محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846093149
كار ما نيست شناسايى راز گل سرخ
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
كار ما نيست شناسايى راز گل سرخ نويسنده:انسيه كريميان ( درباره سهراب سپهرى ) صداى پا مى آيد. نزديك مى شود و به هيئت چشمه، دريا يا بركه مرا هم با خود مى برد: بر لب آب، زير اقاقى ها و سمت كعبه اى كه مثل نسيم مى رود باغ به باغ، مى رود شهر به شهر.اهل كاشان است. متولد نيمه مهرماه سال ۱۳۰۷ و مرگى كه فقط يك تاريخ تشريفاتى دارد: ۳ ادريبهشت ،۱۳۵۹ تهران. مرگ گريبانگير كسى كه پيشه اش نقاشى است، قبله اش يك گل سرخ و جانمازش چشمه نخواهد شد. سهراب نوشداروى خود را پيدا كرد، نگاه كرد، كشف كرد و جاودانه شد و حالا اين ماييم كه بايد برويم به دنبال سايه دانايى و ايوان چراغانى دانش. ماييم كه بايد راه بيفتيم بلكه كودكى كه ماه را بو مى كند، ببينيم و قفسى را كه بى در، در آن روشنى پرپر مى زند. ما بايد برويم و زمين و گل و آب و درخت را نيز با خود ببريم بلكه روح مان در جهت تازه اشيا جارى شود و رسم خوشايند زندگى را احساس كنيم.فكر را، خاطره را، زير باران بايد برد.با همه مردم شهر، زير باران بايد رفت.دوست را، زير باران بايد ديد.«هشت كتاب» سهراب سپهرى به خوبى بيانگر تلاش هنرمندانه او و جست وجويى است كه طى ۳ سال از «مرگ رنگ» آغاز و در «ما هيچ، ما نگاه» به پايان رسيد. «هشت كتاب» شامل شش مجموعه شعر ـ مرگ رنگ، زندگى خواب ها، آوار آفتاب، شرق اندوه، حجم سبز و ما هيچ، ما نگاه ـ و دو شعر بلند ـ صداى پاى آب و مسافر ـ است. با بررسى اين مجموعه است كه مى توان سير صعودى انديشه سهراب، سلوك باطنى او و مكاشفات اين شاعر را شناسايى كرد و دريافت شاعر از كجا به كجا رسيده است.با نگاهى اجمالى به شعرهاى سپهرى مى توان تفاوت عمده او را با ديگر هم روزگارانش دريافت. در روزگارى كه شاعران نوپرداز تحت تأثير مسائل اجتماعى بودند و شعرشان مورد پسند جامعه با وجود جو حاكم بر آن بود، سهراب نگاه خاص خود را داشت و راه خود را مى رفت. نه اعتنايى به جو حاكم در اجتماع مى كرد و نه توجهى به سليقه خوانندگان شعر. او در جست وجوى قلمروى بكر براى تفكر و بيان است. مى خواهد به يك نظام كامل فكرى دست يابد تا از طريق آن نظام پاسخگوى سؤالاتش پيرامون هستى باشد. شاعرى جست وجوگر در اعماق ضمير خود به دنبال يك تكيه گاه محكم معنوى براى رسيدن به آرامش و نقطه اى كه از آنجا به جهان نگاه كند و زيبايى ها را ببيند، مى گردد.زندگى خالى نيست:مهربانى هست، سيب هست، ايمان هست.آرىتا شقايق هست، زندگى بايد كرد.شاعر اين سطرها علاوه بر اين كه خود زيبا مى بيند، ديگران را هم به زيبا ديدن و دريافتن خوبى و پاكى دعوت مى كند. به اين كه آب را گل نكنيم، شايد در آبادى كوزه اى پرمى گردد و دعوت مى كند به برداشتن پرده: «بگذاريم كه احساس هوايى بخورد.» «بگذاريم كه تنهايى آواز بخواند / چيز بنويسد / به خيابان برود.» «ساده باشيم چه در باجه يك بانك چه در زير درخت.» به دنبال ردپاى تاريخ گشتن در شعر سپهرى كارى عبث است و مسائلى كه در اجتماع مى گذرد در شعر او جايى ندارد. سطرهاى انگشت شمارى مثل: «من قطارى ديدم كه سياست مى برد» نمى تواند مؤيد توجه او به مسائل اجتماعى ـ سياسى باشد. شاعر هشت كتاب طراح و سازنده جهان آرمانى اى است كه در آن خانه دارد و از پنجره اين جهان آرمانى به بيرون نگاه مى كند. هر چه از بيرون بخواهد به درون او راه يابد ابتدا بايد از در جهان آرمانى ساخته عرفان او وارد شود. اما سهراب چگونه مى توانسته صداهاى اجتماع پيرامونش را نشنيده بگيرد و خودش را بارور از عرفانى كند كه به مذاق هم نسلانش خوش نمى آيد؟ جواب اين سؤال چيزى جز ايمان او به آن چه رسيده بود نيست و نگاه عميقى كه در احساس و شعر و نقاشى اش رخنه كرده است. سپهرى جست وجو كرد، دريافت و به آن چه رسيد وفادار ماند. زندگى سهراب و هنر او هيچ گاه عارى از مكاشفه و تأمل در ماوراءالطبيعه نبوده است و هر قدر به جهان ماوراء نزديك تر شده از جامعه فاصله بيشترى گرفته و عميق تر در جذبه عرفان و مكاشفه فرو رفته است. اين كه عده اى از اين فاصله و عدم توجه سهراب به اجتماع از او ايراد مى گيرند، درست اما قرار نيست تمام هنرمندان يك زاويه براى نگاه كردن و تأثير پذيرفتن انتخاب كنند. مهم ميزان تلاش و ايمان هنرمند در راهى است كه براى خود ترسيم كرده است. حال اين راه ممكن است با عرفان گره خورده باشد. مهم تسلط و عمق دريافت هاى هنرمند و ميزان تأثيرپذيرى مخاطبان و در نتيجه ماندگارى اثر هنرى است. تنوع آثار در هر هنرى به نفع آن هنر خواهد بود و شعر سپهرى در كنار اخوان و نيما مى تواند جذب سليقه ها و مخاطبان بيشترى را به همراه داشته باشد. ما قرار نيست در شعر فقط دنبال آرمان ها يا دردى كه داريم بگرديم. گاهى مى توانيم بنشينيم، شعر سهراب را بخوانيم و سرشار از عطر گل و چشمه و صفا و زندگى شويم؛ در كنار تمام دغدغه هايى كه داريم شعرى بخوانيم كه در آن به ما گوشزد مى كند نرم و آهسته سراغ آدم ها برويم و كارى نكنيم كه به قانون زمين بربخورد.مرگ رنگنخستين مجموعه شعر سهراب سپهرى كه غزليات و مثنوى هاى او را دربرمى گيرد در كنار چمن يا آرامگاه عشق نام دارد. اين كتاب در سال ۱۳۲۶ يعنى ۱۹سالگى شاعر به چاپ رسيده است. اما سهراب از نخستين مجموعه شعر نيمايى خود آغاز مى شود كه «مرگ رنگ» نام دارد و آن را در سال ۱۳۳۰ ، در ۷۲ صفحه منتشر كرده است. در زمان انتشار اين كتاب سهراب ۲۳ ساله است. محتواى آثار در «مرگ رنگ» به مسائلى از قبيل انتظار، تنهايى و البته تلاش انسان بازمى گردد. آن چه برفضاى شعرهاى اين كتاب سايه انداخته نوعى غم و افسردگى رومانتيك است. غمى كه در سال هاى جوانى ممكن است گريبانگير هر كس شود. عنوان شعرهاى كتاب بيانگر اين حالت است: «در قير شب»، «سراب» ، «روبه غروب»، «غمى غمناك»، «خراب»، «دلسرد»، «دره خاموش»،«ديوار»، «سرود زهر» و ... نيما دراين دفتر حضورى پررنگ دارد و تأثيرپذيرى شاعر از شاعران مطرح آن زمان كاملاً محسوس است. «رومانتيسم سياه» حاكم بر شعر آن سال ها واندوه جارى بر ذهن و شعر شاعران همنشين سهراب در بسيارى از شعرهاى دفتر «مرگ رنگ» است: شاخه ها پژمرده است / سنگ ها افسرده است/ رودمى نالد/ جغد مى خواند/ غم بياميخته با رنگ غروب / مى تراود زلبم قصه سرد/ دلم افسرده دراين تنگ غروب (شعر روبه غروب ) اما سهراب بعد ازمدتى از اين حالت فاصله گرفت و به عرفانى نزديك شد كه همه چيز را در برابر او زيبا و خوب نماياند.آن چيزى كه دراين دفتر قابل اعتناست جست وجوى شاعر و نگاه كنجكاوانه اوست. گرچه كشف او رنجبار و ترديدآميز است اما مهم راهى است كه در ابتداى آن ايستاده و تازه مى خواهد سرنخ هايى به دست آورد.زندگى خواب هادومين مجموعه شعر نو سپهرى با نام «زندگى خواب ها» در ۲۵ سالگى او، يعنى سال ۱۳۳۲ منتشر مى شود. فاصله اين كتاب با نخستين مجموعه شعر نيمايى او ۲ سال بيشتر نيست. اما در همين مدت كوتاه شاعرى را به ما معرفى مى كند كه به سمت استقلال پيش مى رود. سپهرى در «زندگى خواب ها» تحت تأثير «هوشنگ ايرانى»است. «شمس لنگرودى» درباره اين تأثيرپذيرى در تاريخ تحليلى شعر نو مى نويسد: «هوشنگ ايرانى با آشنايى به چند زبان و مطالعه پيگير و شيفته وار، به طور نبوغ آسايى، ناگهان شاعر شد. او هرگز غزل و قصيده اى نسرود. او اصلاً آشنايى با غزل و قصيده نداشت و حقيقت اين است كه هنگامى كه از اروپا براى شاعر شدن به ايران بازگشت و جيغ بنفش هايش را منتشر كرد، هنوز شاعر بالفعلى نبود. او ناگهان درعرض چندماه، به طور غيرمنتظره اى درخشيد. اشعار اوليه ايرانى پر از غلط هاى فاحش زبانى و دستورى و انشايى است. ولى سپهرى ، مراحل تكاملى - تاريخى شعر، از غزل و قصيده تا به شعر سپيد را طى كرد. او در ادبيات فارسى ريشه داشت و هنگامى كه به عرفان رسيد و زبان هوشنگ ايرانى را كشف كرد ، تمام ظرفيت هاى شعرى او را درك كرد و همين امر شايد سبب شد كه سپهرى بعدها به آن مراحل اعجاب انگيز در شعر دست يافت.»«زندگى خواب ها» گرچه فضاى تلخ پيشين را دارد اما به نسبت مجموعه اول سهراب در مرتبه بالاترى قرار مى گيرد و براى شاعرش مرحله گذار ناگزيرى است كه او را به سمت قله پيش مى برد:از مرز خوابم مى گذشتم، سايه تاريك يك نيلوفرروى همه اين ويرانه ها فرو افتاده بودكدامين باد بى پروادانه اين نيلوفر را به سرزمين خواب من آورد؟(شعر نيلوفر)آوار آفتابسومين مجموعه شعر نيمايى سهراب «آوار آفتاب» نام دارد كه در سال ۱۳۴۰ در ۱۱۵ صفحه به چاپ رسيده است. به گفته شاعر اين كتاب سال ۱۳۳۷ آماده چاپ بود. اما به دلايلى ۳ سال بعد به چاپ رسيده است. در هرصورت اگر فاصله انتشار اين كتاب را با كتاب هاى پيشين شاعرش مقايسه كنيم، مى بينيم كه مدت زمان بيشترى با مجموعه هاى اول و دوم، فاصله دارد. در نتيجه انتظار خواننده براى مواجه شدن با تحول و تكامل شاعر و شعر طبيعى به نظر مى رسد. شعرهاى اين دفتر روبه سوى روشنى و نور دارند. اگر نگاهى به عنوان شعرها بيندازيم اين سمت و سو به خوبى نمايان مى شود: «طنين»، «گل آينه»، «همراه»، «روزنه اى به رنگ»، «اى نزديك»، «ديارى ديگر»، «سايبان آرامش ما،ماييم»، «پرچين راز»، «آواى گياه»، و ... دراين كتاب تيرگى «مرگ رنگ» به «روزنه اى به رنگ» چرخش كرده و تاريكى فضاى آن اولى به رنگارنگى مبدل گشته است. اين نشان مى دهد سپهرى پنجره هاى ذهنش را باز گذاشته، به آفتاب نگاه مى كند و بوى طبيعت به مشامش مى رسد:انجير كهن سرزندگى اش را مى گستردزمين باران را صدا مى زندگردش ماهى آب را مى شياردباد مى گذرد. چلچله مى چرخد و نگاه من گم مى شود(شعر گردش سايه ها)بعد از كودتاى ۲۸ مردادسال ،۳۲ افكار هنرمندان و مردم درگير مسائل اجتماعى - سياسى بود و دراين ميان شعرهاى سهراب كه بوى عرفان مى داد چندان موردتوجه قرار نگرفت. ذوق مسلط بر شعر نو ايران ۴پاره بود و بيشتر شاعرانى كه مركز توجه بودند ۴پاره مى نوشتند. در اين ميان سپهرى هنوز آن گونه كه بايد كشف نشده است.شرق اندوهچهارمين دفتر شعر نيمايى سهراب همزمان با مجموعه سوم او، در سال ۱۳۴۰ منتشر شده است. اين كتاب كه «شرق اندوه» نام دارد و نفوذ ذهن و زبان سپهرى به خوبى مى نماياند. تنها اشاره به نام شعرها اين مدعا را ثابت مى كند: «هلا»، «پادهه»، «شكپوى»، «تا»، «باراه»، «تراو»، «ويد» و...مولانا نيز بر سهراب تأثير گذاشته و وزن شعرهاى او به وزن هاى «ديوان شمس» نزديك شده است.حركت سپهرى در اين مجموعه حالتى دورانى به خود گرفته و بدون اين كه سرگيجه آور باشد شورانگيزى شاعر را مى نماياند. در مقايسه با «مرگ رنگ»، «زندگى خواب ها» و «آوار آفتاب» سهراب در «شرق اندوه» به ايجاز در بيان رسيده و كوتاهى شعرها مى تواند نشان دهنده نفوذ هايكوهاى ژاپنى در او باشد. به عنوان مثال شعر «گزار» از چهار سطر تجاوز نمى كند. در همين شعر شاعر به تكرار انديشه مولانا مى پردازد. او كوزه تر خيالات خواب آلودش را مى شكند و در تنهايى خويش به مشاهده دوست مى نشيند:باز آمدم از چشمه خواب، كوزه تر در دستم.مرغانى مى خواندند، نيلوفر وا مى شد، كوزه تر بشكستم.در بستم.و در ايوان تماشاى تو بنشستم.صداى پاى آبآبان ماه سال ۱۳۴۴ منظومه بلند «صداى پاى آب» منتشر شد. اين مجموعه اوج شكوفايى شاعرى را نشان داد كه با ديد و زبان مستقل خود پابه جاده اى گذاشته كه همه چيزش تازه است و هر چه جلوتر مى رود به دريافتى ناب تر نائل مى آيد.شعر «صداى پاى آب» به طور كلى به سه بخش قابل تقسيم است. در بخش اول شاعر به معرفى خود در زمان حال مى پردازد. يعنى درست زمانى كه سى و شش ساله است. او مى گويد كه اهل كجاست، مذهبش چيست، چه پيشه اى دارد و...اهل كاشانم.روزگارم بد نيست.تكه نانى دارم، خرده هوشى سر سوزن ذوقى.مادرى دارم، بهتر از برگ درخت.دوستانى، بهتر از آب روان.شاعر در بخش دوم به زمان گذشته بازمى گردد و خود را در آن زمان معرفى مى كند. از نسبش شروع مى كند و ادامه مى دهد تا به جوانى برسد. به حركت در سمت دانش، مذهب و عرفان. او هرچه در اين راه اعم از خوب و بد، با ارزش يا پوچ ديده، نوشته است. از كاسه داغ محبت تا كتابى با واژه هايى از جنس بلور، سياست، فقه و...در بخش سوم اين معرفى مجدد به خود و زمان حال مى رسد. البته اين بار با تجربياتى كه در سير و سلوك و سفرهاى گذشته به دست آورد و حقايقى كه به آن ها دست يافته است. از وضعيت روانى خود مى گويد، تنهايى و عرفانى كه به آن رسيده و در ادامه مردم را هم به چنين نگاه و زيستى دعوت مى كند. شاعر از خانه اى مى گويد كه در طرف ديگر شب ساخته است و بيان مى دارد كه در اين خانه چه ها مى بيند و چه اتفاقاتى مى افتد:من در اين خانه به گمنامى نمناك علف نزديكم.من صداى نفس باغچه را مى شنوم.از تازگى اى كه در روحش دميده شده و همه چيز را تازه مى بيند مى گويد. از شوق، قطره هاى باران و حقيقت. از خوشنودى و خوشايند بودن رسم زندگى. زندگى مهمترين مسأله اوست. زندگى از ابتدا تا امروزش. زندگى اى كه مى توان به آن خوب و زيبا نگاه كرد و نگذاشت غبار عادت از طراوتش بكاهد. زندگى در همين جا و با اشيا پيرامونى نظير: هواپيما، قطار، موشك، پل و...سهراب پيشنهاد مى كند بدون داورى به پيرامون مان نگاه كنيم و قراردادهايى را كه از گذشته در ذهن مان جا خوش كرده اند، كنار بزنيم و بعد ببينيم: چشم ها را بايد شست، جور ديگر بايد ديد.در اين منظومه شاعر به جاى سخن گفتن، نمايش مى دهد و تصوير مى كند.خواننده به راحتى مى تواند همه چيز را در ذهنش ببيند و متصور شود. خواننده اميدوار مى شود كه در قرن اتم و فولاد هم مى توان عارفانه نگاه كرد و زندگى را از لابه لاى چيزهاى سخت و سفت به نرمى لمس نمود.شمس لنگرودى معتقد است: «صداى پاى آب، از معدود اشعار نو فلسفى بود كه بى فروغلتيدن به ظواهر كلامى فلسفه، به جوهر معنا رسيد و به همين سبب - به سبب خلوص و بى واسطگى- ، صميمانه، زنده، آسان نما و اثرگذار شد.صداى پاى آب، تنها شعر عرفان در تاريخ معاصر است كه در رديف بزرگ ترين اشعار عارفانه تاريخ ادبيات فارسى قرار گرفته است.»مسافريك سال بعد از «صداى پاى آب» سهراب سپهرى دومين مجموعه بلندش را با نام «مسافر» به چاپ سپرد. «مسافر» در مقايسه با «صداى پاى آب» دشوار به نظر مى رسد. به همين دليل كمتر از منظومه اول موردتوجه قرار گرفت. با اين حال «مسافر» از جايى ميان «صداى پاى آب» آغاز مى شود. شاعر دراين شعر به جست و جوى حقيقت است. اما درمى يابد كه دريافت آن ممكن نيست. اما اين آدم مدام در حال گشت و گذار و عبور است. او دچار گشته، تنهاست و كمى احساس حزن مى كند.منظومه «مسافر» با انتظار در غروب آغاز مى شود. مسافرى در اتوبوس تحت تأثير مناظرى كه در جاده وجود دارد، قرار مى گيرد و خيال و رؤيا مى بافد. وقتى به مقصد مى رسد و با ميزبانش به گفت وگو مى نشيند، از حزنى مى گويد كه گريبانگيرش گشته و از فاصله او با حقيقت نشأت گرفته است. شعر با گفت وگوى ميزبان و مسافر ادامه پيدا مى كند. وقتى مسافر به قشنگى سيب هاى روى ميز اشاره مى كند، ميزبان از او مى پرسد:- قشنگ يعنى چه؟- قشنگ يعنى تعبير عاشقانه اشكال.شب هنگام ميزبان از ميهمانش مى پرسد: «چرا گرفته دلت؟» و ادامه مى دهد: «خيال مى كنم / دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستى» و وقتى مى گويد: «خوشا به حال گياهان كه عاشق نورند/ و دست منبسط نور روى شانه آنهاست» مسافر جواب مى دهد: - نه، وصل ممكن نيست.هميشه فاصله اى هست.اين اندوهى است كه از فاصله و عدم درك حقيقت دچار آن گشته است.وقت خواب كه فرامى رسد مهمان تنها مى شود، از سر بى خوابى و جست وجو با خود به سفر مى رود و شعر به صورت تك گويى درونى ادامه پيدا مى كند. مسافر به هر كجا سرك مى كشد: بين النهرين، بابل، تبت و باغ چند سالگى كه مى تواند نخستين سال هاى تمدن بشر را اشاره گر باشد. در پايان شعر گرچه سفر به انتها مى رسد اما مسافر همچنان اعتقاد دارد بايد ادامه داد و در سفر بود.صداى باد مى آيد، عبور بايد كرد.و من مسافرم، اى بادهاى همواره!«مسافر» يكى از غنى ترين شعرهاى سهراب سپهرى است. او در اين شعر انديشه اى عميق دارد و به راحتى با خود به گفت وگو مى نشيند. او با نگاه كنجكاوانه اش به هر كجا سر مى زند و با اشيا و پديده ها به صميميتى كودكانه دست مى يابد.حجم سبزاوج شاعرانگى سهراب و دريافت هاى او در دفتر «حجم سبز» هويداست. اين دفتر شامل ۲۵ شعر است كه در سال ۱۳۴۶ در ۸۵ صفحه به چاپ رسيد.سپهرى پس از جست وجوى بسيار و تب و تابى كه براى رسيدن به حقيقت طى كرد، به آرامش رسيده و در جوار طبيعت با حالتى ازخرسندى شعرش را مى نويسد و حرفش را مى زند. او از ايماژهاى گنگ دفترهاى پيشين فاصله گرفته و در سرزمين آرمانى خويش، روشن و شفاف شعر مى گويد. نه تنها خود آرام است، بلكه مخاطبش را نيز در آرامش فرومى برد. از ابتداى شعر و سطرهاى نخست چنان آغاز مى كند كه خواننده مجبور مى شود پا به پاى او قدم به دنيايى بگذارد كه فاصله زيادى با زندگى اش دارد:«ابرى نيست/ بادى نيست/ مى نشينم لب حوض/ گردش ماهى ها، روشنى، من، گل، آب/ پاكى خوشه زيست يا «آسمان، آبى تر/ آب، آبى تر.»شاعر «حجم سبز» در اين دفتر خالق سطرهاى درخشان است. سطرهايى كه بر زبان مردم جارى است و بر بسيارى از كارت پستال ها و تابلوهاى خط نقش بسته اند. سطرهايى مانند «تا شقايق هست، زندگى بايد كرد» و «زندگى سيبى است، گاز بايد زد.»در شعرهاى اين دفتر نوعى پرداخت سوررئاليستى راه يافته است و بدين طريق اشيا از طبيعت واقعى خود فاصله گرفته و از حس شاعر براى بيان معانى مورد نظر مى گذرند. به نظر مى رسد هرچه به شعرهاى پايانى حجم سبز نزديك تر مى شويم، شعرها از قدرت و تأثيرگذارى بيشترى برخوردارند. به اين ترتيب كمال شاعر خودنمايى مى كند و سپهرى صاحب سبك بودن خود را به ثبت مى رساند و تفاوت خود را با ديگران نمايش مى دهد. دو روزنامه پرفروش «آيندگان» و «كيهان» در برنامه اى مشترك «حجم سبز» را بهترين كتاب شعر سال ۴۶ معرفى كردند. در حالى كه نشرياتى ديگر هيچ استقبالى از اين كتاب نكردند و حتى برخوردى منفى با آن داشتند و در نتيجه عكس العمل هاى متفاوتى به وجود آمد. نقدهاى زيادى بر روى «حجم سبز» نوشته شد. از جمله كسانى كه بر اين كتاب نقد نوشتند عبدالعلى دستغيب و شفيعى كدكنى بودند.ما هيچ ، مانگاهسپهرى در مجموعه شعر آخرش خواننده را راضى نمى كند و انتظارهايى را كه به وجود آورده برنمى آورد. به نظر مى رسد به بن بست رسيده باشد. ديگر از آن جزءنگرى هاى صميمانه خبرى نيست. كلى گويى انتزاعى جاى جزءنگرى را گرفته است. شعرهاى «ما هيچ، ما نگاه» بيانى شبيه به شعرهاى گذشته شاعرشان دارد اما مضامين قوى! انگار شاعر بدون اين كه حرفى نو براى گفتن داشته باشد، از سر اضطرار، شعر گفته است. تكرار كلماتى مانند سمت و هندسه گواه اين نكته است. مواجه شدن با «ما هيچ، ما نگاه» اين افسوس را براى خواننده شعر سهراب به همراه دارد كه اى كاش ۸ كتاب، ۷ كتاب بود و مجموعه اشعار سپهرى با حجمى سبز و سطرى اين چنين پايان مى يافت:بهترين چيز رسيدن به نگاهى است كه از حادثه عشق تر است.منبع: روزنامه ایران/خ
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 395]
-
گوناگون
پربازدیدترینها