محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830102473
در شهادت برادرانمان چیزی جز زیبایی ندیدیم
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: خواهر شهیدان آبره: در شهادت برادرانمان چیزی جز زیبایی ندیدیم تهران - ایرنا- خواهر چهار برادر شهید از خانواده آبره با بیان اینکه پس از شهادت آنها سختی های زیادی کشیده ایم، گفت: هر چند دل شکسته ایم و این داغ هرگز تسکین نمی یابد اما در شهادت برادرانمان چیزی جز زیبایی ندیدیم.
به گزارش ایرنا از بنیاد هابیلیان، خانواده آبره خانواده ای از روستای چاهک از توابع تربت جام است، پدر بزرگوار این خانواده که سال 1373 به رحمت خداوند رفت، کشاورز بود و مادرشان که با تمام سختی های روزگار 10 فرزند را به مرحله جوانی رساند، پس از شهادت ناگهانی چهار پسر خود به دست تروریست ها در تاریخ 26مهر 1376 اکنون در بستر بیماری است.
فرزندان شهید این خانواده غلام عباس، محمد صادق، حسین و
عبدالله نام دارند.
10 فرزند خانواده آبره که فاصله سنی آنها با یکدیگر بسیار کم است در سال 1362 برای ادامه تحصیل به مشهد آمدند و در خانه ای اجاره ای زندگی کردند.
با توجه به شرایط اقتصادی خانواده، بچه ها فقط عید و تابستان ها به دیدار والدینشان می رفتند.
پسرها بعد از درگذشت پدر برای انجام کارهای مزرعه به روستا بازگشتند و مدتی بعد هم دختران خانواده به آنها در روستا پیوستند.
هنوز مدتی از جمع شدن دوباره اعضای خانواده دور هم نگذشته بود که گروهک تروریستی طالبان چهار پسر این خانواده را به خاطر عضویت در پایگاه بسیج روستا ابتدا به اسارت برد و سپس به شهادت رساند.
پیکر پاک شهدا 14 روز بعد در کوه های اطراف روستا پیدا شد.
خواهر بزرگ این شهدا با دلی پرغصه می گوید:
پدرمان کشاورز بود و مادرمان خانه دار، پدر مرد مهربان و خوبی بود و به مسائل دینی خیلی اهمیت می داد، همیشه قبل از اذان صبح بیدار بود و قرآن می خواند.
** غلامعباس
در سال 1362 زمانی که برادر بزرگ یعنی غلامعباس اول راهنمایی بود برای درس خواندن به همراه خواهر بزرگ که 18 ساله و ازدواج کرده بود، به مشهد آمدیم.
پدر و مادر به همراه خواهر کوچک تر در روستا بودند. پدر سال 1373در یک تصادف به رحمت خدا رفت. مادر هم بعد از شهادت پسران دچار بیماری قلبی و فراموشی شد به طوری که الان هیچ یک از ما را نمی شناسد.
شهید غلامعباس بزرگ ترین برادر بسیار خوشرو و مهربان بود. از میان تمام برادران او با خواهر ها محترمانه تر برخورد می کرد. از 6 سالگی برای کمک در کشاورزی همراه پدر می رفت.
چون برادر بزرگ بود احترام خاصی برایش قائل بودیم و بسیار دوستش داشتیم.
علاقه زیادی به کتاب خواندن داشت. بیشتر رساله علما و کتاب های علمی می خواند. آنقدر آرام بود که دوست داشتیم همیشه با او صحبت کنیم. با وجود او آرامش زیادی احساس می کردیم. تنها حساسیتی که داشت حجاب بود.
بعد از گرفتن دیپلم به سربازی رفت، مدت زیادی نگذشت که ازدواج کرد، حدود یک ماه از عقدش گذشته بود که به شهادت رسید.
** محمد صادق
محمدصادق پسری شوخ طبع بود، از چهارم ابتدایی تا سوم راهنمایی در مشهد درس خواند. بعد از آن تصمیم گرفت به روستا برود تا کمک کار پدر باشد.
علاوه بر کشاورزی، خادم مسجد روستا هم بود. بسیار اهل کار و تلاش بود و از بیکاری پرهیز می کرد.
** محمد حسین
محمدحسین بچه هشتم خانواده بود، دوم ابتدایی بود که به مشهد آمدیم، خوش اخلاق و بسیار صمیمی بود.
در جلسات قرآن شرکت می کرد و عاشق شهادت بود. برای سربازیش عکسی گرفته بود. زمانی که عکس را به ما نشان داد، گفت: همین را زمان شهادتم بزرگ کنید.
شب آخر، قبل از شهادتش، گوشه ای نشسته بود و سیبی به سمت بالا پرتاب می کرد. می گفت: «این سیب بوی بهشت می دهد.»
وی همچنین دو ماه پیش از شهادتش وصیت نامه اش را نوشته بود.
**عبدالله
عبدالله بچه شوخ طبعی که خنده از لبانش جدا نمی شد، متولد 1357 بود. با محمدحسین خیلی صمیمی بودند، بسیار مهربان بود و سال دوم دبیرستان شهید شد.
چهار برادرم در تاریخ 26 مهر 1376 دعوت حق را لبیک گفتند و به دست گروهی قاچاقچی که اجیر شده طالبان بودند به شهادت رسیدند.
همه برادر هایم عضو بسیج بودند، بسیار مقید بودند و نمازشان را در مسجد می خواندند.
بعد از نماز مغرب برادرانم از مسجد برگشتند، سفره شام را پهن کرده بودیم، تازه نشسته بودیم که عده ای به زور وارد خانه شدند، دستان برادرانم را بستند و بردند، خانم ها را هم در یک اتاق زندانی کردند.
روز بعد نیروهای انتظامی آمدند، در را روی ما باز کردند و تعدادی عکس از برادرانم برای شناسایی گرفتند.
حدود 14 روز از اسارت برادر ها گذشته بود و ما بی خبر بودیم. مادرمان خیلی بی تاب بود و شبی نبود که همسایه ها از گریه های مادرم آسایش داشته باشند.
روز پانزدهم بود که خبر آوردند برادران به همراه شش نفر دیگر از پسران روستا به شهادت رسیده اند و پیکرشان در کوه های اطراف پیدا شده است.
شهادت برادرانمان خیلی سخت و داغ سنگینی بود برای تک تک اعضای خانواده اما توسل کردیم به حضرت زینب سلام الله علیها. بعد از شهادت آنها سختی های زیادی کشیدیم، هر چند دل شکسته ایم و این داغ هرگز تسکین نمی یابد اما در شهادت برادرانمان چیزی جز زیبایی ندیدیم.
اجتمام**1880**1436
28/08/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها