تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816456795
دلواپسی یا اتهام زنی؟
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
بررسی روزنامه های ایران/دوشنبه 15 اردیبهشت 1393 دلواپسی یا اتهام زنی؟ تهران-ایرنا- «خود را طرفدار آزادی بیان می دانند ولی آزادی را منحصر به خودشان معنا کرده و غیر خودی را واداده غرب، فتنه گر و وکیل الدوله لقب می دهند» این توصیف یکی از روزنامه های امروز از رفتار وابستگان به «جبهه پایداری» به بهانه ی همایش تازه ی آنها با عنوان «دلواپسیم» بود.
این گزارش نگاهی به سرخط اصلی خبرها و همچنین نوشته های سرمقاله نویسان و نویسندگان روزنامه های امروز دوشنبه 15 اردیبهشت 1393 خورشیدی انداخته و مهم ترین موضوع های مورد توجه این روزنامه ها را بررسی کرده است.
*** دلواپسی یا اتهام زنی؟
گردهمایی شنبه 13 اردیبهشت مخالفان توافق هسته یی ژنو با عنوان «دلواپسیم» که اعضای جبهه ی پایداری در صدر آنها قرار داشتند، امروز نیز همچون دیروز موضوع مورد بحث روزنامه ها بود.
به اعتقاد بسیاری از تحلیلگران ابراز دلواپسی مخالفان توافق ژنو در این همایش، مانوری عجیب برای تخریب دولت و سازشکار خواندن تیم جدید گفت و گوکننده ی هسته یی کشورمان بوده است؛ گفت و گوهایی که توانسته است پایه ی توافقی جامع میان ایران و غرب را بنا کند که همزمان با حفظ حقوق هسته یی ایران، تحریم های ظالمانه علیه کشورمان را نیز اندک اندک لغو کند.
روزنامه ی «اعتماد» امروز به دنبال برگزاری همایش دلواپسان، گزارش ها و یادداشت های ویژه یی از جدی تا طنز گونه در این زمینه منتشر کرد.
این روزنامه در گزارش نخست خود با عنوان « توفان اتهام زنی دلواپسان» نوشت: پایداری ها دلواپسند؛ آنقدر که دیگر تاب تعامل، مشورت و تامل را ندارند. به گفته خودشان منتقد دلسوز مردم هستند ولی دیگر مهلت شان بر دولت تمام شده و می خواهند گلیم را از زیر پای روحانی و یارانش بکشند. خود را طرفدار آزادی بیان می دانند ولی آزادی را منحصر به خودشان معنا کرده و غیر خودی را واداده غرب، فتنه گر و وکیل الدوله لقب می دهند. از ریاست مجمع تشخیص مصلحت نظام تا خبرنگاران را با کنایه و توهین و تخریب مورد نوازش قرار دادند ولی پای شعار که می رسد نگاه فرهنگی دولت را زیر سوال می برند و حضور خاتمی در دانشگاه را توهین به عرصه فرهنگ کشور می دانند. به ظاهر اصولگرا هستند ولی راه شان آنقدر کج شده که چهره های میانه روی اصولگرایی آنان را از خودشان نمی دانند. نمایندهایشان در مجلس نیز که شب در سفارت سابق امریکا طی همایشی تحت عنوان «دلواپسیم» عملکرد روحانی را در عرصه های مختلف منفی ارزیابی کرده بودند، روز گذشته زیر سقف بهارستان با نطق ها و تذکرات متوالی دولت را به باد انتقادها و مخالفت ها گرفتند؛ روزی که در عین حمله همه جانبه پایداری ها به دولت با سکوت میانه روهای مجلس دنبال شد.
«من دلواپس چه چیزهایی هستم» نیزعنوان یادداشت «صادق زیبا کلام» استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران، در این ارتباط در روزنامه ی اعتماد بود.
در این یادداشت با اشاره به اهداف ضد دولتی از تشکیل همایش دلواپسان آمده است: اگرچه موضوع همایش «توافق ژنو و دلواپسی ها» انتقاد از سیاست هسته یی دولت بود، اما دوستان فرصت را از دست ندادند و هرچه می خواستند نثار دولت کردند.
در ادامه ی این یادداشت آمده است: نمی شود که سیاست های هسته یی ما زمانی که در وضعیت مدارا و مصالحه با غرب قرار می گیرد، خیانت باشد و بشود به آنها حمله کرد و هر چه می خواهیم به مسوولان نسبت دهیم، اما زمانی که سیاست های هسته یی ما برعکس درجهت تخاصم و رویارویی با غرب است احدی مجاز نباشد که حتی یک خط علیه آن بگوید یا بنویسد. بالاخره یا می شود و می توان سیاست هسته یی کشور را مورد نقد قرار داد یا نمی شود. نمی شود که منتقدان سیاست های هسته یی دولت قبلی را به اتهام «تشویش اذهان عمومی» و «تبلیغ علیه نظام» به دادگاه احضار کنیم اما به مخالفان سیاست های هسته یی آقای روحانی نشان ذوالفقار و شیر و خورشید هم بدهیم.
روزنامه ی «ابتکار» هم سرمقاله ی امروز خود با عنوان «دلواپسی تا به کی و چرا؟» را به قلم «محمدعلی وکیلی» مدیرمسوول این روزنامه به موضوع همایش دلواپسان و بررسی حاشیه های آن اختصاص داد و نوشت: اصل نقد و امکان ابراز نظر منتقدان در نظام فرصت مغتنمی است که حالا از رهگذر چنین مخالفانی به اوج خود رسیده است و از قضا خود دولت آماج بیشترین نقدها و اینچنین منتقدانی ست. در حالی که صنوف برای بیان مسائل صنفی خود قادر به اخذ مجوز تجمع صنفی و قانونی نیستند، ولی یاران دلواپس برای نقد سیاست های هسته ای و حتی شعار علیه دولت به راحتی قادر به برگزاری همایش و مانور خیابانی می باشند.
در ادامه آمده است: نقد سیاست های دولت حق هر صاحب نظر و بیان دیدگاه نیزحق هر ایرانی است. اما اگر این حق به صورت تبعیض آمیز اعمال شود، خود بدل به بی عدالتی می شود. از آنجا که سیاست های هسته ای مشمول مصوبات شورای عالی امنیت ملی هستند و مخالفت با مصوبات این شورا، به عنوان نهاد تشخیص دهنده منافع ملی، در حقیقت اخلال در منافع ملی به حساب می آید. قانون، مصوبات شورای عالی امنیت ملی را لازم الاجرا اعلام کرده است و مصونیت و رویین تنی دلواپسها در مقابل این قانون خود جای تامل بسیار دارد. بی شک هر ایرانی حق دارد دلواپس منافع کشور و حقوق آحاد ایرانیان باشد. این حقی ویژه برای چند شخصِ خاص نیست و باید برای همگان به رسمیت شناخته شود. وقتی «حقوق» انحصاری می شود دیگر نامش «حق» نیست، رانت و سوء استفاده است.
سرمقاله ی امروز روزنامه ی «شرق» هم با نام «دلواپسی؛ ملی یا جناحی» که «داوود محمدی» سردبیر این روزنامه نوشته بود، به تحلیل همایش دلواپسان اختصاص داشت که نویسنده در آن نسبت به برگزاری چنین همایشی ابراز حیرت کرد و نوشت: «دلواپسان»، واژه جدیدی است که در اندک مدتی پس از رسانه ای شدن به واژگان فرهنگ سیاسی ایرانیان افزوده شده است. اما راز این گسترش سریع، نه در «استقبال» کارشناسان و مردم از منادیان دلواپسی بلکه در «حیرت» آنان از اقدام عجیب دلواپس هاست. درحالی که منتقدان پرشمار و دارای گرایش های گوناگون جناحی؛ مجالی برای بیان و انتشار حتی انتقادی ساده از دیپلماسی هسته ای احمدی نژاد نمی یافتند و برگزاری مراسمی در ابعاد «همایش»، حتی در رویاهای آنان هم جایی نداشت؛ «دلواپسان»، در مرکز پایتخت و آن هم در سفارت سابق آمریکا، گردهم آمدند تا دلواپسی خود از روند مذاکره هسته ای دولت یازدهم و توافق «ژنو» را اعلام کنند. هرچند، رنگ وبوی سخنان برخی از حاضران، نشان از آن داشت که آنچه در ذهن برخی از حاضران می گذرد، فرا تر از اعلان دلواپسی است.
در همین حال روزنامه ی «جوان» هم که از مخالفان روند تنش زدایی در سیاست خارجی ایران است، در ستون یادداشت های امروز خود مطلبی را با عنوان «کاش به اندازه آمریکایی ها بدبین بودیم!» منتشر کرد و نوشت: خوش بینی بیش از حد طرف ایرانی به نتیجه مذاکرات هسته ای حتی تعجب طرف امریکایی را نیز برانگیخته است.
در ادامه ی این یادداشت آمده است: تردیدی نیست که آنچه این روزها در روند مذاکرات هسته ای می گذرد، دشوارترین مراحل این مذاکرات است، چرا که در آستانه پایان یافتن فرصت شش ماهه برای حصول توافق در مذاکرات و پیچیده تر شدن روند مذاکرات تیم ایرانی به دلیل تعجیل و نداشتن دقت در پذیرش «برنامه اقدام مشترک» در آذرماه 92، اکنون برای حفظ و تثبیت حقوق هسته ای ایران با دشواری هایی مواجه شده است. به نظر می آید طرف غربی مذاکره کننده با ایران تاکنون بیشترین نفع را از همین نوع مواجهه و گفتمان مسئولان دستگاه دیپلماسی کشور برده است، چرا که در شرایطی که هیچ گونه نقد کارشناسانه و منطقی در داخل تحمل نمی شود، طرف امریکایی طی همین ایام، با تشدید تحریم ها و مجازات طرف های معامله با ایران عملاً تلاش دارد شکافی را که متناسب با روند مذاکرات در بدنه تحریم ایجاد شده بود ترمیم کند و فرصت های ایران را در بهره گیری از ضعف ها و اختلافات میان گروه 1+5 و شرکت های صنعتی و تجاری غربی و شرقی به حداقل برساند.
*** اظهارات احمدی مقدم در بوته ی نقد؛ «بی فرهنگی جرم نیست»
سردار «اسماعیل احمدی مقدم» رییس پلیس کشور، روز دوشنبه در جمع خبرنگاران در پاسخ به پرسش خبرنگاری که از او پرسیده بود رییس جمهوری انتقادهایی را درباره گشت ارشاد مطرح کرده بود و خواستار عدم برخورد گشت ارشاد با اهالی فرهنگ شده بود، گفت: گشت ارشاد سراغ آدم های «بی فرهنگ» می رود و از ابتدا موضوعی به نام برخورد با اهالی فرهنگ در دستور کار این گشت نبوده است.
این اظهارات احمدی مقدم امروز سوژه ی برخی روزنامه ها بود؛ اما در میان روزنامه های بررسی شده روزنامه ی شرق یادداشتی را به قلم «کامبیز نوروزی» روزنامه نگار و رییس انجمن حقوقی روزنامه نگاران ایران منتشر کرد که در آن با اشاره به تفاوت واژگان محاوره ای و حقوقی به تحلیل مفهوم «انسان بی فرهنگ» پرداخته است و این مفهوم، مفهومی محاوره ای توصیف شد که در زبان عرفی جای می گیرد.
به نوشته ی نوروزی، مفهوم انسان بی فرهنگ در سخن سنجی و در قلمرو حقوق و قانون جایگاهی ندارد و این یعنی اینکه بی فرهنگی جرم نیست.
در این یادداشت آمده است: «آدم بی فرهنگ» ممکن است مورد برخورد اخلاق عمومی قرارگیرد و با تقبیح مردمان روبه رو شود، اما هیچ دادگاهی نیست که کسی را به جرم «بی فرهنگی» محاکمه و محکوم کند. طبق قوانین کشور آنچه در زبان محاوره «بی فرهنگی» نامیده می شود، جرم نیست.
در ادامه تاکید شده است: این را هم نباید از یاد برد که در پهنه زندگی اجتماعی، انواع خرده فرهنگ ها و سلیقه های مختلف در کاربرد همان مفهوم محاوره ای «بافرهنگ» و «بی فرهنگ» قضاوت های مختلفی دارند. مثلا کسی ممکن است پوشیدن یک مدل لباس را عین بافرهنگی بداند و دیگری در نقطه مقابل، آن را مصداق بارز بی فرهنگی تلقی کند. اینها جملگی موجباتی است که دستگاه های مجری نظم، مانند نیروی انتظامی و دادگاه ها در چیزهایی که به لسان محاوره «بی شخصیتی» یا «بی فرهنگی» خوانده می شوند مداخله نمی کنند و قانونا هم نباید مداخله کنند، مگر آنکه آن «بی شخصیتی» یا آن «بی فرهنگی» مصداق یک فعل مجرمانه باشد. در این صورت، گفته می شود با فلان بزه و بزهکار مقابله شد نه با «بی شخصیتی» یا «بی فرهنگی».
*** محمود دولت آبادی/ محمد رضا لطفی؛ دوست یا دشمن!
همزمان با تشییع پیکر «محمد رضا لطفی» پیشکسوت موسیقی ایران با حضور جمعی از بزرگان ادب و هنر کشور از جمله «محمود دولت آبادی» نویسنده ی مشهور ایرانی، برخی روزنامه ها به برجسته سازی این موضوع پرداختند.
«محمدرضا لطفی بهنجار نبود!» عنوان خبری روزنامه ی «کیهان» به نقل از محمود دولت آبادی در وصف محمد رضا لطفی است.
در این خبر آمده است: محمود دولت آبادی که گویا از مشی و دیدگاه ها و اظهارات محمدرضا لطفی درگذشته، هنوز عصبانی است در روز تشییع پیکر او به دوست سابق خودش توهین کرد.
این در حالی است که روزنامه هایی چون شرق و ابتکار همزمان یادداشت هایی را منتشر کردند که دولت آبادی در آنها با زبانی شیرین که نشان از دوستی دارد به شرح شخصیت و مقام محمد رضا لطفی پرداخته است.
«میراث لطفی» عنوان یادداشتی از محمود دولت آبادی در وصف آن پیشکسوت عرصه ی موسیقی در روزنامه ی شرق است.
در این یادداشت آمده است: «محمدرضا لطفی» در نوازندگی و موسیقی، شخصیتی خاص بود. من با علایق او به بزرگان موسیقی آشنا بودم. «لطفی» در موسیقی کلاسیک یک چهره بی بدیل بود و نواختن او و کاری که او با ساز می کرد و احوالاتی که در موسیقی اش داشت، همگی خاص خودش بودند. این ارزش ها و تبحر او، ساده به دست نیامده بود و بر اثر سالیان سال کار و کار و مرارت و رنج حاصل شده بود. خوشبختانه امکانات و تکنولوژی هم کمک کردند که از او آثاری برجا بماند که ما بتوانیم و آیندگان هم بتوانند آنطور که لازم است از هنر او بهره مند شوند و بیاموزند.
به نوشته ی دولت آبادی میراث بزرگ «لطفی» برای آیندگان، بی شک آثاری است که از او باقی مانده و هنرجویانی که او پرورانده است.
«خاطره خوانی بزرگان در مرگ استاد موسیقی» نیز عنوان گزارش روزنامه ی ابتکار در همین زمینه است که در آن از قول دولت آبادی در توصیف لطفی آمده است: درست در شب جمعه پیامی از همسر او دریافت کردم که محمدرضا را به آی سی یو برده اند و فقط در ساعت های ملاقات می شود او را دید. جمعه به سرعت خود را به تهران رساندم که به دیدن او بروم، اما در راه به من خبر داده شد که لطفی حدود ساعت سه صبح درگذشته است. زندگی شخصیت هایی مثل لطفی و مهاجرت از این مملکت و در ممالک دیگر زیستن، کار کردن، مشکلات و... می تواند بسیار داستان داشته باشد. نکته قابل تأمل این است که محمدرضا لطفی سرانجام به این مملکت بازگشت.
*** بحران آب در کشور
بحران آب در کشور که این روزها در محافل مختلف از آن سخن به میان آمده است گویی واقعیت تلخی است با لایه های پنهان تلخ تر که کمتر به آن توجه می شود.
در این میان اما تشکیل کمیته ی ویژه ی رفع بحران آب در 14 شهر بزرگ کشور شاید خبری خوش باشد که درصورت تحقق اهدافش بتواند از نگرانی ها در این زمینه بکاهد.
«حمید چیت چیان» وزیر نیرو، در جلسه ی علنی دیروز مجلس شورای اسلامی حضور یافت و گزارش مشروحی در مورد وضع آب و برق کشور، ارایه کرد. وی با تاکید بر اهمیت مدیریت مصرف و ارتقای بهره وری منابع آب، خشک شدن تالاب ها، کاهش سطح آب سفره های زیرزمینی و رودخانه ها را نمودار بحران آب در کشور توصیف کرد.
در همین چارچوب اما روزنامه ی «جام جم» گفت و گویی با «پرویز کردوانی» جغرافیدان برجسته ایرانی با عنوان «بحران آب جدی است؛ امسال فاضلاب می نوشیم!» منتشر کرد که این گفت و گو بسیار تامل برانگیز است.
در سرآغاز این گفت و گو آمده است: بحران آب، وعده تابستان امسال است. یک جغرافیدان برجسته ایرانی معتقد است که برای مبارزه با کمبود آب، باید سراغ آبهای غیرمتعارف رفت؛ مثل فاضلاب و جمع آوری آب باران.
کردوانی در پاسخ به این پرسش که بحران آب تا چقدر جدی است و چه باید کرد؟ گفت: وزارت نیرو فقط می گوید صرفه جویی. اما قبل از آن باید آب را گران کنند. من پیش بینی می کنم در آینده نزدیک آب فاضلاب را تصفیه می کنند و می خورند. مثل فضانوردان امروزی که ادرارشان را تصفیه می کنند و می خورند. همین آبی که در بطری مردم می خرند، لیتری 500 تومان است. یک متر مکعب آب می شود هزار لیتر، یعنی 500 هزار تومان. در حالی که گرانترین آب در ایران هر مترمکعب 3 هزار تومان است. نباید فقط بگویند صرفه جویی کنید. باید مردم را آگاه کنند.
*گروه پژوهش های خبری
پژوهش**9282**2054
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
15/02/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 96]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها