واضح آرشیو وب فارسی:جام نیوز:
تریبت فرزند؛
نقش خانواده در تربیت فرزند اجتماعی چیست؟
یکی از کارکردهایی است که جامعه بیش از همه به خانواده تحمیل میکند، نظام بخشیدن به روابط جنسی یک هدف و کارکرد عملی را دنبال میکند؛ آن جانشین ساختن اعضای جامعه و استمرار نسلهای مختلف از طریق زاد و ولد طبیعی است.
رسول گرامی اسلام صلوات الله علیها: زن شایسته، یکى از دو عامل پیشرفت خانواده است. به گزارش سرویس خانواده جام نیوز، بدون شک امتداد موفقیت یا شکست هر انسان پیش از هر چیز به خانوادهای بر میگردد که در آن بزرگ شده و رشد و نمو یافته است. خانواده به عنوان اولین، بهترین و مهمترین نهاد اجتماعی نقش پر رنگی در تعیین سرنوشت انسانها بر عهده دارد. مانند هر نهاد دیگری خانواده کارکردهایی را برای رسیدن به اهداف خاصی دنبال میکند، به این ترتیب مسئول نظارت بر کارکرد تولید مثل، اجتماعی کردن فرزندان، تثبیت جایگاه اجتماعی و پایگاه فردی از راه میراثهای اجتماعی و تأمین اقتصادی اعضای خویش است.
تولید مثل: یکی از کارکردهایی است که جامعه بیش از همه به خانواده تحمیل میکند، نظام بخشیدن به روابط جنسی یک هدف و کارکرد عملی را دنبال میکند؛ آن جانشین ساختن اعضای جامعه و استمرار نسلهای مختلف از طریق زاد و ولد طبیعی است. تا آنجایی که تاریخ نشان میدهد خانواده همیشه کانونی بوده برای کار و استراحت و گذران فراغت، اما امروزه در ابعاد نوین خودش کانون فرهنگی- اجتماعی را هم شامل میشود. از نظر اجتماعی، خانواده نقش اجتماعی کردنِ فرزندان را بر عهده دارد. اجتماعی کردن یا جامعه پذیر کردن، فرایندی است که به فرزندان، راههای زندگی کردن در جامعه آموخته میشود، و شخصیت و ظرفیتهای او در جهت انجام وظایف فردی و به عنوان عضوی از جامعه بزرگتر توسعه مییابد. هدفهای اجتماعی شدن را میتوان در موارد زیر برشمرد:
1) یادگیری مهارتهای ضروری برای زندگی در جامعه، مثل افزایش دادن خود آگاهی افراد، شناخت نقاط درماندگی و توان، خواستها و خصوصیات فردی که معمولاً پیش شرط روابط بین فردی و روابط اجتماعیِ مؤثر هستند.
2) برقراری ارتباط مؤثر و توانایی خواندن، نوشتن و سخن گفتن. این توانایی باعث میشود که افراد بتوانند به صورت کلامی و غیر کلامی ابراز وجود کرده و با دیگران ارتباط برقرار کنند. 3) رفع نیازهای بدنی به شیوههای قابل قبول جامعه مثل؛ استحمام کردن، غذا خوردن و قضای حاجت.
4) تمرکز بر ارزشها و اعتقادات اساسی جامعه؛ این بخش از فرایند اجتماعی شدن بیشتر بر شکل گیری هویت شخصی و مستقل فرزندان تأکید میکند. هویت بخشی به فرزندان اعتماد به نفس را افزایش میدهد و باعث میشود که آنها در هر نقشی که قرار میگیرند بتوانند با موفقیت عمل کنند.
تثبیت جایگاه اجتماعی و پایگاه فردی: یکی دیگر از کارکردهایی است که تقریباً در تمامی جوامع وجود دارد. این جریان شامل نظام ها و قواعدی است که جایگاه و پایگاه اجتماعی فرد، در خصوص تبار او را مشخص ساخته، منسوبان و خانوادهای را که شخص بدان تعلق دارد تعیین میکند.
تأمین اقتصادی: فراهم کردن سطحی از رفاه یکی از وظایف اصلی خانواده در رویارویی با فرزندان است. خانواده مسئول مرتفع ساختن نیازهای اقتصادی و اساسی اعضایش است.
البته، گر چه دیگر انحصار آموزشی و انتقال ارزشهای بنیادین و بسیاری از کارکردهای دیگر تنها در دست خانوادهها نیست و به نهادهای دیگری مانند مدرسه، دولت و ... واگذار شده است. اما باز هم خانواده بخش بزرگی از آن را بر دوش میکشد. همانطور که پیش از این هم گفته شد، خانواده اولین واحد و نهاد اجتماعی است که نسلهای جوامع بشری از مجرای آن به جامعه انسانیِ بزرگتر راهبری میشوند. و هم از راه خانواده است که الگوها و عواطف اجتماعی به عنوان دو تا از مهمترین ویژگیهای نظام انسانی به فرزندان آموخته میشود.
طرح اولیهی هر آنچه باید به فرزندان آموخته شود اول بار در زمینه خانوادگیشان ریخته میشود. و به راستی گفته شده است که سلامت جامعه در گرو سلامت خانواده است؛ و هیچ جامعهای نمیتواند بدون در نظر گرفتن تأثیر خانواده، برای آسیبهای اجتماعیاش برنامهریزی بنیاد سنجی داشته باشد. چون خانواده در میزان سازگاری و همنوایی فرزندان در آیندهای که پیش رو دارند نقش به سزایی ایفا میکند و الگوهای مناسب و شایسته را به اعضایش منتقل میکند. به همین منظور خانواده باید مکانی در نظر گرفته شود که امنیت مادی و معنوی همه فرزندان در آن رعایت شود تا با توجه به آن از میزان بزهکاریها در سطح کلان هم کاسته شود.
خانواده از لحاظ فرهنگی هم مورد توجه قرار میگیرد. شیوه و ساختار تعامل فرزندان با دیگران و با محیط اجتماعی تحت تأثیر رفتاری است که از محیط خانواده گرفته میشود. چرا که فرزندان اصولاً در خانوادههایی متولد میشوند که پایههای فرهنگی آن سالها پیش از حضور آنها پا برجای و مستحکم شده است. کودک در امتداد خطِ فرهنگی خانواده گام بر میدارد و زبان و شیوه رفتار و آداب زندگی را از پدر و مادرش میآموزد. تا مگر در جامعهای بزرگتر بتواند از این دستورالعملها استفاده کند و اصطلاحاً گلیم خودش را از آب بیرون بکشد. باید این نکته را بپذیریم که خانواده مسئولترین واحد اجتماعی در برابر اصلاح یا فساد جامعه است و باز هم این خانواده است که به فرزندان جهت فکری و عملی میدهد تا بتوانند استعدادهای خود را پدیدار سازند و برای ورود به عرصه جامعه آمادگی بیابند. در واقع خانواده زنجیره ارتباطی اجتماع و تضمین کننده رفاه و آسایش جامعه است. بنابراین هر چه میزان سازگاری فرزندان با جامعه بیشتر باشد نشان میدهد که خانواده نقش خود را به درستی ابراز داشته است. براین اساس باید نتیجه بگیریم هر گونه تغییر و تحول اجتماعی و یا هر اقدامی که در راستای اصلاح هر نوع معضل و مشکلی صورت میگیرد، باید اول از خانواده شروع شود. بانوی برتر / 2009
۲۹/۱۱/۱۳۹۳ - ۱۰:۵۲
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 225]