تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834169157
یادداشت/ سید محمد جعفر رضوی عضویت فلسطین در سازمان ملل یا رفع اشغالگری؛ طرحی دوگانه برای فریب افکار عمومی
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یادداشت/ سید محمد جعفر رضوی
عضویت فلسطین در سازمان ملل یا رفع اشغالگری؛ طرحی دوگانه برای فریب افکار عمومی
به رغم آنکه می‌توان برای طرح عضویت فلسطین در سازمان ملل نکات مثبتی مثل تعیین زمان برای عقب نشینی صهیونیست‌ها از مناطق اشغالی سال 1967 برشمرد اما به دلیل آنکه حقوق ثابت ملت فلسطین چون حق بازگشت، فلسطین تاریخی و قدس را نادیده گرفته است، در بهترین حالت، تنها منافع آمریکا و رژیم صهیونیستی را تأمین می‌کند.
به گزارش خبرنگار سیاست خارجی و بین‌الملل خبرگزاری فارس، هدف اصلی طرحی که تشکیلات خودگردان در تاریخ 31 دسامبر2014 (10 دی1393) به شورای امنیت سازمان ملل ارایه کرد و با وتوی آمریکا مواجه و در نتیجه رد شد، به رسمیت شناخته شدن کشور مستقل فلسطین در سازمان ملل بود. فلسطینی‌ها از سال 2010 تلاش کرده‌اند در سازمان ملل به عنوان یک کشور مستقل به رسمیت شناخته شوند. این تلاش در حالی صورت گرفت که سازمان آزادی بخش فلسطین به عنوان نمایندۀ مردم فلسطین در سازمان ملل به رسمیت شناخته شده است. طرح تشکیلات خودگردان که از سه سال پیش آغاز شده است، زمانی به شورای امنیت ارایه شد که مذاکرات سازش به بن بست رسید و رژیم صهیونیستی، راهی برای فلسطینی‌های موافق مذاکره باقی نگذاشت. آنها نیز ناچار به عضویت در سازمان ملل متوسل شدند. این گزارش می‌کوشد با بررسی پیشینه این اقدام، پیامدهای حقوقی و فواید آن را برای فلسطین روشن سازد. اشاره به نواقص و کاستیهای عضویت و طرح عضویت فلسطین در سازمان ملل نیز بررسی خواهند شد. الف) پیشینه عضویت فلسطین در سازمان ملل و استقلال فلسطین یکی از اهداف تأسیس سازمان آزادی بخش فلسطین در سال 1964، عهده‌دار شدن نمایندگی ملت فلسطین در نزد سازمانها و نهادهای بین‌المللی بود. مقرر شد این سازمان، تنها نمایندۀ رسمی مردم فلسطین باشد لذا سازمان ملل، این سازمان را در سال 1969 به رسمیت شناخت و یاسر عرفات به عنوان رئیس ساف در سازمان ملل سخنرانی کرد. از آن تاریخ به بعد، ساف به عنوان نهاد ناظر غیر عضو در سازمان ملل حضور یافت. اما مشکل این موقعیت این بود که اولا ساف یک سازمان بود نه نمایندۀ یک کشور یا دولت لذا حضور آن در سازمان ملل نیز همچون سایر سازمان‌های بین‌المللی و منطق‌های چون جنبش عدم تعهد، بدون حق رأی بود و نمی‌توانست به عضویت نهادهای و کنوانسیون‌های سازمان ملل در آید زیرا کشور نبود. بنابراین، حضور ساف در سازمان ملل، تقریبا امری نمایشی بود که تنها در مواقع فوق‌العاده می‌توانست با استفاده از افکار عمومی، برخی کشورها را به ارایه طرحی در سازمان ملل ترغیب کند؛ امری که در بسیاری موارد با لابی صهیونیست‌ها و آمریکایی‌ها بی‌نتیجه می‌ماند. اما با تشدید فشارهای رژیم صهیونیستی بر ساف و فلسطینی‌ها در دوره پس از المپیک مونیخ 1978 تا نیمۀ دوم دهۀ هشتاد میلادی و خروج فتح و ساف از لبنان و پراکنده شدن آنان در کشورهای عربی، مسئولان ساف تلاش کردند به نوعی با صهیونیست‌ها مقابلۀ قانونی کنند. لذا ساف در سال 1988 به صورت رسمی، استقلال کشور فلسطین را که کشوری تحت اشغال است، اعلام کرد. این نخستین بار بود که مسألۀ کشور فلسطین مطرح می‌شد. به رغم آنکه پس از اعلام استقلال، تعدادی از کشورها از جمله اتحاد جماهیر شوروی سابق، فلسطین را به رسمیت شناختند اما این اقدام ساف به دلیل آنکه اقدامی یک جانبه بود و از پشتوانه‌های قانونی و حمایت‌های بین‌المللی برخوردار نبود به نتیجه نرسید و عقیم ماند. آغاز دهۀ 1990 میلادی با شروع مذاکرات سازش بین ساف و صهیونیست‌ها همراه بود که منجر به قرارداد اسلو و بازگشت ساف به کرانۀ باختری و تشکیل یک شبه دولت در سرزمین‌های سال 1967 شد. قرارداد اسلو به گونه‌ای تنظیم شد که براساس آن می‌بایست در یک زمان‌بندی 5 ساله، کشور فلسطین به استقلال می‌رسید اما این مسأله هیچ‌گاه اجرایی نشد و بر اثر کارشکنی‌های مختلف دولت‌های صهیونیست عقیم ماند. هنگامی که عمر اسلو به 20 سالگی آن نزدیک شد، مسئولان تشکیلات خودگردان که همواره از مذاکره و صلحِ بدون مبارزه مسلحانه دم می‌زدند به بن بستی رسیدند که چاره‌ای برای آن وجود نداشت. آنها مذاکره را مسیر بن‌بستی می‌دانستند که نتیجه‌ای در بر نخواهد داشت. لذا از سال 2010 که نوزدهمین سال آغاز مذاکرات بود، زمزمه‌هایی برای عضویت در سازمان ملل و استقلال آغاز شد. محمود عباس، رییس تشکیلات خودگردان در سال 2010 اعلام کرد سال آینده یعنی سال 2011، طرح عضویت فلسطین در سازمان ملل را به شورای امنیت خواهد برد. وی این طرح را در سپتامبر 2011 به دبیر کل شورای امنیت ارائه داد. آمریکا پیش از اینکه این طرح در شورای امنیت مطرح و برسی شود، اعلام کرد اگر این طرح به شورا بیاید آن را وتو خواهد کرد و مذاکره، تنها راه حل موجود برای حل مسأله فلسطین است. طرح فلسطین با رایزنی‌های آمریکا و رژیم صهیونیستی حتی به رأی شورای امنیت هم گذاشته نشد و این شورا اعلام کرد این طرح به دلیل مشکلاتی که دارد نیاز به رأی دادن ندارد. لذا طرح عضویت فلسطین در سازمان ملل حتی به وتو هم نرسید. اما همان موقع محمود عباس اعلام کرد این طرح را به مجمع عمومی خواهد برد. محمود عباس، طرح عضویت فلسطین در سازمان ملل را همزمان با نشست مجمع عمومی در سال 2012 به سازمان ملل برد و به بان کی مون دبیرکل وقت تحویل داد. در مجمع عمومی سازمان ملل، بیش از 130 کشور به عضویت فلسطین به عنوان «دولت ناظر غیر عضو» رأی مثبت دادند و تنها آمریکا و اسرائیل و چند کشور جزیره‌ای که تابع سیاست‌های آمریکا هستند، به آن رأی ندادند.آخرین تلاش تشکیلات خودگردان و شخص محمود عباس هم در آخرین روز سال 2014 میلادی بود که طرح عضویت رسمی در سازمان ملل را به شورای امنیت برد و با وتوی آمریکا رد شد. ب)نتایج و پیامدهای حقوقی عضویت 1- عضویت به عنوان کشور غیر عضو (عضو ناظر) در این نوع عضویت با وجود آنکه حق رأی به فلسطینی‌ها داده نمی‌شود اما فلسطین با این نوع عضویت یعنی به رسمیت شناخته شدن به عنوان یک کشور تحت اشغال در مجمع عمومی، می‌توانند به عضویت نهادها و کنوانسیون‌های زیر مجموعه سازمان ملل در بیایند؛ نهادهایی چون یونسکو و دیوان بین‌المللی کیفری و کنفوانسیون‌هایی چون ژنو و معاهده رم که صهیونیست‌ها به هیچ وجه راغب به این امر نبودند زیرا با عضویت در این نهادها محکوم می‌شوند و مقاماتشان تحت تعقیب قرار خواهند گرفت. 2- عضویت رسمی با این نوع عضویت، اعضای سازمان ملل، کشور فلسطین را به عنوان یک کشور مستقل به رسمیت می‌شناسند. فلسطین در مجمع عمومی حق رأی خواهد داشت، می‌تواند به عنوان عضو غیر دائم به عضویت شورای امنیت در آید و تمام قوانین بین‌المللی و قطعنامه‌های سازمان ملل در مورد آن لازم الاجرا خواهند بود. ج)مانع قانونی عضویت رسمی در سازمان ملل عضویت فلسطین در سازمان ملل همچون عضویت سایر کشورهای جهان در سازمان ملل نیست زیرا عضویت در سازمان ملل، شرایطی را لازم دارد که فلسطین فاقد برخی از آنهاست. کشوری که قصد عضویت در سازمان ملل را دارد باید حکومت، مشروعیت، جمعیت و مرزهای مشخص داشته باشد. حتی اگر تشکیلات خودگردان را نیز حکومت مشروع فلسطین بدانیم که این خود محل مناقشه است، باز هم به دلیل نامشخص بودن مرزهای فلسطین، یک شرط از شروط عضویت را ندارد لذا نمی‌تواند عضو رسمی سازمان ملل شود. اما تشکیلات خودگردان با تأکید بر مرزهای سال 1967 در صدد حل این مسأله است. د)طرح رفع اشغالگری محمود عباس، آخرین تلاش خود را برای عضویت فلسطین در سازمان ملل «طرح رفع اشغالگری» نامید. این طرح در آخرین روز سال 2014 میلادی در شورای امنیت سازمان ملل وتو شد. پیش از پرداختن به طرح رفع اشغالگری باید به دو نکته مقدماتی خارج از طرح اشاره کنیم. نخست اینکه این طرح به دستور ابومازن و بدون تأیید سایر مسئولان ساف و همراهان وی تهیه شده است. اقدامی که در درخواست‌های قبلی سابقه نداشته است و عباس در دفعات گذشته، علاوه بر مسئولان فلسطینی همراه خود، تأیید اتحادیۀ عرب را هم اخذ می‌کرد اما این بار با وجود آنکه به اتحادیۀ عرب هم رفت اما در تهیۀ طرح به تنهایی اقدام کرد و طرح به رای جمعی مسئولان ساف، فتح و تشکیلات خودگردان گذاشته نشد. این عملکرد ابومازن موجب اعتراض تعدادی از اعضای کمیتۀ اجرایی ساف شد. دوم آنکه ابومازن در دفعات قبلی تنها درخواست عضویت در سازمان ملل را به آن سازمان برد اما این بار طرحی تهیه کرد که در آن، زمان‌بندی رفع اشغالگری ارائه شده بود. این طرح برای درخواست عضویت رسمی فلسطین در سازمان ملل تهیه شد. در مقدمۀ طرح بر قطعنامه‌های گذشتۀ سازمان ملل در مورد فلسطین و مسائل مربوط به آن، تأکید شده است. اما ضمن طرح این موضوع و تأکید بر استقلال فلسطین، سه موضوع مهم در این طرح گنجانده شده است که می‌توانند فلسطینی‌ها را حتی از حقوق ثابت ملت فلسطین که مورد توافق همۀ فلسطینی‌ها است، نیز محروم کنند: 1. این طرح بر مبنای طرح تشکیل دو دولت که در آن به تشکیل دو کشور فلسطین و اسرائیل در کنار هم تصریح می‌شود، تهیه شده است و در ابتدای طرح بر تشکیل دو کشور فلسطین و اسرائیل تأکید می‌شود. همچنین در یکی از بندهای مقدماتی، بر قطعنامۀ تقسیم سال 1947 سازمان ملل نیز تأکید شده است. قطعنامه‌ای که تشکیل کشور یهودی را به صورت رسمی اعلام و خاک فلسطینیان را غصب کرد و در اختیار یهودیان مهاجر قرار داد و این به معنای آن است که فلسطین تاریخی که از نهر تا بحر است به هیچ وجه مد نظر این طرح قرار ندارد و حتی اگر این طرح که هم اکنون وتو شده به نتیجه هم برسد باز مسأله فلسطین و اشغالگری را حل نخواهد کرد. 2. در این طرح بر حل مشکل آوارگان فلسطینی براساس راه‌حل‌های بین‌المللی و قطعنامه‌های سازمان ملل تأکید شده است و حتی کلمۀ حق بازگشت (حق العودة) در آن نیامده است. حذف عبارت «حق بازگشت»، تحریف حقوق ثابت ملت فلسطین و عقب نشینی از یکی از مهمترین آنها است. اما ممکن است این مسأله این گونه توجیه شود که این طرح بر قطعنامه‌های سازمان ملل تأکید دارد و در قطعنامه 194 سازمان ملل نیز کلمۀ «بازگشت» آوارگان فلسطینی صراحتا آمده است. باید به این مسأله توجه کرد که اولا این قطعنامه تاکنون اجرایی نشده است و صهیونیست‌ها و حامیان آنها به هیچ وجه به آن تن نداده‌اند. ثانیا عملکرد رژیم صهیونیستی در تمام این سال‌ها ثابت کرده است که خود را فراتر از قوانین بین‌المللی می‌داند و عملکرد سازمان ملل هم اثبات کرده است که با تصویب قطعنامه‌هایی که با قطعنامه‌های گذشته در تعارض است به راحتی قطعنامۀ گذشته را کنار گذاشته و نقض کرده است. لذا صرف اشاره به قطعنامه‌های سازمان ملل، مقدمه‌ای برای حذف قانونی کلمۀ بازگشت است و به راحتی آن را از درخواست‌های رسمی‌شان حذف کرده است. 3. تشکیلات خودگردان در این طرح اعلام می‌کند که تنها راه پایان بخشیدن به درگیری فلسطینی- اسرائیلی، صلح مسالمت‌آمیز و دور از خشونت است و در بخش دیگری هر گونه اقدام خشونت‌آمیز علیه شهروندان و هر نوع تروریسم را محکوم می‌کند. این بند از طرح شاید ظاهری صلح‌جویانه داشته باشد و این تصور را متبادر سازد که اقدامات خشونت‌آمیز و دشمنانۀ صهیونیست‌ها علیه فلسطینی‌ها را محکوم کرده است اما باید این نکته را در نظر داشت که این بند، هر نوع مقاومت و اقدام در دفاع مشروع از حق خویش را مسدود خواهد کرد. به یک معنا با این ادعا، مقاومت هم در کنار صهیونیست‌ها محکوم شده است. 4. در این طرح، قدس به عنوان پایتخت دو کشور فلسطین و اسرائیل معرفی است. این نخستین بار است که قدس به عنوان پایتخت دو کشور اعلام شده است. پیش از این تشکیلات خودگردان رسما اعلام می‌کرد قدس شرقی، پایتخت کشور فلسطین است و مسئولان تشکیلات خودگردان در بسیاری از اظهارات اعلام می‌کردند قدس تنها پایتخت فلسطین است. اما این بار قدس به عنوان پایتخت دو کشور معرفی شده است. این در حقیقت به رسمیت شناختن قدس به عنوان پایتخت اسرائیل است. 5. در این طرح به آغاز مذاکرات برای رسیدن به راه حل نهایی اشاره شده است. در حقیقت، این طرح راه شروع مذاکرات را نیز هموار می‌کند. تحلیل و نتیجه گیری به رغم آنکه می‌توان برای طرح عضویت فلسطین در سازمان ملل نکات مثبتی مثل تعیین زمان برای عقب نشینی صهیونیست‌ها از مناطق اشغالی سال 1967 برشمرد اما به دلیل آنکه حقوق ثابت ملت فلسطین چون حق بازگشت، فلسطین تاریخی و قدس را نادیده گرفته است، هر میزان که نکات مثبت داشته باشد به هیچ وجه به نفع ملت فلسطین نبوده و در بهترین حالت، تنها منافع آمریکا و رژیم صهیونیستی را تأمین می‌کند. با توجه به نکاتی که به آن اشاره شد می‌توان فهمید طرح رفع اشغالگری به عنوان یک طرح آمریکایی که از زبان فلسطینی‌ها بیان شده است، این ظرفیت را دارد که منافع آمریکایی‌ها را به راحتی تأمین کند. اما اینکه آمریکا این طرح را وتو می‌کند، محل تامل بوده و مهم است. آنها امروز این طرح را رد می‌کنند و آنگونه که محمود عباس اعلام کرده است آنقدر درخواست خود را تکرار می‌کند تا به نتیجه برسد. ابومازن بر تکرار ارائۀ این طرح تأکید دارد و چون آن را در قالب درخواست عضویت در سازمان ملل بیان کرده است موجب انحراف افکار می‌شود. همگان می‌اندیشند که وی بر عضویت در سازمان ملل عضویت دارد اما عباس در حقیقت، براساس آنچه اکنون گفته است قصد دارد همین طرح را دوباره به عنوان درخواست اعلام کند. با اصرار عباس و زمانی که آمریکایی‌ها دیگر آن را وتو نکنند و شورای امنیت به آن رأی دهد زمانی که همگان فکر می‌کنند به پیروزی رسیده‌اند آغاز جشن آمریکایی و صهیونیست‌ها است. چرا که طرحی با اصرار فلسطینیان به تصویب رسیده است و همگان آن را در راستای حقوق فلسطینیان می‌دانند، خواسته‌های حداقلی صهیونیست‌ها را تأمین می‌کند که عبارت است از به رسمیت شناخته شدن کشور و پایتختشان از سوی فلسطینی‌ها و حذف مقاومت به دست خود فلسطینی‌ها. ضمن آنکه از این نگاه نیز نباید غافل ماند که با وجود آنکه مقاومت در منطقۀ خاورمیانه بسیار قدرتمند است و حتی طرح تکفیری‌گری آمریکایی‌ها هم نتوانست مقاومت را سرکوب کند شاید این طرح بتواند به عنوان ذخیره‌ای برای آینده باقی بماند تا در صورت قدرتمندتر شدن مقاومت در منطقه و از جمله مقاومت فلسطین، آنها با تصویب این طرح نگذارند مقاومت فلسطین از راه‌های قانونی مقدمات ایجاد فلسطین تاریخی را فراهم کند. پژوهشگر: سید محمد جعفر رضوی- کارشناس مسائل فلسطین انتهای پیام/
93/10/24 - 13:58
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 70]
-
گوناگون
پربازدیدترینها