واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
«خیال ایرانی» نقاش معترض از چهارم تا یازدهم مهرماه، نگارخانه شیلا میزبان آثار یکی از پیشکسوتان عرصه هنرهای تجسمی کشور بود. مرتضی اسدی هنرمند نقاش، در این نمایشگاه تازهترین تابلوهای خود را ارائه کرده بود.
24 اثر از این هنرمند به معرض نمایش گذاشته شده بود که تکنیک همه این نقاشی ها، اکریلیک روی بوم بود. اسدی همه این تابلوها را طی یک ماه اخیر آفریده است. این هنرمند دراین باره می گوید: نمایشگاه شامل آثار یک ماه اخیر من است زیرا من روزی 14 ساعت نقاشی می کنم. حدود دو ماه قبل همزمان با ماه مبارک رمضان، مرتضی اسدی نمایشگاه دیگری با عنوان «همه آرزویم اما» در گالری طراحان آزاد برپا کرده بود. اما اسدی در نمایشگاه اخیرش در گالری شیلا عنوان «خیال ایرانی» را برای نمایشگاهش برگزیده بود. او درباره چرایی انتخاب این نام برای نمایشگاهش چنین توضیح می دهد: من به عنوان یک نقاش تلاشم این است که تمام ذهنیتم را در کارم متجلی کنم و ذهنیتم جز این نیست که هنرم تجلی هنر دستمایه سرزمینم و کشورم باشد. اسدی در نمایشگاه «همه آرزویم اما» طبیعت را دست خلق نقاشی هایش قرار داده بود. اما در نمایشگاه «خیال ایرانی» موضوع کارهای او بیشتر پرنده بود. البته چند تا فیگور انسانی در قالب فرشته نیز در میان نقاشی های او به چشم می خورد. به گفته این هنرمند، پرنده ها جایگزینی هستند برای انسان. او می افزاید: پرنده ها به نوعی حدیث نفس انسان است. من تصور می کنم همه چیز در حال رفتن و شدن است. روی پرنده و فرشته کار کردم. چون فرشته ها به نوعی تداعی کننده انسان هستند. اسدی یکی از هنرمندانی است که به سبک در نقاشی اعتقادی ندارد. او پرسیدن از این که سبک یک هنرمند چیست را اشتباه ترین سوال می داند و می گوید: 40 سال است نقاشی می کنم. به من می گویند سبک تو اکسپرسیونیست انتزاعی است. یا می گویند تو یک نقاش فوتوریست هستی. تمام این مکاتبی که مطرح می شود، در هنرمندان وجود دارد، اما یکی از اینها غالب است. مثلا چند سال قبل استاد غلامحسین نامی در موزه هنرهای معاصر تهران به من می گفت مرتضی یک ویژگی در کارهایت وجود دارد که شاید تا به حال کسی به تو نگفته باشد. می گفت نگاه فوتوریستی در کارهایت می بینم. به ایشان گفتم دقیقا همین طور است. اما من هرگز ادعا نکرده ام که نقاش فوتوریست هستم. در نقاشی تجربه هایی دارم که هر وقت حسم بگوید همان طور نقاشی می کنم. خیلی تفاوت های تکنیکی و ساختاری نمی بینیم. با این تعریف به سبک معتقد نیستم. مرتضی اسدی سال ۱۳۳۶ خورشیدی در تهران متولد شد. او دکترای تاریخ هنر را از دانشگاه سوربن پاریس، فوق لیسانس تصویرسازی و لیسانس نقاشی را از دانشگاه تهران و دکترای پژوهش هنر را از دانشگاه شاهد دریافت کرده است. در کارنامه او، تدریس در دانشگاه های دانشکده هنر دانشگاه شاهد، دانشگاه آزاد اسلامی، دانشکده معماری دانشگاه یزد، آموزش عالی سوره و عضویت در گروه نقاشی مرکز هنرهای تجسمی دیده می شود. اسدی تألیفات بسیاری در نشریات به چاپ رسانده و شرکت در چند نمایشگاه داخلی و خارجی را تجربه کرده است. او برنده جایزه اول نمایشگاه گل و طبیعت، برگزیده دومین دوسالانه نقاشان ایران، برگزیده جایزه ویژه چهارمین دوسالانه نقاشی ایران و برنده جایزه سوم طراحی تمبر پستی به مناسبت چهل وپنجمین سالگرد اعلان جهانی حقوق بشر توکیو شده است. مرتضی اسدی از هنرمندان عرصه جنگ و دفاع مقدس نیز به شمار می رود. او سال ها در آثارش از رشادت ها و دلاوری های رزمندگان الهام گرفت. در کارنامه او همکاری طی سال های طولانی با حوزه هنری دیده می شود. همچنین در برخی دوره ها دبیری بخش نقاشی جشنواره هنرهای تجسمی فجر را عهده دار بود. اما همکاری او با حوزه چند سالی است که قطع شده است. با چنین سابقه ای، برخی از منتقدان هنری، اسدی را یک هنرمند دولتی می نامند. خودش در واکنش به چنین اظهاراتی می گوید: آنها که می گویند من هنرمند حوزه هنری هستم، باید توجه کنند که مگر من عقدنامه دارم که نقاش حوزه هستم. من اردیبهشت 88 با حوزه قطع همکاری کردم. سالانه سه تابلو به حوزه هنری می دادم و به ازایش نهایت مبلغ 200 هزار تومان دریافت می کردم. خطاب به آنهایی که می گویند من نقاش دولتی هستم، می گویم که حاضرم هر چیزی را به من دادند پس بدهم. هر چیزی را که دولت به من داده حاضرم پس بدهم تا دوستان نگویند تو دولتی هستی. جرم ما این است که برای ارزش ها کار کردیم. اسدی عنوان می کند: با این حال من پشیمان نیستم. من باز هم برای فرزندان این مملکت که به خاک و خون افتادند نقاشی خواهم کرد، آن هم بدون هیچ منتی. چرا نباید نمایشگاه بگذارم؟ نهایتش این است که مردم می آیند کارهایم را می بینند. با این حال به این امید نمایشگاه می گذارم که حداقل پول بوم و رنگ آثارم را در بیاورم. اما حتی چنین هم نمی شود. برای فرهنگ این مملکت که نقاش این مملکت چنین کرده، تأسف می خورم. ما را در این مملکت محتاج کردند. مقصر هم مسئولان فرهنگی کشور هستند. مهم نیست کدام دولت، فرقی نمی کند، مسئولان فرهنگی همه دولت ها چنین کردند و هیچ کدام برای ما کار نکردند. او چنین بیان می کند: متاسفانه بین مسئولان فرهنگی کشور، همیشه نگاه مناسبتی وجود دارد. این موضوع هم در حوزه هنری و هم در وزارت ارشاد وجود دارد. نگاه مناسبتی به خودی خود بد نیست، اما باید این نگاه مدیریت شود تا به عرصه هنر کمک شود. نه این که برای ارائه بیلان کاری به مقامات بالاتر نگاه مناسبتی داشت.
سه شنبه 15 مهر 1393 2:00 بازدید:0
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 53]