واضح آرشیو وب فارسی:باشگاه خبرنگاران: وبلاگ شب/
تاثیر سادهزیستی شهید رجایی بر یک حامی سازمان مجاهدین
بسیاری از صبح ها، وقتی آقای رجایی را می بینم که مثل مردم عادی کوچه و بازار بدون محافظ خود را به نانوایی تافتونی خیابان ایران می رساند تعجب می کنم.
به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، تقی دژاگام نویسنده وبلاگ آب و آتش در آخرین مطلب وبلاگش با عنوان فقط آقای نخست وزیر را دوست دارم! نوشت:
«سی سی» لباس زرد رنگ ورزشی را پوشیده بود و در حیاط دبیرستان، منتظر دستور دبیر ورزش بود. دیروز طرفداران مجاهدین خلق کلاسهای درس را تحریم کرده بودند و در خارج از کلاسها اطلاعیه های حزبی و سازمانی پخش می کردند. سعید که در میان جمع منافقین ایستاده بود گاه گاهی به سمت «سی سی» می آمد و با اشاره به او دستور می داد که از صف دانش آموزان خارج شود اما او بی اعتنا به آنها در صف باقی مانده بود . با طعنه گفتم: مگر تو طرفدار سازمان نیستی؟ پس چرا از دستورات سرپیچی می کنی؟! جواب داد: مگر خودم عقل ندارم؛ همه چیز را که از سازمان دستور نمی گیرند...
***
دبیر ورزش که سوت پایان نیمه اول را کشید ، روی نیمکتهای حیاط دبیرستان دانشگاه ملی نشستیم و بحث سازمان و سیاست را پی گرفتیم . سی سی در میان حرفهایش گفت: تقی! می دانی که من از همه مسئولان رژیم ، تنها از چه کسی خوشم می آید؟ گفتم: نه. گفت: از آقای نخست وزیر. گفتم: آقای نخست وزیر؟! عجیب است. همه ضد انقلاب، دشمن اصلی شان بهشتی و رجایی است، تو چطور از آقای رجایی خوشت می آید؟! گفت: الان برایت تعریف می کنم.
در این هنگام همکلاسیهای دیگرمان هم دورمان حلقه زده بودند و بدقت به حرفهای سی سی گوش می کردند. سی سی گفت: می دانی، منزل ما پشت مجلس است. حقیقتش بسیاری از صبحها، وقتی آقای رجایی را می بینم که مثل مردم عادی کوچه و بازار ، پیراهنش را روی شلوارش انداخته است و با یک جفت دمپایی اوتافوکوی رنگ و رو رفته ، بدون محافظ خود را به نانوایی تافتونی خیابان ایران می رساند تعجب می کنم. اما عجیبتر اینکه می بینم آقای رجایی به محض رسیدن به آنجا، در انتهای صف می ایستد و در حالی که مردم با التماس از او می خواهند که ما راضی هستیم شما خارج از نوبت نان بگیرید، می گوید: من هم یک شهروند مثل شما هستم؛ دلیلی ندارد چون نخست وزیر هستم بخواهم کاری خلاف قاعده بکنم.
سی سی ادامه داد : من در هیچ کتابی نخوانده ام و در هیچ فیلمی ندیده ام که نخست وزیر یک کشور ، این گونه ساده و خاکی مانند مردم رفتار کند و این بیشتر به یک افسانه می ماند ...
صحبتهای سی سی تمام نشده که صدای سوت آقای ساسانی همه ما را از خیابان ایران به حیاط دبیرستان می کشاند و ما را به ادامه بازی فرا می خواند.
***
سالها بعد در حالی که با دوچرخه کورسی ،مسیری طولانی را طی می کردم ، تابلوی یک کوچه مرا در جا میخکوب کرد: کوچه شهید محمود رضا سی سی. دقایقی از روی زین پایین آمدم و همان طور که مبهوت مانده بودم با خود گفتم: سی سی! بالاخره تو هم مزد انصافت را گرفتی. آیا تمردهایت از دستورات سازمانی و خاطره ماندگارت از شهید رجایی گواهی بر صداقت و انصاف تو نبود؟
تابلوی آبی رنگ کوچه در میان دریایی متلاطم ناپدید شد ...
پ . ن: این خاطره مربوط می شود به سال تحصیلی 1360- 61 که در تاریخ پنجم شهریور ماه سال 1381 در صفحه 14 روزنامه کیهان به چاپ رساندم.
تاریخ انتشار: ۰۸ شهريور ۱۳۹۳ - ۲۳:۳۴
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: باشگاه خبرنگاران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]