واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: سیزده به در / بدرقه نوروز باستان، میهمان اساطیری ایرانیان با جشن همدلی و همراهی مشهد - ایرنا - اینک نوروز این گران میهمان اساطیری ایرانیان در پایان دوره 13 روزه اش می رود تا سالی دیگر که دوباره با صدای پای بهار کوبه در را می کوبد، وارد شود.

بدرقه این میهمان عزیز فرهنگ ایرانی و پارسی با تمام ارزش ها و زیبایی هایش که نمادی از غنای فرهنگ ایرانی، اسلامی است سرشار از آیین های زیبا و جذاب، همدلی ها و همراهی ها است.
اینک در پایان 12 روز جشن به یمن گام های بهاری سرسبز و توام با رحمت الهی که بازتابی از نو شدن حیات و جان گرفتن مجدد طبیعت در زندگی مردمان این دیار است، همه می روند تا پایانی خوش را برای شروعی دیگر رقم بزنند.
پایانی که در انس و همنشینی با طبیعت رقم می خورد و شادی و نشاط و انرژی مضاعفی را برای این همنشینان به همراه می آورد.
مردمانی که همه با هم همنوا و یکصدا می آیند تا در اوج روزهای نوروزی در کنار هم در دامان سبز زندگی ، حیاتی جاری را رقم زنند و زیبایی ها، محبت، یگانگی و صمیمت را در کنار هم لمس کرده و به اوج برسانند.
سیزدهمین روز از نوروز را همه به دشت می روند تا از جان گرفتن طبیعت و سبزی بهاری آن جانی دوباره در روح و جانشان دمیده شود.
مردم هر جا که باشند و هر جا که هستند در سفر و حضر و یا در شهر و دیار خود، خانه و سرا را ترک کرده و به آغوش طبیعتی می روند که حیات و زیستشان به آن وابسته است هر چند بدان کم لطفی ها و بی توجهی های بسیار روا داشته و می دارند.
این روز به رسمی دیرینه و تاریخی که روز انس با طبیعت می خوانندش به راستی زمان پیوند و تلطیف زندگی و وجود با زیبایی های طبیعت است.
مردم این روز را زمانی برای جشن و شادی و رحمت الهی می دانند و ایرانیان باستان نیز در این روز به دشت و صحرا، کنار جویبارها و مزارع خود می رفتند و به شادی و پایکوبی پرداخته و برای بارش باران دعا می کردند.
این روز که نمادی از رحمت الهی است با آیین ها و سنت های زیبایی گره خورده که شامل انداختن سبزه در رودخانه، گره زدن سبزه، پخت غذاهای محلی از جمله آش با استفاده از سبزی و گیاهان روییده در دشت و دمن، خوردن کاهو و سکنجبین، پرتات 13 عدد سنگ به نیت دور کردن بدی ها و طلب نیکی ها و رفتن بر مزار درگذشتگان می باشد.
اما آنچه بیش از همه، زیبایی این روز را بویژه در جامعه ماشینی امروز و روابطی که روز به روز محدودتر می شود دو چندان می کند، دور هم جمع شدن خانواده ها و گذران روزی سرشار از شادی و آرامش در کنار هم و درک عمیق لذت با هم بودن و در کنار هم بودن است.
همه سبزه های هفت سین را که نمادی از سبزی، تازگی و نورستگی است به آب روان می سپرند تا در سال پیش رو تقدیر و زندگی شان با سبزی و شادابی جاری باشد ضمن آنکه این سبزه خود فدیه ای است به بانوی آب.
سبزه گره می زنند تا زندگی خود را با سبزی و شادابی گره زنند و برای دختران جوان این آیین معنایی ویژه می یابد بدین مضمون که آرزو و نیت کنند زندگی خود را در سال جدید با سرنوشت مرد آرزوهایشان پیوند زنند.
در استان خراسان دختران دم بخت در این روز رو به قبله می نشینند و سبزه گره می زنند و می گویند: سیزده به در، چارده به تو، سال دگه خَنِه شو، هاکوت کوتو هاکوت کوتو.
سپس کمی شیرینی در پای سبزه ای که گره زده اند می ریزند و از آنجا دور می شوند.
این روز را همه خانواده ها در کنار هم در دشت و صحرا می گذرانند و انواع بازی های محلی و رقص ها و جشن ها و مسابقات گرما بخش این اجتماعات است و بقایای تنقلات و آجیل و شیرینی های عید هم خوراکی میان وعده های آنان می شود.
مسابقات کشتی با چوخه که طرفداران بسیار در شمال خراسان رضوی دارد و تا امروز هم بزرگان بسیاری را به کشتی کشور و جهان تقدیم کرده از جمله آیین های دیرینه روز سیزده فروردین است.
اما اعتقاد به نحس بودن 13 موضوعی نیست که بر اساس تاریخ ارتباطی با آیین ها و سنت های نوروز ایرانیان داشته باشد و بسیاری از تاریخ شناسان آن را وارداتی از سایر فرهنگ ها چون غرب و عرب ها دانسته اند.
روزی که به اعتقاد ایرانیان باستان روز سبزی و زیبایی است نمی تواند نحس باشد روزی که به دامان طبیعت می روند تا نمادی از همراهی، پیوند و انس مردمان با طبیعت و زندگی جاری و سبز آن باشند.
باشد که زندگی تمام ایرانیان سبز و در پیوند همیشگی با طبیعت باشد.
1906 / 6053
13/01/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 37]