تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815617250
«دستفروشی سیاسی» در غیبت احزاب شناسنامه‌دار
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
«دستفروشی سیاسی» در غیبت احزاب شناسنامه‌دار اگر در تهران قصد استفاده از مترو را داشته باشید یا در شهر دوری بزنید، یکی از مسائلی که حتما توجه شما را جلب می‌کند، سروصدای ناشی از بازاریابی دستفروش‌هاست.
با این که بسیاری از جامعه شناسان و حتی اقتصاددانان، پررونق بودن بازار دستفروش ها را نشانه ای از اقتصاد ناسالم می دانند، اما صدای دستفروش ها در بسیاری از نقاط پایتخت و شهرهای بزرگ همچنان رساست و مشتریان بسیاری را به سوی خود جلب می کند. دستفروشانی که هم پیاده روها را در تسخیر خود دارند و هم در مترو و میادین پرجمعیت سطح شهر مشتریان ثابتی داشته و به دلیل ارزان فروشی به نسبت بازارهای شهری با استقبال شهروندانی روبه رو می شوند که گمان می برند حتی اگر جنسی که با قیمت پایین می خرند، چنان کیفیت بالایی هم نداشته باشد، بازهم به دلیل هزینه اندکی که کرده اند، از معامله با دستفروشان سود می برند. با این که پدیده دستفروشی و دستفروش ها بخشی از فرهنگ اقتصادی کشور را به خود اختصاص می دهد، اما سوال اینجاست که آیا دستفروشی تنها در حوزه اقتصاد معنا می یابد یا می توان ردپای این شیوه بازاریابی را در عرصه سیاست و حتی رسانه نیز به تماشا نشست؟ صدای بلند دستفروش های سیاسی با نگاهی دقیق تر به عرصه سیاسی و شبیه سازی برخی الگوهای رفتاری در این حوزه با کنش های اقتصادی، می توان دریافت که در این عرصه نیز با پدیده ای به نام «دستفروشی سیاسی» مواجه هستیم. دستفروش های سیاسی همان هایی هستند که بدون مجوز یا برخورداری از تابلوی سیاسی مشخصی، تنها صدای خود را بلند کرده و بی آن که مسئولیت پیامدهای شعار سرداده شده شان را بپذیرند، برای ایده سیاسی خودبازاریابی می کنند. این گونه فعالان سیاسی که در بزنگاه هایی چون زمان انتخابات، مناسبت های روز، همایش ها و میتینگ های حساس، ناگهان با سروصدای بلند، فضای سیاسی ـ رسانه ای را در دست می گیرند، روشن نیست دقیقا کدام طیف از جامعه را نمایندگی کرده و راهبردهای بلندمدت و کوتاه مدت شان برای اداره کشور یا رفع بخشی از مشکلات چیست. در شبیه سازی دیگری باید گفت این اشخاص، باندها یا محافل سیاسی که ادای حرکت های حزبی را درمی آورند، نقشی در تولید و رشد سیاسی جامعه نداشته و فقط عرضه کننده شعارهای بی کیفیت سیاسی هستند؛ شعارهایی که معلوم نیست دارای چه عقبه فکری یا شیوه اجرایی مشخصی است. توسعه احزاب راهی برای مهار سیاستمداران خیابانی به عقیده صاحب نظران، تنها رشد احزاب می تواند به هرج و مرج در فضای سیاسی ـ رسانه ای کشور پایان دهد. احزاب همچون حجره های قدیمی بازار یا بسان فروشگاه های مدرن، با تابلوی مشخصی، مسئولیت کالای سیاسی عرضه شده را پذیرفته و به بازاریابی برای ایده های سیاسی خود می پردازند. فعالان حزبی هرچند ممکن است نظرات فردی گاه متفاوتی نسبت به نظریات حزب خود داشته باشند، ولی از آنجا که اعتبار حزب را بالاتر از نظر شخصی شان می دانند، کلام و اندیشه خود را محدود به چارچوب اعلامی حزب کرده و از اظهارنظرهایی که پشتوانه اندیشه ای روشنی نداشته باشد، پرهیز می کنند. طبیعی است وقتی حزب به عنوان یک تابلوی مشخص سیاسی وجود داشته باشد، امکانی برای ترکتازی دستفروش های سیاسی که شعارهای بی کیفیت خود را به قیمتی ارزان میان توده ها به فروش گذاشته و هوادار جذب کنند، فراهم نمی شود. با این همه در ایران به دلیل فقدان احزاب شناسنامه دار با تاریخ و مانیفست فکری مشخص، گاهی برخی سیاستمداران خیابانی فضا را در اختیار گرفته و تنها با بلندکردن صدایشان، مشتری هایی را جذب خود کردند؛ مشتریانی که به امید بهبود اوضاع از شعار آنها حمایت می کنند، اما تا متوجه بی کیفیت بودن ایده و برنامه مطرح شده شوند، دیگر نه از سیاستمدار خیابانی خبری مانده و نه از حزبی که مسئولیت اوضاع به وجود آمده کشور را برعهده بگیرد، نشانی است. تاریخ معاصر ایران دارای مقاطعی بوده که بسیاری از احزاب و گروه ها منتقد وضع موجود بوده و کسی نمی داند چگونه وقتی همه مخالف هستند، آن وضع به وجود آمده است! اینها همه از نشانه های دستفروشی سیاسی است که به اصطلاح اقتصادی، «خدمات پس از فروش» یا «گارانتی سیاسی» برای ایده های مطرح شده نداشته و حامیان یک ایده بلافاصله وقتی متوجه ناکارآمدی آن می شوند، از زیربار مسئولیت حمایت خود شانه خالی کرده و تقصیرها را متوجه یک یا چند نخبه اجرایی کرده و خود از مهلکه می گریزند. تندروی سیاسی، میراث ضعف تحزب دولت یازدهم از زمانی که قدرت اجرایی را در دست گرفته، تلاش کرده است فضا را برای فعالیت های حزبی تسهیل کند. این همان سیاستی است که در فضای رسانه ای نیز دنبال و تلاش شده با «دستفروش های رسانه ای» که بی نام و نشان خبرپراکنی می کنند برخورد شود. انتظار نخبگان سیاسی این است که فضایی در کشور ایجاد شود که هر فعال سیاسی در چارچوب یک ایده روشن با پشتوانه فکری و اجرایی مشخص به اظهارنظر پرداخته و مسئولیت پیامدهای مثبت و منفی ایده خود را بپذیرد. نخبگان سیاسی از این که برخی چهره ها شریک موفقیت های یک دولت باشند و در شکست ها، ناگهان لباس منتقد به تن کنند ناراضی بوده و امیدوارند با توسعه احزاب و تقویت احزاب شناسنامه دار، امکان قاعده مند شدن کنش های سیاسی فراهم شود. فعالان سیاسی بخوبی می دانند اگر احزابی باشند که مسئولیت فعالیت های هرچند رادیکال اعضای خود را بپذیرند، شهروندان هم می توانند به پشتوانه سابقه فعالیت این حزب به آن اعتماد کرده یا به آن پشت کنند و به این روش تشکل سیاسی یادشده را مجبور به اصلاح سیاست های خود کنند. با این حال در نبود احزاب شناسنامه دار، فعالان سیاسی چون ذراتی پراکنده در فضای سیاسی، به طرح ایده های خام، بدون کارکرد مشخص پرداخته و گاه با اظهارات ناصواب خود چنان فضای سیاسی را مخدوش می کنند که راه برای یک رقابت منطقی بسته شود. دلیل تندروی های گاه و بی گاه سیاسی، فقدان مسئولیت پذیری فعالانی است که چون می دانند می توانند آتشی در فضای سیاسی روشن کرده سپس خود را در غبار ایجاد شده پنهان کنند، از هیچ حرف و طرح ایده ای پرهیز ندارند، حال آن که اگر احزابی با ساختار، مرام نامه، شعار و تشکیلات مشخصی باشند که هر اشتباهی در کارنامه شان ثبت شود و شهروندان به مثابه مشتریان ایده هایشان براساس اعتبار تاریخی تابلوی سیاسی موجود به آن اعتماد کنند، آن گاه دیگر امکان تندروی و بیان اظهارات خارج از قاعده که مشتری زیادی در جامعه ندارد، وجود نخواهد داشت و حزب، خودش به عاملی برای مدیریت اظهارنظرهای جنجالی تبدیل می شود. به پوپولیست ها اعتماد نکنید روشن است رسیدن به درجه ای از قوام و دوام حزبی که براساس آن همه کنش های سیاسی برگرفته از مسئولیت پذیری احزابی با بدنه اجتماعی وسیع باشد، زمانبر است. با این حال این که شهروندان نیاز به وجود این احزاب را احساس کرده و دست از خرید ایده از دستفروشان سیاسی بردارند، نکته مهم تری است که اگر آغاز نشود، نمی توان از نظر فرهنگی امیدوار به نهادینه شدن تحزب در کشور بود. امروزه در شرایطی که هنوز عده ای از شهروندان، خرید کردن از دستفروشان را به مغازه داران معتبر ترجیح داده و حاضرند فقط به خاطر هزینه کمتر از سنجش کیفیت کالای خریداری شده صرف نظر کنند، می توان درک کرد همین رفتار اقتصادی در فضای سیاسی نیز بازتاب یافته و به تندروها از جناح های مختلف امکان طرح ایده های خود، خارج از مسئولیت سیاسی را می دهد. بنابراین تازمانی که شهروندان به عنوان مشتریان بازار اقتصاد و سیاست، درک درستی از اهمیت شناسنامه دار بودن مجموعه های سیاسی و اقتصادی نداشته و تنها حسب بازاریابی خیابانی و وعده های کوتاه مدت و تبلیغات بی پشتوانه اقدام به خرید کالاهای تجاری و ایده های سیاسی ـ بدون ضمانت ـ کنند، باید شاهد آسیب فرصت طلبی و رادیکالیسم سیاسی بود. کم نیستند شهروندانی که به تجربه دریافته اند؛ این ضرب المثل انگلیسی که می گوید «آن قدر پولدار نیستیم که جنس ارزان بخریم»، نه فقط در زیست اقتصادی، بلکه در ساحت کنش های سیاسی نیز معنا دارد. تجربه سال های گذشته نشان می دهد جذابیت شعارهای پوپولیستی در حوزه سیاست بسی زودگذر است و در نبود احزابی مسئولیت پذیر، چون بی کیفیتی شعار عرضه شده معلوم شود، شهروندان دیگر نمی توانند از صاحب ایده طلب خسارت کنند. برای همین دولت وظیفه دارد فضایی را فراهم کند تا فعالان حزبی، امکان احیا و توسعه احزاب شناخته شده را پیدا کرده و نگذارد دستفروشانی که توسعه احزاب شناسنامه دار را به زیان خود می بینند، در مسیر تقویت احزاب سنگ اندازی کرده و سپهر سیاست در ایران را غبارآلود کنند. وقتی متروی تهران، الگوی سپهر سیاست می شود این روزها وقتی به دستفروش های متروی تهران نظر کرده و صدای بلند و بی وقفه آنها را - که از ارزانی اجناس عمدتا بی کیفیت خود می گویند - مرور می کنید، ناخودآگاه به یاد شعارهای سیاستمدارانی می افتید که در رسانه ها دم از فکرهای بکر سیاسی می زنند و چون بی کیفیتی شعارشان روشن شد، درست مانند دستفروشی که خود را پاسخگوی هیچ شخص و نهادی نمی بیند، از زیربار مسئولیت شانه خالی می کنند. اگر وقتی متوجه اشتباه خود برای خرید یک جنس بی کیفیت از دستفروشی متروگرد می شوید، به این فکر می کنید که کاش از مغازه ای معتبر خرید کرده و در صورت بروز مشکل شاید می توانستید صاحب مغازه را بازخواست کنید، بدانید که در حوزه سیاست هم خرید از بساطی های حزب نما، ریسک بالایی داشته و بهتر است خرید سیاسی تان را از احزاب شناسنامه دار انجام دهید؛ همان نهادهایی که اگر دچار اشتباه شوند، مسئولیت بر گردن گرفته و درصدد جبران برمی آیند. هرچند هنوز در ایران، هم جای فروشگاه ها و شرکت های معتبری که به معنای واقعی کلمه پاسخگوی مشتری باشند خالی است و هم جای احزابی که مسئولیت خطا را بپذیرند؛ با وجود این همین که جامعه متوجه نیاز به احزاب شناسنامه دار در حوزه سیاست شود و از خرید ایده های دزدی، قاچاق (یا وارداتی) و بی کیفیت پرهیز کند، خود می تواند گام اول برای توسعه تحزب و پایان بحران دستفروشی سیاسی باشد؛ بحرانی که اوضاع و احوال فضای سیاسی در کشورمان را شبیه بلبشوی معاملات بنجل مترویی در تهران کرده است. مصطفی انتظاری هروی / گروه سیاسی
چهارشنبه 16 مهر 1393 4:15 بازدید:1
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
سیاسی
پربازدیدترینها