محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1852646563
همگام با قاتلان روانی؛ از جنایت تا درمان
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
همگام با قاتلان روانی؛ از جنایت تا درمان «ویل بروس» بیش از هفت سال است که در بیمارستان روانی بستری است.این مرد آمریکایی که اکنون به شرایط عادی بازگشته، در آستانه مرخص شدن از بیمارستان، آرزو می‌کند دیگر گرفتار مشکلات گذشته نشود. ویل پیش از این نیز در بیمارستان روانی بستری بوده است. آخرین باری که از بیمارستان مرخص شد، مرد متفاوتی بود. به مدت دو ماه و نیم هر نوع دارویی را رد کرده بود و هنگام ترخیص از بیمارستان، مثل روزی بود که در آن بستری شده بود؛ گیج، مبهوت.
ویل دو ماه بعد از ترخیص، مادرش را با یک چوبدستی آنقدر زد که زن بی دفاع جان باخت. او فکر می کرد مادرش عضو گروهک القاعده است.
ویل یکی از افرادی است که مشمول مجازات های ویژه برای بیماران روانی بسیار خشن شده است. در این طرح ویژه، افرادی که دست به جرایم خشن زده اما بیمار روانی هستند، به جای زندانی شدن، تحت مراقبت های روانپزشکی و روان درمانی قرار می گیرند. در مراکز روانی، ده ها بیمار وجود دارند که مرتکب قتل، تجاوز یا جرایم خشن دیگر شده اند. پزشکان در این مدت ویل را مداوا کرده اند و اکنون امیدوارند بتوانند راه او را برای آزادی هموار کنند. دفتر یکی از پزشکان این مرکز، به یک مرکز نظارت گروهی تبدیل شده است. ویل همراه هفت بیمار روانی دیگر، در این مرکز تحت درمان قرار می گیرد. از میان این افراد چهار نفر دیگر نیز مانند ویل مرتکب قتل شده اند. همه آنها در بازداشت دولتی هستند اما به آنها اجازه داده شده مقداری آزادی تحت کنترل داشته باشند و در این محل تحت مراقبت های ویژه قرار بگیرند؛ مراقبتی برنامه ریزی شده که دادگاه دستور آن را داده است. در عین حال آنها اجازه دارند در خیابان ها راه بروند، در رستوران ها غذا بخورند و مانند هر شهروند دیگری خرید کنند اما باید مرتب گزارش بدهند که چه کار می کنند و هر لحظه کجا حضور دارند. با وجود این که آنها دستبند و پابند کنترل الکترونیکی نمی پوشند و از این نظر آزادی عمل بیشتری دارند اما با عواقب وحشتناک اعمالشان دست و پنجه نرم می کنند. ویل می گوید: «فکر نمی کنم هیچ وقت بتوانم خودم را ببخشم. مادرم باید امروز پیش من بود. دلم برایش تنگ شده و دوستش دارم. من نباید این کار را می کردم اما این اتفاقی است که افتاده و من نمی توانم آن را تغییر بدهم.» او اسکیزوفرن پارانویید است و اکنون که بهتر شده، فهمیده معنی عملش مانند واقعیتی است که هر بیمار روانی زمانی که سلامت خود را به دست می آورد با آن رو به رو می شود. او اکنون چهره زشت و کریه عملی را که مرتکب شده می بیند و نمی تواند خود را ببخشد و می داند دیگران هم نمی توانند او را ببخشند. ویل می داند که نه خودش و نه پدرش قادر به بخشیدن نیستند. جو بروس ـ پدر ویل ـ زمانی فکر می کرد تنها راه این است که یک گلوله در مغزش خالی کنند و او را بکشند اما بتدریج نظرش تغییر کرد. او با غم از دست دادن همسرش دست و پنجه نرم می کرد و همزمان امیدی در دل داشت؛ امید این که پسرش سرانجام سلامت خود را به دست آورد. او تصمیم گرفته حالا که قرار است پسرش بعد از هفت سال بیمارستان را ترک کند، کمی به او اعتماد کند. این مرد در آخرین مکالمه تلفنی به پسرش گفته است: «ویلی به تو افتخار می کنم.» جو می گوید: «همه روزهای خوب ما به دلیل آنچه اتفاق افتاده، سایه ای از غم دارد. من برای ویل خیلی خوشحال هستم اما در هر لحظه از خوشحالی ام می گویم ای کاش او را زودتر درمان می کردند تا قتل اتفاق نمی افتاد و همسرم زنده بود.» ویل بزودی به اتاق جدیدش خواهد رفت. این برای ویل تغییر بزرگی است. او حمام و سرویس بهداشتی خود را خواهد داشت. روی میز ویل، عکسی هست که در پارک ملی یلواستون گرفته شده و در این عکس بین مادر و پدرش دیده می شود. او بعد از سه سال دوباره صفحه فیس بوکش را فعال می کند، البته نمی داند می تواند چیزی بنویسد یا نه و همچنین نمی داند واکنش کسانی که نمی توانند او را ببخشند، چه خواهد بود؟ او می گوید: «از دوستان و خانواده ام که به من کمک کردند تا این دوران سخت را پشت سر بگذارم، تشکر می کنم. بزودی بخش جدیدی از زندگی من شروع می شود و امیدوارم همراه با موفقیت و دستاورد باشد. من برای رسیدن به این مرحله راه دراز و دشواری را پشت سر گذاشته و بسیار جنگیده ام. فکر می کنم معنی رنج کشیدن را فهمیده ام. از پدرم بسیار تشکر می کنم. استقامت و پایداری او در این روزهای سخت برای من الهام بخش بود. او را تحسین می کنم.» مردم نام ویل بروس را زمانی شنیدند که اتفاق غیرقابل باوری افتاده بود. جسد تکه تکه شده زنی در خانه پیدا شده بود و پسرش در مخفیگاهی پناه گرفته و پدرش جسد را کشف کرده بود. آن زمان روزنامه ها این ماجرا را منتشر کردند، اما این که بعدا برای این گونه افراد چه اتفاقی می افتد، چیزی است که کمتر در رسانه ها به آن پرداخته می شود. آیا آنها بازداشت می شوند یا درمان و اگر درمان می شوند، به چه صورت است؟ همچنین شانس کمی وجود دارد که مصاحبه هایی با خود این بیماران روانی در رسانه ها بخوانیم. ماجرای ویل بروس و پدرش نمونه خوبی است. سرشار از خشم، غم و اندوه است. برای بیشتر خانواده ها تحمل این که عزیزانشان در زندان باشند، سخت است. بیماران روانی گرچه به زندان نمی روند، اما شرایطی تقریبا مشابه دارند. بستری شدن و تحت درمان قرار گرفتن. این برای بیمار، وقتی برای جامعه یا خود خطرناک باشد، اجباری است، اما اجبار از وقتی شروع می شود که فرد دست به عملی خطرناک بزند و جرمی مرتکب شود، چون تا قبل از آن هیچ اقدام جدی برای درمان صورت نمی گیرد. مشکلات این طور خانواده ها معمولا از هجده سالگی فرزندشان بیشتر می شود؛ چراکه در این سن خانواده ها دیگر از نظر قانونی نمی توانند درباره بیماری فرزندشان تصمیم بگیرند. پزشکان هم نمی توانند با مادران و پدران بدون اجازه خود بیمار صبحت کنند و وقتی یک شخص بالغ درمان را رد می کند، نمی توانند او را مجبور کنند. ویلیام استوکز که تا این اواخر معاون دادستان شهر ماین بود، می گوید: «من می دانم که درمان بیماران به پیشگیری از جرم کمک می کند، اما متاسفانه درمان زمانی شروع می شود که اتفاق وحشتناکی رخ داده باشد.» جو بروس پدر ویل نیز می گوید: «نباید حتما مادرت را بکشی تا تحت درمان درست قرار بگیری. این قانون منطقی نیست.» بازنگری سیستم بهداشت روانی هم از موضوعاتی است که جنبه سیاسی پیدا کرده و در واشنگتن جمهوریخواه ها و دموکرات ها بر سر این مساله با هم جدل می کنند. موضوع اصلی این است که توازن مناسبی میان درمان بیمار، حقوق شهروندی و امنیت عمومی ایجاد شود. تیم مورفی، نماینده جمهوریخواه پنسیلوانیا که خودش روان شناس است، طرحی ارائه کرده که در دو دهه گذشته سر و صدای زیادی داشته است. طرح او «کمک به خانواده ها در بحران های سلامت روانی» نام گرفته است. در این طرح به پدر و مادر اختیار بیشتری در تصمیم گیری برای درمان فرزندان بالای 18 سالشان داده و درمان شخص بدون رضایت او نیز آسان تر می شود. منتقدان می گویند این کار مخالف حقوق فردی است و بیشتر ضرر دارد تا فایده. مورفی بعد از قتل عام سانتاباربارا که در جریان آن، شش نفر به دست مردی مسلح کشته شدند، گفت: «آنچه این تراژدی را دردناک تر می کند، این حقیقت است که با درمان افراد بیمار می توان از این فجایع جلوگیری کرد، اما ما این کار را نمی کنیم.» مرگ امی بروس، مادر ویل قابل پیشگیری بود. او برای درمان پسرش تلاش می کرد و هرگز خسته نمی شد، حتی زمانی که دیگر حقی در این خصوص نداشت، اما فرزندش درمان را رد کرد و در نهایت چون اجباری در کار نبود، همه چیز به جنایت ختم شد. ویل بروس مثال بارزی از سیستم شکست خورده بهداشت روانی در آمریکا بود. اکنون ویل معتقد است خودش یک مثال است از این که درمان ممکن است و به همین دلیل پیشگیری از تراژد ی ها هم امکان دارد. ویل یکی از 90 بیماری است که در شهر ماین به عنوان مجرمانی که از نظر قانونی مسئولیت ندارند، شناخته می شود؛ چراکه زمان وقوع جرم مجنون بود. از این میان 19 نفر مرتکب قتل شده اند و از آن تعداد، ده نفر اکنون در آپارتمان های گروهی و تحت مراقبت زندگی می کنند. همه آنها به جای زندان ابتدا به مراکز درمانی فرستاده شده اند. هدف از آن نیز بهبود بیماران و پس فرستادن آنها به جامعه است. سال 2012 میلادی 150 نفر از ساکنان شهر ماین خواستار بسته شدن خانه های گروهی این افراد شدند و گفتند حضور آنها برای ساکنان محله خطرناک است، اما دستاوردها کمک کرد مسئولان در برابر فشار جامعه مقاومت کنند. 50 سال قبل یکی از بیماران پس از ترخیص از بیمارستان، یک دختر نوجوان را کشته بود، اما از آن سال به بعد هیچ بیمار ترخیص شده ای حتی یک جرم، از هیچ نوع مرتکب نشده است. (ضمیمه تپش) مترجم: سارا لقایی منبع: سی.ان.ان
پنج شنبه 13 شهریور 1393 6:32 بازدید:3
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 43]
-
حوادث
پربازدیدترینها