واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: کارورزان کارگاه آرایش خشم -امیر یوسفی کم از یک هفته پیش، وقتی حسن روحانی روی بالکن عمارت پاستور با فرستادگان صدا و سیما همسخن شد، گزارش خود را به این تعابیر ختم کرد: «نباید آرایش خشم در کشور به وجود بیاید، آرایش ما باید آرایش تعاون، همکاری، همدلی و کمک به یکدیگر و همکاری در مسائل مهم کشور باشد که به نفع کل ملت است.»
از همان دوشنبه شب، لغتنامه سیاسی و مدیریتی رئیس جمهوری، صاحب واژه ای ویژه شد: آرایش خشم. روحانی آرام آرام نظام واژگانی خاص خود را به کمال می رساند تا عرض و طول ادبیات جدید سیاسی ایران شکل بگیرد. آرایش خشم، اشاره به رفتار رایجی داشت که منتقدان دولت، پیش گرفته اند، رفتاری که در قبال تصمیمات و تدابیر کابینه، اصل را بر تخالف و تقابل می گذارد و چه بسا در مواردی که هیچ رویارویی حادی هم در میان نیست، به ساخت مرزهای تصنعی با دولت اقدام می کند؛ مرزهایی سرخ که ترجمانی از خشم هستند و چینش و آرایش جنگی که نمادی از کین توزی به شمار می آیند. روحانی به رسم رایج، نامی از مصداق به میان نیاورد، اما زحمت زیادی نمی برد فهم اینکه مصداق «آرایش خشم» کیست یا کجاست؟
کافی است دستی به تورق روزنامه های منتقد بجنبانید یا چشمی به صفحه تلویزیون خیره کنید یا گوشی به کلام برخی سخنرانان بسپارید. آ نگاه آرایش خشم را یا با مضمون هسته ای و مذاکرات، یا امر به معروف یا حجاب یا فساد یا بی بند و باری یا فتنه یا خواهرخوانده های دیگری از این دست مضامین خواهید یافت. آرایش خشم، بسادگی نفرین و توهین را بین کسانی که نمی پسندد قسمت می کند، بسادگی نفرین نثار می کند، بسادگی بندگان خدا را در دو صف دوزخی یا بهشتی جای می دهد و این ها همه را زیر عنوان دفاع از اصالت ها و محکمات انقلابی انجام می دهد، کاری که با هر چیزی سازگار باشد، با سیره و توصیه رهبری برای جذب حداکثری ناسازگار است.
کارگاه آرایش خشم، اکنون آدرس مشخصی دارد. سایت هایی هستند که از پراکندن نفرین و نفرت لذت می برند، دبلیوها و دات های این سایت ها را همه بلدند؛ روزنامه هایی هستند که از چاپ و چیدن خصومت ها روی پیشانی شان مسرور می شوند، لوگو و لی اوت این روزنامه ها را هم همه بلدند؛ برنامه های تصویری ای هستند که از نکوهش و سرزنش یاران دولت سرخوش هستند،
آرم و اسم و شناسنامه این برنامه ها و شبکه ها را هم همه بلدند. این ها همه را باید کارورزان کارگاه آرایش خشم به شمار آورد. از فلان سایت یا فلان روزنامه یا فلان تریبون یا فلان شبکه و فلان برنامه هیچ نشانه نمی توان یافت که به آرایش همدلی و تعاون و همکاری در کشور تعبیر شود.
در روزگاری که دولتمردان به صد زبان، دعوت به شستن کینه ها و زدودن بددلی ها و ستردن نقارها می کنند، ستایشگران خشم، نفرین فروشی و نفرت افکنی را در خط اول اقدامات خود گنجانده اند. گنداب تندروی و افراط گری در سوریه و عراق و هر جای دیگری، سیل شده است. اولویت و ضرورت امروز و دیروز و - خدای ناکرده - فردای ایشان آب و رنگ دادن به آرایش شوم خشم است. قبول دعوت کسی که به جای خشم، به آرایش تعاون و همدلی فرا می خواند، فریضه امروز اهل سیاست در ایران است، خواه آن فراخوان را حسن روحانی صادر کرده باشد، خواه هر سیاستمدار نیک نفس دیگری.
*روزنامه ایران
اول**
26/07/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]