محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829981555
آرمان‌های پوشالی
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
اشرافیت آرمان‌های پوشالی می‌گویند در اصالت دروغگویی آدم‌ها و استثنا بودن راستگویی همین بس که برای دروغ گفتن هزار و یک دلیل وجود دارد و برای راست گفتن، تنها یک دلیل؛ که آن یک دلیل را هم جز افرادی معدود ندارند: ایمان به راستگویی.
حال وقتی مصداق دروغگویی، تظاهر به مساله ای نه چندان موجه و ارزشمند همچون اشرافیت باشد، استثنای این قاعده یعنی ایمان به راستگویی در قالب این ویژگی اخلاقی بخصوص آشکار خواهد شد: پرهیز از هرگونه تظاهر اعم از اظهار به فقر یا اظهار به اشرافیت. یعنی همانی باشیم که هستیم. نه زهد بفروشیم و نه تجمل بخریم. نه نسبت به آنچه داریم مفتخر باشیم و نه نسبت به آنچه نداریم شرمسار. شاکر باشیم و اگر سودایی می خواهیم در سر داشته باشیم معطوف به امور مهم تری باشد که به انسانیت مربوط است، نه به رفاه و دنیاطلبی. در زبان عامیانه عبارتی هست که آن را برای تظاهر به قدرت در هنگامه ضعف به کار می برند. می گویند: بد خوردیم، ولی بگویید خوب زده! این تظاهر به قدرت چون ناشی از ضعفی راستین است، فقط از باب دروغ بودنش قابل نکوهش است، اما وقتی ما چیزی را که به واقع ضعف نیست، به اشتباه ضعف بینگاریم و از آن به چیزی دیگر که قدرت نیست ولی قدرت می انگاریمش پناه ببریم، آن وقت به وضعی رقت انگیز دچار خواهیم شد که ما را وامی دارد سخنی شبیه آن عبارت مذکور ولی به مراتب نکوهیده تر از آن به زبان آوریم و بگوییم: مفت گرفتیم، ولی بگویید گران خریده! و اسفبارتر زمانی است که استفاده از این عبارت به عادت روزمره و لقلقه لسانی تبدیل شود که از فرط تکرار، دیگر در صحت و سقمش تأمل نیز نتوان کرد. در چنین وضعی ما گرفتار نوعی خودباختگی عمیق و ناآگاهانه خواهیم شد که همه جوانب زندگی مان را تحت الشعاع خود قرار می دهد و روز به روز بر ضعف های وجودی و نارضایتی مان از زندگی می افزاید تا این که زمانی چشم باز می کنیم و می بینیم نه فقط همیشه حسرت نداشته هایمان را خورده ایم که حتی از داشته هایمان نیز سودی نبرده ایم و از زندگی جز رنج و محنتی بی ثمر چیزی عایدمان نشده است. از این تلخ تر زمانی است که دیگر تنها مرگ، پایان دست و پا زدن های نومیدانه مان برای نیل به شرایط بهتر و بالاتر باشد و مصداق بیان تند و گزنده این بیت سعدی قرار بگیریم که: گفت چشم تنگ دنیادوست را/ یا قناعت پر کند یا خاک گور. موفقیت در زندگی را سازوکارهای مرسوم خلاصه شده در «ثروت» مشخص نمی کند، چنان که اگر روزی از خواب برخاستیم و دیدیم چیزی به نام ثروت دیگر وجود خارجی ندارد و بناست ندار بمانیم و ندار بمیریم، قرار نیست در آن موقعیت افلیج شویم و دیگر نه توانی برای حرکت داشته باشیم و نه انگیزه ای برای ادامه دادن. جهان و ارزش های ابطال پذیرش تغییر می کند، ولی ما و انسان بودنمان نه لزوما. اگر هدف از زندگی، کسب مال و ثروت هرچه بیشتر و تفاخر به آن باشد، راه و مسیر زندگی نیز در صورت برخوردار نبودن از آن قبله آمال و آرزوها، تظاهر به دارایی و اشرافیت و حسرت مدام از محرومیت خواهد بود و عدالت خداوندی در تقسیم عادلانه و مساوی مواهب مادی میان مخلوقات معنا خواهد شد که روشن است با چنین نگرشی، کمترین شناخت ممکن از زندگی انسان در اجتماع کافی است برای حکم دادن به ظالمانه بودن مبدأ و منشأ هستی و گرویدن به الحاد و به خیال خود مختومه دانستن پرونده شناخت و معرفت. حال آن که در این میان حلقه گمشده ای وجود دارد به نام انسانیت که گویا از فرط حضور از یاد رفته است، آن چنان که ماهی، وجود آب و اهمیت آن را در زندگی اش درنمی یابد. نکته ای که در پایان شایان ذکر است تفاوت میان برخورداری از مواهب مادی و تفاخر و تظاهر به اشرافیت است. صرف دارا بودن و بهره مندی از ثروت و سرمایه تنها در مکاتب فلسفی منحطی همچون مارکسیسم و سوسیالیسم مذموم انگاشته می شود وگرنه چه از منظر اخلاق فردی و اجتماعی و چه از منظر دین، فی نفسه قبحی متوجه این مساله نیست. آنچه نکوهش می شود تفاخر به ثروت و ارزش دانستن آن یا از آن بدتر تظاهر به اشرافیت به دلیل خودباختگی و احساس ضعف در برابر ثروتمندان است، به طور کلی هرگونه تظاهر و ریا هم غیراخلاقی است هم غیرشرعی؛ مگر در شرایط خاص و به دلایل موجه که تعبیر «سرخ نگهداشتن صورت با سیلی» که ناظر به حفظ مناعت طبع و کرامت نفس است از آن جمله به شمار می رود. اما همواره باید توجه داشت فراتر رفتن از مرز اضطرار، سقوط به ورطه نفسانیات را موجب می شود که از یک طرف به خودنمایی و جلوه فروشی و از طرف دیگر به خودشکنی و زهدفروشی می انجامد و دومی به مراتب از اولی مذموم تر است؛ چراکه از یک طرف متضمن باور به قبح ثروت در مقام نظر است و از طرف دیگر متضمن باور به پسندیده بودن آن در مقام عمل. یعنی خود از ثروت بهره می بریم ولی وانمود می کنیم که محرومیم. این دوگانگی میان نظر و عمل در مورد نخست یعنی تظاهر به اشرافیت وجود ندارد؛ زیرا در آنجا محرومیت، جبر شرایط است نه انتخابی خودخواسته و عامدانه چراکه مفروض، هدف بودن ثروت و تلاش برای دستیابی به آن در ادامه تظاهر است. از این گذشته تظاهر به ثروت متضمن تظاهر به ارزشی دینی نیست، حال آن که زهد و پارسایی نه فی نفسه بلکه با شرایط و ضوابط بخصوص از نگاه دین تحسین شده و ارزش انگاشته شده است. در این خصوص می توان به مباحثه امام صادق(ع) با صوفیان زمان خودشان اشاره کرد که امام را متهم به دنیادوستی و تجمل گرایی می کردند. در این حکایت خواندنی موضع امام معصوم بوضوح بیان شده که زهدفروشی به خودی خود نه فقط ارجحیتی ندارد، که حتی از نگاه دین مردود دانسته شده است. محمد کامیار / جام جم
سه شنبه 08 مهر 1393 4:20 بازدید:2
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 55]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها