واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: گوهر شب چراغ در کویر سمنان تهران- ایرنا- از روز 20 شهریور گذشته تا امروز هرچه به نوشته ها و گفته ها درباره مرحوم آیت الله حاج شیخ محمدتقی نصیری سمنانی نگاه کردم و گوش دادم، همه چیز در فضیلت او خواندم و شنیدم ولی جای یک نکته اساسی را خالی دیدم. هیچکس بعد از رفتن آقای نصیری نگفت جای خالی او را چه کسی قرار است پر کند.
برای علمای موجود سمنان احترام خاصی قائل هستم، با اکثر آنها آشنائی دیرینه دارم و معتقدم آنها نیز برای ارتقاء معنوی مردم زحمت می کشند و تلاش می کنند، ولی شرایط جامعه طوری است که هر عالم روحانی باطن دار و با معنویت از میان ما می رود، خسران بزرگی به همه وارد می شود. همواره چنین بود که علمای دین، با سیره و عمل خود مردم را هدایت می کردند نه با حرف و شعار. حدیث عرشی "کونوا دعاة الناس بغیر السنتکم" همین را می گوید.
این روزها و سال ها که علمای اهل معنی سابقه دار یکی پس از دیگری از این دنیا رخت بر می بندند و جای آنها خالی می شود، معنای این فرمایش معصوم را که "اذامات العالم ثلم فی الاسلام ثلمة لایسدها شیئی" وقتی یک عالم دین از دنیا می رود، رخنه ای در اسلام ایجاد می شود که قابل جبران نیست، به درستی می فهمیم. نه تنها می فهمیم بلکه لمس می کنیم.
انقلاب اسلامی که پیروز شد، ما در تمام استان ها و اکثر شهرها عالمان دینی با معنویتی داشتیم که پایه های اخلاقی و معنوی جامعه ایرانی بودند. حالا که به فضای کشور نگاه می کنیم و مدنی و بهشتی و مطهری و صدوقی و اشرفی اصفهانی و دستغیب و حاج آقا مجتبی تهرانی و قاضی طباطبائی وامثال آنها را نمی بینیم، سخت تکان می خوریم که در این دنیای پرزرق و برق و مالامال از مادیات و ابزارهای شیطانی فریب، چه کسی باید دست جوان ها را بگیرد و آنها را به توحید و اخلاص و معنویت رهنمون شود؟
مرحوم آقای نصیری، پدر شهید بود، حوزه علمیه را مدیریت می کرد، مسجد را اداره می کرد، پناه مستمندان هم بود. اینها همه فضیلت های مهمی هستند ولی گوهری در وجود او بود که از اینها مهم تر بود، گوهر صداقت و اخلاص. همین، کیمیا بود که در دل کویر، مردم را جذب می کرد، کیمیائی که اکنون به آن سخت نیازمندیم و متأسفانه در دنیای پرفریب امروز، کمتر یافت می شود. در دهه 40 که دوران طلبگی را در قم می گذراندم، با جمعی از طلاب سمنانی محشور بودم که حسن روحانی، سیدرضا اکرمی و مرحوم علی اکبر ادب از جمله آنها بودند. اینها همه، برای مرحوم آیت الله نصیری احترام خاصی قائل بودند. ادب او، ساده زیستی او، اخلاص او، ایمان او، صداقت او و تواضع مثال زدنی او، همه را مجذوب خود می کرد. همین ها بود که مرحوم نصیری را به گوهری تابناک در کویر سمنان تبدیل کردند و من نیز هر وقت گذرم به سمنان می افتاد، کسب نور از این گوهر شب چراغ را غنیمت می شمردم. و حالا این ما از راه ماندگان هستیم که باید چراغ در دست بگیریم و به دنبال چنین گوهرهائی بگردیم. آیا در غوغای تنافس قدرت و بداخلاقی های این روزگار بشدت کم معنویت، می توانیم به یافتن گوهرهائی همچون مرحوم نصیری امید داشته باشیم؟
منبع: جمهوری اسلامی- مسیح مهاجری
اول**1368**
22/07/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 31]