محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831620535
-از «رفیق‌بازی» تا دوستی با صالحان
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
از «رفیق‌بازی» تا دوستی با صالحان هر روز با شما تماس می‌گیرد. بسیار خودمانی و با هیجان صحبت می‌کند. از تمام اتفاقاتی که از دیروز، بعد از خداحافظی پای تلفن از شما برایش اتفاق افتاده، گزارش مشروح می‌دهد.
در بین صحبت ها، برای خنداندن شما و تفریح، گاه از تمسخر کارها و صحبت های دیگران نیز مضایقه نمی کند. با این که به طور معمول مقید به پرهیز از غیبت هستید، در مقابل او کم می آورید، به بذله گویی های او صرفا می خندید و او را از کارش نهی نمی کنید. آن قدر به صحبت با او اخت پیدا کردید که طی این مکالمات، زمان برایتان سریع می گذرد. گویی این ساعات، تنها ساعاتی از عمر شماست که مشکلات زندگی آزارتان نمی دهد. اگر یک روز تماس نگیرد، احساس می کنید، چیزی کم دارید. خلاصه این که ساعات خوشی را با «دوست» خود سپری می کنید. صحبت کردن با یک «رفیق» صمیمی که بتوان براحتی حرف های ناگفته را با او در میان گذاشت، تا حد زیادی فشار عصبی را از ما می کاهد. همه ما در زندگی روزمره خود، با اتفاقاتی مواجه می شویم که احساس نامطلوبی را در روان ما به جا می گذارد. در چنین مواردی، به کسی نیاز داریم که با او به اصطلاح «درد دل» کنیم. اعضای خانواده، هرچند عزیزترین افراد برای ما هستند، اما گاه از بیان صحبت هایمان برای آنها ابا می کنیم، یا به این دلیل که فکر می کنیم، آنها به دلیل تفاوت سن، جنسیت و موارد دیگر، درک صحیحی از احساسات ما ندارند، یا این که فکر می کنیم بیان این حرف ها، به جای این که تسکینی برای ما باشد، ناراحتی آنها را می افزاید. از این رو، ما به کسانی روی می آوریم که بیرون از بازی تعاملات روزمره ما هستند، افرادی که عضو خانواده ما نیستند، همکار ما نیستند، ولی با آنها صمیمی هستیم، آنها «دوست» ما هستند. اوقات خوش تعامل و درد دل با دوستان، این حسن را دارد که فردی بیرون از حلقه مشکلات ما، به سخنان مان گوش می دهد و به ما بینشی نسبت به وضعی که درون آن قرار داریم، ارائه می کند. یکی از خصوصیات دوستان این است که عمدتا هنگام دیدار با یکدیگر، هر قدر که تحت فشار مشکلات باشند، با روی باز با هم برخورد می کنند. در حدیثی از امام علی(ع) نیز چنین رفتاری پسندیده دانسته شده است: «اَذا لَقیتُمْ اِخْوانَکُمْ فَتَصافَحُوا وَاَظْهِرُوا لَهُمُ الْبَشاشَةَ وَالْبُشْرَ تَتَفَرَّقُوا وَما عَلَیْکُمْ مِنَ الاْوْزارِ قَدْ ذَهَبَ» «وقتی برادرانتان را دیدار کردید پس مصافحه کنید و به همدیگر دست بدهید و با روی خندان با آنان ملاقات کنید که وقتی از هم جدا شوید همه گناهان شما آمرزیده است.» بر اساس این حدیث، معاشرت نیکو با دوستان، اجر اخروی دارد. بنابراین نفس معاشرت با دوست، از نگاه دینی، مطلوب و پسندیده است. یکی از خلقیات انسان مسلمان این است که اهل تعامل با اجتماع است و با دیگران از در دوستی وارد تعامل می شود. سعی می کند دوستان مناسبی پیدا کند، زیرا دوست گاه ما را راهنمایی می کند که در مقابل مشکلمان چه واکنشی نشان دهیم که کمترین آسیب به ما برسد و گاه با همدردی باعث می شود در برابر مشکلی که کاری در مقابل آن از دست ما بر نمی آید، صبورتر باشیم. اما گاه دوستان ما کارکردهای دیگری نیز پیدا می کنند. بویژه برای کسانی که ساعات زیادی از عمر خود را صرف دوستان می کنند، «دوست» نه به عنوان کسی که می خواهیم از او مشورت بگیریم، و نه به عنوان کسی که می خواهیم درد خود را با او تقسیم کنیم، بلکه به عنوان «غار»ی است که برای فرار از زندگی روزمره، به آن پناه می بریم. اگر چنین واقعیتی در زندگی ما حاکم باشد، می توان ما را به اصطلاح عامیانه، «رفیق باز» لقب داد. «رفیق باز» فردی است که واقعیت زندگی را نپذیرفته است، بلکه از روی رفع تکلیف زندگی می کند. معاشرت او با اعضای خانواده اش، پدر و مادر و همسر و فرزندانش، از روی انجام وظیفه است. چنین فردی از معاشرت با اعضای خانواده خود واقعا لذت نمی برد. اگر دایره رفیقان او در میان همکارانش نباشند، حتی برای کار و کسب معاش نیز چندان وقت سپری نمی کند. اشتغال به کار او نیز، مبتنی بر انجام وظیفه است. او مترصد فرصتی است که از میان حلقه وظایف، راهی را برای خود پیدا کرده و مدتی را بیاساید، با یک دوست و به کل این حلقه وظایف، «قاه قاه» بخندد! «دوستی» برای چنین فردی، یعنی زمان آسودگی و بازگشت به زمانی که هیچ وظیفه و تکلیفی بر گردن او نبوده است؛ یعنی بازگشت به دوران خوش کودکی. بسیاری از ما به مقوله دوستی، دست کم ناآگاهانه، چنین نگاهی داریم. دوست کسی است که در کنار او احساس راحتی می کنیم و در حضور او دچار سختی نیستیم. همان گونه که در حدیثی که از معصوم(ع) روایت شده است که «تَسْقُطُ الْآدَابُ بَینَ الْأَحْبَابِ»، دوستان در کنار یکدیگر، دچار تشریفات و آداب متعارف نیستند. با هم شوخی می کنند و می دانند از یکدیگر ناراحت نخواهند شد. (البته مقصود از این حدیث، این نیست که در جمع دوستان، آداب شرعی و دینی نیز ساقط می شود، بلکه مقصود آداب عرفی ای است که نزد بیگانگان، به شرط ادب باید رعایت شود) از این رو، «اوقات خوش آن بود که با دوست به سر شد» معنایی دیگر می یابد. مصاحبت با دوست، در اینجا، وقت آسایش است و زمان «کودکی کردن.» حذف مسائل، به جای حل آنها هرچند در این که روح ما به مصاحبت با دوستان، برای تحمل مشکلات نیازمند است، شکی نیست. اما برای بسیاری از ما، ایجاد فراغت، به واسطه همراهی با دوستان، به اصل زندگی تبدیل می شود. در این چنین مواردی، معاشرت با دوستان، مشکلات ما را تحمل پذیر نمی کند، بلکه به طور کلی، مسائل ما را از زندگی حذف می کند. «رفیق بازی» به این معنا را می توان به معنای حقیقی کلمه، «غفلت» نامید. کسی که در چنین سبکی از زندگی فرو رود، رفته رفته از همه ابعاد زندگی خود، از جمله تحصیلات، همسرداری، تربیت فرزندان و کسب روزی حلال غافل خواهد شد. نتیجه این فرآیند این است که روزی چشم می گشاید و می بیند «همه چیز بر باد رفته است.» اما چه کار کنیم که گرفتار چنین دوستی هایی نشویم. به نظر می رسد که یکی از مهم ترین کارها این است که هرچند معاشرت با دوستان، زمان فراغت است، ولی پیش از انتخاب و معاشرت با دوستان، نباید از معیارهای صحیح یک «دوست مناسب» غفلت کنیم. دوست خوب باید تناسبی با ما داشته باشد، به نحوی که ورود او به مرزهای حرف های ناگفتنی ما، موجب آسیب رسیدن به ما نشود. اگر در انتخاب دوستان، معیارهای اخلاقی و معنوی را نیز ملاک قرار دهیم، کمتر از ناحیه دوست، دچار آسیب خواهیم شد. امام صادق(ع) می فرمایند: «مَنْ زارَ اَخاهُ فِی اللّهِ، قالَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ: اِیّایَ زُرْتَ وَثَوابُکَ عَلَیَّ وَلَسْتُ اَرْضی لَکَ ثَوابا دُونَ الْجَنَّةِ.» «هر کس برای خدا از برادرش دیدار کند، خداوند عزوجل می فرماید، مرا دیدار کرده ای و ثواب تو بر من است و به ثوابی جز بهشت برای تو راضی نمی شوم.» دوستی با برادران و خواهران دینی و اخلاقی، دارای ملاک هایی است که ما را در حیطه باید ها و نبایدهای سبک سالم زندگی، محفوظ خواهد داشت. خوی انسان در اثر معاشرت با دیگران، رفته رفته به آنها شبیه خواهد شد. از این رو، شاید بهتر باشد پیش از انتخاب دوستان، تکلیف خود را در زندگی مشخص کنیم و از خود بپرسیم «می خواهی چگونه انسانی باشی؟» اگر از خوی انسان های صالح، خوشمان می آید، بهتر است در انتخاب دوستان، به آنها اولویت دهیم. و البته اگر می بینیم که دوستی با غیر این افراد، می تواند آنها را به ما نزدیک تر کند و خلق آنها را به خلق صالح تبدیل کند، از این کار خیر نیز مضایقه نکنیم. سلمان اوسطی / جام جم
چهارشنبه 29 بهمن 1393 ساعت 02:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 41]
-
گوناگون
پربازدیدترینها