واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: چارچوب توافق هسته ای در روزهای سرنوشت تهران- ایرنا- روزنامه «اطلاعات» امروز -سه شنبه- در یادداشتی با عنوان «چارچوب توافق هسته ای در روزهای سرنوشت» به قلم «حسام الدین واعظ زاده» نوشته است: مذاکرات هسته ای، پیچیده ترین مذاکراتی است که ایران تاکنون در تاریخ خود داشته است. ایران هیچگاه با پنج عضو دائم سازمان ملل چنین رودررو و همزمان مذاکره نکرده است.
نویسنده می افزاید: هر چه به روزهای یازدهم فروردین 94 نزدیکتر می شویم، تلاش های دیپلماتیک و مذاکرات هسته ای حساس تر و پرشتاب تر می شود. لذا، تدوین چارچوب نهایی برای توافق هسته ای بسیار مهم و راهبردی برای مذاکره کنندگان کشورمان است. به همین خاطر، رهبری انقلاب در سخنان مهم پریروز، چارچوب نهایی مذاکرات را بر اساس «حصول توافق در جزئیات» و نیز بر یک مرحله ای بودن آن مشخص کردند. چه بسا، آمریکایی ها در طرح دو مرحله ای، یعنی ابتدا توافق سیاسی و بعد توافق فنی، به دنبال گرفتن حداکثر امتیاز و نیز بازی کهنه فشار و تهدید بوده اند.
راهبرد دیپلماسی غرب، به ویژه آمریکایی ها برای توافق و تسلط در عرصه بین الملل، به ویژه در مسائل پرهزینه، همیشه این بوده است که یک موضوع دوجانبه را چندجانبه و بین المللی کنند تا بتوانند ضمن اعمال فشار بیشتر بر حریف، حداکثرامتیاز گرفته شود. اما غافل از آنکه بین المللی کردن یک موضوع دوجانبه، همیشه به نفع آنان نبوده است، زیرا به علت تغییر آرایش تعداد بازیگران و طبیعتا منافع مختلط آنها، امکان رسیدن به توافق میان آنها مشکل تر و طولانی تر می شود. باید توجه داشت که ایران از همان آغاز مذاکرات هسته ای بر دوجانبه بودن آن تاکید داشته است. اما حال، مذاکرات به صورت چندجانبه ادامه دارد. علت این امر، در پایداری و استقامت ایران طی سال های گذشته ونیز تاکید مستمر بر سخن حق «استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای» بوده است. در واقع، غرب به این نتیجه رسید که نه خود به تنهایی و نه هیچ کشورغربی منفردا نمی تواند حریف ایران در مذاکرات دوجانبه باشد، لذا چیدمان میزه مذاکره از دو به شش می بایست تغییر کند.
علی رغم این تغییر، ایران توانست از امتیازهای این میزچندجانبه باز هم بهره مند شود. چیدمان طرفین و دستورکار در مذاکرات دیپلماتیک از اهمیت بالایی برخوردار است. در واقع، آمریکایی ها، با استفاده از تجربه اروپایی کنسرت اروپا (عامل توازن قوا) درصدد بوده اند ایران را مهار کنند. اگر چه موفقیت هایی طی سال های گذشته به دست آوردند، اما در این روزهای سرنوشت ساز، باید میوه این درخت را ناچارا برداشت کنند. میوه ای که برای آنها شیرینی ندارد. به عبارت دیگر، آمریکا و هم پیمانانش در گفتگوها با معضل سختی روبرو هستند. 1+5 میان خود، قطعا برای ارائه یک پاسخ به ایران با مشکلات پیچیده و تماس های مستمر و خسته کننده ای روبروست، زیرا هرچه زمان به حصول توافق با ایران نزدیک تر می شود اختلاف منافع میان آنها بیشتر می شود. آنها در این فضای زور و قدرت و رقابت برای گرفتن سهم بیشتر، باید به موضع مشترکی برسند تا توافق با ایران حاصل شود.
بخشی از این پیچیدگی، متوجه خود کشورهای 1+5 است، از این منظر آنها همزمان می بایست با افکارعمومی داخل، گروه های فشار و لابی های قدرت نیز هماهنگ شوند زیرا توافق بد به منزله از دست رفتن اعتبار و آبروی آنها در داخل نیز تعبیر می شود. به نظر می رسد آمریکایی ها پشیمان هستند که چرا موضوع هسته ای را به عرصه بین الملل آوردند، زیرا در این روزهای حساس نمی دانند چگونه این بساط گسترده را آبرومندانه جمع کنند.
یکی از این مشکلات، سیاست های فشار و ترغیب آمریکاست که دیگر کارایی لازم را ندارد، ضمن آنکه اجماع برای بازی آمریکایی goodcop-badcop پلیس خوب- پلیس بد، در قبال ایران شکسته شده است. این بازی نمی تواند زنگ استراحت و تنفس برای مذاکره کنندگان آمریکایی و 1+5 باشد. سخنان اعتراف آمیز اخیر آقای جک استرا، به عنوان بخشی از این بازی «پلیس خوب» از سوی اروپایی ها از آنجا که نوبت بازی 1+5 است نه ایران، دستاوردی برای آنها نخواهد داشت. اما بدون تردید، آمریکایی ها همچنان در راستای، گیج کردن، ایجاد یاس و گمراه نمودن مذاکره کنندگان ایرانی تلاش می کنند. در این روزهای داغ گفتگوهای دیپلماتیک، تصور آن بسیار سخت است که در صورت شکست مذاکرات، غیر از آمریکا، کشوردیگری به دنبال اعمال و تشدید تحریم باشد. تا به امروز، آمریکا با ارائه امتیازات، تهدید و نیز وعده و وعید توانسته 1+5 را سرپا و زنده نگه دارد. با فروپاشی این کنسرت هسته ای در برابر ایران، بازگشت به مذاکرات دوجانبه (البته آنهم نه با آمریکا) آخرین راه خواهد بود و این یعنی شکست سیستم موجودچندجانبه، یعنی شکست راهبرد بین الملل گرایی آمریکا در قبال ایران. آمریکا آن قدر مسئله هسته ای ایران را بزرگ کرده است که نرسیدن به توافق با ایران به معنای از دست رفتن اعتبار داخلی و بین المللی دولت آقای اوباما خواهد بود.
رهبری انقلاب که مستمرا روند مذاکرات را هدایت می کنند، با بیان اینکه «من با ادامه و پیشرفت مذاکرات و رسیدن به توافق خوب موافقم و قطعاً ملت ایران هم با هر توافقی که در بر دارنده عزت و احترام او باشد، مخالفتی ندارد» وظیفه مذاکره کنندگان کشورمان را در این روزهای حساس و سرنوشت ساز روشن کردند، که همه موید اجماع، هوشمندی و تجربه 35 سال مواجهه با دیپلماسی غرب به ویژه آمریکاست. برای 1+5 توجه به معیارهای عقلگرایی هنوز می تواند متغیری کارساز باشد. عقل گرایی به این معنا که گزینه های کم هزینه تر و پر منفعت تری برای آنها در توافق با ایران وجود داردکه می بایست لاجرم انتخاب کنند.
منبع: اطلاعات
اول**1368**
21/11/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]