محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830006531
-زندگی‌ام خمار دو روز خوشی است
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
زندگی‌ام خمار دو روز خوشی است شاهزاده خانم‌ها یک سال تمام دست به خانه‌شان نزده بودند و بعد می‌خواستند در عرض یک روز برایشان معجزه کنم. اینجا را تمیز کن، آن فرش را بشور، این پنجره را دستمال بکش، چرا روی دیوار سایه افتاده، کف زمین را تی بکش. یکهو به خودم آمدم دیدم خسته‌ام، خیلی زیاد
جمیله سجادیان هستم، چند سال دارم؟ از کجا بدانم؟ من بچه سرراهی بودم، فقط می دانم بچه گمرکم، همین، بعدها که مجبور شدم شناسنامه بگیرم، پزشکی قانونی با آزمایش و این بند و بساط ها گفت که متولد 1340. راست یا دروغش پای خودشان و آن مادری که من را زایید و به ارزنی هم نفروخت. خدا ازش نگذره. از وقتی خودم را یادم هست، یک آقا و ننه پیر داشتم که شب تا صبح و صبح تا شب پای منقل و وافور بودند، نه خواهری، نه برادری، نه قومی و نه خویشی، هیچ. فکر می کردم زندگی یعنی همین، صبح به صبح یه لقمه نان خشک به دندان بکشی و بعد بشینی پای منقل و نشئه بشوی تا عصر، کمی این ور و کمی آن ور بچرخی و خانه مردم را تمیز کنی و برای صاحبخانه دو تا خنزر پنزر بخری، بعد هم غذایی و یه چرت خواب تا دوست و رفیق ها بیایند و دوباره منقل و وافور و نشئگی که تمامی نداشت. زندگی همیشه خمار دو روز خوشی بود. یک روز وسط کوچه با بچه ها بازی می کردم، پسر همسایه کتکم زد، منم بی جواب نگذاشتم و سریع تلافی کردم، تا توانستم به سر و کله اش زدم و گریه اش را در آوردم، یک ساعت بعد باباش دم در خانه ما بود، هوار می زد که «همین مونده یه بچه سرراهی پسر من رو کتک بزنه» از کل داد و بیدادهایش همین یک جمله را یادم مانده، بچه سرراهی یعنی چی؟ دختر همسایه به من گفت «یعنی کسی که پدر و مادر نداره» ولی من که آقا و ننه داشتم! رفتم خانه، گریه می کردم و جیغ می زدم که چرا به من گفته بچه سرراهی؟ ننه ام خمار بود و بی حوصله، داد زد که «راست می گه، ما ننه و بابات نیستیم، تو رو یه زنی به ما داد و رفت.» هشت، نه ساله بودم. ننه ام وقتی نشئه شد، رفت یک کاغذ آورد داد دستم، با مداد مشکی رویش نوشته بود «من احترام صیادی، فرزندم جمیله را به سیدحسن موسوی بخشیدم» مادرم من را به هیچ فروخته و از آن محل رفته بود، هیچ کس ازش آدرسی نداشت یا اگر هم می دانست کجاست، به من نمی گفت، چند باری وقتی شانزده هفده ساله بودم دنبالش گشتم که از او بپرسم چرا با من این کار را کرد ولی راستش خیلی زود از صرافتش افتادم، او من را نمی خواست من چرا باید او را می خواستم؟ فقط آرزو دارم اگر زنده است که مثل من خوش نباشد، اگر هم فوت کرده یک لنگه پا سر پل صراط نگهش دارند تا من برسم، فقط می خواهم از او یک سوال بپرسم که چرا من را نگذاشتی دم در یک پرورشگاه، چرا نگذاشتی کنار یک مسجد، حداقل من را می فروختی به یک زن و شوهر جوان که دستشان به دهنشان برسد، چرا من را به یک پیرمرد و پیرزن معتاد دادی که خودشان بچه نداشتند و نمی فهمیدند بچگی یعنی چی؟ خدا از مادرم نگذرد، من که از او نگذشتم. سیزده ساله که شدم ننه ام گفت باید شوهر کنی، آقایم خدا بیامرز باز بهتر بود، دلش نمی خواست من را شوهر بدهد ولی خوب حرف، حرف ننه ام بود. من که کلا هیچ فهمی از زندگی نداشتم چه برسد به شوهر، برایم اصلا مهم نبود. برایم یک شناسنامه قلابی از دختر همسایه ای که مرده بودند، گرفتند و با همان عقدمان کردند که بعد از انقلاب برایم دردسر شد و حسابی اذیتم کردند. انگار خاله بازی باشد. یک روز چمدان لباسم را بست و داد دستم، سر ظهر هم یک مرد چهل ساله آمد خانه مان، رفتیم محضر و از آن طرف هم خانه خودش، به همین راحتی. بعدها فهمیدم ساقی آقا و ننه ام بوده، مجبور شدند به خاطر مواد من را شوهر بدهند. داستان زندگی من شبیه همین داستان هاست که در مجله های خانوادگی می نویسند، ولی حداقلش این است که ته داستان مجله ها قشنگ می شود و گل و بلبل ولی برای من هر روز بد و بدتر شد و الان هم فرقی نکرده است. دو سال با هر بدبختی بود با هم زندگی کردیم تا این که مامورها ریختند در خانه و شوهرم را به جرم مواد فروشی بردند، قاضی حکم 12 سال زندان برایش صادر کرد. در عمرم آنقدر خوشحال نبودم، خدا شاهد است وقتی مامورها کتکش می زدند آن قدر از ته دل خندیدم که نگو و نپرس، بیچاره ها مانده بودند چرا من این جوری هستم، خنده ام برای چیست. زندان که رفت جرات پیدا کردم و طلاق غیابی گرفتم. حس خوبی بود ولی می ترسیدم برگردد بیرون و از من انتقام بگیرد. بعد از جدایی رفتم سراغ کار، یک تولیدی پوشاک پیدا کردم و آنجا سری دوز شدم، یک مدتی همین طوری این طرف و آن طرف کار می کردم و تنها بودم، خیلی سخت بود، به من هیچ جایی را اجاره نمی دادند، می گفتند که مطلقه است و شوهرهای ما را از راه به در می کند، همه این سال ها با ترس و لرز تمام شد و دائم یکی از همسایه ها می گفت شوهر کن، تا کی می خواهی از این و آن حرف بشنوی؟ زن های همسایه از تو بدشان می آید، هم جوانی و هم خوش بر و رو، اینها از تو می ترسند، من هم برای خلاص شدن از این وضعیت با یکی از کسانی که خودش معرفی کرده بود ازدواج کردم. این بار سن و سالمان بهم می خورد؛ مرد خوبی بود. بعد از ازدواج دیگر سر کار نمی رفتم، می ماندم خانه و مشغول زندگی بودم، خیلی هم زود بچه دار شدیم، دوست داشتم چهار پنج تایی بچه داشته باشم و مثل پروانه دورشان بچرخم. دختر اولمان سال 1368 به دنیا آمد. زندگی مان خوب بود و آرام و بالاخره مثل همه مردم عادی روزگارمان می گذشت تا این که دوست و رفیق شوهرم پولش را بالا کشیدند و هر چه که داشتیم از کف رفت. شوهرم هر بار یک تکه از وسایل خانه را می فروخت و دست آخر خود خانه را. یک بار به خودم آمدم و دیدم که پول یک نان را هم ندارم و خودم و بچه هایم سر گرسنه به زمین می گذاریم، پس دست به کار شدم و رفتم سر کار. این بار خانه های مردم. جارو بکش، چشم، اینجا را دستمال بکش، چشم، کف زمین را بشور، چشم، پنجره ها را تمیز کن، چشم، چرا اینجا کثیف است، چرا حمام را نشستی، هرجا برای کار درخانه صدایم می زدند می رفتم، شرق و غرب و شمال و جنوب تهران فرقی نمی کرد، جارو و دستمال کشیدن پله ها، تمیز کردن دیوار و پنجره ها، خانه تکانی عید و... تا می توانستم کار می کردم، بچه هایم بزرگ می شدند و خرج و مخارجشان با خودشان رشد می کرد، جوان بودم و گرم کار، متوجه نمی شدم این همه کار برایم ضرر دارد، ده سال گذشت دیدم آرتروز گردن و رماتیسم پا و دست درد امانم را بریده، شاهزاده خانم ها یک سال تمام دست به خانه شان نزده بودند بعد می خواستند در عرض یک روز برایشان معجزه کنم. اینجا را تمیز کن، آن فرش را بشور، این پنجره را دستمال بکش، چرا روی دیوار سایه افتاده، کف زمین را تی بکش. یکهو به خودم آمدم دیدم خسته ام، خیلی زیاد. خدا هیچ مادری را با اولاد امتحان نکند، پسرم دوازده ساله که بود، مُرد. با موتور پدرش. سرم را بالا رو به آسمان گرفتم و گفتم خدا من کم آوردم از این همه امتحان، توی معلم خسته نشدی؟ خودت بیزار نشدی از بس من را بدبخت دیدی؟ مرگ فرزندم این وسط چه بود؟ آدم یک جایی از همه چیز می برد. یک روز روبه روی آینه دست کردم لای موهایم، دیدم همه سفید، صورتم پر از خط هایی که مورب از روی هم عبور می کردند، پوست دست هایم پر از چین و چروک و دست آخر هم افسردگی. چهار تا بچه آورده بودم که تنهایی هایم را پر بکنم، تا کمبودهایم جبران شود، تا دور و بر هم باشیم، خانواده داشته باشم، بچه هایم خواهر و برادر داشته باشند و پدر و مادر، مثل زندگی همسایه ها و دوست هایم اما اشتباه می کردم. می دانی چرا؟ بچه هایم تا دلشان چیزی می خواهد و می گویم ندارم، سریع زبان درازی می کنند چرا ما را به دنیا آوردی؟ بی خود کردی وقتی نداشتی بچه آوردی. ما حسرت یک شمال به دلمان مانده، مگر پدر و مادرهای دیگر کار نمی کنند، وظیفه تان است. شوهرم تا این ابرو در آن یکی گره می خورد، چمدانم را جلویم پرت می کند و می گوید بفرما! راه باز و جاده دراز. این وقت ها دیگر ذهنم از کار می افتد، چیزی در قلبم فشرده می شود. باورم نمی شود که ته این زندگی هم این طور شد. وقتی دلم می گیرد یا می روم پیش دوستم فاطی! با هم درد و دل می کنیم و من خالی می شوم یا راهم را می کشم می روم امامزاده معصوم، در بست می نشینم آنجا، آرام که شدم برمی گردم سر خانه و زندگی ام، پیش بچه هایم. دوست ندارم کاری که مادرم با من کرد من با آنها بکنم. طفلکی ها گناه دارند. روزهای سخت زیاد داشتم، خیلی زیاد، شوهر بد، کار زیاد، زندگی سخت، داغ فرزند، مریضی خودم، همه جوره اش را دیدم و می بینم و باکی نیست اما یک چیز از همه بدتر و دردناک تر است و آن هم این که وقتی شناسنامه ام را در بانکی، اداره ای، مدرسه فرزندی جایی درمی آورم، رویم نمی شود که آن را به کسی نشان بدهم، می دانی چرا؟ نام پدر و مادر من دو خط فاصله است. من جمیله فرزند بی کسی ام. راوی: فهیمه سادات طباطبایی / چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)
شنبه 16 اسفند 1393 ساعت 15:42
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها