واضح آرشیو وب فارسی:فارس: سید یاسر جبرائیلی
مذاکره با کنگره به جای دولت آمریکا
اگر دولت اوباما در این میان کاره ای نیست و کنگره رکن اصلی و غالب حکومت است، از ابتدا مذاکره با افرادی مانند آقای کری و خانم شرمن بیهوده بوده و حصول توافق واقعی منوط به جایگزین شدن نمایندگان دولت آمریکا با نمایندگان کنگره است.
پروژه ای سیاسی-رسانه ای که نظام حاکم بر آمریکا قبل از انتخابات چهارم نوامبر کنگره آغاز کرد و مذاکرات هسته ای ایران و 1+5 را به این انتخابات گره زد، امروز اهداف غایی خود را نمایان ساخته و آمریکایی ها ظاهرا قصد دارند ایده عدم ارائه امتیاز ملموس به ایران در قبال دریافت امتیازات عینی را با این ترفند عملی سازند. هفته ها قبل از برگزاری انتخابات چهارم نوامبر کنگره، نظرسنجی ها نشان می داد حزب جمهوریخواه پیروز این انتخابات است و حتی یک مقام ارشد آمریکایی در جایی گفته بود چون باخت حزب دموکرات حتمی است، حرف هایی چون نیاز اوباما به توافق در عرصه داخلی، محلی از اعراب ندارد. از همان زمان، مضمون اکثر تحلیل های منتشر شده در رسانه های آمریکایی این بود که تا قبل از اول ژانویه و آغاز به کار کنگره جدید، توافق جامع هسته ای باید انجام شود چرا که ممکن است کنگره جمهوریخواه هرگونه توافق احتمالی را غیرممکن سازد. متاسفانه از سوی برخی افراد در داخل نیز همین تحلیل ها دنبال شد و فشارها برای عدول از برخی خطوط قرمز و تن دادن به هر توافقی- که بهتر از عدم توافق خوانده شد- افزایش یافت. با همین پیش زمینه، طرف غربی وارد مسقط شد و انتظار داشت دستگاه محاسباتی ایران متاثر از این فضا دچار اختلال شده و تهران به هر توافقی تن دهد که خوشبختانه به نتیجه مورد نظر خود دست نیافت. آنگونه که از اخبار منتشر شده و اظهار نظرهای افراد حاضر در مذاکرات برمی آید، همه مسائل درباره توافق حل شده است به غیر از چگونگی لغو تحریم ها. یعنی طرف ایرانی توانسته است درباره تمامی موارد فنی اعم از میزان غنی سازی، تاسیسات، میزان انباشت اورانیوم غنی شده، بازرسی ها، دایره تحقیق و توسعه و... طرف غربی را راضی ساخته و او را درباره اینکه ایران به دنبال سلاح نبوده و نخواهد بود، مطمئن سازد. اما پیشنهادهای طرف غربی درباره امتیاز متقابلی که باید بدهد، یعنی لغو تحریم ها، به هیچ وجه تیم مذاکره کننده کشورمان را راضی و قانع نکرده است. مذاکره کنندگان آمریکایی سعی دارند عدم معنادار بودن پیشنهادات خود به ایران درباره لغو تحریم ها را به مسائل داخلی شان از جمله مخالفت کنگره با لغو تحریم ها مرتبط سازند. خط خبری جدیدی که توسط رسانه های آمریکایی آغاز شده، ارائه این پیشنهاد از سوی دولت اوباما به تهران است که کاخ سفید به دلیل مخالفت کنگره، حاضر است در محدوده اختیارات خود عمل کرده و برخی تحریم ها علیه ایران را «تعلیق» کند. تعلیق برخی تحریم ها در محدوده اختیارات رئیس جمهور، هرچند ممکن است باعث شوند برخی شیفتگان آمریکا در داخل با آقای اوباما ابراز همدردی کنند، برای این ایثار و فداکاری وی اشک بریزند و نامه تشکر بنویسند، اما در عمل هیچ دستاوردی برای کشور نخواهد داشت. طرف های مذاکره آژانس را مامور بازرسی و ارائه گزارش درباره نحوه انجام تعهدات از سوی ایران خواهند کرد-چنانکه پس از توافق ژنو چنین کردند- و باکمترین کوتاهی در انجام تعهدات داوطلبانه ایران در توافقنامه، مانند جنایت بین المللی برخورد خواهد شد. اما هیچ نهادی متولی نظارت بر حسن اجرای تعهدات از جانب غرب نخواهد بود و آمریکا مانند اقداماتی که بر خلاف نص توافق ژنو انجام داد و تحریم های جدید علیه کشورمان اعمال نمود، به کسی پاسخگو نخواهد بود و ادعا خواهد کرد توافق نقض نشده است. لذاست که هر چارچوبی جز لغو نشدن همه رژیم های تحریمی مرتبط با برنامه هسته ای ایران در نتیجه توافق حامع، یک بازی برد-باخت به نفع آمریکا و به زیان ایران خواهد بود. اگر کسانی معتقدند آمریکا اکنون «نگاه دوستانه» ای به ایران دارد و می خواهند وعده های نسیه آقای اوباما را پذیرفته و برای «تعلیق تحریم» ها جشن بگیرند، اکنون پس از تمدید وضعیت اضطراری علیه ایران توسط آقای اوباما، بعید است بتوانند این ادعاهای طنزگونه را تکرار کنند. (گزارش فارس درباره این اقدام رئیس جمهور آمریکا را می توانید اینجا بخوانید) مهم ترین استدلال مذاکره کنندگان آمریکایی برای عدم لغو تحریم های هسته ای در قبال امتیازاتی که طرف ایرانی ارائه کرده و ظاهرا رضایت آنها را جلب نموده، نداشتن اختیار است. در چنین شرایطی به نظر می رسد ادامه مذاکره با تیمی که در مهم ترین حوزه مورد نظر دولت محترم درباره مذاکرات اختیاری ندارد، بیهوده باشد و البته راهکار، توقف مذاکرات نیست. به نظر می رسد تیم مذاکره کننده کشورمان باید هم در مذاکرات و هم در فضای بیرون مذاکرات این مسئله مهم را مطرح سازد که تهران در حال مذاکره با نظام سیاسی آمریکا به عنوان بخشی از گروه 5+1 است و نه قوه مجریه آمریکا. مسائل داخلی آمریکا از جمله انتخابات و غیر آن ارتباطی به مذاکرات ندارد و اگر مذاکره کنندگان اختیار کافی را ندارند و به صورت کامل نظام تصمیم گیر آمریکا را نمایندگی نمی کنند، پس از کسب این اختیارات به میز مذاکره بیایند. یا اگر آنگونه که مقامات و رسانه های غربی ادعا می کنند، دولت آمریکا در این میان کاره ای نیست و کنگره رکن اصلی و غالب حکومت است، از ابتدا مذاکره با افرادی مانند آقای جان کری و خانم وندی شرمن بیهوده بوده و زین پس، برای به نتیجه رسیدن مذاکرات، نمایندگان دولت جای خود را به نمایندگان کنگره بدهند. کنگره محل تصویب تحریم هاست، محل تائید یا رد هر توافقی است و محل لغو تحریم ها نیز هست. لذا مذاکره با دولتی که نه توانست بر اساس توافق ژنو از عدم اعمال تحریم های جدید خودداری کند و نه اکنون قادر است در نتیجه توافق جامع تحریم های مربوط به برنامه هسته ای ایران را لغو نماید، طبیعتا نتیجه ای جز ارائه امتیازات یک طرفه از جانب تهران نخواهد داشت. ظاهرا آقای اوباما فقط در محدوده محدود کردن توانمندی های ایران اختیار دارد. انتهای پیام/
93/08/23 - 02:42
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 73]