محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان میشوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831265077
-راز ستاره شدن در تلویزیون
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
چرا همه عادل فردوسی پور نمی شوند؟ راز ستاره شدن در تلویزیون رسانه با خود قدرت به همراه می‌آورد. اگرچه این یادداشت به طور خاص بر رسانه‌های تصویری و به طور خاص‌تر بر شبکه‌های خبری تلویزیونی تمرکز دارد اما رسانه به طور کلی و حتی در محدودترین شرایط صاحب نفوذ است و همین نفوذ باعث می‌شود تا قدرت بی‌نظیری داشته باشد. شاید به همین دلیل، روزنامه‌نگاران واقعی که جایگاه رسانه را شناخته و از توان آن آگاه هستند هیچ‌گاه وسوسه ترک آن به نفع حضور در مراجع دیگر قدرت را در خود احساس نمی‌کنند.
قدرت رسانه ها و تأثیرگذاری آنها به طور طبیعی در زمان ها و در موضوعات مختلف تفاوت دارد. شاید بسیاری از مردمی که مخاطب برخی از رسانه ها هستند هنگامی که مورد پرسش قرار می گیرند، عنوان کنند که فلان نشریه یا فلان رسانه برای آنها اعتبار ندارد اما یکی از ویژگی های تأثیرگذاری رسانه این است که الزاماً تأثیر مستقیم بر مخاطب خود نمی گذارد. چند سال پیش یکی از نشریه هایی که بر اساس آمارهای موجود تیراژ نسبتاً پایینی در مقایسه با روزنامه های دیگر داشت، گزارشی منتشر کرد که در آن ادعا می شد برخی از پزشکان معتقدند مصرف شیر هیچ فایده ای ندارد و این داستان حقه ای از سوی کارخانه های تولید شیر بوده و حتی استفاده مداوم شیر باعث بروز بیماری می شود. این داستان در واقع بازگویی داستانی بود که چند دهه قبل در غرب مطرح شده بود و حالا از سوی یکی از کارشناسانی که به نوع خاصی از سبک زندگی باور داشت، تکرار می شد. با وجود تیراژ به نسبت پایین آن روزنامه و خاص بودن مخاطبش، داستان بلافاصله به صورت دومینووار در جامعه تأثیر گذاشت. افراد در بحث های خانوادگی و در صحبت های رایج در وسایل نقلیه عمومی و مهمانی ها درباره آن صحبت کردند و به گونه عجیب و غریبی داستان توسعه پیدا کرد. 24 ساعت بعد، داستان مضرات مصرف شیر به داستانی عمومی بدل شده بود. برخی از خانواده ها به سرعت واکنش نشان دادند ـ و بدون آنکه حتی این روزنامه و گزارش را خوانده باشند ـ مصرف شیر را قطع کردند. طی هفته بعد ده ها نفر از کسانی که می دانستم نه تنها آن روزنامه که هیچ رسانه ای را دنبال نمی کنند، از من (که آن زمان دبیر گروه دانش روزنامه جام جم بودم) درباره این ماجرا سؤال می کردند. ستارهای در میان گزارشگران این قدرت رسانه است که نه تنها به طور مستقیم بلکه به صورت نامشهود در جامعه اثر می گذارد. هر چقدر اعتبار یک رسانه بیشتر باشد بازه تأثیرگذاری آن بیشتر است و افراد بیشتری به آن اعتماد می کنند و هر چقدر میزان اعتماد بیشتر باشد، به طور چرخشی اثرگذاری نیز دوباره افزایش می یابد و تعداد بیشتری به مخاطبان آن بدل می شوند. هر چقدر اعتبار یک رسانه بیشتر باشد بازه تأثیرگذاری آن بیشتر است و افراد بیشتری به آن اعتماد می کنند اما مردم عادی و مخاطبان عمومی یک برنامه خبری و یا یک شبکه تلویزیونی به بخش های مختلفی که از یک شبکه پخش می شود به طور یکسان واکنش نشان نمی دهند. در یک شبکه تلویزیونی با استانداردهای یکسان و اصول سردبیری مشخص، باز هم مردم به دنبال صدایی قابل اعتمادتر می گردند. صدایی که بتوانند در شرایط بحرانی به آن رجوع کنند و اگر گفته ای از او شنیدند با خیال آسوده تر آن را بپذیرند. آنها به دنبال برندی معتبر و یا ستاره ای در میان گزارشگران هستند تا با او ارتباطی نزدیک تر برقرار کنند. به دلایل گوناگون برخی از چهره ها در رسانه های مختلف به ستاره بدل می شوند. یک دلیل مهم، کیفیت و لحن و سبک افراد و تجربه و دقت آنهاست که آنان را به ستاره بدل می کند. علاوه بر آن، در شرایطی که افرادی درباره یک بحران و یا یک مسئله عمومی گزارش های متفاوتی ارائه می دهند که عموماً بر مبنای اطلاعاتی یکسان قرار دارد، اگر گزارشگری بتواند به منابع اختصاصی دست پیدا کرده و زاویه جدیدی در گزارش موضوع باز کند، آن موضوع را با روایت و سبک متفاوتی گزارش دهد و یا آن را بهتر از دیگران در چارچوب قرار دهد و یا اینکه این توانایی را داشته باشد که موضوع گزارش را به موضوع مورد توجه مردم بدل کند و از داستانگویی بهتری بهره گیرد و یا در مصاحبه ها سؤال های دقیق تر و مهم تری بپرسد و به جای اینکه تحت تأثیر موضوع قرار گیرد، موضع بی طرفانه خود را حفظ کند و به صداهای مختلف بر اساس وزن واقعی آنها مجال شنیده شدن بدهد، در این صورت شانس بالایی وجود دارد که او اعتبار بیشتری در بین نخبگان بیابد، و در ادامه و با تکرار این روند در بین قشر وسیع تری از مردم، محبوبیت پیدا کند. راویانی که خود داستان میشوند البته واقعیت این است که همیشه هم گزارشگری دقیق نیست که محبوبیت و اعتبار می آورد. گاهی برخی مجریان و یا گزارشگران باهوش تر که چندان هم دغدغه وظیفه رسانه ای خود را ندارند، از یکسان بودن فضای یک رسانه سود می برند و به برند تبدیل می شوند. تصور کنید در فضایی که همه مکالمات و گفت وگوها در قالب خشک و رسمی صورت می گیرد، مجری یک برنامه تلویزیونی، مخاطب شاید برجسته خود را برخلاف فضای رایج با ضمیر مفرد خطاب قرار دهد، به طور دائم حرف او را قطع کند و در میانه پاسخ وی در یک مصاحبه مرتباً نظرات خود را مطرح کند و یا با واکنش های تند و عصبی با مهمانش برخورد کند؛ در فضایی یکسان چنین رفتارهایی به دلیل اینکه نسبت به شرایط رایج متفاوت است، چشمگیر می شود. مجری به شجاعت و یا اجرای غیررایج چالش برانگیز شناخته می شود و به چهره ای تبدیل می شود که کم کم به جای اینکه راوی داستان باشد، خود به داستان بدل می شود. البته که سؤال سخت پرسیدن، دنبال کردن سؤال و تلاش برای گرفتن جواب، اجازه ندادن به طرف مصاحبه برای فرار یا ارائه اطلاعات غلط بخشی از کار گزارشگری است اما این کار نیازمند مطالعه قوی، تیم سردبیری حرفه ای و مهارت و حضور ذهن گزارشگر است. گاهی می توان این رفتارها را بدون توجه به چارچوب و زمینه آن شبیه سازی کرد و همان اثر را به دست آورد. در سال های اخیر ما بارها با چنین نمونه هایی از ستاره های مستعجل در رسانه ملی ایران مواجه بوده ایم. هنوز هم برنامه هایی با مخاطب میلیونی پخش می شوند که عمده مردم به خاطر نوع اجرای متفاوت و گاه تند مجری، آنها را دنبال می کنند؛ در حالی که محتوای ارائه شده آنها سال های نوری از رفتار حرفه ای فاصله دارد. گزارشگری دقیق و تأثیرگذار البته بدون کمک رسانه دیده نمی شود. به همین دلیل شبکه های مختلف و بزرگ و کوچک تلاش می کنند تا استعدادهای خود را شناسایی کرده و به آنها فرصت رشد بدهند و کم کم از این افراد ستاره یا برند بسازند. اعتبار و امکاناتی که رسانه در طول سال ها به پای چنین افرادی می ریزد به مرور جواب می دهد و آن شخص به صدا و اعتبار آن رسانه بدل می شود. نمونه های فراوانی از این موارد وجود دارد. در شبکه های مختلف می توانید در بخش های مختلف این نشانه ها را دنبال کنید. برای مثال در حوزه دور از خبری مانند محیط زیست سر دیوید اتنبرو، اینک نام و برندی مستقل به شمار می رود که از دل سرمایه گذاری بی بی سی ظهور کرده است. زمانی از لری کینگ به عنوان ستاره گفت وگوهای تلویزیونی CNN نام برده می شد؛ مردی که 25 سال میزبان گفت وگوهایی در این شبکه بود و در این مدت تقریباً به طور منظم و شبانه با چهره های مختلفی در برنامه خود به گفت وگو می نشست، سبک صریح ولی غیرمناقشه جویانه او باعث شده بود بسیاری از چهره ها برای گفت وگو با وی علاقه نشان دهند و برنامه او یکی از پربیننده ترین برنامه های CNN در سال های پخش بود. شبکه ها دست به ستاره سازی می زنند تا مخاطب و اعتبار بیشتری به دست بیاورند و ضریب نفوذ خود را افزایش دهند. اگرچه لری کینگ مصاحبه گری آرام و غیرجنجالی به شمار می رفت اما استعداد او به تنهایی برای موفقیت و تبدیل شدن به نامی که امروز دارد کافی نبود ـ کمااینکه شما امروز کمتر نامی از لری کینگ می شنوید که در شبکه RT در حال اجرای برنامه ای مشابه است ـ حمایت و سرمایه گذاریCNN بخش مهمی از این فرایند بود. برنامه او «زنده با لری کینگ» نام داشت. این روند در سایر شبکه ها و برنامه های شبکه های خبری وجود دارد و عمده برنامه های آنها با نام گزارشگر اصلی برنامه همراه است تا بر نقش او تأکید شود. (در شبکه های تلویزیونی خبری 24 ساعته معمولاً طول روز به برنامه های یک ساعته تقسیم می شود و یک بلوک خبری مستقل برای هر یک از آنها در نظر گرفته می شود که تیم سردبیری و تهیه مستقلی دارند) ستاره سازی برای جلب مخاطب شبکه ها دست به ستاره سازی می زنند تا مخاطب و اعتبار بیشتری به دست بیاورند و ضریب نفوذ خود را افزایش دهند. در این روند، آنهایی که می توانند بازدیدکننده های بیشتری را به دام بیندازند و تبلیغات بیشتری را به شبکه بیاورند، طبیعتا حقوق های بیشتری دریافت می کنند و امکانات بیشتری در اختیار می گیرند و در نهایت شبکه ارتباطات بیشتری پیدا می کنند. در این مرحله گاهی حتی لازم نیست آنها دنبال خبر بروند و چهره های سیاسی، فرهنگی و... سعی می کنند خبرها را به آنها منتقل کنند تا آنها راوی خبرشان باشند. نکته مهم در این بین، سرمایه گذاری و استفاده از سرمایه است. ما چندین بار در ایران شاهد ظهور و یا امکان ظهور چنین ستاره هایی بوده ایم ـ منظور چهره هایی مبتنی بر گزارشگری درست است و نه چهره های حبابی موقت و ظاهری ـ اما متأسفانه غیر از چند مورد خاص، رسانه نتوانسته از آنها استفاده کند و درست جایی که این افراد به اعتبار و برند تبدیل شده اند، آنها را از دست داده ایم. بار دیگر در حوزه ای دور از خبر و سیاست مانند محیط زیست و علم شاید کمتر چهره هایی در رسانه های ما به اندازه اسماعیل میرفخرایی توانایی، آگاهی و اعتبار رسانه ای داشته باشد یا در جایی دیگر سازمان صدا و سیما به مدت بیش از 10 سال برنامه ای نجومی را تهیه و پخش کرد که شاید دومین برنامه طولانی مدت علمی در رسانه های دنیا بود و به سادگی این سابقه و اعتبار را کنار گذاشت. شاید یکی از دلایل اینکه به چنین فضایی بها داده نمی شود، غیررقابتی بودن برنامه ها باشد و یکی دیگر ساختار بروکراتیک عظیم سازمان است و اگر هم گاهی به این سمت رفته ایم، به جای کار ریشه ای نمونه های کپی شده و در نتیجه کم اثر را به وجود آورده ایم. در معدود مواردی که ترکیبی از مهارت و استعداد با حمایت همراه شده است، قدرت و اعتبار رسانه خود را به وضوح نشان می دهد. برنامه «نود» با اجرای عادل فردوسی پور یکی از این موارد است. زمانی که مسابقات جام جهانی فوتبال خرداد ماه گذشته در حال برگزاری بود، بسیاری از بیننده های ایرانی و فارسی زبانی که حتی خارج از ایران زندگی می کردند و به شبکه هایی دسترسی داشتند که بدون محدودیت های طبیعی رسانه های ایران مسابقات را پخش می کردند، ترجیح می دادند مسابقات و یا حداقل برنامه قبل و میانه آن را از طریق اینترنت و برنامه اسپین آف یا جنبی که تیم «نود» و عادل فردوسی پور تهیه کرده بودند، تماشا کنند. این موقعیتی فوق العاده لرزان و خطرناک است؛ به خصوص زمانی که گزارشگران ستاره در بخش های خبری فعالیت می کنند. از یک سو رسیدن به چنین موقعیتی باعث می شود تا افراد دسترسی های فراوانی داشته باشند و امکانات فعالیت گسترده تری به دست آورند. آنها به منابع دقیق تر دست پیدا می کنند، بسیاری از مقام ها و افراد مطلع نه تنها حاضر می شوند روی آنتن آنها حضور پیدا کنند که داده های محرمانه یا غیرعلنی را در اختیار آنها قرار می دهند که اگر چه قابل گزارش نیست اما به آنها دید بهتری برای جهت گیری درست در گزارشگری می دهد و اعتبار و شهرت این افراد باعث می شود تا سدهای مزاحم بیشتری از جلوی آنها برداشته شود. مخاطب گسترده همچنین حاشیه امنیت بیشتری برای آنها به وجود می آورد. یک تیم حرفهای پشت هر ستاره اما نکته ای که نباید فراموش کرد این است که این داستان، داستان یک بازی یک نفره نیست. شما معروف ترین برنامه های خبری دنیا یا شوهای خبری پربیننده را دنبال کنید، خواهید دید که در پشت چهره آن ستاره یا سلبریتی، تیم بزرگی در حال فعالیت است. این تیم فقط مسئول بخش فنی نیست، بلکه هر یک از این ستاره ها از یک تیم سردبیری قدرتمند استفاده می کند. آنها خبرها را دنبال می کنند، داده یابی می کنند، اطلاعات را بررسی و راستی آزمایی کرده، داده های زمینه و پیش نیاز را تهیه می کنند، گزارش های مختلف را برای یک نقل قول زیر و رو می کنند و در طراحی سؤال های سخت کمک کرده، منابع را پیدا می کنند و پیش مصاحبه ها را با آنها انجام می دهند و حتی متن اجرا را می نویسند. در پشت یک برنامه طنز سیاسی 20 دقیقه ای مانند «دیلی شو با جان استوارت»، بیش از 25 نویسنده با وی همکاری می کنند. این داستان، داستان یک بازی یک نفره نیست. شما معروف ترین برنامه های خبری دنیا یا شوهای خبری پربیننده را دنبال کنید، خواهید دید که در پشت چهره آن ستاره یا سلبریتی، تیم بزرگی در حال فعالیت است. این تیم حرفه ای است که نتیجه کارش در قالب یک برنامه یک ساعته نمایش داده می شود و می تواند تأثیرگذار باشد. اگر مایل به حرکت در چنین مسیری هستیم، نه فقط باید چهره های مستعد را شناسایی کنیم که می بایست امکان وجود یک تیم حرفه ای بااستعداد در پشت آن برنامه را فراهم آوریم. افرادی که در این تیم از گزارشگر و خبرنگار گرفته تا رده های مختلف تهیه کننده ها (معادل رده های مختلف ادیتورهای رسانه های دیگر) فعالیت می کنند، اگرچه به اندازه چهره اصلی شناخته شده نیستند اما بدون آنها هیچ ستاره ای ظهور نخواهد کرد. افراط در ستارهسازی اما میل به ستاره سازی گاه به سمت افراط کشیده می شود و شبکه های خبری و خود این چهره ها بر اثر فشارهای مختلف از جمله کسب بیننده بیشتر و... به گونه ای تغییر جهت می دهند که کم کم به جای اینکه آنها راوی داستان باشند، به سمت تبدیل شدن به خود داستان گرایش پیدا می کنند. تأکید بر حضور این چهره ها در همه موقعیت ها از مراسم رسمی گرفته تا مهمانی های مجلل تا حضور در هر نوع گزارشی، گاه موقعیت های پرخطر ـ از نظر گزارشگری ـ و حتی خنده داری را به وجود می آورد. یکی از نمونه های رایج و در عین حال کمی غیرعادی چنین گزارش هایی خود را هنگام بروز طوفان ها و سیل ها نشان می دهد. در زمان وقوع یک طوفان بارها مجریان اصلی به زیر باران می روند تا گزارش زنده ای را ارائه دهند که محتوای آن ربطی به منظره ندارد. آنها به دنبال خلق فضا با محوریت خود هستند تا بتوانند نقش ستاره را بازی کنند. میل به ستاره سازی گاه به سمت افراط کشیده می شود گاهی این بازی ها به رسوایی منجر می شود. چندی پیش در جریان حادثه گروگانگیری شهر کلیولند آمریکا، اشلی بنفیلد مجری CNN که اجرای برنامه ای به نام «نگاه حقوقی با اشلی بنفیلد» را بر عهده دارد، در تلاش مشابهی که به بیننده القا کند در محیط حادثه قرار دارد، گزارش خود از رویداد را از پارکینگی در کنار محل حادثه ارائه می داد. در عین حال برای جذاب کردن برنامه از مهمانان مختلفی دعوت کرد تا به او بپیوندند که یکی از این مهمان ها نانسی گریس مجری پرحاشیه شبکه HLN بود. شخصی که به دلیل داستانگویی درباره موضوعات گاه کم اهمیت و تبدیل کردن آنها به موضوعات جنجالی، چهره معروفی به شمار می رود و کارشناس خودخوانده مسائل جنایی نیز قلمداد می شود. (اگر فیلم «دختر گمشده» یا «Gone Girl» آخرین اثر دیوید فینچر را دیده باشید، آن برنامه معروف تلویزیونی که نقشی کلیدی در تغییر آرای مردم درباره شخصیت نیک دان با بازی بن افلک را ایفا می کرد، الهام گرفته از نانسی گریس و برنامه او بود.) اشلی بنفیلد از طریق ارتباط ماهواره ای تصویری با نانسی گریس شروع به صحبت کرد. رسوایی آنجایی بود که معلوم شد هر دو نفر آنها در همان محل بودند و تنها چند متر با هم فاصله داشتند. در نماهای عمومی وقتی خودرویی از پشت یکی عبور می کرد، چند ثانیه بعد از پشت دیگری در کادر نیز دور می شد. اشلی بنفیلد می توانست نانسی گریس را کنار خود بیاورد اما احساس ارتباط تلویزیونی ماهواره ای تأثیر بیشتری بر مخاطبی ایجاد می کرد که فکر می کرد با زوایای مختلفی روبه روست. این موضوع در شکل افراطی اش به جایی رسیده است که روند جدیدی در صنایع سرگرمی آغاز شده است. بسیاری از گزارشگران حرفه ای و نامدار شبکه های خبری به عنوان مهمان و در نقش خود در فیلم ها و سریال ها حضور پیدا کرده و خبرهای جعلی مربوط به داستان را روایت می کنند. کریستین امان پور در «مرد آهنی»، ولف بلیتزر در آخرین قسمت «جیمز باند» و تقریباً همه گزارشگرهای شناخته شده در نسخه جدید سریال «خانه پوشالی» (به تهیه کنندگی و بازی کوین اسپیس که بر مبنای سریال انگلیسی «خانه پوشالی» بازسازی شده و روایت دقیق اما تاریکی از فساد درونی سیاست واشنگتن را نشان می دهد)، از آن جمله اند. در این سریال یکی از بخش های مهم زمانی بود که اشلی بنفیلد به عنوان بازیگر مهمان و در نقش خودش به مصاحبه ای ساختگی می پردازد. مصاحبه ای که در دنیای واقعی هیچ وقت امکان بروز ندارد اما به ستاره شدن بیشتر اشلی بنفیلد و دیده شدن او در یک سریال و در نتیجه افزایش مخاطبش درCNN کمک می کند. ستاره های گزارشگر با خطر جدی تبدیل شدن به داستان به جای روایت داستان مواجه هستند. تاثیرگذاری گزارشگر بر رویداد اما داستان فقط از منظر شخصی و اخلاق حرفه ای نیست. آنها به دلیل شناخته شده بودن گاه بر روند رویدادها نیز تأثیر می گذارند. پدیده ای که شاید بتوان آن را گربه شرودینگر ژورنالیسم نامید و نمونه اخیر آن را در رویدادهای شهر فرگوسن شاهد بودیم. در پی اعلام رأی هیئت منصفه این شهر مبنی بر بیگناهی پلیسی که در یک درگیری، نوجوان سیاهپوست متهم به دزدی به نام مایکل براون را کشته بود، شهر دستخوش آشوب شد. مردم به خیابان ها آمدند و یکی از بزرگ ترین تظاهرات و درگیری های دوران معاصر آمریکا رقم خورد. طبیعتاً این اتفاق با افزیش مخاطب شبکه های رسمی خبری همراه بود و این رسانه ها برای پوشش دقیق تر و یا کامل تر، کاروانی از ستاره های خود را به محل فرستادند؛ کسانی که برخلاف گزارشگران محلی الزاماً با محیط آشنا نبودند اما در عوض مردم آنها را به خوبی می شناختند. حضور این افراد در محیط ناآشنا و رقابتی دیوانه وار برای نگه داشتن مخاطب پای گیرنده قبلاً هم بارها رسوایی به بار آورده بود (برای مثال گزارش جان کینگدر (گزارشگر CNN) از رویدادهای بمب گذاری در ماراتن بوستون که بر مبنای یک توییت غیرمعتبر بود) اما مسئله مهم این است که حضور انبوهی از دوربین های تلویزیونی با چهره هایی که باید تصویرشان با بهترین کیفیت و زیر نور عالی نمایش داده شود و در حالی که اطلاعات در شرایطی سیال قرار دارد، تأثیر متقابلی بر رویداد در حال گزارش دارد و این یکی از مواردی بود که بارها در جریان رویدادهای فرگوسن مورد نقد قرار گرفت. به نظر می رسد رسانه ها در تلاش برای حفظ مخاطب خود و جذاب کردن روایت در مواردی که ضرورتی هم ایجاب نمی کند، به طور فعال و خیره کننده در دل رویدادها حضور پیدا می کنند و بر روند آنها تأثیر می گذارند. درباره علل هیجان انگیز بودن چنین رویدادهایی ده ها عامل مختلف را می توان برشمرد، دیدن یک چهره معروف رسانه ای که در حال پخش زنده است و می دانید چه مخاطب انبوهی پشت آن وجود دارد، رفتارهای معترضان را تغییر می دهد و به نمایش های هیستریک مقابل دوربین بدل می کند. این رفتار را در نمونه های خفیف آن در دست تکان دادن های پشت دوربین در مراسم عمومی در تلویزیون ایران بارها دیده ایم. این مسئله به یک تناقض نما می انجامد. اگر فرض کنیم شبکه های خبری واقعاً قصدی جز گزارش رویداد واقع را ندارند و موضوع آگهی ها، تأثیر مخاطبان در جذب آنها و فرصت های رقابتی بعدی، همچنین صحنه سازی برای مهم جلوه دادن گزارش های عادی تر نقشی در تصمیم آنها بازی نمی کند و سعی هم می کنند تنها اطلاعات درست و دست اول را گزارش کنند (که بارها در گزارش فرگوسن به دلیل ناآشنا بودن خبرنگاران اعزامی به محیط، اطلاعات اشتباه ـ نظیر شایعه زودهنگام استعفای مأمور پلیس پیش از اعلام حکم که احتمال نوعی هماهنگی پشت پرده را تقویت می کرد ـ گزارش شد) حضور آنها به ویژه اگر فعال و کنترل نشده باشد، بر رویدادی که در حال گزارش آن هستند، تأثیر می گذارد و ممکن است آن را منحرف کند. به این ترتیب گزارشگران ستاره ممکن است در برخی از موارد به جای آنکه به روایت دقیق داستان کمک کنند، آن را از مسیر اصلی خود منحرف کنند. یکی از راه های ممکن برای فرار از چنین موقعیتی این است که بر اهمیت داستان به جای داستانگو تأکید مجدد شود. دوری از جنجال آفرینی اگر شخصی در رسانه و به کمک رسانه و بر مبنای استعداد خود به ستاره بدل می شود، دلیل اصلی اش این است که امکان روایت دقیق تر داستان فراهم شود. این نکته ای است که در اغلب اوقات فراموش می شود. اگر بر اصول اولیه ژورنالیسم و اهمیت خبر، اطلاع رسانی درست و دقیق و هدف گرا و بی تعصب به طور دائم تأکید شود، گزارشگر و مجری ستاره می داند کجا باید در قلب حادثه حضور پیدا کند و کجا باید اجازه دهد افراد دیگری بخش میدانی گزارش را بر عهده بگیرند. شاید او در موقعیتی مانند حادثه فرگوسن اگر برای اجرای برنامه به فاصله ای دورتر می رفت و با استفاده از نفوذش منابع دقیق تر و مهم تر را پای فرستنده می کشید و سؤال های سخت تر و دقیق تر می پرسید و گزارشگران محلی و آشنا به محیط به میان مردم می رفتند، نتیجه بهتری حاصل می شد. البته در این صورت شوی تلویزیونی جذاب تری تولید نمی شد اما مردم از آن سود می بردند. برای جلب اعتماد و توجه مخاطب لزومی به جنجال آفرینی و سعی در خبرسازی از هر رویدادی نیست در ماه های اخیر نمونه جذاب و دقیقی از این نوع گزارشگری خونسرد، آرام و مبتنی بر داده در کانادا و در شبکه خبری CBC و در جریان حادثه تروریستی حمله به پارلمان کانادا اتفاق افتاد. پیترمنسبریج (Peter Mansbridge) چهره شناخته شده خبری این شبکه، به جای حضور در محل در استودیو باقی ماند و در حالی که گزارشگران از محیط گزارش می دادند، او به جای اینکه بی پروا به گزارش کردن همه اطلاعاتی که به دستش می رسید بپردازد، بارها به مخاطب تأکید و یادآوری کرد که ما در میانه رویدادی در حال اتفاق افتادن هستیم و در این شرایط داده های زیادی که ممکن است اشتباه باشد، منتشر می شود و ما سعی بر پالایش آنها می کنیم و تنها زمانی که از چیزی مطمئن شدیم با شما در میان می گذاریم. این گزارشگری، مورد تحسین مجامع خبری و آکادمیک و مردم عادی قرار گرفت و از آن به نمونه و سرمشقی برای گزارشگری بحران در آمریکا نام برده شد. این گزارش در عین حال نشان داد که برای جلب اعتماد و توجه مخاطب لزومی به جنجال آفرینی و سعی در خبرسازی از هر رویدادی نیست. نویسنده: پوریا ناظمی منبع:سروش
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
گوناگون
پربازدیدترینها