واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
بحران آموزشی به تهران زل زده است سالهاست گفته میشود تهران فقیرترین شهر کشور از نظر دارا بودن فضاهای آموزشی است. تهران مدرسه کم دارد و با این جمعیت مالامال، باید 1500 هکتار فضای آموزشی برایش ساخته شود تا بین جمعیت و نیازش به مدرسه تعادل ایجاد شود. اما ساختمانهای مسکونی و برجها روزبهروز در این شهر بالا میروند، در حالی که سرعت ساخت مدارس به گرد پای آنها نمیرسد و کمبود فضای آموزشی هر روز شدیدتر میشود.
تاکنون بارها نسبت به ساخت طرح های مسکن مهر فاقد مدرسه و وضع بحرانی شهرک های پرند، پردیس و پردیسان اعتراض شده، ولی آنچه کمتر مورد توجه قرار گرفته فقر فضای آموزشی در منطقه ای است که کمبود مدرسه در آن پشت ظاهر گول زننده اش مخفی شده است. منطقه 22 شهر تهران بیش از 110 هزار کیلومترمربع وسعت دارد که 1265 هکتار آن فضای سبز و پارک است و همین سرسبزی است که تاکنون 170 هزار نفر را به سکونت در این منطقه تازه تاسیس ترغیب کرده است. مرکز آمار ایران پیش بینی می کند جمعیت این منطقه تا دو سال دیگر به 600 هزار نفر برسد که این رشد چهار برابری گرچه باعث رونق این منطقه می شود، ولی از نظر آموزشی به فقیرتر شدن شهر تهران دامن می زند. مشکل این است که تعداد مدارس موجود در این منطقه بسیار اندک است و دانش آموزان آن مجبور به تحصیل در مدارس منطقه همجوار (منطقه 5) هستند که این مهاجرت، به تراکم مدارس این منطقه نیز دامن زده و تا دو سال آینده که جمعیت منطقه 22، چهار برابر شود مدارس آن متراکم تر خواهد شد. آمارهای رسمی آموزش و پرورش نشان می دهد در سال تحصیلی 96 ـ 95 یعنی تا دو سال آینده که جمعیت این منطقه به 600 هزار نفر می رسد، منطقه 22، 75 هزار دانش آموز خواهد داشت که به 8300 کلاس درس نیاز دارند، این در حالی است که روند کند ساخت مدرسه در این منطقه نشان می دهد این تعداد کلاس درس ساخته نخواهد شد به طوری که دو سال آینده سرآغاز بروز بحران در این گوشه از پایتخت خواهد بود. کمبود شدید مدرسه در منطقه 22 تهران که نشانه ای از بی توجهی به آموزش و فرهنگ مدرسه سازی در ساخت و سازهای شهری است، از یک قانون آب می خورد که اجرایی نیم بند دارد. ماده 18 قانون شوراهای آموزش و پرورش (مصوب سال 72) و نیز قانون الحاق چهار تبصره به ماده 18 (مصوب سال 79 )، مسئولان شهرداری را مکلف کرده همزمان با صدور مجوز ساخت، میزان سرانه آموزشی انبوه سازان را تعیین کرده و آنها را به ساخت فضای آموزشی ملزم کند. این قانون خوبی بود، اما چون به سود انبوه سازان نبود، ترتیبی اتخاذ شد تا به قانون ساماندهی و حمایت از تولید و عرضه مسکن (انبوه سازان)، تبصره ای الحاق شود و ماده 18 قانون شوراهای آموزش و پرورش را ملغا کند به طوری که هم اکنون روند قانونی صدور حکم محکومیت برای انبوه سازانی که مدرسه نمی سازند، متوقف شده و ملزم کردن آنها به این کار نیز بسیار دشوار شده است. اینها یعنی انبوه سازان مجوز بلندمرتبه سازی دارند، ولی اگر میلی به ساخت مدرسه نداشته باشند هیچ نهادی نمی تواند آنها را به این کار مجبور کند. به این ترتیب انبوه سازان برنده ماجرای ساخت و ساز هستند و بازنده مردمی که بی خبر از کمبود فضای آموزشی، در این منطقه ساکن می شوند و نمی دانند برای تحصیل فرزندانشان باید در مناطق همجوار دوره بیفتند و چانه زنی کنند. مریم خباز / گروه جامعه
 
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 34]