محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830210903
گفتوگوی فارس با خبرنگاری که معلولیت را ضربه کرد دردی بالاتر از بی‌مهری مسئولان نیست/گدایی صد شرف دارد به حقوق ناچیز ادارات حامی معلولان
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: گفتوگوی فارس با خبرنگاری که معلولیت را ضربه کرد
دردی بالاتر از بی‌مهری مسئولان نیست/گدایی صد شرف دارد به حقوق ناچیز ادارات حامی معلولان
امین کائیدی تنها خبرنگار معلول استان کهگیلویه و بویراحمد در گفتوگو با فارس به نکات و مسائل جالب در عین حال دردناکی اشاره کرده است.
به گزارش خبرگزاری فارس از گچساران، این روزها به بهانه فرارسیدن روز خبرنگارمطالب و اخبار مختلفی از شخصیت‌های مختلف از جمله مسئولان در این خصوص منتشر شده است اما این‌بار به سراغ خبرنگاری رفته‌ایم که خبرهایش را از از روی ویلچری که از چشمهای بسیاری پنهان مانده، تهیه می‌کند، خبرنگاری فعال و پویا که معلولیت را ضربه فنی کرده و به نمادی از امید و اعتماد به نفس تبدیل شده است. فارس: لطفا خودتان را برای خوانندگان معرفی کنید. امین کائیدی شادگان هستم متاهل، فرزند ایران و ساکن گچساران هستم از ناحیه پا معلولیت دارم، زمانی‌که کوچک بودم احساس بسیار بدی نسبت به این وضعیتم داشتم به خصوص وقتی که دیگران را در حال درس خواندن می‌دیدم همچنان والدینم نیز از این وضعیت من دچار تشویش و نگرانی بودند. واقعا در آن سالها خودم را بسیار ناتوان می‌دیدم اما زمانی‌که به خودم آمدم و فعالیتم را در اجتماع شروع کردم به کمک پدرم آموزشهای لازم را کسب کردم . فارس: بیشتر توضیح بدهید شنیده‌ایم در حوزه ورزش گل کاشته‌ای! توی این شهرستان برای ورزشکار شدن یک معلول راه‌های زیادی وجود دارد در اوایل به سراغ رشته ویلچررانی رفتم و چهار مقام اول کشوری و یک دومی و یک سوم کشوری را کسب کردم بعد از آنکه به همت مسئولان گچساران این ورزش کمرنگ شد! به تیم والیبال نشسته نفت و گاز ملحق شدم که با این روال هم فقط داریم تمرین می‌کنیم اگر در ذهن‌ها بماند و این هم کمرنگ نشود. فارس: ادامه بدهید. در ابتدا که از معلولیتم مطلع شدم به سازمان بهزیستی می‌رفتم و در آنجا ویلچررانی کار می‌کردم و علاقه‌ای به بیرون رفتن نداشتم. پاهایم خیلی ناتوان و دردناک بود، بنابراین به سمت ورزش می رفتم ، اما خجالت می کشیدم توی اجتماع خود‌نمایی کنم و شاید این از بی‌اراده بودنم بود. فارس: ظاهرا به ورزش علاقمند بودید یا نه ورزش را برای جبران معلولیت خود انتخاب کرده بودید. علاقه‌ای به ورزش نداشتم و بیشترمی‌خواستم در خانه نمانم و کسی مرا در این وضعیت نبیند، اما پدرم همیشه مشوق و پیگیر کارهایم بود.درهمان سال در شهرستان گچساران بودم، که با پدرم به اولین مسابقه با قهرمانان جانباز و معلول این شهرستان که در مسابقات کشوری موفق شده بودند دعوت شدم. آن روز از آنها باختم ولی آن دو روحیه‌ای به من دادند که تا الان در یادم مانده است و سالها بعد از آنها بردم و نه با ترحم آنها بلکه با اقتدار خودم. فارس: برخورد مردم و اجتماع با یک معلول چگونه بود. از همان ابتدا مانند برخی معلولان که دوست ندارند وارد اجتماع شوند و کاملا گوشه‌گیر هستند، من هم دوست نداشتم با دیگران ارتباط داشته باشم و هر آنچه می آموختم از کتاب و تلویزیون و روزنامه‌ها بود.همیشه مسئولان و مردم نگاهی ترحم‌آمیز به معلولان دارند و به معلولان به چشم یک مصرف کننده می‌نگرند که هیچ کاری نمی‌توانند انجام دهند و این خود از هر دردی سنگین‌تر است ولی من ثابت کردم معلول مصرف‌کننده نیست و تولید کننده هم است.
فارس: آیا تغییر نگرشی نسبت به گذشته نسبت به معلولان اتفاق افتاده است؟ در گذشته نگاه‌ها به معلولان خیلی بد بود و معلول را با یک گدا برابر می دیدند، اما اکنون پذیرفته‌اند که معلول انسان است و در کنار آنها زندگی می‌کند و پذیرفته‌اند که ممکن است روزی خودشان معلول باشند، در گذشته اگر معلولی می‌نوشت بیشتر از درد خودش بود ولی حالا از درد دیگران هم سخن می‌گوید و می‌نویسد. فارس: شنیده‌ایم شما یکی از فعالان خبری در گچساران هستید و همیشه یک پای ثابت جلساتو مراسمات! اکون که توانسته‌ام این همه مدال کسب کنم و بارها و بارها پرچم پرافتخار ایران اسلامی را به اهتزاز در آورم صد البته لطف خدا بوده است و مدیون لطف خداوند هستم و اینکه توانسته ام خبرنگار این مملکت باشم به خود می بالم . در کنار آن هم توانسته‌ام تنها بخشی از توانایی‌های یک معلول را نشان دهم.سالهای گذشته اگر خبرنگار معلول می دیدند نمی پرسیدند چه کاره‌ای؟ بلکه می‌گفتند: چه کار داری؟ اکنون هم عده‌ای هستند که اینگونه باشند ولی تعدادشان کم است البته تا مسئولان بفهمند یک معلول می‌تواند در کنار آنها و پرافتخارتر از آنها فعالیت اجتماعی انجام دهد راه زیادی مانده است. فارس: انتظارت از مسئولان چیست؟ از سازمان بهزیستی انتظار دارم که بیشتر به معلولان کمک کند ، به آنها راه را نشان دهند که خودشان را پیدا کنند، اشتغال‌زایی کنند و بتوانند خودشان را نشان دهند. اکنون معلولان بسیاری را می‌شناسم که با کاری که انجام می‌دهند چند نفر دیگر را هم تامین می‌کنند و تحت حمایت دارند، آیا نمی‌شود این نوع کار را به همه معلولان تعمیم داد.همچنین درد بزرگ معلولانی که می‌دانند ادارات یک شهرستان به آنها نیاز دارند ولی مسئولینی که نمی‌دانند می‌توانند از یک معلول استفاده کنند. فارس: مسولان چکار باید بکنند. چرا باید من به عنوان یک معلول ثابت کنم که می توانم کار کنم در صورتی که عقل سلیم براحتی می‌تواند تشخیص دهد که یک معلول چقدر توان کار دارد.کاش مسئولان ما با چشمهایشان فکر نمی‌کردند بلکه کمی آن مغز خاکستری را به کار می گرفتند تا این مشکلات برطرف می شد. فارس: اگر انتقاد یا پیشنهادی برای حمایت بهتر از معلولان دارید مطرح کنید. روزگاری برای حامیان معلولین ناراحت بودیم که امکاناتی برای کمک در دستشان نیست ولی حالا باید ناراحت باشیم که حامیان ما معلولین را نمی شناسند و دریغ از یک کار مثبت...کار سازمان‌ها شده دادن یک حقوق 30 هزار تومانی که از گدایی هم کمی پایین‌تر است و سوال هم همین جا نهفته است.راستش گدایی کردن صد شرف دارد به منتظر ماندن برای این قبیل ادارات حامی معلولان ... البته نمی خواهم همه آنها را زیر سوال ببرم ولی در شهرستان ما همین بس که اگر 50 هزار تومان از یکی از آنها بخواهی باید یک ماه منتظر بمانی ولی اگر از ما همین را بخواهند یک شبه می‌گیرند. فارس: نظرت در مورد مناسب‌سازی معابر گچساران چیست. اکنون نزدیک به 10 سال که می‌دانم هر چه در این مورد بگوییم بیشتر ضرر می‌کنیم یک وقت می خواستم از پله بالا بروم هزار نفر کمک می‌کردند ولی حالا روی سکوی شیب‌دار با شیب تند باشم یک نفر نمی‌گوید کمک می‌خواهی و همه ادارات ما شده سکوی شیب‌دار با شیب زیاد و درب جلوی آن که همیشه خدا بسته است. فارس: از خبرنگاری بگو با دنیای رسانه و خبر چه ارتباطی داری؟
یک وقتی هدفم فقط نوشتن برای حل مسائل کوچک بود ولی حالا می نویسم برای رسیدن به اهدافی که خیلی‌ها در خواب می‌بینند و اطمینان دارم که رشد کردن در این راه برای من آسان است، خبرنگاری در دوره‌های قبل سخت‌تر بود زیرا که مسئولین خبرنگار سالم را رد می‌کردند وای به حال معلول ولی از جهاتی برای یک معلول خوب بود زیرا اگر تا 10 شب کنار مسئولان بودی حتی فکر نمی کردند که یک خبرنگار در کنارشان ایستاده است. فارس: با چه رسانه‌های فعالیت خبری دارید؟ در حال حاضر سایت خبری کرونا را راه‌اندازی کرده‌ام و اخبار گچساران و استان را در آن منتشر می‌کنم با تعدای از خبرگزاری‌ها و سایتهای محلی نیز همکاری دارم. فارس: دردلی، حرف نگفته‌ای؟ مسخره شدن توسط دوستان و دشمنان تا لگد خوردن توسط قلدرهای کوچه و بازار همه درد است ولی هیچ دردی بالاتر از نادیده گرفته شدن توسط مسئولان و بی‌مهری نیست. من یک مهندس صنایع این مملکت باید دنبال کار به این در و آن در بزنم زیرا فقط یک معلول هستم با آنکه هر کجا از ادارات گچساران در سیستم‌های کامپیوترشان مشکل ایجاد شود به من زنگ می‌زنند ولی برای استخدام آدم سالم می‌خواهند. روزگار قدیم از من مدرک خوب می‌خواستند و بعد اثبات وجودی‌ام را می خواستند وقتی سنم از 32 سال گذشت سن پایین می‌خواستند و وقتی از سن کار اداری گذشتم برای بالا رفتن از تیرک برق پاهایم را طلب کردند . بماند که انگار این پاها خوب نمی‌شود و یا شاید مسئولان ما بیشتر از من به خوب شدن من امیدوار هستند. فارس:از خانواده خود بگویید اینکه چقدر شما را درک می‌کنند. خدا را شکر که خانواده خوبی دارم تا آنجا که اگر نداشته باشم خانواده‌ام با من سرگرسنه بر بالش می‌گذارند و قانع هستند.دختری دارم از جنس تمام دختران ایران و سالم و دست‌گیر پدرش وهمسری دارم صبور و با اراده و آنچنان با من زندگی می کند که انگار نه انگار با معلولی زندگی می‌کند که برای زندگی‌اش به هر دری می‌زند. ============== گفتوگو از کورش رضایی ============== انتهای پیام/82014
93/05/18 - 04:30
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 31]
-
گوناگون
پربازدیدترینها