تغییر مذاکره کننده ارشد فرانسه؛ طمع جویی همیشگی یا تکرار راهبرد پیشین؟

واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
تغییر مذاکره کننده ارشد فرانسه؛ طمع جویی همیشگی یا تکرار راهبرد پیشین؟
باید دید آیا قرار است فرانسه در بزنگاه‌های حساس تا سی‌ام تیر همچون ژنو ۲ دوباره زیر میز بزند؟ به نظر می‌رسد برای دیدن واکنش‌ها و اظهارات ریویر تازه وارد به تیم مذاکره کننده غرب، چندان نباید انتظار کشید.

خبرگزاری فارس: تغییر مذاکره کننده ارشد فرانسه؛ طمع جویی همیشگی یا تکرار راهبرد پیشین؟

به گزارش خبرگزاری فارس، پنجمین دور از مذاکرات هسته‌ای جمهوری اسلامی‌ ایران و گروه 1+5 از بیست و ششم خردادماه در وین اتریش در حالی آغاز شده که یکی از تغییرات رخ داده، مربوط به مذاکره‌کنندگان فرانسوی است؛ امری که شاید در ادامه روند گفت‌وگوها تاثیر خود را نشان دهد. تغییرات تیم مذاکره کننده فرانسه در گروه 1+5، بیست و یکم خردادماه هنگام برگزاری نشست‌های دوجانبه گروه‌های مذاکره کننده‌ایران و فرانسه در ژنو سوییس نمود یافت؛ جایگزینی «نیکولا دو ریویر» به جای «ژاک اودیبر» به عنوان مذاکره کننده ارشد فرانسه در این گروه. شاید در نگاه نخست این تغییر تفاوت چندانی در نتایج مذاکرات ایجاد نکند اما به نظر می‌رسد این امر از مسائلی ریشه‌ای‌تر نشات می‌گیرد که شاید دگرگونی‌هایی را نیز در فضای معادلات موجود به همراه داشته باشد. ** پیشینه ریویر ریویر مدیرکل سیاسی وزارت امور خارجه فرانسه است که فعالیت دیپلماتیک خود را از سال 1992 از اداره امور سیاسی آغاز کرد. سپس مسوول رسانه ها و امور اروپا در سفارت فرانسه در لاهه شد. او در سال 1997 مشاور مسائل اروپا و اقیانوس اطلس در واشنگتن بود و در سال 2001 به بخش خصوصی و شرکت‌های فعال در زمینه خدمات مدنی و صنایع دفاعی رفت. دوران درخشش دوباره ریویر زمانی بود که «دومینیک دو ویلپن» راستگرا، وزیر امورخارجه شد. آن زمان ریویر به‌این وزارتخانه رفت و مسوول نظارت بر امور مربوط به اقتصاد بین الملل، آسیا و شمال آمریکا شد. پس از آن بود که دو ویلپن با اعلام مخالفت با یورش نظامی به عراق شهرت زیادی دست و پا کرد و پس از آن نخست وزیر فرانسه شد. مذاکره کننده جدید فرانسه در گروه 1+5 زمانی که «میشل بارنیر» وزیر امورخارجه فرانسه شد، در جریان گفت و گوهای هسته‌ای ایران قرار گرفت که از سال 2004 آغاز شده بود. در سال 2005 پس از ورود «دوست بلازی» به صدر دستگاه دیپلماسی، ریویر از ساختار داخلی وزارت خارجه بیرون رفت تا مشاور سیاسی و معاون نماینده دائم فرانسه در سازمان ملل متحد شود. این سیاستمدار 47 ساله فرانسوی که‌این اواخر دستیار امور سازمان ملل متحد وزارت امور خارجه فرانسه بود، چندی پیش از نزد «سیلویا برمن» سفیر فرانسه در چین بازگشت. با‌ این همه، آنچه بیش از پیش ریویر را به شهرت رساند نمایندگی او در پارلمان اروپا بود. کمیسیونر کنونی قوانین مالی اتحادیه اروپا حتی اواخر سال گذشته برای ریاست کمیسیون اروپا هم رغبت نشان داده بود. ** موضعگیری‌های ریویر درباره فعالیت‌های هسته‌ای‌ایران نگاهی به برخی موضع گیری‌های هر چند اندک ریویر درباره فعالیت‌های هسته‌ای جمهوری اسلامی‌ایران، پیش‌بینی نقش او در مذاکرات را راحت‌تر خواهد کرد. برای نمونه وی سیزدهم اسفندماه 1388 به عنوان معاون نماینده دائم فرانسه در سازمان ملل متحد در کمیته 1737 شورای امنیت درباره ایران، از آخرین گزارش آژانس بین المللی انرژی اتمی درباره فعالیت‌های اتمی تهران برای نتیجه گیری‌های سیاسی خود بهره برد و تاکید کرد «توقف اجرای کد 1/3 و پروتکل الحاقی از سوی ایران کاملا غیرقانونی است». آن زمان، پس از تصمیم تهران برای آغاز غنی سازی اورانیوم 20 درصد برای تامین سوخت مورد نیاز راکتور تحقیقاتی تهران بود که اعضای گروه وین (فرانسه، آمریکا و روسیه) برخلاف تعهدات و توافقات، از تامین نیازهای‌این راکتور سر باز زده بودند. البته او برای‌این پیمان شکنی دلیل آورد: همه گزینه‌های ارائه شده از سوی «محمد البرادعی» (مدیرکل وقت آژانس) در مذاکرات وین‌ ایران را در هر لحظه قادر به ساخت بمب اتم می‌ساخت. ریویر که کشورش یکی از عوامل نافرجامی آن پیشنهاد بود، اقدام ‌ایران برای غنی سازی در سطح 20 درصد به منظور تامین رادیوداروهای مورد نیاز بیش از 850 هزار بیمار را «خطرناک» و در راستای «نزدیک شدن به آستانه نظامی» دانست و تاکید کرد «تولید اورانیوم 20 درصد بخشی از مسیر غنی سازی 90 درصدی اورانیوم برای اهداف نظامی است». او آن زمان درباره تاسیسات آب سنگین اراک و نیز راکتور آر. 40 و فردو نیز سخن گفت و مدعی شد «هیچ برنامه نظامی معتبر برای‌این سایت وجود ندارد».‌این در حالی بود که در همان گزارش آژانس که در دست ریویر قرار داشت، جزییات بازرسی ها و حتی تعداد سانتریفیوژهای فردو ذکر شده بود. وی اعلام کرد «بر اساس گزارش آژانس می توان سه هزار سانتریفیوژ در فردو نصب کرد که برای تولید یک بمب هسته‌ای کافی است اما نزدیک 45 سال طول می‌کشد تا سوخت یک سال نیروگاهی مانند بوشهر را تولید کند» و به منظور فضاسازی منفی گفت: ما با کشوری روبروییم که بدون داشتن یک نیروگاه اتمی سوخت هسته‌ای تولید می‌کند! او بر شفاف سازی‌ایران درباره مواردی پافشاری کرد که در سال 1386‌ایران بر اساس مدالیته‌ای با آژانس به همه آنها پاسخ داده و تایید مدیرکل‌این نهاد را نیز گرفته بود؛ امری که در سخنان ریویر به آن هیچ اشاره‌ای نشد. او در پایان فرانسه را در قالب 3+3 (برداشت اروپایی از گروه 1+5)، متعهد به یافتن راه حل دیپلماتیک دانست اما تاکید کرد «فرانسه نمی‌تواند اجازه پیشرفت برنامه هسته‌ای ‌ایران را بدهد آن هم در زمانی که تهران پیشنهادهای همکاری را یکی پس از دیگری رد و در کار آژانس اختلال‌ایجاد می‌کند. همچنین شورای امنیت نمی‌تواند اجازه دهد یک دولت به اجرای پنج قطعنامه متوالی بی‌اعتنایی کند. بنابراین هیچ انتخاب دیگری بجز ادامه رویکرد دوگانه باقی نمی‌ماند». به نظر می رسد ریویر ‌این رویکرد را دارد که با استناد به مدارک آژانس و دیگر نهادها، به فضاسازی سیاسی و پیشبرد اهداف مورد توافق 1+5 بپردازد. **‌ آیا قرار است دوباره منتظر واکنشی از سوی فرانسه باشیم؟ هجدهم آبان ماه 1392 وزرای امورخارجه ‌ایران، انگلیس، فرانسه، آمریکا، روسیه و آلمان به همراه قائم مقام وزرات امورخارجه چین برای توافق نهایی به ژنو رفته بودند (ژنو2) اما «لوران فابیوس» وزیر امورخارجه فرانسه، با مخالفت‌های خود میز مذاکره را به هم ریخت. حال در‌این میان، برای او سفر آتی «فرانسوا اولاند» رییس جمهوری تازه کار فرانسه، به فلسطین اشغالی اهمیت داشت یا قراردادهای نظامی با عربستان و امارات به ارزش پنج میلیارد دلار یا تقسیم کار بین پاریس و واشنگتن یا حتی گرایش‌های یهودی‌اش؛ مهم ‌این بود که فابیوس سبب شد مسئولان ارشد هفت کشور بدون نتیجه به خانه برگردند. گرچه چند روز بعد در سوم آذرماه 1392 سند ژنو یا «برنامه اقدام مشترک» امضا شد اما همان زمان خبرنگار شبکه آمریکایی «سی. ان. ان» از فابیوس می‌پرسد: آیا امروز این فرانسه است که راه را به آمریکا نشان می‌دهد؟ فابیوس در آستانه مذاکرات وین 5 نیز با اشاره به اتفاق‌های آن زمان ادعا می‌کند: در مذاکرات ژنو 2، موضع من این بود که ما توافق هسته‌ای را می‌خواهیم، اما این توافق باید محکم باشد. در مرحله اولیه، این توافق چندان محکم نبود. بنابراین بحث کردیم و به موضعی مشترک رسیدیم. ایرانی‌ها اول مخالف بودند، اما 10 روز بعد برگشتند و پذیرفتند». او یک روز پیش از برگزاری نشست دوجانبه هفته گذشته بین نمایندگان ‌ایران و فرانسه نیز در گفت‌وگو با شبکه «فرانس اینتر» می‌گوید: ما درباره یک موضوع اصلی با یکدیگر اختلاف داریم و آن بحث تعداد سانترفیوژهاست. ما می‌گوییم ایران باید چند صد سانتریفیوژ داشته باشد اما آنها می‌گویند باید چند صد هزار سانتریفیوژ داشته باشند. این در حالی است که اگر تمایلی برای دستیابی به بمب اتم وجود نداشته باشد، داشتن چند صد هزار سانتریفیوژ بی فایده و بی مورد است. به‌نظر می‌رسد تاکید چندین باره فابیوس بر‌اینکه «مسئله‌ای که طی هفته‌های آینده مطرح خواهد بود این است که ایران از سلاح هسته‌ای صرفنظر کند»، ادامه رویکرد پیشین فرانسه است؛ امری که حتی از دید دیگر همپیمانان غربی پاریس نادیده نمی‌ماند. بیست و دوم خرداد سرمقاله نویس روزنامه آلمانی «یونگه ولت» با اشاره به‌این اظهارات اخیر وزیر امورخارجه فرانسه نوشت: پاریس با طرح درخواست های حداکثری خود در مذاکرات هسته‌ای هر از چند گاه موجب سخت شدن و پیچیدگی مذاکرات اتمی ایران و گروه 1+5 شده و اختلاف نظرها در مورد برنامه هسته‌ای ایران را تشدید کرده است. به نوشته این روزنامه، فابیوس با اظهارات اخیر خود در واقع اصولی مانند محرمانه بودن جزییات مذاکرات را که مذاکره کنندگان از آغاز دور جدید مذاکرات روی آن توافق کرده بودند، نقض کرده است. نویسنده یونگه ولت خاطرنشان کرد: فرانسه از زمان مسوولیت اولاند، بارها تلاش کرده است مذاکرات با ایران را از طریق تک روی های تحریک آمیز یا سخت تر کرده یا به بن بست بکشاند. از‌این رو، به نظر می‌رسد فرانسه با تغییر مذاکره کننده ارشد خود، به دنبال فردی بود با میزان آشنایی و اطلاعات تخصصی اندک که داده‌های ارائه شده از سوی مقامات ارشد را چشم بسته تکرار کند. از سوی دیگر، ریویر به دلیل پیشینه اقتصادی خود در هنگامه‌ای که شرکت‌ها و بانک‌های فرانسوی برای حضور دوباره در بازار‌ایران دورخیز کرده اما با مخالفت و جریمه آمریکا روبرو شده‌اند، می‌تواند مطامع پاریس را نیز دنبال کند. در هر صورت فرانسه به نوعی گردن‌کشی روی آورد تا علاوه بر بازیابی جایگاه به شدت متزلزل و تحلیل رفته خود در اتحادیه اروپا تضمینی نیز برای رژیم اشغالگر قدس پدید آورد که عامل آشکاری برای اعمال فشار در موضوع هسته‌ای تهران باشد؛ جایی که البته آمریکا به نقش‌آفرینی در آن از پشت پرده علاقه بیشتری نشان داده است. به هر حال باید دید آیا قرار است فرانسه در بزنگاه‌های حساس تا سی ام تیر (پایان مهلت گام نخست سند ژنو) دوباره زیر میز بزند؟ به نظر می رسد برای دیدن واکنش‌ها و اظهارات ریویر تازه وارد به تیم مذاکره کننده غرب، چندان نباید انتظار کشید. انتهای پیام/

93/03/28 - 00:02

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فارس]

[مشاهده در: www.farsnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 41]