تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816812315
چرا رابطه با آمریکا برقرار نخواهد شد؟
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
چرا رابطه با آمریکا برقرار نخواهد شد؟
«کنت تیمرمن» هدف اصلی از برقرای روابط با ایران را چنین بر می‌شمرد: «برقراری روابط به معنای ختم انقلاب است. زمانی که ستون مبارزه با آمریکا فرو بریزد، کل انقلاب فرو خواهد ریخت».
نوشتار حاضر در پی پاسخ به این سؤال اساسی است که چرا رابطه میان ایران و آمریکا برای همیشه برقرار نخواهد شد؟ به منظور روشن شدن این سوال با بیان کلیاتی پیرامون شرایط دو کشور، سیاست‌هایی که طرفین در قبال یکدیگر اتخاذ نموده‌اند، که باعث به وجود آمدن دیوار ضخیم بی‌اعتمادی شده است را تبیین می کنیم. با نگاهی گذرا به بعد از انقلاب اسلامی ایران درمی‌یابیم که تحریم‌ها و تهدیدات تند علیه جمهوری اسلامی ایران، نظامی‌گری و قلدرمآبی برای تحمیل سلطه، تقابل ایدئولوژیک بین طرفین و عدم صراحت و صداقت آمریکا، از جمله مهم‌ترین موانع پیش‌روی طرفین در برقراری روابط فی‌مابین می‌باشد. به هر صورت، آمریکا در طول 34 سال گذشته، ده‌ها اقدام سیاسی، نظامی، اقتصادی و جنگ فرهنگی علیه جمهوری اسلامی ایران انجام داده است. نگاهی به تاریخ روابط بین دو کشور نشان می¬دهد که هریک از این اقدامات می‌توانست بهانه‌ای برای یک جنگ تمام‌عیار باشد. جالب این که همزمان با اقدامات مزبور، آمریکایی‌ها به طور معمول این موضوع را مطرح می‌کنند که ایران پیشنهادهای واشنگتن برای برقراری ارتباط را رد می‌کند و نپذیرفتن اصل گفت وگو و رابطه، زمینه را برای بروز رفتارهای سیاسی دیگر بین کشورها فراهم می‌نماید. موضوعی که دکتر روحانی در نشست مجمع جهانی اقتصاد (داووس)، در مصاحبه خود با یک رسانه خارجی به آن اشاره کرد. لذا با توجه به پیشینه رفتار آمریکا و بررسی و تبیین رفتارهایش در قبال ایران، موضوع مورد سنجش قرار خواهد گرفت. مبانی رفتاری آمریکا در قبال کشورها پس از پایان جنگ های داخلی آمریکا، بعد از آن که شمال صنعتی بر جنوب برده‌داری و کشاورزی فائق آمد، سیستم سرمایه‌داری آمریکا شکل گرفت و رفته رفته، بر قدرت صنعتی و نظامی این کشور افزوده شد. بر همین اساس سیاست خارجی آمریکا تحت دو رهنمون اساسی قرار داشت: اول، پرهیز از انعقاد پیمان‌های اتحاد – به ویژه اتحاد با قدرت‌های اروپایی – و دوم، ادامه توسعه‌طلبی غرب در آمریکای شمالی (لاول، 1371: 79). در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، هرچند که آمریکا عدم درگیری در سیاست‌های بین‌الملل را به درجات گوناگون تجربه کرد. در واقع، در این دوران آمریکا پیشرو حرکتی در راستای گشودن درهای چین، ژاپن و کره به روی غرب، از طریق دیپلماسی بود. در واقع همان‌طور که «رابرت شولزینگر» در کتاب دیپلماسی آمریکا در قرن بیستم به روشنی توضیح می‌دهد، رویکرد بی‌طرفی و انزواگرایانه آمریکا در قرن نوزدهم، نشأت گرفته از دل‌مشغولی این کشور برای ایجاد یک امپراطوری یانکی – امپراطوری آمریکایی- در بخش شمالی قاره آمریکا بود (شولزینگر، 1379: 26). اما پس از آنکه آمریکا در اواسط قرن بیستم، سیاست انزواطلبانه خود را رها کرد، با تمام قدرت وارد منازعات و مناقشات بین‌المللی شد و به قدرتمندترین کشور در عرصه بین‌المللی تبدیل شد. بر همین اساس، برای اعمال سیاست مداخله‌گری منطقه‌ای و گسترش حوزه نفوذ خود، از ابزارهای ایدئولوژیک و دیگر شاخصه‌های قدرت ملی در قالب شعارهایی چون توسعه فرهنگ آمریکایی، رسالت بین‌المللی آمریکا، دموکراسی، حقوق بشر و رسالت بشردوستانه استفاده می‌کند. علت اصلی مداخله‌گرایی آمریکا در مناطق مختلف دنیا و حوزه‌های گوناگون نظام بین‌الملل را باید ناشی از سلطه‌جویی آن کشور در برخورد با مسائل جهانی و بازیگران مؤثر در آن ها دانست. یکی دیگر از علل مداخله‌گرایی آمریکا را می‌توان در دیدگاه «استنلی هوفمن» ملاحظه کرد. وی معتقد است که مداخله آمریکایی‌ها در سایر کشورها ناشی از سبک ملی آن ها است که نگاهی معلم‌گونه به جهان داشته و خود را ناجی ملل دیگر می‌پندارند (اخوان زنجانی، 1374: 15). آمریکا با استفاده از ابزارهای فرهنگی – تبلیغاتی سعی دارد تا در بلندمدت، الگوهای رفتاری و شیوه تفکر و زندگی ملت های مورد نظر خود را در جهتی که تأمین کننده منافع و خواسته‌های آن باشد دگرگون سازد. در مجموع سران کاخ سفید، هنگامی که منافع خویش را در معرض خطر می‌بینند، نادیده گرفتن حاکمیت ملی سایر کشورها و مداخله در امور داخلی آن ها را حق طبیعی خود می‌دانند. در واقع، دکترین واشنگتن، مبتنی بر حق حیات محدود برای سایر کشورها است، همان دکترینی که شوروی سابق برای دیگر کشورهای کمونیستی قایل بود و آمریکا آن را مورد انتقاد قرار می‌داد. مروری بر رابطه آمریکا با ایران برقراری رابطه ایران و آمریکا به سال 1265 ه. ش باز می‌گردد. در این دوره، روابط دو کشور عمدتاً جنبه فرهنگی داشت و آمریکاییان در حوزه فرهنگی به ویژه آموزش و تأسیس مدرسه در ایران فعالیت می‌کردند. درنتیجه، برداشت خوش¬بینانه‌‌‌‌‌‌‌ای از آمریکاییان در ذهن مردم ایران شکل گرفته بود. این امر به این دلیل بود که آمریکا هنوز به نفوذ سیاسی و اقتصادی فرامنطقه‌ای دست نیافته بود و مردم ایران به منافع و علایق واقعی آمریکاییان پی نبرده بودند. به علاوه، خدمات فرهنگی آنان بدون چشم‌داشت مالی انجام می‌گرفت؛ از این رو، ایالات متحده به عنوان کشوری که در بین ملل منطقه خلیج فارس، سابقه استعماری نداشت مورد توجه مردم ایران قرار گرفت(هوشنگ مهدوی، 1349: 259). شروع جنگ جهانی دوم و اشغال ایران توسط متفقین به ویژه آمریکا، ایرانیان را بهت‌زده کرد؛ زیرا انتظار نداشتند که آمریکاییان، بدون توجه به بی‌طرفی ایران، کشورشان را اشغال کند. دولت ایران با وجود ناخرسندی خود از اشغال ایران توسط آمریکا، تصمیم گرفت که از مستشاران آمریکایی استفاده کند؛ زیرا هنوز آمریکا نسبت به شوروی و انگلیس در نزد ملت ایران وجهه بهتری داشت. اما کودتای 28 مرداد، راه سلطه آمریکا در ایران را هموار ساخت. از این تاریخ، آمریکایی ها در تمام شئون کشورمان مداخله کردند و این دخالت تنها با انقلاب اسلامی ایران در سال 1357 به پایان رسید. «ریچارد کاتم»، استاد علوم سیاسی دانشگاه پیتسبورگ آمریکا در مقاله‌ای تحت عنوان «بدرود شاه آمریکایی» که در سال 1979 در مجله سیاست خارجی به چاپ رسید می‌نویسد: «شاه یک سوم درآمد نفتی ایران را برای خرید اسلحه بر باد می‌داد و کمتر کسی تصور می‌کرد که ایران از لحاظ امنیتی نیاز به خرید اسلحه داشته باشد. علاوه بر همکاری های نظامی بین ایران و آمریکا در این مقطع، همکاری های اقتصادی نیز رونق گرفت، تا جایی که واردات ایران از آمریکا در سال 1356 به بالاترین حد خود یعنی مبلغ 166 میلیارد ریال رسید ( شوکراین، 1369: 222). در 22 بهمن 1357، رژیم دست‌نشانده پهلوی از قدرت سقوط نموده و مردم به سلطه 25 ساله آمریکا در کشور خاتمه دادند. انقلاب اسلامی ایران، به عنوان یکی از مهم‌ترین وقایع منطقه خاورمیانه پس از جنگ جهانی دوم، توازن قوا در منطقه را به هم زد و ایران با اعلام اصل نه شرقی، نه غربی در سیاست خارجی خود، به عنوان قطب جدید قدرت که مبتنی بر ایدئولوژی اسلامی بود در صحنه بین‌الملل ظاهر شد. آمریکا در 18 فروردین 1359، به بهانه اشغال سفارت خود در تهران، روابط خود با تهران را قطع کرد و در قالب این استراتژی، اقدامات فراوانی را از راه های گوناگون علیه ایران انجام داد (ولایتی، 1382: 84). اقدامات خصمانه علیه ایران پیروزی انقلاب اسلامی، آثار منطقه‌ای و بین‌المللی عظیمی درپی داشت. به همین جهت آمریکا برای جلوگیری از این آثار و حفظ اعاده نفوذ خود در ایران، به هر عملی که می‌توانست متوسل شد و از هر نوع اقدامی علیه ایران کوتاهی نکرد. یکی از اعضای شورای امنیت ملی آمریکا در توجیه این مطلب گفته بود: انقلاب ایران واشنگتن را به وحشت انداخت. وحشت از اینکه موج انقلابی سراسر خلیج فارس را در بر بگیرد و به عربستان سعودی هم سرایت کند. در همین راستا اقدامات و توطئه های فراوانی را آمریکا علیه کشورمان ترتیب داد؛ که آن ها را مرور می‌کنیم. 1- آمریکا از همان اوایل سال 1358 در فکر تجزیه ایران به چند منطقه کوچکتر بوده تا از این راه بتواند حاکمیت مرزی را تضعیف نموده و سپس انقلاب اسلامی را به شکست بکشاند. 2- پس از تسخیر سفارت در 13 آبان سال 1358، دولت کارتر علاوه بر انجام یک سری اقدامات دیپلماتیک برای آزادی گروگان ها، تصمیم گرفت تا از فشارهای اقتصادی برای به زانو درآوردن ایران استفاده نماید؛ که این فشارها تا کنون ادامه دارد. 3- اقدام نظامی مستقیم چون حمله نظامی طبس، کودتای نوژه دو حلقه یک زنجیره واحد بوده است که برای براندازی نظامی جمهوری اسلامی به ثمر نرسید. 4- تحریک و تشویق عراق به آغاز جنگ تحمیلی، چرا که آمریکا در اوایل دهه 1980 توان حمله نظامی علیه ایران نداشت و این اولویت را به صدام حسین که عطش ژاندارم شدن را داشت، سپرد. 5- حمایت از گروه های ضد انقلاب و منافقین که از همان سال های اولیه پیروزی انقلاب اسلامی، در خدمت منافع غرب و به خصوص آمریکا قرار گرفتند. 6- تحریم تسلیحاتی، فنی و تکنولوژی ایران، که حتی آمریکا حاضر نشد سلاح هایی که در زمان شاه پول آن را دریافت کرده بود را به ایران تحویل دهد. 7- توطئه سقوط قیمت نفت و تحریم‌های تجاری برای کاستن از قدرت ایران، جهت دفاع از خویشتن، به حربه‌ی اعمال فشارهای اقتصادی نیز متوسل شد. لذا درصدد کاهش صادرات نفت ایران به کشورهای غربی و محدود کردن تجارت آن ها با ایران برآمد و تا امروز ادامه دارد. 8- سیاست مهار دوجانبه که پس از اشغال کویت توسط عراق، دولتمردان آمریکا رابطه‌شان را با عراق مورد تجدید قرار دادند و درصدد مهار این دو کشور برآمدند که در نهایت صدام مقابل هجمه آمریکا تاب تحمل نیاورد و سقوط کرد. 9- جلوگیری ایران از دسترسی به تسلیحات مدرن، ممانعت از اعطای وام های خارجی، جلوگیری از استفاده صلح‌آمیز ایران از انرژی هسته‌ای و ترور دانشمندان هسته‌ای و جنگ روانی و تبلیغاتی از دیگر اقدامات خصمانه آمریکا علیه ایران می‌باشد. با آنچه از اقدامات و سیاست های آمریکا در این چند دهه علیه ایران مرور شد، این واشنگتن است که به تهران احتیاج دارد. در همین راستا «ادوارد شری» یکی از مقام های سابق سیا در مورد ارتباط آمریکا با ایران می‌گوید: «اگر ایرانی‌ها آن قدر بی‌احتیاط باشند که پیشنهاد گشایش باب مذاکره با آمریکا را بدهند، ما باید با تمام وجود از این پیشنهاد استقبال کنیم. اگر ایرانی‌ها چراغ سبز نشان می‌دادند، ما در یک چشم بر هم زدن در آنجا بودیم»(غضنفری، 1380: 424). در همین راستا «کنت تیمرمن» هدف اصلی از برقرای روابط با ایران را چنین بر می‌شمرد: «برقراری روابط به معنای ختم انقلاب است. زمانی که ستون مبارزه با آمریکا فرو بریزد، کل انقلاب فرو خواهد ریخت» رهبر معظم انقلاب هم در برقراری این ارتباط فرموده‌اند: «نهایت ساده‌لوحی است که کسانی فکر کنند می‌شود با حفظ اصول و ارزش های انقلاب اسلامی، با آمریکا کنار آمد و از او امتیاز گرفت. مگر بر خلاف تمام شواهد بین‌المللی و اصول سیاست جهانی ادعا کنند که آمریکا از ماهیت استکباری خود دست بر می‌دارد». بنابراین آنچه امروز در صحنه دیپلماسی انفعالی و غیرمنطقی آمریکا نسبت به جمهوری اسلامی مشاهده می‌شود، نتیجه اشتباه اساسی دولتمردان آمریکا در ایران است. آری آمریکا از ایجاد یک بلوک نیرومند اسلامی به رهبری ایران که توانسته توازن قوا در منطقه و جهان را تغییر دهد، به شدت به هراس افتاده است. انقلاب اسلامی در ایران نه تنها جریان دلارهای نفتی به جیب آمریکا را قطع کرد، بلکه سبب شد آمریکا هزینه‌های هنگفتی را صرف مقابله با وقوع انقلاب در کشورهای منطقه و مهار هسته‌ای کشورمان نماید. لذا به این نتیجه می‌رسیم که سردمداران کاخ سفید هدف از ارتباط با جمهوری اسلامی را در براندازی نظام دنبال می‌نمایند. لذا رابطه ما با آمریکا برای همیشه برقرار نخواهد شد. منابع: - اخوان زنجانی، داریوش: قدرت تصمیم‌گیری در مورد جنگ و سیاست خارجی در آمریکا، (فصلنامه مطالعات منطقه¬ای)، جلد چهارم، 1379٫ - شوکراین، ویلیام: آخرین سفر شاه، ترجمه عبدالرضا هوشنگ مهدوی، تهران، نشر البرز، 1369٫ - غضنفری، کامران: آمریکا و براندازی جمهوری اسلامی ایران، تهران، نشر کیا، 1380٫ - لاول، جان: چالش های سیاست خارجی آمریکا، ترجمه حسن نورایی، تهران، نشر سفید، 1371٫ - هوشنگ مهدوی، عبدالرضا: تاریخ روابط خارجی ایران، تهران، انتشارات امیر کبیر، 1349٫ - ولایتی، علی اکبر: بررسی و ماهیت قدرت و سیاست خارجی آمریکا، تهران، دفتر نشر معارف، 1383٫ محسن صابر منبع: رصد انتهای متن/
93/02/09 - 04:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها