واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: چهارشنبه ۲۹ بهمن ۱۳۹۳ - ۱۱:۱۵
کیانوش غریبپور گفت: تصویرگران دههی 60 تا 90 همه نوع سختی، اهانت، درآمد ناچیز، برخی کژفهمیها و مشکلات آموزشی را به جان خریدند تا تصویرگری را از خطرناکترین پیچ تاریخ تمدن ایرانی بگذرانند. به گزارش ایسنا، کیانوش غریبپور - مدیر انجمن تصویرگران و دبیر بخش تصویرگری هفتمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر - به بهانه چاپ کتاب «تا 90» شامل آثار تصویرگران سه دهه 1360 تا 1390 در هفتمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر، گفت: نمایشگاه «تا ۹۰» مرور آثار نیست، بلکه مرور نامهایی است که در سالهای ۶۰ تا ابتدای 90، فعالیت مداوم یا موثر تصویرگری داشتند. این نمایشگاهی است از نامهایی که شکوه تصویرگری کنونی ایران مدیون آنهاست. آثاری هم که انتخاب شد با مشورت خود هنرمندان بود بهطوری که بعضی از آثار بازمیگردد به همان دورانی که آن هنرمند اوج گرفته و آن اثر دارای تاریخ و جایگاه خاصی است و بعضی آثار جدیدترند و هنرمند ترجیح داده که از مجموعههای جدید و شخصیاش اثری را به نمایشگاه اختصاص دهد. به هر حال، بخش زیادی از این افراد هنوز هم بهصورت فعال در حال تصویرگری هستند و مدام بر آثارشان افزوده میشود. او ادامه داد: تصویرگری ایران را به ققنوسی تشبیه میکنم که در دههی 40 و 50، از خاکستر تصویرگری کهن ایرانی، دوباره زاده شد. میراث تصویری دههی 50 بود که استخوانبندی تصویرگری ایران را شکل داد؛ اما در گذار تاریخ و در حوالی آغاز دههی 60 که گمان میرفت هویت ایرانی از دست رفته است، در پی بازیابی این هویت، این رشتهی هنری یکدستی خود را از دست داد. سالهای آغازین تصویرگری دههی 60 ایران، نماد خودکاوی مداوم و بیپناهی نظری است. اما این روال، با مهمترین رویداد هنری دههی 60، یعنی نمایشگاههای تصویرگری به سامان رسید و نجات پیدا کرد. حالا دیگر تصویرگری ایران خود را پیدا کرده بود و اعتماد به نفس داشت. غریبپور همچنین بیان کرد: این موضوع زایش تصویری زیادی نداشت و بیشتر به تقویت بنیانهای تصویرگری کمک کرد، اما در عین حال به تربیت نسلی منجر شد که در ابتدای دههی 80 و همزمان با پنجمین دوسالانهی تصویرگری، نسل عصیانگر در جهت خلاف سنتهای نانوشتهی نسل قبلی عمل کرد. ثمرهی این تولید دنیای تصویری جدیدی شد که قبل از آن تصویرگران شهامت وارد شدن به آن را نداشتند. در حقیقت رویکرد نسل جدید، رفتار هنرمندانهی معطوف به نقاشی و هنر زیبا بود. این رویکرد فضای تصویری ما را متحول کرد، اما ذاتا ناچار بود مخاطب را ندیده بگیرد. این خاصیت همهی انقلابهای هنری است که با تهاجم و هیجان، از روی معیارها میپرند تا زودتر به مقصد برسند. دبیر بخش تصویرگری هفتمین جشنواره تجسمی فجر گفت: ما به چند دلیل، تصویرگرانی را که در دهه 90 ظهور کردند یا مطرح شدند، در هفتمین جشنواره فجر در نظر نگرفتیم. اول بهدلیل ضرورتی که دستهبندی تاریخی برایمان داشت. دوم بهخاطر محدودیت فیزیکی نمایشگاه؛ اما دلیل سوم و مهمتر این است که تصویرگران دههی ۹۰، در همین مدت کوتاه بسیار متنوعتر، با استعدادتر و واقعیتر از اسلاف خود ظاهر شدهاند. فکر میکنم دوستان جوانمان شایستگی این را دارند که کل یک جشنوارهی فجر را از آن خود کنند. اگر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و انجمن برای سال بعد همین مسیر همکاری را پیش بگیرند، به نظرم باید سال ۹۴ را سال تصویرگران نسل نو دانست و حتی یک کار از نامهای نمایشگاه حاضر را در آن نیاورد. این را از سر احساسی که نسبت به واقعبینی نسل جدید دارم نمیگویم، بلکه اعتقاد دارم که این دوستان جوان مثل فرزندان یک خانواده، پیام تحول را به خانه آوردهاند و دارند بزرگترها را هم متحول میکنند. همهچیز این نسل را تأیید نمیکنم، اما همین که دارند تصویرگری را به حیطهی محبوب مخاطب برمیگردانند کافی است. غریبپور افزود: هشتمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر میتواند آثار تصویرگران نسل نو را به نمایش بگذارد و این برمیگردد به دفتر هنرهای تجسمی که بخواهد باز کار را به انجمنها واگذار کند و هیئت مدیرهی بعدی انجمن که این رویکرد را پی بگیرد. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]