واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: سهشنبه ۷ بهمن ۱۳۹۳ - ۱۴:۴۴
یک روانشناس گفت: مکانیزم دفاعی شیوهی رفتاری است که فرد به طور ناخودآگاه برای اجتناب از تنشها، ناکامیها و اضطرابها به کار میبرد. «علی سلیمانی» در گفتوگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقهی کردستان، اظهار کرد: اگر نیاز فرد ارضاء نشود، فرد احساس تنش و بیقراری میکند که به عدم تعادل روانی منجر میشود. وی افزود: شخص برای برطرف کردن این حالت به فعالیت با هدف مشخص میپردازد که اگر نیاز برآورده شود، فرد به آرامش و تعادل روان دست مییابد اما اگر نیاز فرد برآورده نشد انسان برای کاهش ناراحتی حاصل از عدم تعادل، ناگزیر اقداماتی سازگارانه را برای خویش قابل تحمل کند. این روانشناس با اشاره به اینکه تلاش انسانها در طول عمر برای ارضای نیازهای گوناگون است، خاطرنشان کرد: انسان برای نیل به مقصود، بعضی وقتها ناگزیر از توافق پارهای موانع و مشکلات است و در مقابل پارهای دیگر از مشکلات که دشوارتر هستند دچار محرومیت و تضاد شده و در نتیجه تحت فشار قرار میگیرد و فشار روحی ایجاد میشود. سلیمانی تصریح کرد: وقتی فرد دچار فشار روحی میشود، به یکی از سه طریق حمله، عقبنشینی و مصالحه واکنش نشان میدهد. وی ادامه داد: حمله نخستین واکنش است، شخص برای غلبه بر موانعی که در راه ارضای احتیاجاتش قرار دارد میکوشد تا آنها را از میان بردارد و بر مشکل فائق آید و این دفاع از تمایل فرد به افزایش فعالیت در مقابل موانع سرچشمه میگیرد. این روانشناس با اشاره به اینکه هنگامی که حمله مستقیم به مشکلات با ناکامی مواجه شود موجب ایجاد محرومیت میشود، خاطرنشان کرد: محرومیت سبب ایجاد آزردگی، درد و احساس ناخشنودی میشود و در نتیجه واکنشهای تجاوزکارانه که در ابتدا به شکل افزایش فعالیت و حملهی مستقیم بود و امکان داشت سازنده یا مخرب باشد، در اثر ایجاد محرومیت و آزردگی و ناخشنودی به خصومت و کینه که فقط مخرب است تبدیل میشود. سلیمانی اظهار کرد: اغلب رفتارهای بزهکارانه همانند دزدی، اسراف مال، آتشسوزی و انحرافات جنسی غالباٌ نمایندهی واکنشهای حمله است که به خصومت و کینهتوزی تبدیل شده است. وی دومین مکانیزم دفاعی را عقبنشینی دانست و گفت: نوزاد بسیاری از حیوانات، اندکی پس از تولد قادر به استفاده از این واکنش هستند اما در نوزاد انسان در آغاز به صورت کنار کشیدن عضو خاص از بدن که در معرض محرک دردناک قرار دارد نمایان میشود. این روانشناس ادامه داد: بهتدریج، کودک، ارتباط برخی اشیاء یا موقعیتها را با محرومیت و صدمه درک میکند و به جای حمله از آنها دوری میکند و همین عقبنشینی در مقابل حالات خطرناک(مانند جسم داغ) بهوسیلهی پدیدههای عاطفی نظیر ترس افزایش مییابد و بهتدریج واکنش ساده عقبنشینی با ترس در میآمیزد و بغرنج میشود و کودک علاوهبر عقبنشینی ظاهری به طرق مختلف روان نیز عقبنشینی میکند. سلیمانی تصریح کرد: موقعیتهایی نیز وجود دارند که انسان ناگزیر از روبرو شدن با آن است و عقبنشینی در مقابل آنها میسر نیست. وی با اشاره به اینکه گاهی عقبنشینی علاوهبر ترس با اجزای عاطفی دیگری نیز مانند تشویق و حس خصومت و یا گناه همراه میشود، خاطرنشان کرد: چون عقبنشینی با محرومیت همراه است سبب ایجاد کینه نسبت به مانع شده و گاهی عقبنشینی با ایده و آرمان شخصی مغایرت دارد و ایجاد حس گناه میکند که به نوبهی خود ترکیبی از تشویش و آشفتگی و تحقیر شخصی است. این روانشناس یادآور شد: سومین مکانیزم دفاعی مصالحه است که شایعترین واکنش روانی است که در آن شخص ممکن است هدف دیگری به جای هدف پیشین انتخاب کند و سطح آرزوهای فرد را پائین آورد و تعدیل کند و یا اینکه کنترلهای داخلی، اخلاقی و حقیقی را کمتر مراعات کند. انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 51]