محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827624852
تحلیل پدیده مرتضی پاشایی
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: تحلیل پدیده مرتضی پاشایی تهران - ایرنا - سایت تسنیم نوشت: اگر دستگاه های حزبی و سیاسی می دانستند که مرحوم «مرتضی پاشایی»، خواننده تیتراژ «ماه عسل»، در چند ماهه پس از تشخیص بیماری تا وفات، اجراهای متعددی به نفع امور خیریه انجام داده بود، شاید می توانستند از یک «دید انسانی» و نه یک «دید محاسبه گر»، پیش بینی کنند که مردم در بزرگداشت او سنگ تمام خواهند گذاشت و مردم، دغدغه های روزمره خود را کنار خواهند گذاشت و به تشییع این جوان نیکوکار خواهند رفت.
دکتر حامد حاجی حیدری نویسنده مطلب افزوده است:
● اگر سازمان صدا و سیما را از عداد سازمان های سیاسی دخیل در این موضوع کنار بگذاریم، باید اعتراف کنیم که همه سازمان های سیاسی و احزاب و تشکل ها از خیل مردم جا ماندند.آن ها، خیلی دیر متوجه اهمیت نیکو کاری مرحوم «مرتضی پاشایی» شدند.
░▒▓ نگاه اول در ریشه یابی قضیه
● اگر دقت به رویدادهای بزرگ، مانند مذاکرات اتمی، اجازه می داد، تا به امور ریز تر اما مهم توجه کنیم، شاید دستگاه های حزبی و سیاسی ارتباط مناسب تری با این رویداد مهم برقرار می کردند. شاید، حتی، همین امور ریزتر ولی مهم، «ظرفیت»های جایگزین اداره کشور به جای دل بستن به مذاکرات اتمی را به ما گوشزد می کرد.
● بستگی به این دارد که سیاست را از یک نگاه مبتنی بر «تدبیر / گروه عقلا» بنگریم، یا از یک نگاه مبتنی بر «اراده / اخلاق / امید / مقاومت / تاریخ سازی انسانی». نگاه اول، ما را به یاد دکتر حسن روحانی می اندازد و نگاه دوم، ما را به یاد دکتر محمود احمدی نژاد.
● تقابل این دو دیدگاه نسبت به سیاست، مانند تمایز فرش ماشینی و فرش دست بافت است. هواداران صنایع دستی و فرش دست بافت، محصولات انسانی را هر چند دقت و کارآیی محصولات ماشینی را نداشته باشد، ترجیح می دهند، چرا که در محصولات انسانی، مانند صنایع دستی، رد پایی از «اراده / اخلاق» و رهایی از «تدبیر / کنترل» هست. مدافعان تز سیاست به مثابه «صنایع دستی»، معتقدند که با توجه به این واقعیت که سیستم های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی بسیار پیچیده تر از سیستم های مکانیکی هستند، شاید سیاستی که اجازه صعود رفتارهای عاطفی مردم به تارک سیاست را می دهند، در بدو امر، خطاها و بی نظمی هایی را مرتکب شود، ولی در کل و در یک مقیاس وسیع تر، فرشی را نمودار می سازند که از فرط تراکم معنا در خود، می تواند تاریخ ساز شود، دل انسان ها را بلرزاند، و آنان را به انجام کارهای باور نکردنی مانند یک حضور بزرگ وا دارد.
░▒▓ نگاه دوم در ریشه یابی قضیه
● به رغم یک ذهن ماشینی و «تدبیر»گر، ما در یک دنیای غیر جهت دار زندگی نمی کنیم که در آن مشکلات به اعمال، و آن ها هم به راه حل منجر شوند. ما با یک دنیای هوشمند، یا به قول جوانان، سایبر، مواجهیم. در این فرآیند آغاز و پایانی وجود ندارد. افراد، پدیده ها، و اشیاء همه به یکدیگر مرتبط هستند. افراد، از طریق زنجیره های پی در پی اعمال، نسبت به کارهای قبلی خود و دیگران واکنش نشان می دهند. ما در یک دنیای دایره ای زندگی می کنیم که در آن هر کاری که بر اساس شرایط فعلی انجام می دهیم، به نوبه خود، منجر به تغییر شرایط می شوند و آن ها هم پایه اعمال آینده قرار می گیرند.
● ساختارهای بازخوردی در سیاست، می توانند روی روند تصمیم گیری به گونه ای تأثیر بگذارند که بسیار فراتر از درک افراد درگیر در آن سیستم باشد. منظور از سیستم های بازخوردی، محیطی است که در آن شرایط فعلی منجر به تصمیم هایی می شوند که به تغییر شرایط انجامد و آن ها هم به نوبه خود روی تصمیمات آینده تأثیر می گذارند. این محیطی است که همه اعمال ما، در آن به وقوع می پیوندند. در این جا به دو نکته مهم باید توجه کرد؛
● اول این که بسیاری از اعمال که به منظور حل مشکلات انجام می شود، خود، دلیل مشکلات بعدی می شوند؛ بنا بر این، یک پایش دائم و منعطف برای پی گیری مسائل مردم در سیاست لازم است. سیاست برای حل مسائل و مشکلات دنیای امروز، باید از برج عاج پایین بیاید و به مردم و مسائل و دیدگاه های آنان نزدیک شود.
● دوم این که بخشی از خطای نگاه «برج عاج نشین تدبیرگر» در سیاست، آن است که بر وفق یک نگاه ماشینی، و به دور از یک نگاه سایبر، چشم انداز خود را منحصراً به داخل ماشین کشور و مکانیسم های درونی آن معطوف می کند و به بیرون و محیط عمل کشور بسیار خوش بین است؛ مانند ماشین سازی که اغلب جاده های شهر را صاف و صوف تصور می کند و سپس اتومبیل مشهور ... را طراحی می کند. در حالی که یک نگاه سایبر، مسائل سیاست را حاصل تعاملی میان نیروهای فعال در داخل سیستم و بیرون سیستم می داند، و حتی گاه، بخش اعظم دشواری های جامعه و سیاست را برخواسته از محیط بیرونی می داند.
░▒▓ نگاه سوم در ریشه یابی قضیه
● بخشی از شکاف فزاینده بین تشکل ها و دستگاه های سیاسی در یک سوی، و مردم و بویژه جوانان در سوی دیگر، به پیشرفت های عظیم و شتابان تکنولوژی اطلاعات باز می گردد. گویی، فناوری اطلاعات، بی اختیار پیشرفت می کند، و به تبع، جوانانی که ماهرانه از آن استفاده می کنند، فاصله ای ناپیمودنی با کسانی که مهارت استفاده از آن را ندارند پیدا می کنند. این روزها، افراد پیر شدن خود را از همین «جا ماندن ها» نتیجه می گیرند.
● چیزی در تکنولوژی اطلاعات یا همان فناوری «سایبر» هست که در تکنولوژی های مکانیکی و بوروکراتیک پیشین که در دوران «گروه عقلا» غالب بود، نیست. خواست توسعه اقتصادی نزد «ژنرال»های توسعه در «عصر سازندگی» و «عصر اصلاحات»، اغلب، نظام های انسانی را به سمت همسانی با نظام های ماشینی کشانده است. این، فرمول اصلی در توسعه مدرن به سبک «نوسازی» است که از عصر سازندگی متداول گشت. این در حالی است که برای جوانانی که به نحو «سایبر» دنیا را درک می کنند، دشوار است، پذیرفتن این که انسان ها، خانواده ها، گروه ها، تشکل های سیاسی، و دولت ها، همگی عضو همان گروه از ساختارهای مکانیکی، عقلانی و بوروکراتیک هستند که کارخانه های مواد شیمیایی و صنایع هوایی. انسان ها، از آن رو که انسان هستند و برای خصلت اراده مند و اخلاقی خود دلواپس اند، و از آن بیش، با اتکاء به تکنولوژی های سایبر، توانمندی های نهفته خود را کشف می کنند، دوست ندارند بپذیرند که سیستم های فیزیکی، طبیعی و انسانی، همه، مانند یکدیگر فرض شوند. «گروه عقلا»، متخصصان و نخبگان را بر مبنای ایده «کنترل» ماشینی، بر مردم مسلط می سازند، تا یک جامعه منظم و بسیار قابل پیش بینی بسازند. ولی من فکر می کنم که انسان ها نمی خواهند بپذیرند که اجتماعات و تشکل های انسانی، خود نحوی ماشین را تشکیل می دهند.
░▒▓ نگاه چهارم در ریشه یابی قضیه
● به نظر می رسد که مردم در تقابل با ماشین و «گروه عقلا»، واکنش دو گانه ای اختیار کرده اند؛ هر چند که ایده «گروه عقلا» را دوست ندارند، از آن رو که اراده مردم را انکار می کند و مدام انسان ها را تحقیر و خود را به عنوان گروه «ژنرال»ها بزرگ می شمرد، ولی به هر حال باید زندگی کرد. به نظر می رسد که مردم می دانند که پذیرفتن ایده «پیشبرد عقلانی جامعه»، به معنای پذیرفتن فرض وجود منابع زیر بنایی تعین بخش رفتار، مقتدرتر از اراده تک تک انسان ها است، چیزی شبیه نگاه زیربنا - روبنایی مشهور مارکس که این جامعه زمانی به آن «نه» گفت، ولی اکنون، چاره چیست. اگر چه این مفهوم با مفهوم آزاد بودن انسان ها در تصمیم گیری هایشان تناقض دارد، اما به هر حال، محدودیت هایی که به دلیل وجود ماشین ها در دنیا دیده می شوند، وجود خارجی دارند، و نمی توان آن ها را نادیده گرفت.
● بله؛ امروزه مردم، از نظام های سیاسی، همان توقعاتی را دارند که از ماشین های دقیق دارند. آن ها از نظام های سیاسی می خواهند تا حداکثر کنترل را اعمال کنند تا بتوانند تضمین نمایند که هیچ آلودگی در مواد غذایی بروز نکند، هیچ اشکالی در شبکه برق رسانی رخ ندهد، هیچ دشواری امنیتی بروز نکند، و... . مردم در مورد سیستم های پیشرفته کنترل و نظارت بر روند صحیح امور صحبت می کنند؛ سیستم های کامپیوتری، سیستم های کنترل ترافیک، سیستم های اقتصادی متکی بر تابلوی بی خطای بورس. مطالعات بسیاری در مورد ثبات و رفتار فرآیندها و موضوع مهم «کنترل» صورت می گیرد. از سیستم های کامپیوتری برای شبیه سازی رفتارهای مختلف چنین ساختاری استفاده می شود، و در نهایت، قبل از هر کاری، یک مدل کوچک از هر چیز ساخته می شود که بتوان آن را از ابعاد مختلف بررسی کرد، و از تمام جهت بی نقص بودن آن را پیش بینی نمود. ولی، تنها شمار محدودی از مردم، متوجه گسترده بودن و رواج بسیار زیاد و افراطی سیستم ها و سلطه آن ها بر مناسبات انسانی می شوند؛ این که ما در همه کارهایی که می کنیم، به نوعی با برخی از این سیستم ها سر و کار داریم و این که این سیستم ها در خلق بسیاری از مشکلاتی که ما با آن ها روبه رو می شویم چه نقش با اهمیتی دارند.
● طراحی سیستم های اجتماعی بسیار متفاوت از سیستم های مکانیکی است؛ و این، به دو مفهوم مهم «تدبیر / کنترل» و «اراده / اخلاق» باز می گردد. معدود کسانی که طرف «اراده / اخلاق» را در مقابل «تدبیر / کنترل» می گیرند، مانند کسانی هستند که «صنایع دستی» را به «صنایع ماشینی» ترجیح می دهند. آن ها محصولات انسانی را هر چند دقت محصولات ماشینی را نداشته باشد، ترجیح می دهند، چرا که در محصولات انسانی، مانند صنایع دستی، رد پایی از «ارده / اخلاق» و رهایی از «تدبیر / کنترل» هست. مدافعان تز سیاست به مثابه «صنایع دستی»، معتقدند که با توجه به این واقعیت که سیستم های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، بسیار پیچیده تر از سیستم های مکانیکی هستند، در ساختن و تمشیت سیستم های اجتماعی، باید رفتار انسانی تری داشت، و لاجرم، سیستم های اجتماعی دقت های سیستم های تکنولوژیک را نخواهند داشت. در عوض، نظم سیاسی انسانی، مخزنی از معنا را با خود حمل می کنند که در نهایت، و در یک موقعیت حساس، یک «ظرفیت» بزرگ تاریخ سازی را آزاد خواهند کرد.
01/09/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها