صحبت می کردم قناعت بود. برای آنان می گفتم اگر مواد خوراكي برايتان آوردند همه آن را در يك نوبت تمام نكنيد و براي روز بعد هم بگذاريد.نمايشگاه كتاببا آقاي خليق صحبت كردم تا يك نمايشگاه كتاب تشکیل بدهیم. او نيز پذيرفت و گفت: «اگر فقط نمايش كتاب باشد اشكالي ندارد، اما اگر مانند ايران كه هر وقت نمايشگاه كتاب برپا ميشود با 30% تخفيف به فروش مي‌رسد بخواهيم عمل كنيم اين مشكل را در پيش داريم كه كتاب فروشيهاي لبنان گروه گروه ميآيند و كتابها را با تخفيف ميخرند تا با قيمت پشت جلد بفروشند.»آغاز سال تحصیلیپس از ماه رمضان طلبهها براي درس آمدند. من نيز تدریس را آغاز کردم و چند درس براي تعدادی از طلبه ها به زبان عربی گفتم. تسلطم به زبان عربی بیشتر شده بود و تبدیل به يك مدرس موفق شدم. آقاي علي نقي پور و آقای ايزدي نيز بيشتر دنبال كارهاي اجرايي بودند و كتاب از ايران ميآوردند و با ايران رابطه برقرار ميكردند و اگر آقاي خليق كاري داشت براي او انجام ميدادند.وقتي تابستان تمام شد و خواستيم برگرديم آقاي خليق از ما خواست كه حداقل، يك سال در لبنان بمانيم. من و آقاي آسياباني كه متأهل بوديم، گفتيم در ايران زن و بچه هايمان چشم به راه هستند و آقاي خليق قبول كرد با ايران هماهنگ كند تا آنان را به لبنان بفرستند. هفت روز به مهر مانده بود كه خانواده هايمان به بيروت رسيدند و دو نفر از دوستان ما به ايران برگشتند. (3) و از آن زمان كار ما در مدرسه رسميت يافت و رسما آقاي آسياباني مسئول مدرسه رسول اكرم شد و من نيز مسئوليت آموزش و تدريس را به عهده گرفتم.آقاي خليق خانهاي نيز براي ما تدارك ديد. آن خانهاي در منطقه غبيري بود و حمام و آشپزخانهاش مشترك بود. هر كدام يك اتاق شش متری داشتيم و يك سالن تقریبا بیست و چهار نيز مشترک بود. از بس هوا شرجي و نمدار بود ديوارهاي پايين اتاقها جلبك گرفته بود و سبز بود. كف اتاقها يك موكت بود و آبی در لولهها وجود نداشت.در لبنان براي تهيه خانه پول زيادي را به عنوان رهن به مالك ميدادند و آن جا را رهن ميكردند.البته نه مانند رهن و اجاره در كشور ايران بلكه اين پول حكم سرقفلي را داشت و يك نحوه تسلط براي مشتري به وجود ميآورد.ادامه دارد ...پی نوشت ها : 1 - او فعلا نماينده علامه سيد محمد حسين فضل الله ميباشد.2 - متأسفانه اين عالم فاضل همراه با خانواده و تمامي فرزندان در حمله اسرائيل به لبنان(جنگ سي و سه روزه) شهيد شدند.3 - آقايان احمد علي نقيپور و مرتضي ايزدي./ن
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 617]
-
گوناگون
پربازدیدترینها