محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844316519
خاتمی شوخ بود و روحانی آرام
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: خاتمی شوخ بود و روحانی آرام تهران- ایرنا- شغل های معدودی به شما اجازه می دهند تا به ردیف نخست تاریخ راه بیابید و شانه به شانهٔ رهبران جهان بایستید. ترجمهٔ همزمان یکی از این مشاغل است. بسیاری از جملات بااهمیت قرن بیستم را مترجمان همزمان به ما بخشیده اند.
سایت انتخاب به نقل از گاردین ادامه می دهد: ویکتور سوخودرف، مترجم روس که در ماه می در سن 81 سالگی درگذشت، جملهٔ تهدیدآمیز نیکیتا خروشچف خطاب به غرب را در سال 1959 در سفر به آمریکا این گونه تغییر داد: «ما شما را به خاک خواهیم سپرد.» (جملهٔ خروشچف در حقیقت این گونه بود: «کمونیسم پس از کاپیتالیسم به حیات خود ادامه خواهد داد»، اما ترجمهٔ خشن و نادرست این جمله بود که در خاطر باقی ماند.)
مترجمان روز خود را معمولا در «اتاقک» می گذرانند. این جایگاه ویژه از یک مکعب عایق صدا تشکیل شده که مترجمان در آن می نشینند و هدفون را بر گوششان قرار می دهند، یک گوش خود را کاملا می پوشانند و گوش دیگر تقریبا آزاد است. هر کدام از مترجمان به مدت 30 دقیقه کار می کنند، به گفتهٔ یکی از آن ها «بعد از یک ساعت احساس می کنم که مغزم در شرف انفجار است». توانایی ترجمهٔ همزمان یکی از معجزات بشری است: «هنوز نمی دانم که چگونه می توانم همزمان گوش بدهم و حرف بزنم. یک اتفاقی در مغزم می افتد که نمی دانم چیست.»
همانند هنرپیشگان، بهترین مترجمان کسانی هستند که می توانند کاراکتر و شخصیت فرد را منتقل کنند: احساسات احمدی نژاد یا بی تفاوتی طعنه آمیز پوتین. (این به معنای تایید آنچه گفته می شود نیست، فقط وفاداری در تفسیر و ترجمه است.) آن ها تلاش می کنند تا در ترجمه شان بیشتر از اصطلاحات استفاده کنند تا جمله بندی های تحت اللفظی: «ما مجموعه ای از اصطلاحات و لغات مترادف را در جیب خود آماده داریم.»
مترجمانی که در جلسات و مذاکرات بسیار مهم حضور دارند سعی دارند تا حد ممکن نامرئی و غیرمحسوس باشند. برخی اوقات کارفرمایان انتظارات مشخصی دارند. یکی از مترجمانی که قرار بود برای رالف لورن - طراح مشهور مد ـ ترجمه انجام بدهد با فهرست بلندی از دستورالعمل ها مواجه شد، از جمله اینکه چه لباسی باید بر تن کند (لباس مشکی) و چگونه مو هایش را جمع کند و نحوهٔ آرایش صورتش چگونه باشد. او این کار را نپذیرفت.
در اینجا سه مترجم سخت ترین ماموریت هایشان را به یاد می آورند.
ˈالنا کیدˈ
النا کید پس از سقوط شوروی در سال 1990 به عنوان مترجم میخائیل گورباچف آغاز به کار کرد. او همچنین مترجم میخائیل خودورکوفسکی سرمایه دار مشهور و بازرگان نفتی روس بود که در سال 2002 به دستور ولادیمیر پوتین به زندان افتاد و در سال 2013 آزاد شد. او اکنون مدیر آموزشی کار شناسی ارشد در رشتهٔ مترجمی همزمان در دانشگاه بث است.
دههٔ 1990 بود. یلتسین به قدرت رسیده بود. او ساختمان عظیمی در مسکو را در اختیار گورباچف قرار داد تا بنیادش را تاسیس کند. گورباچف وارد ساختمانی شد که من در آنجا مشغول به کار بودم: موسسهٔ بین المللی مطالعات اجتماعی. 100 مترجم در آنجا کار می کردند. به ما گفته شد: «اگر مایل به انجام این کار هستید می توانید درخواست بدهید.» چهار نفر از ما پذیرفته شدند.
رفتار گورباچف بسیار دوستانه بود. من هر روز او را می دیدم و او بسیار با محبت بود. همسر او رایسا را هم می شناختم: هنگامی که عازم ایالات متحده بودند به دیدارشان رفتم تا با آن ها خداحافظی کنم. دوستان آمریکایی اش برایشان یک جت فرستاده بودند. به ما اجازه دادند که داخل هواپیما شویم، فوق العاده بود و کاپیتالیست 2 نام داشت.
گورباچف خدمات زیادی برای روسیه انجام داد. تنی چند از افراد مشهور مانند ونسا ردگریو نیز به دیدن او می آمدند. یک بار مردی آمد که می خواست دانشنامهٔ بریتانیکا را در روسیه منتشر کند. او و گورباچف با هم بحث کردند که چه کسی لامپ الکتریکی را اختراع کرده است. در روسیه پوپوف اختراع کرده بود، ولی آن مرد عقیده داشت که اختراع فرانکلین است.
ترجمهٔ سخنان گورباچف آسان بود. زبان روسی او که با لهجهٔ جنوبی آمیخته بود برایم قابل فهم بود. اما مشکل اصلی جملات او بودند: جملاتی بسیار بلند و پیچیده. می بایست نقل قول می کردم و جمله را شرح می دادم. در آن زمان فرهنگ سخنرانی عمومی در روسیه چندان شکل نگرفته بود. ژنرال هایی بودند که 30 دقیقه صحبت می کردند. سخنانشان بسیار خسته کننده بود. اصلا شوخی نمی کردند و بلیغ و فصیح نبودند.
من در سال 1995 و 1996 با میخائیل خودورکوفسکی هم کار کردم. نکتهٔ بسیار جالب برایم نظم و ترتیب او بود. اگر می گفت ساعت 3:05 شروع خواهیم کرد، راس 3:05 حاضر می شد. او همه چیز را تحت کنترل داشت. به طور دائم کار می کرد. او بهترین افراد را از هاروارد و آکسفورد استخدام می کرد.
مترجمان همزمان می بایست تک تک لغات را تحلیل کنند. ترکیب بندی جملات در زبان روسی با زبان انگلیسی تفاوت دارد. برای نقل قول باید تا اتمام جمله صبر کنید. می بایست شخصیت ها را هم وارد کار کرد. ما بسیار مطالعه می کنیم. هیچ وقت نمی دانیم چه در انتظارمان است. یک روز تجارت بین المللی مورد بحث است و روز بعد حقوق بین الملل. باید در زمینه های مختلف مطالعه داشته باشیم.
دانشجویان من باید تحلیل کنند؛ پیش از حرف زدن می بایست فکر کنند. ما از آن ها می خواهیم که به «سخنران» تبدیل شوند. آن ها به منبع گوش می دهند و سپس با واژگان خودشان، آن را به انگلیسی ترجمه می کنند. از اصطلاحات و دایرهٔ لغات خودشان بهره می گیرند. مخاطب باید حرف شما را بفهمد. نباید مخاطب را خسته و بی حوصله کرد.
ˈویکتور گائوˈ
ویکتور گائو در فاصلهٔ سال های 1983 تا 1989 با وزارت امور خارجهٔ چین در پکن و دبیرخانهٔ سازمان ملل متحد در نیویورک همکاری کرده است؛ او مترجم انگلیسی دنگ ژیائوپینگ، رهبر فقید چین بوده است. گائو اکنون در یک شرکت خصوصی در پکن مشغول به کار است و مفسر امور بین الملل نیز هست.
در جریان انقلاب فرهنگی، دانشگاه های چین از سال 1966 به مدت یک دهه تعطیل شدند. من در سال 1977، نخستین سال پس از بازگشایی دانشگاه ها، وارد دانشگاه شدم. پس از آنکه دنگ ژیائوپینگ مجددا به رهبری رسید دستور گشایش دانشگاه ها را داد. دورهٔ دانشگاهی ما یک دورهٔ افسانه ای بود. دانشجویانی داشتیم که بین یک تا 10 سال صبر کرده بودند تا وارد دانشگاه شوند. من در رشتهٔ زبان و ادبیات انگلیسی فارغ التحصیل شدم. پس از پایان تحصیل در دانشگاه مطالعات خارجی پکن، برای مترجمی همزمان در سازمان ملل آموزش دیدم. در 21 سالگی یکی از جوان ترین کارمندان وزارت امور خارجه محسوب می شدم.
در دههٔ 1980، دنگ ژیائوپینگ در راس هرم حزب کمونیست قرار داشت. پیش از آنکه بتوانم برای او کار کنم می بایست برای رهبران دیگر کار می کردم. من توانستم با وزرای مهم کابینهٔ چین و رئیس جمهور و دبیرکل کار کنم.
دنگ ژیائوپینگ بسیار ریز قامت بود. من با 170 سانتی متر قد، بلند محسوب نمی شوم ولی قد او تا نوک بینی من می رسید. او 152 سانتی متر بود، نزدیک 80 سال سن داشت و از من 58 سال مسن تر بود. اگر در کنار هم راه می رفتیم معمولا کمی خم می شدم تا هم قد او شوم. بر یک صندلی در پشت کاناپهٔ او می نشستم.
او مرد کم حرفی بود. هر لغتی که استفاده می کرد مانند یک گلوله پر نفوذ بود. او طفره نمی رفت. معمولا از عبارت های مصطلح عامیانه استفاده می کرد و مردم سخنان او را به راحتی می فهمیدند. او بسیار مردمی و متواضع از گویش محلی سیچوان استفاده می کرد. او برای شفاف سازی آنچه که مد نظرش بود از استعاره استفاده می کرد: «مهم نیست که یک گربه سیاه باشد یا سفید. مهم این است که بتواند موش ها را شکار کند.» به طور معمول این گونه نظر خود را شرح می داد.
دنگ معمولا روز خود را با ملاقات با مهمانان خارجی در ساعت 10 صبح آغاز می کرد. ما ساعت 9 می رسیدیم. در اتاق فوجیان در سالن بزرگ خلق منتظر می شدیم. او ساعت 9:20 - 9:15 از راه می رسید. من این افتخار را داشتم تا در ملاقات های دیپلماتیک رده بالا حضور داشته باشم.
در دههٔ 1980، دنگ مهم ترین شخصیت جهانی بود. او منحصر به فرد بود. مردم عقیده داشتند که او دانش و آگاهی آن را دارد تا چین را از درون این محفظهٔ سخت بیرون بکشد و اصلاحات را آغاز کند. او می گفت که مقامات دولتی می بایست بازنشسته شوند و ارتش چین می باید به تعداد یک میلیون سرباز و فرمانده کاهش بیابد. او گفت که جهش بزرگ در دههٔ 1950 یک فاجعه بوده است.
من کنار او می نشستم و با او راه می رفتم. در سال 1985 همراه با دنگ به بریتانیا رفتم و در داونینگ استریت مارگارت تاچر را دیدم. همچنین به نهار رسمی ملکه در قصر باکینگهام رفتم، اما نتوانستم غذا بخورم. به من یک چهارپایه دادند؛ پشت یکی از رهبران چینی نشستم.
موقعیت سیاسی تاچر در سال 1985 در اوج قرار داشت. مقامات دو دولت مشغول بحث جدی دربارهٔ تحویل قدرت در هنگ کنگ بودند. این گونه بحث ها همیشه دراماتیک و مشکل بودند. رهبران چین، تاچر را رهبری مقتدر می شمردند. رهبر چین او را شخصی اصولگرا می دانست و عقیده داشت که می توان با او همکاری موفقیت آمیز انجام داد. او بسیار برازنده و با وقار بود و به انگلیسی بسیار زیبایی سخن می گفت.
زمانی که نزد لی شیانیان، رئیس جمهور چین کار می کردم چندین بار رونالد ریگان را دیدم. در سال 1987 ریگان تحت جراحی پروستات قرار گرفت. نخستین باری بود که یک رئیس جمهور چین به آمریکا سفر می کرد. فضا بسیار تردیدآمیز بود. طرف آمریکایی اعلام کرده بود که هیچ تضمینی برای ملاقات با رئیس جمهور چین وجود ندارد.
من می دانستم که ریگان هنرپیشهٔ ماهری است. وقتی که با او در کاخ سفید ملاقات کردیم از یک هنرپیشهٔ هالیوود هم بهتر بود. بسیار شیک و خوش قیافه بود. او با وقار تمام از هیات چینی استقبال کرد. نخستین ملاقاتمان 45 دقیقه به طول انجامید. او از روی گزارشی نکته به نکته مسائل را بازخوانی می کرد. جورج شولتز (وزیر امور خارجه) و کاسپار واینبرگر (وزیر دفاع) هم حضور داشتند. هر بار که مساله ای به بحث گذاشته می شد ریگان به آن ها رجوع می کرد. او از آمادگی و تسلط چندانی در ملاقات هایش برخوردار نبود. هنگامی که در سال 1987 به آمریکا رفتیم، ریگان بار دیگر میزبان ما شد. او کاملا به سخنرانی های از پیش آماده اتکا داشت و نمی توانست از این حیطه خارج شود.
در سال 1985 ریچارد نیکسون یک سفر پنج روزه به چین انجام داد. او تنها دو نفر را با خود همراه داشت. نیکسون، محافظش و دستیار شخصی اش. من زمان زیادی را با نیکسون سپری کردم. او در میان سیاستمداران آمریکایی یک استثنا بود. او از یک نظم فکری بالا برخوردار بود و راجع به تاریخ کنجکاوی نشان می داد.
دنگ ژیائوپینگ چشم اندازی برای آیندهٔ چین داشت. او پیش بینی می کرد که جنگ جهانی به زودی اتفاق نخواهد افتاد و ما باید بر روی صلح تمرکز کنیم، موضوعی که امروز هم مطرح است. او چین را از دل تاریکی بیرون کشید.
ˈبنفشه کینوشˈ
بنفشه کینوش در دههٔ 1970 در لندن بزرگ شد، جایی که پدرش در سفارت ایران کار می کرد. او پس از انقلاب در تهران زندگی کرد و به صورت خودآموز با گوش دادن به رادیو بی بی سی ترجمهٔ همزمان را فرا گرفت. او مترجم چهار رئیس جمهور ایران بوده است که آخرین آن ها رئیس جمهور اعتدالگرا حسن روحانی است که سپتامبر سال گذشته به نیویورک سفر کرد.
من به دبستان سنت آبوت در کنزیگتون در غرب لندن رفتم. (مدرسه ای که نانسی - دختر جیمز کامرون - نیز در آن آموزش می بیند). هر دو پدربزرگم، عمو ها و برادر هایم برای وزارت امور خارجه ایران کار می کردند. این ماجرا به اوایل دههٔ 1970 باز می گردد، یعنی پیش از انقلاب ایران. هنگامی که به تهران بازگشتم به خوبی به زبان انگلیسی مسلط بودم. از سن هشت سالگی به سیاست علاقه مند بودم - بیشتر به سیاست خارجی تا سیاست داخلی. در طول جنگ ایران و عراق در تهران بودم، ما در روز بار ها شاهد حملات هوایی بودیم؛ دورانی بود که این حملات به 15 بار در روز می رسید.
چهارده سال داشتم، در اتاقم نشسته بودم و به این فکر می کردم که چگونه می توانم آرزویم را برآورده کنم. به جلسهٔ شورای امنیت سازمان ملل برای تصویب قطعنامهٔ آتش بس نگاه می کردم که متوجه شدم دیپلمات ها همه هدفون در گوش دارند. پدرم توضیح داد که آن ها به ترجمهٔ همزمان گوش می دهند. با خودم فکر کردم: «آ ها! از این راه می توانم به دنیای دیپلماسی راه پیدا کنم.» در ایران مدرسهٔ مترجمی وجود نداشت، در نتیجه هر بعدازظهر در ساعت 8 به اخبار رادیو بی بی سی گوش دادم و آن را به صورت همزمان ترجمه کردم. با پایان دورهٔ دبیرستان علاقه داشتم که به تحصیلاتم در رشتهٔ روابط بین الملل ادامه بدهم. در آغاز دههٔ 1990 تنها مردان می توانستند در این رشته تحصیل کنند. بسیار ناامید کننده بود. من لیسانس و فوق لیسانسم را در رشتهٔ زبان انگلیسی به اتمام رساندم.
پس از آن به سرعت مشغول به کار شدم. در ایران شناخته شده بودم. به عنوان استاد دانشگاه و مترجم همزمان کار می کردم. من مترجم رفسنجانی (رئیس جمهور ایران در سال های 1997ـ 1989) بودم. به صورت مستقل کار می کردم؛ به احتمال زیاد در آزمون های گزینش برای استخدام رسمی موفق نمی شدم. رفسنجانی منش باشکوهی دارد. او بسیار پراگماتیک عمل می کند.
پس از هشت سال متوجه شدم که عطش من برای مطالعات بین الملل فروکش نکرده است و به دانشکدهٔ فلچر در دانشگاه تافتس بوستون راه یافتم. هنگامی که خاتمی، رئیس جمهور جدید، برای نخستین بار به نیویورک آمد مترجم او شدم. خاتمی بسیار باشخصیت و شوخ طبع است. او اندیشمند است. او در گروه های کوچک احساس راحتی می کند ولی در کنار سیاستمداران چندان راحت نیست.
محمود احمدی نژاد هر سال به نیویورک آمد و من برای هشت سال متوالی مترجمش بودم. اما هنگامی که حسن روحانی به نیویورک آمد بار دیگر با من تماس گرفته شد. میزان هیجان آمریکاییان و ایرانیان برای این سفر من را شگفت زده کرد. دوستان و خانواده ام در تهران به من می گفتند که: «بسیار اتفاق مهمی است.» من با چهار رئیس جمهور کار کرده ام و می دانم معجزه اتفاق نمی افتد.
روحانی را بسیار آرام یافتم، او از تمامی اطرافیانش هیجان کمتری داشت. می توانید افرادی که تحصیلات مذهبی داشته اند را به آسانی تشخیص بدهید. آن ها افراد آرام تری هستند.
روسای جمهور ایران روش های متفاوتی دارند. رفسنجانی غیررسمی و با آرامش سخن می گفت. در واقع کمی بیش از حد آرامش داشت. احمدی نژاد بریده بریده حرف می زد. با گذشت چندین سال می توانستم حرف هایش را پیش بینی کنم. می توانستم چشمانم را ببندم و چندان به حرف هایش توجه نشان ندهم.
کار با روحانی کمی مشکل تر است، زیرا انگلیسی می فهمد. او به ترجمهٔ سخنانش توجه می کند. دومین باری که برای او ترجمه می کردم در ملاقات با بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل بود. آن روز برای نخستین بار در زندگی ام مشکل شنوایی پیدا کردم. دبیرکل با صدای بسیار آرامی سخن می گفت. اتاق شلوغی بود و من پی در پی ترجمه کرده بودم. در آخر روحانی به آرامی گفت: «من می توانم صحبت های او (بان) را به تنهایی متوجه شوم.» بی درنگ جواب روحانی را از فارسی به انگلیسی ترجمه کردم.
شغل من به عنوان مترجم آن است که نامرئی باشم. مخاطبین باید فکر کنند که خودشان بدون واسطه به سخنرانی گوش می دهند. تاریخ در برابر چشمانمان رقم می خورد. اما متوجه هستم که اختلافات و تفاوت های فرهنگی و روش های مختلف سخن گفتن باعث ایجاد اختلال در ترجمه می شوند. اختلاف بزرگی میان زبان فارسی و انگلیسی وجود دارد. من یک فرد احساساتی هستم. باید بتوانم احساسات را هم منتقل کنم. احمدی نژاد تمایل داشت تا احساساتی سخنرانی کند و من این حس را انتقال می دادم. مردم از من می پرسیدند: «به نظر می رسد که با او همذات پنداری می کنی. او مرد محبوبی نیست.»
من چندین دهه در سیاست ایران حضور داشته ام. می دانم که سیاست های کلی ایران با تغییر رئیس جمهور عوض نمی شود. اگر از من بپرسید شباهت های فراوانی در سیاست های هسته ای کنونی ایران و پیش از به قدرت رسیدن روحانی وجود دارد.
اول**1368**
15/05/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها