واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: غنی سازی - اعتمادسازی تهران - ایرنا - روزنامه شرق در سرمقاله خود نوشت: مذاکرات هسته ای به گردنه رسیده و تا توافق نهایی چند ماهی دیگر نمانده است. در این وقت باقی مانده وظیفه سنگین دولت و گردانندگان آن، صیانت از این مذاکرات است؛ گردانندگانی که هیچ کدام نوظهور و تازه از راه رسیده نیستند و ریشه در دولت و حکومت دارند و دست تقدیر آنها را در کنار هم قرار نداده است و تصادفی نیست که همین دولت؛ روحانی و ظریف، برگزیدگان حکومت در امر پیشبرد مذاکراتند.
در این مطلب که امروز شنبه به قلم احمد غلامی سردبیر روزنامه منتشر شده است، می خوانید: بی شک مسایل زیادی در آغاز و انجام این مذاکرات دخیل بوده است.
یکی از آنها وضعیت اقتصادی و کاهش قیمت شرایط هم اگر میزانسن قدرت به اینگونه که هست نبود، مذاکرات به این مرحله نیز نمی رسید. آنچه بیش از هرچیز در وضعیت ایران کارایی دارد، چیدمان متوازن و متناسب قدرت، به نحوی است که راه را باز می کند.
اگر این میزانسن جفت و جور نباشد، قطعا کارها در نقاط حساس و استراتژیک قفل می شود.
همان گونه که در مذاکرات هسته ای تا قبل از دولت یازدهم اینگونه بود. شاید اگر رییس دولت اصلاحات و رییس دولت سازندگی و حتی احمدی نژاد در وضعیت کنونی در این جایگاه بودند، رسیدن به این مرحله از توافق نیز امکان پذیر نمی شد.
آگاهانه احمدی نژاد را رییس دولت خطاب نکردم چون رفتارهای او پیامد یک دولت مدرن نبود. به هر تقدیر حسن روحانی رییس دولت اعتدال و تدبیر همان کاری را کرد که از او و دولتش انتظار می رفت.
خودش میانجی قدرت در میان گروه های ذی نفوذ بود و به دلایل مختلف؛ سوابق حقوقی، سیاسی، نظامی و امنیتی مورد اعتماد بود و در دل حکومت بالیده بود.
دولتش نیز کاری را کرد که می بایست می کرد. اگر دولت در نظر احمدی نژاد ابزاری بود برای اعمال نظر در سطوح نهادهای دولتی و رسیدن به مقاصد گروهی اندک، حسن روحانی دولت را یک قدم به جایگاه مدرنش بازگرداند. یعنی دولتی برساخته از مفهوم اعتدال و توسعه که می بایست با مفهوم سازی راه را برای تعامل و تفاهم با دولت های مدرن دنیا باز کند.
از این رو احمدی نژاد هرقدر ابزارگرا بود و به دنبال «غنی سازی»، حسن روحانی می دانست وظیفه دولت مفهوم سازی است و به دنبال «اعتمادسازی» رفت.
اینک همه پی برده اند که نگاه ابزاری احمدی نژاد به دولت چه هزینه سنگینی روی دست دولت های مدرن می گذارد و رسیدن به تفاهم، توافق و اعتمادسازی تا چه اندازه دشوار است و گران تمام می شود.
از این بابت شاید خطای نگاه احمدی نژاد به مسایل بین المللی در این بود که از سرمایه نمادین اعتماد بی خبر بود. اقتدار را با زورآزمایی یکی فرض می گرفت و با آنکه در شگفت آفرینی ید طولایی داشت، در میدان کارزار همواره واکنشی عمل می کرد.
نکته مهم در اینجاست که با غنی سازی به شیوه دولت قبل هیچ اعتماد متقابلی حاصل نمی آمد، حال آنکه دولت روحانی با اعتمادسازی و اشراف بر اهمیت چنین سرمایه نمادینی، ادامه غنی سازی را با کمترین هزینه و عوارض بین المللی محقق کرد.
احمدی نژاد از روزی که پایش به این کارگاه باز شد، نه خواست و نه توانست فوت کوزه گری را یاد بگیرد. به جای فوت، حرارت کوره را بیشتر می کرد و منتظر بود معجزه ای رخ دهد.
مذاکرات هسته ای یکی از مسایل نادر سیاسی است که آحاد ملت ایران را درگیر خودش کرده است.
تنها سوژه مشابهی که سیاست داخلی و خارجی را اینگونه تحت الشعاع قرار داد و مردم را درگیر کرد، دفاع مقدس یا جنگ هشت ساله ایران و عراق بود.
البته در این مقایسه مذاکرات هسته ای به این دلیل که مردم را با سویه های بین المللی آن حساس تر و آشناتر و درگیرتر کرده بود، از جنگ هشت ساله نیز یک گام بلندتر است.
فراموش نکنیم نگاه احمدی نژاد به مساله هسته ای زمینش زد. اگر یک جا، او نتوانست عوام فریبی کند و ارزش ها را ضدارزش و غیرارزش ها را ارزش جا بزند، همین جا بود.
منبع:روزنامه شرق
اول ** 1346
15/01/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]