محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803372919
جنگ اوکراين: يک بحران موشکي کوباي معکوس
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری موج:
۸ اسفند ۱۳۹۳ (۰:۳ق.ظ)
جنگ اوکراين: يک بحران موشکي کوباي معکوس گروه بين الملل خبرگزاري موج،
به گزارش خبرگزاري موج، ويليام پولک استاد دانشگاه هاروارد و متخصص خاورميانه عنوان مي کند که هدايت شدن سياست خارجي آمريکا با استراتژي "تغيير رژيم" که مورد تاکيد نومحافظه کاران تهاجمي است،که اتفاقا مصادف شده است با رويارويي نظامي بالقوه با روسيه بر سر اوکراين، يک مخمصه خطرناک محسوب مي شود که مي تواند تبديل به يک بحران موشکي کوبا (ديگر) گردد.
در قرن نوزدهم يک زيست شناس در آزمايشي ثابت کرد اگر يک قورباغه را در آب جوش قرار دهيد قوربافه فورا بيرون مي جهد اما اگر آن را در آب ولرم بگذاريد و سپس به تدريج آب را گرم کنيد، قورباغه در آب خواهند ماند و در نهايت خواهد مرد.
آيا وضعيت ايالات متحده شبيه قورباغه هست؟ من عناصر اين فرايند را با نشان دادن حوادث اوکراين آشکار مي کنم. اين عناصر عميقا مرا مي ترساند و به اعتقاد من بايد همه از آن بترسند. اين فرايند تدريجي است و لحظه خاصي براي جست و خيز و يا مرگ آمريکا نيست.
به طور خلاصه بحران موشکي کوبا سال 1962 را توضيح مي دهم تا نشان دهم که روند اين بحران چگونه بود تا با شرايط امروز ايالات متحده در اوکراين مقايسه کنم.
سه عنصر ايستادگي در بحران موشکي کوبا:
1)روابط ميان اتحاد جماهير شوروي و ايالات متحده آمريکا قبل از آن بحران در بروي لبه پرتگاه قرار گرفته بود. هر يک از دو کشور تعداد زيادي سلاح کشتار جمعي داشت که هدفش ديگري بود.
2)اتحاد جماهير شوروي بحران را در کشوري پيشبرد که بخشي از "منطقه سلطه" آمريکا طبق نظريه مونرو در سال 1823 بود.
3)تعدادي از مقامات نظامي، غيرنظامي و شهروندان خصوصي با نفوذ در هر دو کشور استدلال کردند که اگر فشار کافي گذاشته شود طرف ديگر ناديده خواهد گرفت.
من در آن زمان يکي از سه نفر اعضاي "کميته مديريت بحران" بودم که بر وقايع نظارت داشتم.
در 22 اکتبر 1962 من با دين راسک، وزير امور خارجه وقت، جورج بال، مشاور و رئيس شوراي برنامه ريزي سياست و والت روستو معاون امور سياسي جانسون به سخنراني جان اف کندي، رئيس جمهور آمريکا گوش مي داديم.
گزارش کندي به رويارويي هسته اي به معناي واقعي کلمه سخن گفت. آن افرادي که در اتاق بودند به وضوح اين را درک کردند و ما همگي فهميديم که آمريکا بايد هر طور شده موشک هاي روسيه در کوبا را از بين ببرد.
قبل آن روز من خواسته بودم که ما موشک ژوپيترمان را از ترکيه برداريم. اين مهم بود زيرا آنها سلاح هاي تهاجمي بودند تا تدافعي. آن موشک هاي کهنه محسوب مي شدند و نياز به زمان نسبتا طولاني براي پرتاب داشتند و تنها در حمله اول قابل استفاده بودند در غير اين صورت قبل از پرتاب نابود مي شدند.
روس ها موشک هاي ژوپيتر را به عنوان يک تهديد در نظر گرفته بودند. با خروج اين موشک ها، خروشچف موشک هاي روسيه را بدون احساس تحقير از کوبا دور کرد.
پس از پايان بحران من در مقابله اي با عنوان " مقاله گفتگو" براي بررسي بحران نوشتم که در در شوراي روابط خارجي مطرح شد. در آن من اشاره کردم که اجماع نظر کساني که عميقا در بحران درگير هستند، ضروري است.
*بازي جنگ
مدت کوتاهي پس از آن من در جلسه اي که از قضا در نزديکي اوکراين برگزار شد شرکت کردم که در آن توماس شلينگ، يک استاد دانشگاه در مجموعه اي از سناريوهايي که نشان داد اعلام کرد اتحاد جماهير شوروي حمله هسته اي آمريکا را بدون پاسخ پذيرفت.
او به بحث در مورد دفاع از گسترش نظريه بازدارندگي پرداخت و افزود اين ثابت مي کند که ما نيازي نيست از يک واکنش حمله هسته اي محدود بترسيم. پيش از آن هنري کسينجر در سال 1957 در کتاب محبوب خود سلاح هاي هسته اي و سياست خارجي اين ايده را مطرح کرده بود و بعد در سال 1961 آن را تصحيح کرد زيرا متوجه اشتباه خود شد.
پس از اين بحث، من استدلال کردم که ايده جنگ اتمي محدود بي منطقي است. هيچ دولتي نمي تواند يک حمله ويرانگر را بپذيرد و زنده بماند. اگر آن را با مقابله به مثل پاسخ ندهد، توسط نيروهاي نظامي و امنيتي خود سرنگون مي شود و مهاجم اصلي بايد مقابله مثل کند و يا به سرنوشت مشابه دچار شود و اين بده بستان ها منجر به يک جنگ مي شود.
بيست سال بعد، در سال 1983، وزارت دفاع تاييد کرد آنچه من در سال 1962 استدلال کردم: هيچ جنگ هسته اي محدودي وجود ندارد اگر دو طرف مجهز به اين سلاح باشند.
بنابر اين بايد به طور واقع بينانه، جنگ محدود را فراموش کرد و جنگ به طور کلي و گسترده را در نظر گرفت.
*پيامدهاي هسته اي
يک گروه علمي متشکل از 100 دانشمند، خلاصه يافته هاي خود را در زمستان سال 1983 اعلام کردند.
در آنجا اشاره شد که هر دو قدرت بزرگ هسته اي شهرها را هدف قرار مي دهند، تلفات به طور منطقي بين چند صد ميليون تا 1.1 ميليارد نفر خواهد بود به اضافه 1.1 ميليارد نفر که به شدت مجروح مي شوند. اين ارقام البته مربوط به دهه 1980 است. امروزه شهرها بزرگ تر شده اند و جمعيت ها افزون تر.
آتش سوزي عظيم ناشي از بمب وارد اتمسفر شود و با سقوط دما، زمين تا عمق سه فوت (91 سانتي متر) منجمد شود. در اين شرايط کاشت مواد غذايي غير ممکن خواهد بود و غذاهاي آلوده باعث مرگ بازماندگان از گرسنگي مي شود.
جسد صدها ميليون نفر را نمي شود خاک کرد و اين باعث بيماري مي شود و تخريب لايه ازون نيز حجم عظيمي از اشعه ماوراء بنفش را وارد زمين مي کند.
طبق نظر 40 زيست شناس برجسته، ما شاهد انقراض گونه هايي در ميان گياهان و حيوانات خواهيم بود. در واقع، ممکن است هيچ انساني در نيمکره شمالي نماند.
به طور خلاصه:
تقريبا قطعي نه آمريکا و نه روسيه يک حمله محدود را بدون پاسخ نخواهد گذاشت.
دليلي وجود ندارد که باور شود روسيه، با مواجه با شکست در سلاح هاي متعارف، قادر به جلوگيري از استفاده از سلاح هسته اي خواهد بود.
عواقب قابل پيش بيني يک جنگ هسته اي در واقع يک فاجعه غير قابل تصور است.
اين خطرات، حتي اگر امروز دور از ما به نظر مي رسند، به وضوح خواستار اين هستيم که ما هر کاري انجام دهيم تا به سرنوشت قورباغه دچار نشويم. آمريکا مي تواند ببيند که آب شروع به گرم شدن کرده است ما نبايد بنشينم تا آب جوش آيد.
*تفکر واقعي
گام اول اين است که وضعيت را به همان شکلي که هست درک کنيم. البته شرايط دقيقا هماني نيست که در بحران کوبا بود. تريخ دقيقا تکرار نمي شود.
اين عناصر کليدي را در نظر بگيريد:
با وجود فروپاشي شوروي و تلاش براي کاهش سلاح هاي هسته اي، قدرت هسته اي روسيه و آمريکا با توان ويران کردن ديگري و احتمالا تمام جهان موازي باقي مانده است. صدها اگر نه هزارن سلاح آمريکا ظاهرا در حالت هشدار هستند.
روسيه و آمريکا توسط افرادي اداره مي شوند (وطن پرستان واقعي) که بعيد است شرايط تحقير را براي کشورشان بپذيرند حتي اگر به هزينه کشتارهاي گسترده براي خود کشورشان منجر شود. بنابراين فشار وارد کردن به ديگري به معناي کلمه بازي با آتش است.
مردم روسيه و آمريکا عزم و انعطاف خود را نشان داده اند. اين شايسته و مناسب نيست که ارعاب و تهديد گشوده شود.
روس ها و آمريکايي ها در سياست خارجي خود را بر اساس آنچه که به عنوان دغدغه هاي اصلي باور دارند، هدايت مي کنند. امريکا در بحران موشکي کوبا نشان داد که آنها خطر را در منطقه نفوذشان تحمل نمي کنند. در اين ميان روس ها هم همين گونه عمل مي کنند. پس مي توان انتظار داشت روسيه از هر وسيله اي و با هر هزينه اي از رسوخ به منطقه نفوذش جلوگيري مي کند.
دولت آمريکا اهداف اساسي سياست روس ها را درک مي کند جيمز بيکر وزير امور خارجه سابق ايالات متحده موافق فشار به اين مناطق از طرق فعالبت هاي نظامي نيست. با اين حال، ايالات متحده توافق نامه را نقض کرد و پس از فروپاشي شوروي، اقمار اين کشور تبديل به متحدين نظامي ناتو شدند.
هم اکنون آمريکا در مرحله نهايي است و روسيه مي دانند برخي از آمريکايي ها پيشنهاد فشار رو به جلو تا "دروازه هاي مسکو" را داده اند. آنها کساني هستند که از آنچه بريتانيا "سياست رو به جلو" ناميد، دفاع کردند و اولين گام را مسلح کردن اوکراين مي دانند.
و البته هيچ راهي وجود ندارد که ايالات متحده يا اتحاديه اروپا بتواند اوکراين را در سطح برابر با روسيه مسلح کند. بنابراين اين تسليحات به اوکرايني ها احساس غير واقعي مي دهد که قادر به مقابله با روسيه هستند. روسيه اين وضعيت را يک حرکت توهين آميز مي بينند که به اجبار بايد پاسخ نشان دهند. در نهايت، آنها مي توانند آمريکا را وارد جنگي کنند که ما بدان مايل نيستيم
پس چه بايد کرد؟ در يک کلام: توقف.
آنچه آمريکا در حال حاضر انجام مي دهد و آنچه در مورد انجامش تامل مي شود نه به نفع وانشگتن و نه اوکراين است و اين به عنوان يک تهديد از سوي روسيه ديده مي شود. آمريکا نمي تواند اوکراين را تشويق کند تسليح شدن را بدون دست زدن به جنگ بپذيرد. تحريم اقتصادي هم يک شکل از جنگ است اما بعيد به نظر مي رسد آنچه را که آمريکا اظهار کرده، صورت دهد.
در اين شرايط منطق حوادث مي تواند روسيه و آمريکا را مجبور به مرحله بعد و بعد و بعد کند. تحرکات ايالات متحده در اين مسير مي تواند باعث مرگ گسترده تخريب هاي بسياري شود. واشنگتن بايد آنچه را که به نفع خود، اوکراين و رويه نيست انجام ندهد.
اما توقف عمليات در چه شرايط صورت مي گيرد؟
در اولين قدم، آتش بس به دست نمي آيد مگر اينکه هر دو طرف جايگزين آن را بدتر از آتش بس ببينند. دوم اينکه آتش بس صرفا يک پيش ظرط لارم براي حل و فصل است.
پس حل و فصل شامل چه مواردي مي شود؟
عناصر يک حل و فصل کلي شامل اين موارد است:
روسيه نمي خواهد اوکراين را عضو ناتو، به عنوان پيمان نظامي رقيب خود، ببيند. آمريکا بايد اين مسئله را درک کند. دور از ذهن است که واشنگتن بتواند بپذيرد مکزيک در تلاش براي پيوستن به پيمان ورشو است.
در نظر بگيريد که حتي قبل از ارسال سلاح هاي هسته اي به کوبا، آمريکا درصدد براندازي دولت کوبا که طرفدار روسيه بود و با حمله به خليج خوک ها مي خواست فيدل کاسترو را بکشد. ايالات متحده شکست خورديم، بنابراين براي دو نسل آنها به دنبال انزوا، فقر و تضعيف رژيم کوبا بودند.
آمريکا نبايد انتظار داشته باشد روس ها به مورد مشابه در اوکراين واکنش نشان ندهد. فشار براي وارد کردن اوکراين به ناتو خطر سرنگوني يک نسل با اقدامات محتاطانه که امنيت و رفاه آمريکا را بهبود مي بخشند.
واشنگتن بايد متوجه باشد که اوکراين بخشي از حوزه نفود و يا تسلط اين کشور نيست. اوکراين نه در نيمکره غربي است و نه اقبانوس اطلس شمالي. اين کشور در درياي سياه است که با مفهوم سازمان پيمان آتلانتيک شمالي يک ترکيب متضاد خواهد بود. زيرا درياي سياه بخشي از آنچه که روس ها "خارج نزديک" مي خوانند است.
*پيامدهاي اين سياست:
همانطور که روسها متوجه شدند کوبا بخشي از حوزه تسلط آمريکا است و در بحران موشکي عقب نشيني کردند، آنها پاسخ به اقدامات ايالات متحده را بر اين باور تنظيم مي کنند که واشنگتن به طور مشابه قبول کند که اوکراين در حوزه نفوذ اين کشور است.
البته به دلايل سياسي داخلي آمريکا و اصرار نو محافظه کاران و ديگر جنگ طلبان، ممکن است اين نظر پذيرفته نشود و جنگ با تمامي وحشتي و نتايجش در اين صورت اجتناب ناپذير خواهد بود.
اگرچه در صورتي که آمريکا مايل به اجتناب باشد، جنگي صورت نمي گيرد. به اين خاطر که روس ها و اوکراين در هدفي اشتراک نظر دارند که آمريکا هم به آن متمايل است. هدف مشترک اين است که اوکراين تبديل به يک عضو امن، مرفه و سازنده جامعه جهاني شود.
تبديل شدن به چنين شرايط تنها توسط اوکرايني ها انجام مي شود.
البته روسيه و آمريکا با هم اختلاف نظر دارند. دولت اين کشور فاسد، مستند و ضعيف است و بهترين کاري که مي شود کرد اين است که عوامل بازدارنده براي رسيدن به يک جامعه سالم، امن و آزاد حذف شود.
براي انجام اين کار دو راه است: اول اينکه بايد ايالات متحده در امور اوکراين و روسيه نفوذ سياسي اش را تمام کند که اين باعث کاهش ترس روسيه از تجاوز مي شود. دوم اينکه با هر روش قابل قبولي دو طرف به رشد اقتصادي و سيستم سياسي باثبات اين کشور کمک کنند. برا اين منظور کي يف بايد به اتحاديه اروپا بپيوندد.
نويسنده: ويليام پولک
مترجم:زهرا سادات حسيني
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری موج]
[مشاهده در: www.mojnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها