واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: آدرس ایستگاه های فساد - امیر یوسفی دیروز کسی از صاحب منصبان ارشد نمانده بود که قرارهای صبحگاهی اش را ملغی نکرده باشد و مسافر مقصد تپه های ولنجک نشود.
از مجلس شورای اسلامی، رئیس، دست وکلای پرنفوذ پارلمان را گرفته بود و از عمارت جلیل بهارستان به بنای فاخر ولنجک آمده بود. از نهاد آرام قضا هم رئیس، دوش به دوش بازوهای چپ و راستش آمده بود و پوشه ای به بغل داشت که لابد نهاد ناآرام فساد را روایت می کرد.
از دولت اما رئیس، دست کم ثلث اعضای کابینه را فرا خوانده بود تا در کسوت بانی، رسم میزبانی را به شایستگی به جای آورند. سالن اجلاس سران به عمر 16-15 ساله خود شاید فقط دو سه بار بوده که شاهد حضور همزمان همه مدیران و سیاستمداران ارشد نظام باشد. این بار، کارت های دعوت را دولت امضا کرده بود؛ کارت هایی که بزرگان را فراخوان می داد تا حضور در نشست مقابله با فساد را در فهرست قرارهای روزانه شان ثبت کنند.
دعوتنامه دولت را از قضا همه گیرندگان، ارج نهادند و صبح دوشنبه، آفتاب به میان آسمان نرسیده، در ضیافت دولت حاضر شدند. غیر از «هیولای فساد» چه بسا هیچ چیز دیگری نمی توانست ردیف سران نظام را برای حضور در این اجلاس کامل کند. فساد به عنوان اصلی ترین مخاطره برای «حکمرانی خوب» قهراً هر سیاستمدار مشفقی را به تب و تاب می اندازد تا در یک کارگاه هم اندیشی جمعی، به سهم خود مشارکت کند و در دیگ همجوش تدبیر، چیزی نثار کند. تریبون دیروز بارها خالی و پر شد. رؤسای قوا، وزرا، مدیران ارشد و... هر کدام که به جایگاه ناطق و خطیب درمی آمدند، خطابه ای خالی از تعارف و تکلف در سرزنش فساد و ضرورت مقابله با آن عرضه می کردند.
اهل سیاست که نوعاً به گردگویی شهره اند، دیروز پیش از آن که در تریبون حاضر شوند، سینه صاف می کردند و با صدایی بی خش، هراس از «صدای پای فساد» را گوشزد می کردند. از میان همه ناطقان، البته حسن روحانی، رئیس جمهوری صریح تر و سیلابی تر و طوفانی تر سخن گفت. روحانی که فقط یک روز از حضورش در جمع دانشجویان می گذشت، غبار سفر به دانشگاه را از تن نتکانده، صورتبندی جامع، دقیق و واقع گرایانه ای از پدیده دل آزار فساد و مخاطرات آن طراحی کرد و چشم انداز مدیریت در وضعیت فسادآلود را پیش دیدگان مخاطب ترسیم نمود.
در کلام روحانی، پاکسازی کشور از فساد، اساساً دلیل وقوع انقلاب بود و قداست مبارزه با فساد، همسنگ قداست مبارزه با استبداد و هم ارز ایجاد حاکمیت ملی است. گویی در مانیفست حکمرانی حسن روحانی، «فسادستیزی» یکی از اصلی ترین ارکان به شمار می رود.
گفتن ندارد که عزم مقابله با فساد از آغاز پیروزی انقلاب اسلامی در جان مجاهدان و مدیران ارشد حضور داشته است اما انذار روحانی دیروز آن بود که باید تدبیری جست تا مردم، نتیجه مبارزه مسئولان با فساد را به رأی العین احساس کنند.
اگر روحانی فرصت می کرد، دیروز هم مثل آن روز که گفت «و ما ادریک ما البورسیه»، به تکرار و اصرار می گفت «و ما ادریک ما الرانت». رانت، زهدان فساد است و هیچ نوزاد و نورسیده فاسدی را نمی توان یافت که در رحم شوم رانت، روزگار نگذرانده باشد. رانت که بیاید، نه ایمان ابوذری خواهد ماند و نه اسلام سلمانی. از در که زیاده خواهی و انحصارطلبی وارد شود، از پنجره، صلاح و سلامت فرار می کند. آنچه رانت را می رماند به گفته روحانی، تقویت جمهوریت و رأی مردم است وگرنه سایت و سرمایه و سلاح؛ غیر از فساد نخواهد آفرید. تقویت جمهوریت، نورافکنی است که سایه روشن های فسادخیز را شفاف می کند و جمهوریت را امروز باید در آزادی مسئولانه رسانه ها برای نظارت بر نهاد قدرت و ثروت پیدا کرد.
دیروز هر مدیر و مدعوی برای رسیدن به عمارت باشکوه ولنجک از شیب های تند شمال شهر بالا رفته بود. سخنان حسن روحانی اما در حکم بیانیه ای بود که بهمن مقابله با فساد را روی سرازیری های جمهوریت روان کرد، راه روحانی برای رویارویی مؤثر با فساد، تجویز نسخه ای برای تقویت جمهوریت نظام است.
*ایران
اول**
18/09/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 90]