محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832015109
وقت آن رسیده که دوربین تلفن همراه را به کمک جامعه بیاوریم!
واضح آرشیو وب فارسی:تابناک: وقت آن رسیده که دوربین تلفن همراه را به کمک جامعه بیاوریم!
وقتی می‌بینیم که من و شمای نوعی گاه حتی از نعمت دیدن این دست مشکلات محرومیم، توقع زیادی خواهد بود که همه چیز را در سایه کم کاری مسئولان ببینیم چراکه چه بپذیریم و چه در صدد رد آن برآییم، همین امثال ما هستیم که به مسئولیت می‌رسیم و ندیدنمان را به مجموعه های تحت امر سرایت می‌دهیم.
کد خبر: ۴۲۰۵۶۳
تاریخ انتشار: ۰۸ مرداد ۱۳۹۳ - ۲۱:۱۳ - 30 July 2014
تا چه اندازه مشکلات پیرامون‌مان را می‌بینیم و به آنها توجه نشان می‌دهیم؟ مثلا اگر در مسیر رفت و آمد هر روزه، با مشکلی مواجه شویم که می‌توانیم در حل آن نقش ایفا کنیم، تا چه اندازه برای رفع آن انرژی خواهیم گذاشت؟ این پرسش را گوشه ذهنتان نگه دارید و این ویدئو را ببیند تا بعد!
دانلود
به گزارش «تابناک»، از جمله مشکلاتی که زندگی مدرن برای بشریت به همراه آورده، بی توجهی به اتفاقاتی است که پیرامون افراد جامعه رقم می‌خورد و حل آنها ممکن نیست الا با همراهی جامعه؛ مشکلاتی که اثرات نامطلوب آن در دراز مدت روی زندگی همه اثر دارد و برای رفع و رجوعشان هیچ رویکردی بهتر از آگاه کردن جامعه از وجودشان نیست.
کافی است صف افرادی که برای فروش گل، دستمال کاغذی یا کالاهای دیگر پشت چراغ قرمز خیابان ها انتظار توقف خودروها می‌کشند و در گرمای طاقت فرسا یا سرمای شدید زمستان، چشم انتظار پایین آمدن شیشه خودرویی برای کسب یک لقمه نان هستند را به یاد آوریم و اندکی درباره پیامدهای بی توجهی ما به سختی‌هایی که ایشان با آن دست به گریبانند، بیاندیشیم تا موضوع برای مان روشن شود.
یا کودکان کاری را به یاد آوریم که بخش بسیار کوچکی از زندگی را تجربه کرده‌اند و تاملی درباره آینده‌شان، دورنمای خوبی برای ایشان و جامعه ای که در آن خواهند زیست را ترسیم نخواهد کرد اما همه اینها هم موجب نشده و نمی‌شود که برای تغییر سرنوشت آینده جامعه مان اقدامی صورت دهیم.
با این نوع نگاه به مشکلات جاری و ساری در جامعه، آنچه در وهله نخست به ذهن خطور خواهد کرد، بی توجهی مسئولان و نهادهای شکل گرفته برای حل این مشکلات است که هر چقدر هم دردناک باشد، باز رگه هایی از بی توجهی ما را در آن می‌توان دید چراکه اگر ما نقش نظارتی خود را ندید نگرفته و مطالبه گری از مسئولان را مد نظر قرار دهیم، تجربه نشان داده که مسیر حل مشکلات هموارتر خواهد شد.
ورای این اشکال، وقتی می‌بینیم که من و شمای نوعی گاه حتی از نعمت دیدن این دست مشکلات محرومیم، توقع زیادی خواهد بود که همه چیز را در سایه کم کاری مسئولان ببینیم چراکه چه بپذیریم و چه در صدد رد آن برآییم، همین امثال ما هستیم که به مسئولیت می‌رسیم و ندیدنمان را به مجموعه های تحت امر سرایت می‌دهیم.
به عنوان مثال، وقتی نسبت به پیرمرد فال فروشی که در مسیر هر روزه با وی مواجه می‌شویم، بی تفاوتی پیشه کرده و او را ندید بگیریم، آیا می‌توانیم مدعی شویم که اگر مسئولیتی بر عهده‌مان گذارده شد، افراد مشابه وی را ببینیم و برای حل مشکلشان اقدام کنیم؟ براستی چند نمونه مشابه این در زندگی هر روزه ما رخ می‌دهد؟
آیا غیر از این است که خیلی هایمان مشکلات دور و اطرافیان خودمان را هم نمی‌بینیم یا اگر ببینیم، خود را به ندیدن زده و ایشان را به حال خو وا می‌نهیم؟ آیا غیر از این است که نتیجه این بی توجهی ها در نهایت پدید آمدن جامعه ای است که همه با مشکلات خود دست به گریبانند و خود را در حل آنها تک و تنها می‌بینند؟ از این جامعه چه انتظاری می‌توان داشت؟
اگر به این بی توجهی ها، رویکردهای غلطی چون حسادت را بیافزاییم، چه؟ آیا ادعای زیادی است اگر بگوییم خیلی هایمان (اگر شما استثنا هستید، به خود نگیرید!) فقر همسایه، قوم و خویش، دوست و آشنا و اطرافیانمان را نمی‌بینیم اما اوضاع مالی خوب هیچ کسی از دیدمان دور نمی‌ماند؟
با طرح این پرسش ها، به این نقطه خواهیم رسید که برای حل بسیاری مشکلات، بهترین راه، اصلاح رویکردهای شخصی ماست. آنجا که سعی می‌کنیم مشکلات را ببینیم و به جای انداختن بار مسئولیت به دوش دیگران، تلاش کنیم سهم خودمان را ادا کنیم. مثلا وقتی کارتن خوابی دیدم، ترجیح دهیم به جای گذشتن از کنارش، پیگیر حل مشکلش شده و ولو با چند تماس تلفنی، نهادهای موظف را مجبور به دیدن این فرد کنیم، هنگامی که کودک کاری را دیدیم، کاستن از رنج وی را وظیفه خود بدانیم و... .
شاید این نوع نگاه با توجه به سختی هایی که خودمان با آن مواجهیم، کمی آرمانگرایانه به نظر برسد اما اگر بدانیم که دغدغه های ما به جامعه مان در آینده سر و کل خواهد داد، به این مقوله به حکم وظیفه‌ای می‌نگریم که بر دوشمان قرار گرفته و شانه خالی کردن از آن، آینده به مراتب پر مشقت تری برایمان به همراه خواهد آورد.
شاید با این نگرش بتوان درک کرد که تفکر پشت تهیه کردن ویدئویی که دیدیم از کجا نشات گرفته و با تکیه بر این رویکرد، من و شمایی که گوشی های تلفن همراهمان به دوربین های با کیفیت مجهز است، تا چه اندازه می‌توانیم موثر باشیم؛ شاید بد نباشد یکبار هم که شده مشکلاتی را می‌توانیم ببینیم در قالب فیلم و عکس با دیگران به اشتراک بگذاریم و اندکی از وقت هر روز خود را صرف پرداختن به این مسائل کنیم.
لینک
لینک را کپی کنید دانلود
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تابناک]
[مشاهده در: www.tabnak.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 58]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها