تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1869085955
نگاهی به فیلم «میهمان داریم» محمدمهدی عسگرپور
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین:
نگاهی به فیلم «میهمان داریم» محمدمهدی عسگرپور وبلاگ > زعفرانلو، شهرام - اگر این فیلم را به لحاظ پرداخت داستانی با فیلم ١١ سال پیش عسگرپور یعنی «قدمگاه» مقایسه کنیم، به خوبی خلاها و نارسایی های فیلم امروز او به چشم می آید.
(بازنشر از روزنامه اعتماد مورخ 2 آذر 93) فيلم از دو پاره تشكيل مي شود. قبل و پس از مرگ حاج ابراهيم، همسر و پسر جانبازشان: دو بخشي كه نسبت به يكديگر داراي تقدم و تاخر نبوده و مي توانند بر هم پيشي بگيرند، زيرا داستان فيلم داستان سرراست و منظمي نيست. حتي اگر بيشتر سكانس ها را با هم جابه جا كنيم تغيير خاصي در درك فيلم صورت نمي پذيرد.
فيلم به كليشه ها متوسل مي شود و تنها نسبت به همتايان پيشين خود كمي با دقت بيشتر فيلمبرداري شده است. روند داستان به سختي پيش مي رود و كند است. بيننده دغدغه يي پيدا نمي كند كه قصه را پيگيري كند و ملتهب و نگران شخصيت ها نمي شود. جز شخصيت پدر و رضاي جانباز كه تا حد قابل قبولي پرداخت شده اند، سايرين در حد تيپ و تك بعدي باقي مانده اند.
گاهي پدر را همانند انسان درمانده يي مي بينيم كه در خانه يي فرسوده اصرار دارد بماند و حتي از خطرات آوار شدن آن نيز نمي ترسد و گاهي مرد واقع بيني است كه براي تنبيه فرزند معلول خود به خشونت نيز متوسل مي شود و بر آرمانگرايي فرزندش خرده مي گيرد. روابط حاج ابراهيم و همسرش نيز عمق پيدا نمي كند و در سطح مي ماند و چالش يا تناسب خاصي را نشان نمي دهد.
داستان گره يي ندارد. اما در دو لحظه بيننده را هوشيار مي كند تا چيزي را در ذهن او تلنگر بزند و وادار شود فيلم را به جديت پيگير كند: يكي زماني است كه همسر دوست شهيد رضا به خانه آنها مي آيد و ديگري مرگ نابهنگامي كه همگي دچارش مي شوند اما در هر دو مورد مخاطب دست خالي مي ماند و خيز برداشتنش براي مشاهده اتفاقاتي سوال برانگيز و مهيج بلااستفاده مي شود.
اگر اين فيلم را به لحاظ پرداخت داستاني با فيلم ١١ سال پيش عسگرپور يعني «قدمگاه» مقايسه كنيم، به خوبي خلاها و نارسايي هاي فيلم امروز او به چشم مي آيد. در آن داستان رازي نهفته بود و جماعتي كه دامان شان سال ها به گناه آلوده مانده بود، در تلاش و اضطراب بودند كه نكند رازشان فاش شود و رسوايي به بار آيد و در مقابل پرسش ها و ترديدهاي جواني ساده دل و صادق شرمنده شوند. اما در داستان «ميهمان داريم»، گويي قصه كوتاهي را با ريتمي به شدت و بي نياز از كندي مفرط، كش داده اند تا به جاي ساخت فيلمي كوتاه به اثر بلند سينمايي تبديل شود. فيلم در دادن اطلاعات اوليه و مورد نياز تماشاگر به عمد يا سهوا خساست به خرج مي دهد. ميهمان هايي كه قرار است بيايند و به رضا گوشزد مي شود كه مبادا نابجا سخن نگويد، كيستند؟ يا چرا حاج ابراهيم حاضر نيست خانه يي كه هر آن ممكن است روي سرشان خراب شود را ترك كند؟ و يا سه فرزندش كي و چرا از دنيا رفته اند؟ چه نشانه يي دال بر شهيد شدن آنها در فيلم وجود دارد؟ از بس در ارايه چنين اطلاعاتي كم دقتي صورت مي پذيرد كه فيلمنامه نويس مجبور مي شود با يك تك گويي آن هم روي تيتراژ پاياني، ما را به پاسخ هاي مورد نيازمان برساند اما ديرهنگام!
دو پاره شدن فيلم بايد كاركرد دراماتيك و جذابي داشته باشد كه ما را به لحاظ مضموني به معرفتي مد نظر فيلمساز برساند يا به لحاظ شكلي به آفرينش هنري و اثر سينمايي متفاوتي رهنمون سازد. صرف با هم بودن و داشتن روياي خوش، آن هم بدون منطق داستاني، چيزي عايد تماشاگر نخواهد كرد. ديدار با فرزنداني كه رخت از جهان برچيده اند، آن هم به واسطه نشت گاز و مرگي خاموش، قادر نيست آن فضاي معنوي و متفاوتي را كه پس از مرگ انتظار مي رود ترسيم كرده و مخاطب را به مشاهده و چشيدن تجربه يي كمتر دست يافتني دعوت كند.
صرف ايجاد حال و هواي نوستالژيك و حسرت آفرين گذشته، تنها به درد طعنه زدن به زندگي امروز و تلخي هاي آن و نااميدي از آينده مطلوب مي خورد. فيلم در نهايت رو به پشت سر دارد و با آن فضاهاي سرد و كم جان نمي تواند چيزي عايد تماشاگر كند. برخلاف فيلم «شيار١٤٣» كه تداوم زندگي را در بستر تلخي ها و از دست دادن ها نمايان مي سازد. «ميهمان داريم» پاياني مي شود بر آرزوها و اميدهاي آرمانگرايانه، آن هم با مرگي كه به دليل پذيرش محيطي در حال نابودي، به گونه يي انتخاب شده مي نمايد!
کلید واژه ها: نقد فیلم - سینمای ایران - کارگردانان سینمای ایران -
دوشنبه 10 آذر 1393 - 08:00:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها