واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: واشنگتن پست: روزگار سخت برای رايس در حالي كه منطقه شاهد جنگ ويرانگر لبنان و آماج ناآرامي و هرج و مرج امنيتي در عراق بوده است، آيندهي سياست خارجهي آمريكا به عنوان يك قدرت تغيير گر در خاورميانه در موقعيت بسيار حساسي قرار دارد. اين لحظات سخت، لحظات عمر سياسي دكتر كاندوليزا رايس است. "كاندوليزا رايس در حال حاضر با بزرگترين بحران سياسي دوران عمر خود مواجه است؛ بحران بازسازي مجدد چهره و جايگاه آمريكا در خاورميانه و جهان كه در مرحلهي خطر فروپاشي است. در حالي كه منطقه شاهد جنگ ويرانگر لبنان و آماج ناآرامي و هرج و مرج امنيتي در عراق بوده است، آيندهي سياست خارجهي آمريكا به عنوان يك قدرت تغيير گر در خاورميانه در موقعيت بسيار حساسي قرار دارد. اين لحظات سخت، لحظات عمر سياسي دكتر كاندوليزا رايس است!" به گزارش خبرگزاري ايسنا، جيمز مان، تحليلگر واشنگتن پست با ارايهي تحليلي تحت عنوان "جنگ خاورميانه، جنگ كاندوليزا رايس است"، مينويسد: «كاندوليزا رايس در طول دوران كاري سياسي خود نبوغ خود را در زمينههاي بسياري بكار برده مثلا وي نبوغ سياسي خود را در بسياري از جدالهاي بروكراتيك داخلي مربوط به سياست خارجهي آمريكا بكار برده است و هميشه از امور به گونهاي استفاده كرده است كه در زمان حساب و كتاب، مورد محاسبه قرار نگيرد و مسووليت وي در زمينهي بحران سازي در سياست خارجهي آمريكا كمرنگتر از ساير افراد كاخ سفيد لحاظ شود؛ همان اتفاقي كه در جنگ عراق رخ داد. ملت آمريكا خشم خود را در جنگ عراق متوجه بوش، چني و رامسفلد، وزير دفاع آمريكا كردند و به رغم آنكه رايس در بسياري از تصميمگيريهاي مهم كاخ سفيد كه منجر به جنگ عراق شد، شركت كرده بود، به او انتقاد حادي وارد نشد.» تحليلگر واشنگتن پست در ادامه مينويسد: «امروز ديگر نبوغ رايس نميتواند منجي او باشد؛ زيرا برقراري صلح دايمي در خاورميانه نياز به مهارتهاي مختلف، ديپلماسي دقيق و نبوغ در تدوين استراتژي طولاني مدت و انعطاف پذير دارد. خانم رايس توانست با مطرح ساختن خود از يك نوازندهي پيانو به يك آكادميست متخصص در امور اتحاد جماهير شوروي و از يك كارمند وابسته به دانشكدهي مهندسي به يك وزير امور خارجه در آمريكا موفقيتهايي قابل ذكري را رقم بزند اما اين چالش يعني بحران خاورميانه بسيار بزرگتر از ديگر چالشهايي است كه رايس با آن مواجه بوده است. در واقع جنگ فعلي در خاورميانه جنگ رايس يا آن طوري كه ميان احزاب سياسي متداول است "جنگ خانم كاندو" است اما ايشان تا اين لحظه نتوانسته كوچكترين پيروزي را در اين جنگ كسب كند.» مان مينويسد: «قطعنامهي 1701 شوراي امنيت براي متوقف ساختن جنگ اسراييل با لبنان به عنوان يك تصميمگيري بسيار مهم و دستاورد بسيار بزرگ محسوب ميشود. متاسفانه خانم رايس به همراه ديگر هم پيمانان آمريكا با اين قطعنامه كه به عنوان اولين قدم در چارچوب تلاشهاي گسترده براي برقراري ثبات در منطقه تلقي شد، مخالفت كرد و اين خود به عنوان يك امتياز بسيار منفي در پروندهي سياسي وزير امور خارجه آمريكا به ثبت رسيد. در روزهاي اول جنگ اسراييل با لبنان، رايس در سفري به منطقه با بسياري از رهبران هم پيمان آمريكا ديدار و گفتوگو كرد اما با رهبران دو كشور مهم و استراتژيك منطقه يعني ايران و سوريه كوچكترين ديدار يا ارتباطي برقرار نكرد.» تحليلگر روزنامهي واشنگتن پست مينويسد: «در آغاز اين جنگ رايس سخنرانيهاي آتشين اما بيمحتوا و شعارهاي جنجال برانگيزي چون "درد تولد خاورميانه جديد" را سر داد. اظهارات رايس در اين راستا به چيزي جز افزايش خصومت و احساسات ضد آمريكايي در ميان ملتهاي منطقه منجر نشد زيرا زمان و مكان، مناسب براي ايراد اين سخنان نبود. اگر رايس در ماموريت خود در خاورميانه شكست بخورد و اوضاع خاورميانه بحرانيتر از وضعيت فعلي شود اين شكست تنها به عنوان شكست سياسي دورهي دو سالهي رايس در وزارت خارجه آمريكا رقم خواهد خورد و اگر اين امر رقم بخورد رايس نبايد انتظار داشته باشد كه بتواند در دو سال آتي خود در پست وزارت خارجهي آمريكا موفقيتهايي را كسب كند؛ موفقيتهايي كه بتواند بر شكست وي در خاورميانه سايه افكند.» در پايان اين تحليل آمده است: «متاسفانه خانم رايس بيش از اينكه به پروندهي سياسي خود اعتماد كند به شخصيت خود اعتماد كرد و تاكنون به رغم تلاشهاي گستردهاي كه انجام داده است تنها توانسته تا در زمينهي بهبود روابط آمريكا با كشورهاي اروپايي موفقيتهايي كسب كند اما ايشان در محقق ساختن ديپلماسي طولاني مدت براي حل بسياري از بحرانها چون بحران هستهيي كرهي شمالي شكست خورده است. بسيار مفيد است كه خانم رايس به تغيير و تحولات دورههاي سابق وزيران امور خارجهي آمريكا يعني مادلين آلبرايت و كالين پاول نگاه كند. اين دو وزير آمريكايي توانستند در مرحلهي اول وزارت خود شهرت و محبوبيت گستردهاي را كسب كنند اما در ميانههاي اين مسووليت يعني مرحله دوم، اين دو وزير آمريكايي با انبوهي از كاهش محبوبيت و توقف روبرو شدند. چه مفيد است كه ديگران از تجربههاي گذشتهي افراد تجربه كسب كنند و قبل از آنكه به شخصيت خود اعتماد كنند به اندوختهي تجارب سياسي و اجتماعي خود اعتماد كنند.»
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 335]